ตอนที่ 79 เครื่องกล

ทางเข้าเป็นประตูหินเก่าและหักพัง

ใยแมงมุมและกองฝุ่นมีอยู่ทั่วทุกแห่ง แต่เป็นเรื่องง่ายที่จะติดตามร่องรอยของคนที่เคยผ่านเข้ามาในที่นี้  และในชั่วขณะหนึ่งยังสามารถชี้จุดขยะสองสามชิ้นที่ถูกพวกนักผจญภัยทิ้งไว้  เส้นทางสองสามสายที่ซ่อนตัวจากสายตาพวกเขาในระยะไกล  เริ่มปรากฏต่อหน้าถังเทียนและปิง

หน้าของปิงเคร่งเครียดและจริงจัง  “ตามข้ามา แต่ต้องระวังตัวด้วย”

“ลุงปิง, ลุงเคยอยู่ที่นี่มาก่อนใช่ไหม?”  ถังเทียนกระซิบถาม  แม้ว่าภายในจะสลัว แต่เขาไม่กลัวแม้แต่น้อย

ปิงลอยไปพลางกล่าว “ข้าเคยอยู่ที่นี่มาก่อน  ที่นี่เคยเป็นค่ายของกองทัพ  ในภายในมีคลังอาวุธทหาร  ดังนั้นจึงมีเครื่องจักรกลหลายอย่างอยู่ที่นี่”

“เครื่องจักรกล?”  ถังเทียนนัยน์ตาเบิกกว้างและมองไปรอบๆ

หยาหยาที่อยู่บนไหล่ของเขาพยายามเรียนรู้สีหน้าเขา  มันพองแก้มเพื่อบังคับให้ตาน้อยของมันเบิกกว้างและมองไปรอบๆ มันไม่แน่ใจว่าจะเก็บแก่นพลังวิญญาณไว้ที่ไหนดี  ขณะที่ในมือของมันถือธนูและลูกธนู

“เอ๋?” จู่ๆ ปิงก็มีความรู้สึกและคำราม “มีคนตามหลังเรามา”

“มีคนเหรือ?” ตาของถังเทียนฉายแววระมัดระวังทันที

รังสีเยียบเย็นรอบๆตัวปิงเพิ่มขึ้น  เขาไม่ได้เข้าไปในทางเดินและไม่พูดอะไรสักคำและเข้าไปยังผนังด้านข้างและดูเหมือนว่าจะกดวัตถุอะไรบางอย่าง  ทันใดนั้น มีเสียงแกรกๆ  ผนังยกตัวขึ้นเผยให้เห็นทางเดินสีบรอนซ์

ถังเทียนกลืนน้ำลายตนเอง  ทั่วทั้งทางเดินทำด้วยบรอนซ์  หลังจากผ่านไปหลายปีไม่มีแม้แต่สนิมสักนิด   ชิ้นงานแกะสลักบนผนังบรอนซ์เต็มไปทั้งทางเดิน  การออกแบบเรียบง่ายและตกแต่งด้วยบรอนซ์ล้วนมีฝุ่นปกคลุมเนื่องจากผ่านกาลเวลา มันค่อยๆ เปิดออกต่อหน้าถังเทียน ถ้วยน้อยบนผนังเริ่มเปล่งแสงคดเคี้ยวลึกลงไปตามทางเดิน

“มันยังคงใช้งานได้  ไม่ได้เสียหายแต่อย่างใด”

ถังเทียนสามารถได้ยินได้  แม้ว่าลุงปิงจะพยายามรักษาน้ำเสียงของเขาให้สงบแต่ความเปลี่ยนแปลงในน้ำเสียงกลับเปิดเผยอารมณ์ที่แท้จริงของเขา  อย่างไรก็ตามเขายังคงสงบอยู่ดี

ถังเทียนเดินเข้าไปในทางเดินบรอนซ์ ผนังหินค่อยๆ เลื่อนปิดลงแน่นอีกครั้ง  สิ่งที่ทำให้ถังเทียนรู้สึกแปลกก็คืออากาศภายในทางเดินสดชื่นมาก และมันไม่เฉอะแฉะเหมือนอย่างที่เขาคิดว่าน่าจะเป็น

“อย่าก้าวไปบนพื้น” ปิงเตือนถังเทียน

“อย่าก้าวไปบนพื้น?”  ถังเทียนตะลึง “งั้นจะให้ข้าเดินยังไงเล่า?”

