ตอนที่ 4-5 กุหลาบเหมันต์ (1)
บ่ายวันหนึ่ง ลินลี่ย์และเหล่าพี่น้องพากันเดินออกมาจากร้านอาหารเหมือนเป็นกิจวัตรไปแล้วที่พวกเขาจะมุ่งหน้าไปยังสวรรค์น้ำหยกด้วยกัน
“พี่ใหญ่เยล พวกเจ้าทั้ง 3 ล่วงหน้าไปก่อนข้าจะขอเดินเล่นอีกสักหน่อย” ลินลี่ย์เอ่ยบอกหลังเดินออกจากร้านอาหาร
เยล เรย์โนลด์และจอร์จจ้องลินลี่ย์อย่างประหลาดใจ
“ข้าไม่ใคร่ชอบบรรยากาศในสวรรค์น้ำหยกนักพวกเจ้าล่วงหน้าไปก่อน สัก 2 – 3 ชั่วโมงข้าจะตามไป” ลินลี่ย์อธิบาย บีบีที่ยืนบนบ่าของลินลี่ย์ส่งเสียงจี๊ดออกมา2 ครั้ง และเอ่ยกับลินลี่ย์ทางจิตสัมพันธ์ “เจ้านายจะไปหาอลิซหรือ?”
เมื่อมันอยู่ข้างกายลินลี่ย์ตลอดเวลาเป็นธรรมดาที่มันจะรู้ทุกเรื่องของชายหนุ่ม
แม้ว่าภายนอกของบีบีจะดูไม่โตไปกว่าเดิมมากนักแต่ความเฉลียวฉลาดของมันมิด้อยไปกว่ามนุษย์ผู้ใหญ่เลย
“เจ้าตัวเล็ก...” ลินลี่ย์ปรายตามองบีบีอย่างรำคาญ
“ก็ได้น้องสาม เจ้าไปเดินเล่นเถอะ แต่อย่าเดินนานเกินไปล่ะ”เยลหัวเราะ ลินลี่ย์บอกลาพี่น้องทั้งสามก่อนเริ่มเดินมุ่งหน้าไปยังถนนดรายโร้ด
ถนนเส้นนี้ไม่ได้มีการจราจรที่หนาแน่นนักซ้ำยังเงียบสงบสองฝั่งถนนเต็มไปด้วยร้านอาหารและโรงแรมที่มีลูกค้าส่วนใหญ่เป็นคนในท้องถิ่นเอง
เมื่อใกล้ถึงที่พักของอลิซลินลี่ย์ก็อดชำเลืองมองระเบียงชั้น 2 ไม่ได้
ระเบียงนั้นว่างเปล่า
ลินลี่ย์หัวเราะเยาะตนเองในความเป็นจริงแล้ว เขารู้ดีว่ามีความเป็นไปได้เพียงเศษเสี้ยวที่อลิซจะอยู่ที่นั่นลินลี่ย์หันหลังกลับและมุ่งไปยังเข้าร้านเหล้าใกล้ๆเลือกที่นั่งริมหน้าต่างที่เมื่อมองผ่านออกไปจะเห็นระเบียงชั้น 2 ของบ้านพอดี
“ไวน์หยก 1 ขวดกับแก้ว 2 ใบ” ลินลี่ย์เอ่ยบอกอย่างสุภาพ
“ขอรับ”
แม้ว่าพนักงานจะสงสัยว่าทำไมชายหนุ่มจึงขอแก้ว2 ใบ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถาม
“บีบี ดื่มช้าๆล่ะ” ลินลี่ย์เทไวน์ใส่แก้วให้บีบีแล้ววางลงข้างๆบีบีกระโดดขึ้นมาบนโต๊ะอย่างรวดเร็วและเลียนแบบลินลี่ย์ที่เริ่มจิบไวน์อย่างช้าๆ
มือหนึ่งกุมแก้วไวน์ในขณะที่สายตาจ้องมองไปยังระเบียงลินลี่ย์ค่อยๆละเลียดเครื่องดื่มในแก้ว
เพียงเท่านั้น หนึ่งคนหนึ่งอสูรเวทต่างก็จิบเครื่องดื่มของตนอย่างเงียบๆขวดที่ 3 ผ่านไปใน 2 ชั่วโมง ลินลี่ย์เดินไปจ่ายเงิน จากนั้นทั้งสองก็ออกจากร้านไป
“เจ้านายรู้สึกผิดหวังมากเลยหรือ?” บีบีที่อยู่บนบ่าของลินลี่ย์สื่อสารทางจิต
