ตอนที่ 3-14 อันตราย (2) 

“อ๊า...อ๊า!!!” ข้อมือของเขาถูกกัดขาด ความเจ็บปวดทำให้เงาดำร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวด

ในชั่วแว่บเดียว หนูเงาน้อยบีบีก็มาอยู่ต่อหน้าเงาดำทันที   เงาดำนั้นจ้องดูหนูเงาที่มีขนาดเท่าสัตว์เลี้ยงด้วยความรู้สึกหวาดหวั่นปนทึ่ง  “มะ..มะ..มันเรื่องบ้าอะไรกันนี่?”เงาดำไม่อาจเชื่อได้ว่านี่คือหนูเงา เขาเคยเห็นหนูเงามาก่อน  แต่ไม่มีตัวใดน่ากลัวเหมือนตัวนี้

เงาดำฝืนใจตนเองให้เพิกเฉยต่อความเจ็บปวดจากข้อมือที่ขาด  ขณะที่เขาใช้ปราณป้องกันครอบคลุมเป็นชั้นสีดำพร้อมกับเคลื่อนหนีออกไป

เงาดำดูเหมือนจะเห็นหนูเงาน้อยข้างหน้าเขาเพียงวูบเดียว  จากนั้นความรู้สึกเจ็บปวดแสนสาหัสเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วขณะที่หนูเงาได้พุ่งเข้ามาข้างหน้าและกัดลำคอเขาตรงๆ  แม้แต่ปราณมืดที่ปกป้องเขาอยู่ชั้นหนึ่งก็ถูกกัดทะลุได้

“กร้วมมม!”

เสียงร้องโหยหวนของคนผู้นั้นขาดหายทันที คอของเขาถูกกัดขาดไปครึ่งหนึ่ง ศีรษะของเขายังคงติดอยู่กับร่างโดยมีเนื้อหนังบางๆ เชื่อมอยู่  นัยน์ตาของเงาดำสูญเสียประกายชีวิตร่างของเขาล้มตุ้บกับพื้น

ตอนนี้ ลินลี่ย์ยังคงนอนอยู่กับพื้น เขาถอนมีดออกทันทีเลือดไหลออกมาจากบาดแผลที่หน้าอกของเขาย้อมเสื้อผ้าเขาเป็นสีแดง  พอเห็นบาดแผลที่หน้าอกเขา  ลินลี่ย์รู้สึกหัวใจเต้นรัว  ถ้ามีดของศัตรูของเขาแทงเข้ามาอีกสองสามเซนติเมตร  หัวใจของเขาคงถูกแทงไปแล้ว

“เกือบไปแล้ว  แค่แทงลึกเข้ามาอีกนิดชีวิตของข้าคงจบสิ้น”

หลังจากเฉียดตายคราวนี้ ลินลี่ย์อดหันไปมองดูหนูเงาน้อยบีบีไม่ได้ บีบีรีบพูดว่า “เจ้านาย! เป็นยังไงบ้าง?”

“ไม่ถึงกับแย่นัก  ข้ายังไม่ตายหรอกน่า”  ลินลี่ย์ยิ้มให้บีบี  ถ้าไม่ใช่เพราะบีบี  เขาคงตายจริงๆ

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ หน้าของบีบีไม่ได้ดูน่ากลัวเหมือนเมื่อก่อน  ขณะเดียวกันมันก็เริ่มกวนอารมณ์หนักขึ้น ขนหลังของมันชูชันตั้งตรงและมันเริ่มส่ายก้นให้ลินลี่ย์  หลังจากทำอย่างนั้นสองสามครั้งแล้ว  มันพูดกับลินลี่ย์ผ่านทางจิตอย่างอารมณ์ดีว่า“เจ้านาย!  ท่านยังอ่อนแอเกินไป  ท่านยังจะบอกว่าต้องการฝึกตัวเองอีก  แต่ดูสิ!  ท่านเกือบจะถูกเจ้านั่นฆ่าตายแล้ว” ไม่มีทางที่หนูเงาน้อยบีบีจะยอมพลาดโอกาสหยอกล้อเอาเปรียบลินลี่ย์

ลินลี่ย์ได้แต่หัวเราะ

“บีบี, ขอบใจมาก, เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้” เมื่อมองดูบาดแผลน่ากลัวทั้งสองรอยที่หน้าอกของเขา  ลินลี่ย์อดทอดถอนใจมิได้“และนี่เพิ่งจะวันแรกเท่านั้น!”