นัยน์ตาหยาหยาเป็นประกาย  ด้วยขาน้อยๆ ของมันมันพุ่งออกไปเหมือนกระสุนตรงเข้าหาผนัง ปั้ก ปั้ก ปั้กถังเทียนเห็นเหมือนลูกกระสุนกระเด้งไปตามผนังซ้ายไปผนังขวาและพุ่งไปผนังซ้ายอีกครั้งขณะเคลื่อนไปข้างหน้าทำให้ก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็ว

“ดูเหมือนหยาหยาจะฉลาดกว่าเจ้านะ”ปิงทิ้งคำพูดเหล่านี้ไว้และลอยตัวไปข้างหน้าต่อ

ถังเทียนนัยน์ตากระตุกโดยมิอาจพูดอะไรได้  เขาใช้วิชาตัวเบาพุ่งไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่องยังดีที่วิชาตัวเบาของเขาแข็งแกร่ง และสำหรับเขาแล้ว มันง่ายมาก

ทางเดินลึกกว่าที่ถังเทียนคาดไว้มากมายนักและรู้สึกว่ามันยืดขยายออกไปอย่างต่อเนื่อง

ใจของถังเทียนยิ่งประหลาดใจมากขึ้นทุกที  ทางเดินบรอนซ์นี้ยาวมากกว่าสิบกิโลเมตรแล้วและยังคงลงไปต่อเป็นการวางแผนออกแบบที่น่าทึ่งขนาดนั้น  พวกเขาสร้างที่นี้อย่างมั่นคงได้ยังไงกัน

“ระวัง,ถ้าข้างหน้ายังไม่สูญเสียประสิทธิภาพ เราจะต้องพิสูจน์สถานะตัวเอง” คำพูดของปิงหนักแน่น

“จะพิสูจน์อะไร?”  ถังเทียนถาม

“สัญลักษณ์” ปิงกล่าว

“แล้วท่านมีไหม?” ถังเทียนถามอีกครั้ง

“ไม่มี” ปิงตอบตามตรง

ถังเทียนยืนด้วยความงุนงง  “งั้นเราจะทำยังไงกันดี?”

“วิ่งอย่างเดียว” ปิงตอบ

“วิ่ง...วิ่งอย่างเดียว?” ถังเทียนคิดว่าได้ยินผิด

“ถูกแล้ว” จู่ๆปิงก็มาปรากฏตัวข้างหยาหยาคว้าตัวเขาไว้และมาอยู่ข้างหลังถังเทียน  มือหนึ่งวางอยู่บนไหล่ของเขาและพูดว่า “หนุ่มน้อยชาวฟ้าเราจะขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว”

ถังเทียนต้องการจะด่าเขา  แต่ลำแสงสีแดงจางๆ เปล่าแสงวาบอยู่ต่อหน้าเขา

“หวา หวา หวา”ถังเทียนไม่สนใจเรื่องอื่นอีกต่อไปแล้วและหลบไปด้านข้าง

ธนูบรอนซ์ดอกหนึ่งพุ่งผ่านตัวเขาไป“ฉึก” มันปักลึกลงไปในผนัง  ขนนกของลูกศรบรอนซ์ยังคงสั่นหึ่งๆพอเห็นเช่นนั้น หัวใจของถังเทียนสั่นสะท้าน หน้าของเขาซีดลงเล็กน้อย ถ้าเขาโดนมันปักใส่  มันคงทะลุผ่านตัวเขาไปแน่

“อย่ามัวแต่ตะลึง!  วิ่งขึ้นหน้าต่อไป”  ปิงกระตุ้นเขา

“ลุงเฮงซวย!”  ถังเทียนสบถด้วยความโกรธขาของเขาปล่อยพลังออกมาทันทีและพุ่งไปที่ผนังตรงข้าม ธนูบรอนซ์ยิงออกมาอีกดอก

“อย่าก้าวไปบนพื้น”ปิงซ่อนตัวอยู่ด้านหลังของเขาและคอยเตือนดังๆ

วืด วืด วืด!

