ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในหัวของเขากำลังกัดกร่อนสมองของซุนเจิ้งคังในเวลานี้ ดวงตาของเขามีเพียงประตูซึ่งเป็นทิศทางสู่อิสรภาพ และลูกสาวของเขายังคงรอคอยให้เขากลับไปหา

ซุนเจิ้งคังเร่งความเร็วอีกครั้ง

ระยะห่างระหว่างประตูซุปเปอร์อัลลอยด์ทั้งสองน้อยกว่า 30 เซนติเมตรเท่านั้น

ในเวลานี้ซุนเจิ้งคังยังอยู่ห่างจากประตูซุปเปอร์อัลลอยด์สิบเมตร

ตามเวลานี้และความเร็วของการรวมตัวของประตูซุปเปอร์อัลลอยด์ซุนเจิ้งคังมีเวลาไม่พอที่จะไปถึงประตูซุปเปอร์อัลลอยด์

ผู้บัญชาการมองไปที่ประตูที่กำลังจะปิดลง และในที่สุดก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ตราบเท่าที่ประตูปิดอยู่ สัตว์ประหลาดที่อยู่ด้านในจะออกมาไม่ได้

เดิมทีห้องปฏิบัติการเป็นที่หลบภัยขนาดเล็ก ห้องต่างๆ ในที่หลบภัยไม่เพียงเชื่อมต่อกันเท่านั้น แต่ยังเป็นอิสระจากกันอีกด้วย

ที่พักพิงจำเป็นต้องอยู่รอดเป็นเวลาหลายปีหรือหลายทศวรรษ หากมีความเสียหายที่ไม่สามารถแก้ไขได้ในห้อง จำเป็นต้องควบคุมภัยพิบัตินี้

นี่เป็นกรณีในห้องที่ซุนเจิ้งคังอยู่ในขณะนี้ เมื่อผู้ช่วยปิดประตูห้องก็แยกออกจากกันจริงๆ

เมื่อมองไปที่ประตูที่จะรวมเข้าด้วยกัน ซุนเจิ้งคังก็เตะขาของเขา และคนทั้งร่างก็พุ่งตรงเข้ามาราวกับลูกกระสุนปืนใหญ่

ระยะสิบเมตรผ่านไปในพริบตา

ในขณะที่ประตูลังจะปิด มือของซุนเจิ้งคังจับไว้แน่นไม่ยอมให้ปิด

“แค่นั้นแหละ” ผู้บัญชาการชื่นชมประตูอัลลอยด์ที่ปิดสนิท

“ท่านครับ ประตูไม่ได้ปิด” ผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆเห็นว่าจอแสดงผลยังปิดอยู่

ในห้องเนื่องจากการกระโดดของซุนเจิ้งคังมนุษย์จำนวนมากถูกทุบลงกับพื้นไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

คนอื่น ๆ ที่ไม่ได้รับบาดเจ็บรีบออกจากตำแหน่งประตูและหนีไปทางด้านหลัง

ซุนเจิ้งคังคำราม กล้ามเนื้อแขนของเขาพอง และประตูที่กำลังจะปิดถูกเปิดออกช้าๆโดยซุนเจิ้งคัง

เมื่อเห็นผู้บัญชาการที่วิ่งเข้ามาก็ตกตะลึง มันมีพลังมากขนาดไหนที่จะเปิดประตูซุปเปอร์อัลลอยได้

“เร็วเข้า โจมตีด้วยกำลังทั้งหมด” แม้ว่าจะตกตะลึงกับกำลังอันดุร้ายของซุนเจิ้งคัง แต่ผู้บัญชาการก็คือผู้บัญชาการ และความคิดแรกของเขาคือต้องโจมตีสิ่งนี้

“เร็วเข้า มัวทำอะไรอยู่อีก” ผู้บัญชาการกรีดร้องและนำปืนพกของเขาไปที่ซุนเจิ้งคังซึ่งโผล่หัวออกมาแล้ว

ด้วยความเป็นผู้นำของผู้บัญชาการ ในที่สุดคนอื่นๆ ก็ตอบสนอง หยิบอาวุธขึ้นมายิงใส่สัตว์ประหลาดที่อยู่ข้างหน้า

ปัง ปัง ปัง

เสียงปืนดังขึ้น และกระสุนจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าใส่ศีรษะและลำตัวของซุนเจิ้งคัง

กระสุนโดนหัวของซุนเจิ้งคัง ราวกับโดนเหล็ก มันก็กระดอนกลับมา

ผู้บัญชาการตกตะลึง สัตว์ประหลาดชนิดนี้คืออะไร?