เดลิน โคเวิร์ทปรากฏตัวด้วยเช่นกัน พร้อมกับถอนหายใจด้วยความทึ่ง  “เล่ห์เหลี่ยมของนักฆ่าผู้นี้น่ากลัวจริงๆ  คราวนี้ได้หนูเงาน้อยช่วยเอาไว้จริงๆ  ถ้าไม่ได้มันช่วยลินลี่ย์เจ้าคงเสร็จไปแล้ว ขณะที่ข้าที่เป็นตาแก่ไร้ประโยชน์ หลงเหลือแต่เพียงวิญญาณเท่านั้น  ไม่มีทางช่วยเจ้าได้เลย”

ลินลี่ย์เข้าใจเดลิน โคเวิร์ทดี แม้จะเป็นจอมเวทผู้วิเศษระดับเซียน แต่เขาเหลืออยู่แค่เพียงวิญญาณเท่านั้น

“ปู่เดลิน! มือสังหารคนนั้นเคลื่อนไหวได้รวดเร็วมากได้ยังไง?แม้จะมีเวทสายลมช่วยสนับสนุน แต่ข้าก็ไม่อาจเอาชนะเขาได้” ลินลี่ย์ไม่เข้าใจจริงๆ

เดลิน โคเวิร์ทอธิบาย “นักฆ่าผู้นั้นน่าจะเป็นนักรบระดับหก แต่เขาเชี่ยวชาญวิชาลมปราณลับสายธาตุมืดที่แปลกประหลาด  นอกจากนี้ เขาคงได้รับการฝึกฝนพิเศษในการเก็บงำกลิ่นอายของเขา  นักรบระดับหกที่ได้รับการฝึกฝนพิเศษ น่าจะมีทักษะต่อสู้สูงส่งกว่านักสู้ระดับหกทั่วไป  ปราณยุทธสายมืดก็แปลกประหลาดและลึกลับ  เป็นไปได้ว่า เขาเชี่ยวชาญวิชาสายธาตุมืดที่ทำให้ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นแน่ๆ”

ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อย

เวทหรือลมปราณสายธาตุมืดเป็นสิ่งต้องห้ามในสหภาพศักดิ์สิทธิ์   อย่างไรก็ตามในสี่จักรวรรดิใหญ่และในพันธมิตรมืด วิชาสายธาตุมืดไม่ถือเป็นสิ่งต้องห้าม ทำนองเดียวกัน  ในพันธมิตรมืด,เวทและลมปราณสายธาตุสว่างเป็นสิ่งต้องห้าม

“เจ้านาย! มาทางนี้ เร็วเข้า!”  หนูเงาน้อยบีบีเริ่มกระโดดลงไปที่ข้างศพของนักฆ่า

ลินลี่ย์เหลียวมองด้วยความสงสัย  “บีบี!มีอะไรเหรอ?”

“นักฆ่าผู้นี้มีกระเป๋าสะพายอยู่ที่หลังของเขา”  หนูเงาน้อยบีบีพูดอย่างตื่นเต้น  ลินลี่ย์เดินไปที่ศพนักฆ่า  ชุดดำที่ด้านหลังของนักฆ่าฉีกขาดแล้ว  เห็นได้ชัดว่านี่เป็นฝีมือของหนูเงาน้อย

ใต้เสื้อผ้าที่ฉีกขาดด้านหลังศพ กระเป๋าสะพายหลังแนบอยู่กับหลังของนักฆ่า

“ลินลี่ย์! ข้าพนันได้เลยว่าห้าศพที่เราพบก่อนหน้านั้น ถูกคนผู้นี้ฆ่าเช่นกัน  ดูจากฝีมือของเขาใครจะรู้ว่าเขาฆ่าคนมาเท่าใดแล้ว? เป็นไปได้มากว่ากระเป๋าของเขาคงมีแก่นเวทดีๆ อยู่สองสามลูก”  เดลิน โคเวิร์ทยิ้มพลางพูดพลาง

