ตอนที่ 3-18 เดชบีบี (2)
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา อสูรเวทชนิดเดียวที่เขาคลั่งไคล้อย่างแท้จริงก็คือมังกรลมกรดที่เขาเคยเห็นครั้งหนึ่งคราวนั้นมังกรลมกรดได้แสดงพลังที่น่ากลัวกลางเมืองอู่ซัน ดูเหมือนมันมีพลังไร้ผู้ต่อต้านด้วยพลังน่าเกรงขามของมัน มันกวาดล้างทำลายบ้านหลังแล้วหลังเล่า
ลินลี่ย์อดรู้สึกสะท้านใจมิได้
เมื่อตอนอายุแปดปี ลินลี่ย์ยังเป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง แต่ตอนนี้เขาอายุสิบห้าปีเป็นจอมเวทสองสายธาตุระดับห้า
“เจ้านาย, เจ้านาย! เจ้าตัวนี้เป็นของข้า!” น้ำเสียงตื่นเต้นของหนูเงาน้อยบีบีดังขึ้นในใจลินลี่ย์
ลินลี่ย์หันไปดูพื้นผิวทะเลสาบและเห็นบีบีกำลังตื่นเต้น ขนในตัวของมันตั้งชันเหมือนกับเข็ม กล้ามเนื้อทุกส่วนบนตัวมันกระเพื่อมไปด้วยพลังงานกรงเล็บแหลมคมและศีรษะขยายใหญ่ขึ้น หนูเงาน้อยบีบีแต่เดิมยาว 20 เซนติเมตรบัดนี้ขยายขนาดถึงครึ่งเมตร เป็นขนาดใหญ่ที่สุดที่ลินลี่ย์เคยเห็นบีบีเปลี่ยนร่าง
แต่อย่างไรก็ตาม ขนาดครึ่งเมตรของบีบีก็เทียบไม่ได้กับมังกรลมกรด
ดวงตาแดงเหมือนโคมไฟขนาดมหึมาของมังกรลมกรดจับจ้องอยู่ที่ร่างของบีบีอย่างเย็นชา มันคำรามโกรธเกรี้ยวเสียงกึกก้องไปทั้งภูเขาหนูเงาน้อยบีบีก็เชิดหัวเปล่งเสียงแหลมสูงเป็นการตอบโต้
เสียงคำรามต่ำ กับเสียงร้องแหลมสูง ปะทะกัน
ลินลี่ย์มองดูอยู่บนยอดไม้ใกล้ทะเลสาบ พลันรู้สึกว่ามังกรลมกรดกับหนูเงาน้อยเหมือนคู่ต่อสู้ที่มีฝีมือทัดเทียมกัน
“กรรรรร!” เสียงคำรามดุจฟ้าร้อง!
เปลวเพลิงที่พ่นออกมาจากมังกรกรดรายล้อมปกคลุมพื้นที่หลายสิบเมตร น้ำที่พื้นผิวทะเลสาบเริ่มเดือด แต่บีบียังไม่ขยับแม้แต่น้อย แม้ว่าจะมีเปลวไฟลุกท่วม แต่มันกลับปล่อยให้เปลวไฟเผาผลาญต่อไป
จากภายในเปลวไฟ เห็นได้ว่าบีบีไม่ได้รับอันตรายแม้แต่น้อย
“แม้ว่าบีบีจะมีรูปร่างเล็ก แต่พลังป้องกันของมันช่างเหลือเชื่อ พลังเปลวไฟนี้เทียบเท่ากับเวทของจอมเวทธาตุไฟระดับห้า แต่ไม่อาจทำอะไรมันได้เลย”ลินลีย์เฝ้ามองอย่างเงียบงัน แม้ว่าจะล่วงเข้ามาในเทือกเขาอสูรเวทเป็นเวลานานมากแล้วแต่บีบีไม่เคยพบคู่ต่อสู้ที่คู่ควรเลย
ในท่ามกลางเปลวเพลิงลุกท่วม บีบีไม่รู้สึกอะไร แต่หลังจากนั้นมันก็เคลื่อนไหวทันที
“จี๊ดดดดดด!”