เขารู้สึกกลัวเป็นครั้งแรก และเป็นครั้งแรกที่สงสัยว่าการทดลองของนายพลนั้นถูกต้องหรือไม่

แม้ว่าคู่ต่อสู้จะคงกระพันก็ไม่อาจหยุดปืนในมือได้

ให้หนีไป ฉันจะหนีไปได้ที่ไหน

“ไปเอาอาวุธหนักมา” ผู้บังคับบัญชาตะโกนเรียกผู้ช่วยที่อยู่ด้านข้างกระสุนธรรมดาไม่สามารถยิงคู่ต่อสู้ได้ แต่อาวุธหนักต้องทำได้แน่

อย่ามองว่าซุนเจิ้งคังสามารถต้านทานการโจมตีของกระสุนได้ในขณะนี้ แต่เขารู้ว่าหากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาจะต้องถูกฆ่าอย่างแน่นอน

ซุนเจิ้งคังรู้สึกกระวนกระวายใจ และใช้ความสามารถนั้นควบคุมเวลาอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

ตัวเขาเองไม่รู้ว่าควรควบคุมความสามารถนี้อย่างไร แต่เขารู้ว่าคราวนี้เขาได้รับการช่วยเหลืออีกครั้ง

พื้นที่ทั้งหมดเป็นเหมือนโลกที่เคลื่อนไหวช้า และเขาสามารถเห็นกระสุนนับไม่ถ้วนต่อหน้าต่อตาเขาอย่างชัดเจน

“หยุดยิง สัตว์ประหลาดไปไหนแล้ว” เกือบวินาทีถัดมา ผู้บัญชาการพบว่าเป้าหมายการโจมตีของเขาหายไป

ประตูซุปเปอร์อัลลอยด์ไม่ได้ถูกกีดขวางอีกต่อไป และค่อยๆ ปิดลง

อะไร

มนุษย์ที่รอดชีวิตต่างกรีดร้อง

มันกลายเป็นมนุษย์ที่ได้รับบาดเจ็บจากสัตว์ประหลาด และคนที่ได้รับบาดเจ็บเพราะประตูซุปเปอร์อัลลอยถูกปิด

“ท่านครับ ดูนั่นสิ” ทันใดนั้นผู้ช่วยที่อยู่ด้านข้างก็ชี้ไปทางประตู

ผู้บัญชาการมองไปที่สถานที่นั้นและดูเหมือนจะเห็นเงาวิ่งอย่างรวดเร็ว หายไปจากการมองเห็นของเขาระหว่างการกระโดดหลายครั้ง

ฉากเต็มไปด้วยเสียงร่ำไห้ น่ากลัว เลือดสีแดงสดไหลนองเต็มพื้น และเลือดที่ฉีดออกมายังย้อมประตูซุปเปอร์อัลลอยด์ให้เป็นประตูสีแดง

“เปิดประตู” ผู้บัญชาการโบกมือและถอนหายใจ เขาไม่ได้ไล่ตามสัตว์ประหลาดต่อไป และแม้แต่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเพราะสัตว์ประหลาดได้จากไปแล้ว

สำหรับภัยคุกคามที่สัตว์ประหลาดจะก่อขึ้นต่อบุคลากรภายในเมืองเมื่อมันออกไปข้างนอก มันไม่ใช่สิ่งที่เขาจะสามารถควบคุมได้

ตอนนี้เขายังมีอีกหนึ่งสิ่งสำคัญที่ต้องยืนยัน หากเขายืนยันจริง ๆ อาจทำให้เกิดผลกระทบที่รุนแรงกว่านี้

ภายใต้การดำเนินการของผู้ช่วย ประตูซุปเปอร์อัลลอยด์ที่ปิดอยู่แต่เดิมถูกเปิดออกอีกครั้ง

“แจ้งเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ให้ช่วยชีวิตคน แล้วคนที่ไม่ได้รับบาดเจ็บคนอื่นๆมากับฉัน” ผู้บัญชาการกล่าวอย่างเย็นชา

จากนั้นเขาก็วิ่งไปที่ห้องปฏิบัติการพิเศษของหลี่ไห่เฟิงพร้อมกับผู้คุม

“คุณพบที่นายพลอยู่ที่ไหน” ผู้บัญชาการใช้เครื่องส่งรับวิทยุเพื่อถามเจ้าหน้าที่ที่ปฏิบัติหน้าที่ในห้องตรวจสอบขณะที่เขาวิ่ง

อันที่จริง ในใจของเขา เขาเชื่อคำพูดของหน่วยลาดตระเวนชุดแรกอยู่แล้ว มิฉะนั้นจะเป็นไปไม่ได้ที่ในกรณีนี้ นายพลยังไม่ปรากฏตัว หรือแม้แต่ไม่มีคำสั่งใดๆ ออกมา

ในใจของเขาในตอนนี้ เขาหวังว่านายพลจะไม่บุบสลายหรือนายพลเสียชีวิตในห้องทดลองจริงๆ

ในฐานทั้งหมดยกเว้นหลี่ไห่เฟิงและพันเอกอี้ผู้บัญชาการเป็นผู้นำสูงสุดของที่นี่

ถ้ามีโอกาสใครบ้างจะไม่อยากเป็นใหญ่

ตอนนี้เขามีโอกาสอยู่ตรงหน้าแล้ว

พี่น้องด้านล่างทุกคนรู้ว่าหลี่ไห่เฟิงเป็นคนที่โหดร้ายมากและถ้าไม่เห็นด้วยกับคำสั่งของเขา บทลงโทษเดียวคือกลายเป็นหนูทดลอง

ดังนั้นจึงไม่ง่ายนักที่ผู้บัญชาการจะฐานแห่งนี้ก่อนที่จะได้รับการยืนยันว่าหลี่ไห่เฟิงเสียชีวิตแล้วจริงๆ