ลินลี่ย์อดตื่นเต้นไม่ได้ ดูจากพลังของเขา เขาสามารถฆ่าได้กระทั่งนักรบระดับหกทั่วๆ ไปอย่างพวกเจ้า  เป็นไปได้ว่าเขาคงมีสมบัติดีๆ อยู่บ้าง

“จี๊ด  จี๊ด!” หนูเงาน้อยไปคาบกระเป๋าสะพายหลังและกระโจนกลับมาที่ไหล่ของลินลี่ย์

เมื่อเห็นเช่นนี้ ลินลี่ย์อดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้  “ตอนนี้ความเร็วของบีบีว่องไวเหลือเชื่อจริงๆแม้ว่านักฆ่าผู้นั้นจะว่องไวมากก็จริง แต่เขาก็ไวกว่าข้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ความเร็วของบีบีนั้นไวขนาดที่ว่าข้าไม่มีทางทำอะไรมันได้ มิน่าเล่านักฆ่าผู้นั้นถึงได้ถูกบีบีกัดตายโดยไม่มีโอกาสหลบหนีหรือป้องกันตัวเลย”

“จี๊ด!  จี๊ด!” หนูเงาน้อยบีบีคาบกระเป๋าสะพายหลังอยู่และสะบัดกระเป๋าสองสามครั้ง  “เจ้านาย!  รีบๆ เปิดดูเถอะ”  มันพูดเร่งรัดลินลี่ย์ผ่านการเชื่อมโยงทางจิต

บีบีสงสัยมากว่ามีสิ่งใดอยู่ในกระเป๋า

ลินลี่ย์หัวเราะและรับกระเป๋ามา นี่คือกระเป๋าสีดำสนิททำจากหนัง แต่เห็นได้ชัดว่ามีคุณภาพดีกว่ากระเป๋าหลังของลินลี่ย์มากมาย  เป็นไปได้ว่าสร้างขึ้นด้วยหนังของอสูรเวทระดับสูง  เขาเปิดดูกระเป๋าหลัง

พอเห็นของที่อยู่ข้างใน นัยน์ตาของลินลี่ย์เป็นประกาย ภายในกระเป๋าสะพายหลัง มีเสื้อผ้าชุดหนึ่ง อาหารแห้ง และ ถุงเหรียญทอง  ในกระเป๋าหลัง พื้นที่ส่วนใหญ่มีไว้สำหรับเก็บถุงสิ่งของขนาดใหญ่  พอเปิดถุงใบนั้น ลินลี่ย์อดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจหนาวเหน็บด้วยความประหลาดใจ

“คนกี่คน อสูรเวทกี่ตัวที่นักฆ่าผู้นี้ฆ่าตายไปแล้ว?”  ลินลี่ย์ถึงกับตะลึง  ของในถุงใบใหญ่นี้ทั้งหมดส่องประกาย , แก่นเวทสีรุ้ง และแม้แต่ อัญมณีขนาดใหญ่สองสามเม็ดรวมอยู่ในนั้นด้วย

“แก่นเวทมากมายยิ่งนัก!  มีแก่นเวทอย่างน้อยก็ 20-30ลูกในนี้” ลินลี่ย์รู้สึกตื่นเต้น

ลินลี่ย์เริ่มนับจำนวนแก่นเวททันที นอกจากนี้ยังจำแนกออกตามมูลค่า  การจำแนกจำนวนพลังเวทที่อยู่ภายในแก่นเวทค่อนข้างง่ายสำหรับจอมเวท  ในเวลาสั้นๆ ลินลี่ย์ก็เสร็จสิ้นการตรวจสอบแก่นจำนวนมากในกระเป๋า