เสียงแตกหักที่ทำให้คนผมบนหัวตั้งชันได้เสียงดังที่ลึกเข้าไปในทางเดิน

ถังเทียนแทบตาเหลือก จุดสว่างเล็กๆสองสามจุดปรากฏในสายตาเขาขณะที่ถ่ายพลังลงไปที่ขา เหมือนกับธนูที่หลุดจากแล่งเขาพุ่งไปยังผนังตรงข้าม

ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ

ถังเทียนไม่อาจด่าใครได้อีกต่อไปเนื่องจากธนูระดมยิงมาเหมือนห่าฝน  ธนูทองแดงสิบสองดอกแทบจะปิดพื้นที่หลบหนีของเขา

ความกลัวที่รุนแรงไปกระตุ้นกล้ามเนื้อทุกส่วนบนร่างกายเขาขณะที่เขารวบรวมสมาธิอย่างไม่เคยมีมาก่อน  เขาเข้าไปใกล้ผนังและเหยียดมือออกไปทันที งอนิ้วทั้งห้าเป็นตะขอ ปั้ก...และจิกลงไปในผนังบรอนซ์  แรงเฉื่อยจากการโถมไปทั้งตัวทำให้ร่างของเขากระแทกกับผนังบรอนซ์ พลังนี้ส่งผลถึงนิ้วของเขาทำให้นิ้วของเขารู้สึกเจ็บปวดเขาไม่สนใจอะไรในตอนนั้น ยังใช้นิ้วที่งอเป็นตะขอจิกลงไปในผนังบรอนซ์เช่นกัน

แขนของเขาปลดปล่อยพลังงานทันทีและเหมือนกับจิ้งจกไต่ผนัง ถังเทียนเคลื่อนไปข้างหน้าตามแนวผนังบรอนซ์

ปั้ก ปั้ก ปั้ก

ลูกธนูบรอนซ์หลายดอกพุ่งผ่านร่างเขาไปแรงเสียดอากาศเฉียดผ่านผิวทำให้ผมบนศีรษะของเขาตั้งชัน

“ทำได้ยอดเยี่ยม” ปิงตื่นเต้นเล็กน้อย “วิธีนั้นนั่นแหละ  เด็กใหม่! ลุยไปข้างหน้าต่อไป”

เด็กใหม่....

ถังเทียนตาเหลือกอีกครั้ง  แต่เขายับยั้งใจไม่ให้ทุ่มลุงปิงลงไปข้างล่างและยังคงมุ่งหน้าต่อไปอย่างบ้าคลั่ง ทั้งตัวของเขาแนบติดผนังและได้แต่อาศัยพลังนิ้วและแขนของเขา  พลังถึกของถังเทียนได้เปล่งอานุภาพแท้จริงออกมา

ควั่บ ควั่บ ควั่บ

ลูกธนูระดมยิงมาเหมือนฝนด้วยพลังที่น่ากลัวพุ่งลึกไปตามทางเดินอย่างไม่หยุดยั้ง

ลักษณะผิวของถังเทียนเปลี่ยนแปลง  เขาไม่สามารถหายใจได้อย่างถูกต้อง  นิ้วทั้งสิบจิกลงไปในผนัง  ขณะเดียวกันขาทั้งสองก็ใช้พลังไปด้วย  เขาเป็นเหมือนกบที่พุ่งออกไปด้านนอก

“ดีมาก!  ความแข็งแกร่งทั่วทั้งตัวเจ้ามีความกลมกลืนดีเต็มไปด้วยการระเบิดพลังออกมาได้อย่างงดงาม!  เด็กใหม่, ยอดเยี่ยมแล้ว อย่าหยุด, ไป ไป ไป”

ปิงที่ตามอยู่ด้านหลังของเขาตื่นเต้นมาก ภาพที่คุ้นเคยรอบๆตัวทำให้เขาเหมือนกลับไปสู่ยุคสมัยของตนอีกเขากับเด็กหนุ่มบริสุทธิ์คนแล้วคนเล่าและการฝึกฝนหนักหน่วงต่อเนื่อง  ในตอนนั้น เขาก็ใช้วิธีเหมือนปัจจุบันนี้  คอยคำรามและให้กำลังใจอยู่ด้านข้างพวกเขา

ทั้งกองทัพในตอนนี้เหลือเขาอยู่เพียงลำพัง

เขาไม่ถือว่าตายทั้งไม่นับว่ามีชีวิตอยู่

แต่จากแรกเริ่ม เขาสูญเสียเหตุผลว่าทำไมเขาจึงเหลืออยู่เพียงคนเดียว...