ลินลี่ย์ลูบหัวเล็กๆของบีบีเขาหัวเราะแล้วตำหนิอย่างไม่จริงจัง “เจ้าตัวเพ้อเจ้อนี่!” จากนั้นลินลี่ย์ก็เริ่มก้าวเดินบนถนนสายหลักของเมืองเฟนไลมู่งหน้าสู่สวรรค์น้ำหยก ดื่มด่ำกับทัศนียภาพระหว่างทาง
สองวันต่อมาเป็นวันที่30 กันยายน ลินลี่ย์และพี่น้องทั้งสามได้เดินทางออกจากเมืองเพื่อกลับไปยังสถาบันเอินส์ตั้งแต่เช้าในขณะที่คืนนั้น อลิซ คาลัน และคนอื่นๆเพิ่งกลับมาถึงเมืองเฟนไล
สาเหตุที่เวลาเหลื่อมล้ำกันเช่นนี้เนื่องจากสถาบันเอินส์และสถาบันเวลเลนมีวันหยุดคนละวันนั่นเอง
วันหยุดของสถาบันเอินส์จะตรงกับวันที่29 และ 30 ในแต่ละเดือน ในขณะที่สถาบันเวลเลนจะเป็นวันที่ 1 และ 2 ของแต่ละเดือนเป็นสาเหตุให้อลิซกลับมาบ้านในวันที่ 30
น่าเศร้า...
แม้ว่าอลิซจะยืนคอยอยู่ที่ระเบียงนานเท่าใดมองผู้คนเดินผ่านไปมาบนท้องถนน และตื่นเต้นในบางคราที่เห็นใครที่ดูคล้ายลินลี่ย์เดินผ่านไปแต่สุดท้ายนางก็พบเพียงความผิดหวัง
และในบ่ายวันที่ 2ตุลาคม นางก็ต้องเดินทางกลับสถาบันอย่างช่วยไม่ได้
….
วันที่ 29 ตุลาคมลินลี่ย์กลับเข้าเมืองอีกครั้งเรื่องนำรูปสลัก 3 ชิ้นมาส่ง คืนนั้น ลินลี่ย์กลับไปยังร้านเหล้าบนถนนดรายโร้ดอีกครั้งและเลือกนั่งข้างหน้าต่างที่เดิม สั่งไวน์หยก และเริ่มดื่มกับบีบี
“เจ้านายดูเหมือนว่าคืนนี้ท่านจะต้องผิดหวังอีกครั้ง” บีบีมองดูลินลี่ย์มันกรอกตาขึ้นด้านบนก่อนเอ่ยกับอีกฝ่ายผ่านทางจิต
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่ข้าคิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นเช่นนี้” ลินลี่ย์เงยหน้าซดเครื่องดื่มจนหมดแล้วตอนนี้เขาและบีบีดื่มไวน์ไป 2 ขวดแล้ว แต่ลินลี่ย์ยังไม่เห็นร่างที่ปรารถนาบนระเบียงนั้นเลย
และเมื่อการรอคอยก็สิ้นสุดลง
“เอาอีกหนึ่ง...” กล่าวไปได้เพียงครึ่งประโยคดวงตาก็พลันเหลือบไปบนระเบียงชั้น 2 ของบ้าน ปรากฏร่างของหญิงสาวในชุดสีขาวยืนอยู่
“คิดเงินด้วย” ลินลี่ย์ยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว
พนักงานที่กำลังถือไวน์อีกขวดมาให้ชะงักครู่หนึ่งก่อนรีบมาคิดเงิน หลังจากจ่ายเงินเสร็จ ลินลี่ย์ก็เดินออกมาโดยมีบีบีที่กระโดดจากโต๊ะมายืนบนบ่าของชายหนุ่ม
ตอนนี้เกือบเป็นเวลาสองทุ่มถนนดรายโร้ดมืดแล้ว เพราะถนนใหญ่มีคนพลุกพล่านยามราตรี
“นั่นอลิซ” ลินลี่ย์มั่นใจอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน
“”ว้าว เจ้านายในที่สุดท่านก็ได้เจอหญิงงามอีกครั้ง ฮ่าฮ่า! มีความสุขหรือไม่? ตื่นเต้นหรือเปล่า? หรือว่าร้อนรนกัน?” บีบีกล่าวอย่างร่าเริงบนบ่าของลินลี่ย์
ลินลี่ย์ไม่แม้แต่จะสนใจเจ้าหนูเงาน้อยเขายกตัวข้ามกำแพงรั้วบ้านด้วยมือข้างเดียว รวดเร็วจนเห็นเป็นเพียงเงารางๆกระโดดไปยืนบนระเบียงชั้น 2 อย่างง่ายดาย
อลิซมองเห็นลินลี่ย์ตั้งแต่ที่ชายหนุ่มข้ามกำแพงมา
“พี่ลินลี่ย์!” อลิซจดจำเขาได้ในทันทีหัวใจของนางเต้นเร็วขึ้น รู้สึกประหม่า ใบหน้าของนางแดงซ่านจางๆ แต่ในใจของนางกลับเต็มไปด้วยความยินดี
ครั้งก่อนนางไม่ได้เตรียมตัวทำให้คลาดกับลินลี่ย์ เมื่อกลับไปยังสถาบันเวลเลน นางก็สืบทราบมาว่าวันหยุดของสถาบันเอินส์จะตรงกับวันที่29 และ 30 อลิซจึงจงใจโดดเรียนและกลับบ้านมาก่อนกำหนดการ 2 วัน
“พี่ลินลี่ย์ ช่างบังเอิญเสียจริง” อลิซกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ลินลี่ย์ชะงักเล็กน้อย“อลิซ...ใช่ ช่างบังเอิญ”
อลิซหัวเราะอย่างอดไม่ได้ก่อนที่จะนึกขึ้นได้แล้วรีบดึงลินลี่ย์ให้นั่งลง“นั่งลงเร็วเข้า อย่าให้ใครเห็นท่าน” ลินลี่ย์นั่งลง ทั้งสองหลบอยู่ตรงมุมระเบียงและพูดคุยกันอย่างเงียบๆ
เดลิน โคเวิร์ทปรากฏกายขึ้นในทันใด
“ลินลี่ย์ ลินลี่ย์”
“ปู่เดลิน, มีอะไรหรือ?”ลินลี่ย์ไม่สบายใจเล็กน้อย
เดลินหัวเราะลั่น“เด็กน้อย อย่ามัวแต่พูดเรื่องทั่วๆไปมากนักต่อหน้าหญิงสาว เป็นมิตรกว่านี้หน่อยรุกให้หนักกว่านี้ เจ้าโง่! ดูก็รู้ว่านางเองก็กำลังสนใจเจ้า”
“ไม่รีบร้อน ไม่รีบร้อน” แม้ว่าลินลี่ย์จะเป็นชายหนุ่มผู้กล้าหาญไม่กลัวตายแต่ในตอนนี้กลับเอ่ยผ่านจิตสัมพันธ์ด้วยเสียงสั่นและประหม่า
“เจ้านี่มันโง่เกินเยียวยาเสียจริง” เดลินโคเวิร์ทตำหนิ
ลินลีย์ละเลยคำแนะนำจากเดลินโคเวิร์ท และยังคงพูดกับอลิซด้วยเรื่องทั่วๆไป
เมื่อเห็นดังนั้นในที่สุดเดลิน โคเวิร์ทก็สะบัดหน้าหนีแล้วสลายตัวกลับไปยังแหวนมังกรขนด ซึ่งลินลี่ย์ที่กำลังสนทนาติดพันอยู่กับอลิซไม่ได้รับรู้เลยแม้แต่น้อย
“พี่ลินลี่ย์ ท่านช่างยอดเยี่ยมนักที่สถาบันเอินส์คงมีหญิงสาวมากมายสนใจท่าน ใช่หรือไม่?” อลิซจงใจถามโดยทำทีว่าไม่ได้ใส่ใจนักเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดดังนั้น หัวใจลินลี่ย์ก็พลันเต้นถี่
“ก็ไม่มาก ไม่น้อย...” ระหว่างสนทนากับอลิซบางครั้งลินลี่ย์ก็พูดออกไปโดยไม่ทันคิด
“เจ้าโง่เอ้ย!” เสียงของเดลินโคเวิร์ทดังก้องอยู่ในหัวของลินลี่ย์