ด้วยเสียงกรีดร้องแหลมสูงน่าขนลุกบีบีกลายร่างเป็นเงาดำกระโจนเข้าหามังกรลมกรดด้วยความเร็วเหลือเชื่อ มังกรลมกรดที่ยังคงพ่นเปลวเพลิงตลอดเวลาดวงตาของมันเบิกกว้างในขณะที่ตวัดหางมังกรที่ยาวดุจแส้ใส่เบื้องหน้า
ความเร็วเหลือเชื่อของหางมังกรลมกรดใกล้เคียงกับความเร็วในการเคลื่อนที่ของหนูเงาน้อย
“วืดดดด!” การเคลื่อนไหวของบีบีก็รวดเร็วน่าอัศจรรย์และมันสามารถหลบการจู่โจมสายฟ้าแลบของหางมังกรลมกรดได้ และมันพยายมเข้าขย้ำคอหอยของมังกรลมกรดแต่มังกรลมกรดก็โน้มศีรษะลงมาและพยายามจะกัดบีบีโต้ตอบ
แต่เห็นได้ชัดว่าบีบีกัดได้เร็วกว่าเล็กน้อย เมื่อมันสามารถฝากรอยกัดไว้บนลำคอของมังกรลมกรดเสียง ‘แครก’ สามารถได้ยินชัดจากการที่เกล็ดหนาเกล็ดหนึ่งที่คอของมังกรลมกรดแตกออกและถูกบีบีกินบีบีเป็นสิ่งมีชีวิตที่ดำรงอยู่ด้วยการกลืนกินหินและกระดูก เกล็ดของมังกรลมกรดพิสูจน์ความสามารถนั้นของมันได้ดี
แต่ในขณะนั้นเอง หางของมังกรลมกรดก็หวดใส่บีบี “วืดดด” เสียงฟาดแหลมสูงสามารถได้ยินชัดทำให้ลินลี่ย์สั่นสะท้าน แต่บีบีก็หลบได้และพุ่งออกไปอีก
“มังกรลมกรดตัวนี้มีขนาดมหึมา ลำคอหนาการกัดของบีบีสร้างบาดแผลให้มันได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น”ลินลีย์แทบหยุดหายใจเฝ้ามองการต่อสู้ระหว่างสิ่งมีชีวิตที่ขนาดแตกต่างกันสิ้นเชิง“การเคลื่อนไหวของหางมังกรลมกรดคาดเดาได้ยาก และโดดเด่นในด้านความเร็วเช่นกัน”
หางของมังกรลมกรดไม่เพียงแต่รวดเร็วเท่านั้น ทั้งยังคาดเดาได้ยาก
“จี๊ดดดด!”
บีบีพุ่งทะยานจากผืนน้ำกลายเป็นร่างเงาสีดำเคลื่อนที่หลบหางมังกรลมกรด แต่ขณะที่มันหลบนั้นทันใดนั้นหางก็พลันเปลี่ยนทิศทางฟาดเข้าที่ลำตัวของบีบี
ร่างเงาสีดำถูกส่งลอยละลิ่วตกลงกลางดงไม้ไกลออกไป
“บีบี!” ลินลีย์รู้สึกแน่นในอก
แต่มังกรลมกรดเพียงแต่ยืนคุมเชิงอยู่ในป่า ดวงตาจับจ้องไปยังคู่อริผู้ร้ายกาจ ทันใดนั้นหนูเงาน้อยบีบีก็พุ่งทะยานเข้าหามันจากบนยอดไม้สูงหางของมังกรลมกรดตวัดใส่มันอย่างรวดเร็ว แต่ครั้งนี้บีบีได้เรียนรู้จากข้อผิดพลาดครั้งก่อนเมื่อเห็นหางตวัดเข้าหา มันเปลี่ยนทิศทางกลางอากาศทันที
หนูเงาน้อยกลายเป็นภาพพร่าเลือน หางมังการก็เลือนลางเช่นกัน