ในกองทัพพลังของเขาไม่นับว่าแข็งแกร่งนัก และมีคนอีกนับไม่ถ้วนที่แข็งแกร่งกว่าเขาทักษะทางวิศวกรรมของเขาอยู่ในระดับสมบูรณ์ของกองทัพ  ภูมิปัญญาในเรื่องกลศึกของเขาไม่ได้อยู่ในชั้นสุดยอด

ทำไมเขาถึงกลายเป็นวิญญาณ?  ทำไมจึงเป็นเขา? ทำไม!

เขาพร่ำถามคำถามเดียวกันนี้กับตนเองนับครั้งไม่ถ้วน  แต่เขาไม่สามารถคิดออก และไม่สามารถเข้าใจได้  กองทัพถูกทำลาย ดังนั้น  ยังจะมีอะไรเหลือใช้ให้ผู้ฝึกสอนอย่างเขา  ถ้าสวรรค์ต้องการให้เขาใช้กรรมจริงๆอย่างนั้นก็ควรเป็นผู้บัญชาการหรือคนสำคัญที่รอดอยู่...

แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้นและมีแต่เพียงเขาที่เหลือรอดชีวิต

เสียงตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวดังอยู่ข้างหูของเขาค่อยๆ ดึงเขากลับมาจากการจมอยู่ในห้วงคำนึง

เขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่าถังเทียนเป็นทหารที่ดี

แม้ว่าพรสวรรค์ของถังเทียนจะไม่ค่อยมีค่ามาก แต่ปิงบอกได้ว่าสมดุลธาตุทั้งห้าของถังเทียนไม่ใช่สิ่งเลวร้ายและการเข้าถึงพลังของถังเทียนก็ไม่มีปัญหาแต่เขาพูดสิ่งที่เขาอยากพูดออกมาครึ่งเดียวเท่านั้น  ทุกอย่างที่เขาพูดไม่มีปัญหาก็เพียงเพราะว่ามันยังไม่มีปัญหา รวมทั้งพลังเที่ยงแท้เขาได้เห็นคนหลายคนผู้มีความใกล้ชิดพลังปราณเที่ยงแท้อย่างเป็นธรรมชาติมาก และนั่นเป็นพรสวรรค์ที่ฝังลึกถึงกระดูกและราก  ปัจจุบันนี้รากและกระดูกของแต่ละคนนั้นไม่สำคัญในสายตาของปิง  ขณะเมื่อเขาฝึกทหารใหม่  ก็ไม่ขาดแคลนคนมีพรสวรรค์ที่เชื่อมต่อกับห้าธาตุ คนทั้งหมดเหล่านี้สามารถฝึกพลังปราณเที่ยงแท้ได้เร็วกว่าคนอื่นๆ มากนักประสิทธิภาพของพวกเขาสูงมากและก้าวหน้าในระดับที่น่าทึ่ง

แต่ในสายตาปิง พรสวรรค์หรือความสามารถตามธรรมชาติที่ฝังอยู่ในกระดูกและรากนั้นก็เพียงแค่นั้น พรสวรรค์สำหรับอัจฉริยะเยาว์วัยสำคัญมากกว่า  สำหรับทหารนั้น ความกล้าหาญ,จิตตานุภาพและความมุ่งมั่นเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ในแง่มุมนี้ ถังเทียนผู้เป็นหนึ่งในทหารใหม่หลายคนที่เขาฟูมฟักนับว่าโดดเด่นแน่นอน

ถังเทียนไม่ใช่คนฉลาดแต่ทัศนคติเยือกเย็นระหว่างต่อสู้ของเขาเป็นเหมือนสัญชาตญาณธรรมชาติของสัตว์ป่าและนั่นทำให้ปิงประหลาดใจมากยิ่งขึ้น เขาเพิ่งจะบรรลุปราณเที่ยงแท้ระดับสี่ แต่ก็สามารถรักษาความสงบขณะที่มีลูกธนูยิงออกมาตามทางเดินเป็นห่าฝน  ถ้ากองทัพยังคงมีชีวิตอยู่คงได้มีคนส่งเสียงเชียร์เป็นแน่