“แก่นเวทรวมทั้งหมด 102 ลูก และอัญมณีเวท 7 เม็ด  สำหรับแก่นเวท มีแก่นเวทระดับหกห้าลูก  แก่นเวทระดับห้า ยี่สิบหกลูก  และแก่นเวทระดับสี่ เจ็ดสิบเอ็ดลูก  ไม่มีแก่นเวทระดับสาม  สำหรับอัญมณีเวทเป็นอัญมณีเวทคุณภาพปานกลางหกลูก  ขณะที่อีกหนึ่งลูกเป็นของคุณภาพสูง

ลินลี่ย์รู้สึกได้ว่าหัวใจของเขาเต้นระส่ำ สิ่งที่ลินลี่ย์ยังไม่รู้ก็คือนักฆ่าผู้นี้ก็มีแก่นเวทระดับสามด้วย  เพียงแต่เขาไม่เก็บเอาไว้กับตัว

สำหรับอัญมณีเวทเล่า?

อัญมณีเวทปกติจะติดตั้งเข้ากับคทาเวทเพื่อช่วยให้จอมเวทฟื้นฟูพลังเวทของตนได้เร็วขึ้น  ทั้งหมดนี้ได้มาหลังจากนักฆ่าได้ฆ่าจอมเวทและฉีกอัญมณีเวทออกมาจากคทาเวท

“แก่นเวท 102 ลูกมีค่าราวๆ 13,000-14,000 เหรียญทอง  ขณะที่อัญมณีเวทเจ็ดเม็ดราคาประมาณ 1600 เป็นอย่างต่ำ  รวมทั้งหมดมูลค่าของเหล่านี้ก็ราวๆ 15,000 เหรียญทอง”  หลังจากคำนวณดูแล้ว  ลินลี่ย์อดทึ่งและดีใจไม่ได้  ในกระเป๋าใบเดียวจากนักฆ่าคนหนึ่ง  จู่ๆ ก็ทำให้เขาได้รับสมบัติมากมาย

เพื่อตระกูลของเขา?

ก่อนนั้น เพื่อให้ได้ทุนส่งวอร์ตันน้องชายของเขาไปเรียนที่สถาบันโอเบรียน  ตระกูลของเขาแทบจะใช้ของที่เก็บสะสมไปจนหมด  แม้แต่ว่าท่านจะร้องขอตระกูลบาลุคให้จัดหาเงินแค่หนึ่งหมื่นเหรียญทองแต่ก็กลายเป็นเรื่องยากเย็นแสนเข็ญมาก

“นี่เป็นแค่วันแรกของข้าในเทือกเขาอสูรเวท และข้าก็ได้รับผลลัพธ์มากมายเสียแล้ว หลังจากผ่านไปอีกสองเดือนข้าจะรับอีกมากมายเพียงไหน?”  หัวใจของลินลี่ย์เต็มไปด้วยความคาดหวัง

แต่ลินลี่ย์ยังคงรู้ดีว่า ไม่มีทางที่เขาจะพบกับ “แกะอ้วน” ให้ฆ่าง่ายๆอย่างนั้นอีกแน่  นอกจากนี้ แกะอ้วนเกือบทั้งหมดก็ทรงพลังเช่นกัน  ตอนนี้ลินลี่ย์เฉียดตายมาแล้ว  พอนึกย้อนไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้น   ลินลี่ย์อดไม่ได้ที่จะแตะแผลบนหน้าอกและหน้าของเขาที่เกิดจากการแตกของเหล็กสกัด

ทันใดนั้น ลินลี่ย์หันไปจ้องดูหมาป่าวายุที่ตายแล้วทั้งสิบตัว

“แก่นเวทระดับสี่ราวๆ สิบลูก รวมกันแล้วราคาหลายร้อยเหรียญทองเช่นกัน  เราจะปล่อยให้เสียของไม่ได้” ลินลี่ย์ถือมีดของนักฆ่าเดินไปที่ซากศพของหมาป่าวายุและเริ่มผ่าเอาแก่นเวทออกมาทีละลูก  พอลินลี่ย์ใช้มีดเขาก็รู้ว่ามันคมกว่ามีดที่เขาเคยใช้