ภาพเงาเลือนลางทั้งสองไล่กวดกันกลางอากาศ แม้ว่าหนูเงาน้อยจะถูกฟาดลอยละลิ่วบ่อยครั้งแต่ทุกครั้งมันก็ฝากรอยแผลลงบนร่างของมังกรลมกรด การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป จากริมทะเลสาบเข้าสู่ป่ารกต้นไม้ใหญ่ถูกฟาดฟันด้วยหางหนาตลอดการต่อสู้ที่ไม่หยุดยั้ง
“จากที่ข้าเห็น ดูเหมือนบีบีกำลังได้เปรียบเล็กน้อย”
ลินลีย์รู้สึกกังวลขณะจับตาดูการต่อสู้ ในเวลานั้นมังกรลมกรดสูญเสียเกล็ดไป 7– 8 เกล็ด และมีเลือดไหลออกจากรอยแผลอย่างต่อเนื่องปกคลุมร่างครึ่งหนึ่งมันร้องคำรามอย่างกราดเกรี้ยว
หางของมันตวัดไปมา ต้นไม้ทุกต้นที่กระทบถูกต่างก็หักครึ่ง ในรัศมี 200เมตรจากปรปักษ์ทั้งสองเตียนโล่ง
“แต่บีบีจะทนการหวดฟาดขนาดนั้นได้หรือ หางมังกรลมกรดเชียวนะ?”
ลินลี่ย์เริ่มกังวล การโจมตีของหางมังกรลมกรดมีพลังรุนแรงมาก ถ้ามันกระแทกใส่หิน หินก็แตกทำลาย ถ้ากระแทกใส่ต้นไม้ต้นไม้จะหักโค่น พลังโจมตีเช่นนี้ทำให้หัวใจลินลี่ย์หนาวเหน็บยิ่งขึ้น ลินลี่ย์ว่าถ้าถูกหางหวดเข้าแบบนี้แม้แต่ครั้งเดียวเขาคงไม่รอด
“ปึ้ก!” บีบีถูกหวดกระเด็นอีกครั้ง แต่ในพริบตา บีบีก็เปลี่ยนเป็นเงาดำน่ากลัว กระโจนเข้าตะปบเจ้ามังกรอีกครั้ง
ตอนนี้ มังกรลมกรดเต็มไปด้วยเลือด เกล็ดทั่วร่างจำนวนมากเสียหาย อาการของมันดูแย่มาก
“กรรรรร!”
พอคำรามอย่างโกรธแค้น มังกรลมกรดหันหลังกลับแล้วตัดสินใจหนีมันวิ่งเข้าสู่ใจกลางหุบเขาอสูรเวทด้วยความเร็วสูง ในช่วงเวลาสั้นๆ มังกรลมกรดหายลับไปจากสายตาของลินลี่ย์บีบีไล่กวดมันอีกพักใหญ่ก่อนวิ่งกลับมาหาลินลี่ย์
ลินลี่ย์โดดลงมาจากต้นไม้ขณะที่หนูเงาน้อยบีบีวิ่งมาหาเขาและกลับคืนร่างสู่ขนาดปกติ
“บีบี, เจ้าปลอดภัยหรือเปล่า?” ลินลี่ย์ถามมันผ่านการเชื่อมโยงจิตทันที
บีบีกระโดดขึ้นมาบนไหล่ของลินลี่ย์และยืนอย่างสง่าผ่าเผยบนขาหลังทั้งสองมันเต๊ะท่าจ้องมองไปยังลินลี่ย์ “เจ้านายคิดว่าท่านบีบีผู้นี้เป็นอสูรเวทระดับไหนกันทำไมจะต้องกลัวกับแค่มังกรลมกรด?” ใบหน้าเล็กๆน่ารักของบีบีปรากฏแววลำพองและพึงพอใจ
แต่แล้วบีบีก็แกว่งหางของมัน มันตัวสั่นเล็กน้อยขณะกล่าว“แต่หางของมังกรลมกรดก็เป็นเรื่องที่รับมือยากจริงๆ ข้ารู้สึกระบมไปทั้งตัว”
