ตอนที่ 3 ความทรงจำที่เปรียบดั่งหนังวันสิ้นโลก
ตอนที่ 3 ความทรงจำที่เปรียบดั่งหนังวันสิ้นโลก
หนีดีไหม？
ความคิดแรกที่ผุดขึ้นในใจของลู่เซิง
เขาเคยทำมาแล้วก่อนหน้านี้ เพราะซอมบี้เคลื่อนไหวช้ามากและจะตามมาไม่ทันแน่นอน แต่ระหว่างที่วิ่งหนี ลู่เซิงก็ค่อยๆ หมดสติและจากนั้นก็ตื่นขึ้น
คราวนี้ลู่เซิงเปลี่ยนใจ
"ไม่ดีกว่า...” ลู่เซิงม้วนแขนเสื้อขึ้นอย่างชำนาญ
“ก็แค่ฝันโดนกัดไปคงไม่เป็นไร ถ้าฉันตายในความฝันอาจจะตื่นเร็วขึ้นก็ได้...” เมื่อตัดสินใจแล้ว ลู่เซิงจึงริเริ่มก้าวไปหาซอมบี้แทน
“แม้ว่าเทคนิคต่อสู้ของฉันจะค่อนข้างแย่ แต่ค่าปราณโลหิตยังคงเป็น 0.8 ทั้งพละกำลังและความเร็วเกินมาตรฐานของผู้ใหญ่ในชาติที่แล้วมาก แล้วฉันยังต้องกลัวกับอีแค่ซอมบี้หรอ?”
ตามมาตรฐานสากลของสมาคมจอมยุทธ์ทั่วโลก ค่าปราณโลหิตของจอมยุทธ์ระดับ 1 คือ 1.5 พลังยุทธ์ 150 ตอนนี้ลู่เซิงแทบจะเรียกได้ว่าเป็นครึ่งจอมยุทธ์แล้ว
แม้เขาจะรู้เทคนิคต่อสู้ง่ายๆ เพียงไม่กี่อย่าง แต่ก็ไม่ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ในปัจจุบันของเขาแม้แต่น้อย
"ลูกเตะเทพสายลม”
ลู่เซิงตะโกนชื่อท่าที่เขาจำได้ในนิยายของชาติที่แล้ว จากนั้นก็วิ่งกระโจนอัดลูกเตะเข้าที่หน้าอกของซอมบี้อย่างแรง
ซอมบี้ถอยหลังไป 2-3 ก้าว ร่างกายที่ไม่มั่นคงของมันไม่สามารถยืนหยัดภายใต้แรงปะทะที่รุนแรงเช่นนี้ได้และมันก็หงายหลังลงกับพื้น
บนบอดี้สูทของอีกฝ่ายมีรอยรองเท้าไซส์ 41.5 สลักไว้ที่กลางอกอย่างชัดเจน
"อืม..ง่ายกว่าที่คิด" จากลูกเตะนี้ ความมั่นใจของลู่เซิงเพิ่มขึ้นทันที
เมื่อเห็นว่ามันกำลังดิ้นรนพยายามที่จะยืนขึ้นอีกครั้ง ลู่เซิงพุ่งไปอัดหน้าซอมบี้อีกสองครั้งด้วยมือที่เปลือยเปล่า แต่มันกลับทำให้มือของลู่เซิงเจ็บปวดเหมือนเขาต่อยลูกมะพร้าว
ลู่เซิงกัดฟันมองหาเครื่องมือที่ใช้การได้และในไม่ช้าเขาก็พบก้อนหินใหญ่เท่าลูกแตงโมอยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตร ลู่เซิงรีบไปหยิบหินก้อนนั้นและทุบไปที่หัวซอมบี้
“ฉันจำได้ว่าซอมบี้มีจุดอ่อนอยู่ที่หัวของมันรึเปล่านะ?” ลู่เซิงบ่นพึมพำและออกแรงมากกว่าเดิม
“แคล๊ก——” เสียงบางอย่างแตกหัก
ก้อนหินเท่าลูกแตงโมถูกฝังลงบนใบหน้าของซอมบี้อย่างสมบูรณ์ จากนั้นมันก็กระตุกสองครั้งและหยุดนิ่ง
"จบสักที...”