เครื่องกลนี้ ถังเทียนไม่ใช่เป็นคนแรกที่บุกฝ่าเข้าหามัน

ทหารของกองทัพดาวกางเขนใต้ส่วนใหญ่มีนิสัยรวดเร็วรุนแรงชอบการท้าทาย และจะปลดสัญลักษณ์เขาออกเพื่อท้าทายเครื่องกลนี้  หลายคนทำเล่นเพื่อความสนุก  แต่คนที่สามารถทำได้จะเป็นทหารรุ่นเก่าทั้งนั้นไม่เคยมีทหารใหม่ผ่านไปได้

ทันใดนั้น ปิงสนใจว่าถังเทียนจะสามารถผ่านด่านได้สมบูรณ์หรือไม่

ถังเทียนไม่รู้ถึงสิ่งที่ปิงคิดอยู่ในปัจจุบันนี้  เขาซึมซับและเพ่งสมาธิใช้สัญชาตญาณสังเกตดูที่ด้านหน้าเขา

วิธีเดินหน้าไปแบบจิ้งจกจะตกอยู่ในความยุ่งยากอีกไม่ช้าเนื่องจากเครื่องกลดูเหมือนจะสามารถรู้สึกถึงกระบวนการวิธีของเขาแล้วและธนูบรอนซ์เริ่มมีความน่ากลัวมากขึ้น  ถังเทียนสามารถรู้สึกได้ถึงแรงกดดันทันที  เนื่องจากธนูบรอนซ์ที่อันตรายเฉียดผ่านร่างเขาไป  ที่เฉียดที่สุดคือผ่านหน้าผากเขาไปมันทิ้งรอยแผลจางๆ ไว้ที่หน้าผากของเขา

ถังเทียนถึงกับเหงื่อกาฬออก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาติดอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้

พื้นที่ในทางเดินสำหรับหลบยิ่งจำกัดมากขึ้นทุกที  แต่จำนวนลูกศรบรอนซ์กลับเพิ่มมากขึ้นทุกที  เมื่อเป็นเช่นนี้ก็จะถูกตรึงพื้นที่ไว้และทำให้พื้นที่การหลบของเขาแคบลงทุกที

เขาจะทำอย่างไรดี?

เหงื่อไหลลงมาถึงคางของถังเทียน  เขาลืมความจริงที่ว่าวิธีที่เขาใช้นั้นสิ้นเปลืองเรี่ยวแรงทางกายมากการหายใจของเขาหนักหน่วงขึ้นและผิดปกติ แต่สีหน้าของเขาไม่ได้ตกใจแม้แต่น้อย และเขายังคงมุ่งหน้า มองตรงไปและใช้สมองคิดอย่างรวดเร็ว

ถ้าไม่มีพื้นที่ให้หลบมากพอ...เขาจะทำยังไง?

ดวงตาของถังเทียนทอประกายดุดันร้อนแรง

ถ้าไม่มีพื้นที่ให้หลบอีกต่อไปอย่างนั้นก็ต้องสร้างพื้นที่เพิ่ม

ถังเทียนใช้ความเร็วที่น่าประหลาดใจของเขาเคลื่อนขวางไปตามผนังหลบธนูที่ยิงออกมาอย่างเกรี้ยวกราดได้ผนังบรอนซ์เย็นทำให้หัวใจของเขารู้สึกเยือกเย็น ธนูเจ็ดดอกเล็งมาที่พื้นที่เบื้องหน้าเขาถังเทียนพุ่งออกจากผนังอย่างไม่ลังเลใจ

ธนูบรอนซ์สามดอกส่งเสียงหวีดหวิวยิงพร้อมออกมาเป็นรูปสามเหลี่ยม

ถังเทียนผู้อยู่ในอากาศขดตัวงอเข่า ขณะที่ลูกธนูพลาดเป้าเฉียดผ่านเขาไป

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาสูญเสียแรงเหวี่ยงในอากาศก็ต้องพบกับลูกศรที่ยิงออกมาอย่างเกรี้ยวดอกหนึ่งทันที

พอเห็นว่าเขาจะถูกแทงทันที ถังเทียนขยับตัวอย่างรวดเร็ว