เห็นดังนั้นลินลี่ย์ก็ขำอย่างช่วยไม่ได้ หางของมังกรลมกรดไม่ได้แค่‘เป็นอะไรที่ยุ่งยาก’ นั่นมันเป็นอะไรที่สุดจะยุ่งยากเชียวล่ะ ลินลี่ย์รู้สึกดีใจมากที่บีบีสามารถทนต่อการหวดฟาดของหางนั่นได้หลายต่อหลายครั้งโดยไม่ได้บาดเจ็บรุนแรงนัก
“และเกล็ดกับเนื้อของมังกรลมกรดก็หนาจริงๆ ร่างที่ขยายใหญ่ที่สุดของข้าก็ยังไม่สามารถกัดทะลุมันได้”บีบีถอนหายใจ “แม้ว่าจะสู้กับมันต่อไป ข้า บีบีก็ยังไม่มั่นใจว่าจะสามารถฆ่ามันได้มังกรลมกรดแข็งแกร่งกว่าที่ข้าคิด มันขยับตัวตลอดเวลาไม่ให้ข้าซ้ำมันที่แผลเดิมเลย”
ลินลี่ย์ลอบหัวเราะ
ยังมีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างระดับ 6 และระดับ 7ด้านความสามารถในการต่อสู้ก็เป็นปัจจัยหนึ่งอย่างเช่นความฉลาดของมังกรลมกรดที่ไม่ได้ด้อยไปกว่ามนุษย์เลยจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะยอมให้หนูเงานน้อยกัดซ้ำที่ตำแหน่งเดิม?
ไม่ว่าเกล็ดหรือผิวหนังของมังกรลมกรดจะหนาสักเพียงไหนคงไม่อาจทนต่อการกัดหลายครั้งหลายคราของบีบีมังกรลมกรดคงรู้สึกว่ามันจะไม่ได้อะไรเลยจากการต่อสู้นี้จึงยอมล่าถอย
“บีบี เจ้ายังต้องการจะสู้กับอสูรเวทระดับ 8 อีกไหม?” ลินลี่ย์หยอกเย้าผ่านทางจิต
ดวงตาน้อยของบีบีหมุนคว้างเหมือนดวงจันทร์ “เจ้านาย! อย่าแกล้งข้าอย่างนั้น สู้กับอสูรเวทระดับ 7 ก็เหนื่อยพอแล้ว ข้าเคยได้ยินว่าอสูรเวทระดับ8 แข็งแกร่งกว่าอสูรเวทระดับ 7 สิบเท่าถึงแม้ว่ามันจะตามความเร็วในการเคลื่อนไหวของข้าไม่ทัน แต่ความเร็วในการจู่โจมของมันคงมากกว่าข้ามากมายนัก”
ความเร็วในการเคลื่อนไหวกับความเร็วในการจู่โจมนั้นต่างกัน
ยกตัวอย่างมังกรลมกรดที่แม้จะมีความเร็วในการเคลื่อนไหวต่ำกว่าแต่การจู่โจมของหางนั่นรวดเร็วเหลือเชื่อ แม้ว่าอสูรเวทบางชนิดจะเชื่องช้าและงุ่มง่ามแต่เมื่อมันต่อสู้มันจะจู่โจมรวดเร็วดังสายฟ้า!
หลังจากพูดคุยกันเรื่องอสูรเวทระดับ 8 จบแล้วพวกเขาก็ตัดสินใจที่จะเผชิญหน้ากับอสูรเวทเพียงระดับ 7 “เฮ้ ดูเหมือนเจ้าจะเริ่มรู้ตัวแล้วว่าเมื่อไหร่ควรจะเจียมตัวสินะ”ลินลี่ย์หัวเราะพลางลูบหัวบีบี “ชุดของข้าคงจะแห้งแล้วเรากลับไปพักผ่อนบนต้นไม้แล้วกินอาหารกันเถอะ หลังจากนั้นค่อยเดินทางต่อ”หลังพูดจบลินลี่ย์ก็กระโดดขึ้นไปยังกิ่งไม้ที่อยู่เหนือขึ้นไป 7 – 8 เมตรและกระโดดขึ้นไปเรื่อยๆจนกระทั่งอยู่เหนือจากพื้นดินประมาณ 20 – 30 เมตร