ลู่เซิงยืนยันว่าซอมบี้ตายสนิทแล้ว ดังนั้นเขาจึงนั่งลงบนพื้นและหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย ความฝันนี้สมจริงเกินไป ลู่เซิงรู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นแรงของตัวเอง
"ฉันไม่ได้ฝันอยู่หรอ...ทำให้ถึงเหมือนจริงขนาดนี้" ลู่เซิงพึมพำและกำลังจะยืนขึ้น
ทันใดนั้นเขาก็พบว่าร่างกายของซอมบี้ตรงหน้าเริ่มสลายตัวอย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่กี่วินาที จากนั้นควันสีดำก็พวยพุ่งออกมาและตรงเข้าสู่หน้าอกของลู่เซิงราวกับลูกศรจากคันธนู
“เห้ย!”
ลู่เซิงตกตะลึง ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบโต้ เขาก็รู้สึกถึงคลื่นความร้อนที่แผ่ออกมาจากหน้าอก พร้อมกับความทรงจำที่วุ่นวายจำนวนมากแวบเข้ามาในความคิดของเขาอย่างรวดเร็วราวกับฉากในหนัง
[-เรียนจบแล้วอยากทำงานอะไร?
-เข้าร่วมทีมป้องกันฐาน
-ฉันได้ยินมาว่าการฝึกในทีมป้องกันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะและมันยังอันตรายมาก
-ฮ่าฮ่าไม่ต้องห่วง นี่คือความฝันของฉันทั้งชีวิต (มีความสุข)]
[-จากนี้ไปคุณคือส่วนหนึ่งของทีมป้องกันฐาน1359 ID: YH48549
-ครับท่าน! ผมจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง (ตื่นเต้น)
[-ฉันจะสอนเทคนิคหายใจ เทคนิคฝึกกายและต้องฝึกตลอดเวลาไม่ว่าจะกิน นอนหรือเข้าห้องน้ำ! ด้วยพลังที่มากขึ้นเท่านั้น คุณถึงจะมีโอกาสรอดชีวิตมากขึ้นเมื่อเจอสัตว์ประหลาดในอนาคต
-ครับท่าน! ]
[-ทีมสอง! ทีมสอง! ทีมสอง... บัดซบ พวกเขาตายหมดแล้วเหรอ? ...เดี๋ยวก่อน! คุณเป็นใคร?
-YH48549, รายงานตัวครับ！
-คุณมาทำอะไรที่นี่？คุณอยู่ทีมไหน?
-รายงานเจ้าหน้าที่, ทีมเจ็ด
-เร็วเข้า! รีบพากัปตันของคุณมาพบฉัน!
-ร..รายงานครับ กัปตันและทุกคน... พวกเขาตายหมดแล้ว... ผมเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในทีมเจ็ด (เงียบ)
-....]
[ประตูฐานพังทลาย... สัตว์ประหลาดและหมอกสีดำปกคลุมอยู่ทั่วทุกที่
-นั่นคือ....อะไร...]
ลู่เซิงค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความโศกเศร้าอย่างสุดพรรณนา เหมือนเขาเพิ่งได้ดูหนังยาว ตัวเอกเป็นชายหนุ่มร่างสูงที่หล่อเหลา
ครึ่งแรกของหนังดูจืดชืดน่าเบื่อ โดยพื้นฐานแล้วเป็นภาพของการฝึกฝนที่ขยันขันแข็งของชายหนุ่ม
ครึ่งหลังกลับเป็นอารมณ์ที่หนักอึ้ง การต่อสู้ครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกการต่อสู้เต็มไปด้วยเลือดและความตาย เพื่อนรอบตัวชายหนุ่มทยอยหายไปทีละคน
ความโศกเศร้าและความเจ็บปวดเติมเต็มทุกส่วนของความทรงจำ
ในท้ายที่สุด ภาพหยุดนิ่งบนกำแพงเมืองที่พังทลาย สัตว์ประหลาดที่น่าสะพรึงกลัวและกลุ่มหมอกสีดำแผ่ขยายไปทั่วท้องฟ้า
ความสิ้นหวังก่อนที่โลกจะถูกความมืดกลืนกิน แม้แต่ลู่เซิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะเทือนใจ
"ผู้ชายคนนี้ต้องผ่านอะไรมาบ้าง?" ลู่เซิงพึมพำ
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าความทรงจำที่เขาเพิ่งรับมาควรเป็นความทรงจำของซอมบี้ที่ถูกเขาฆ่า
ความทรงจำที่เปรียบดั่งหนังวันสิ้นโลก
