ตอนที่ 1325+1326 เธอรักตัวเองมากขึ้น

ตอนที่ 1325 เธอรักตัวเองมากขึ้น

ลู่ชิงสีจะไม่ได้ยินเสียงล้อเลียนของเธอได้อย่างไร อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความจริงจังในขณะที่เขาพูดด้วยเสียงต่ำ “ผมยังมีความสามารถไม่พอ วันหนึ่งผมต้องทำให้คุณมีชีวิตที่สะดวกสบายขึ้นให้ได้”

อิสรเสรี ความสะดวกสบาย ไร้ปัญหาใด ๆ

เจียงเหยาไม่ได้บอกว่าชายคนนั้นทำอะไรกับลู่เสี่ยวเซียว แต่เขาก็รู้จากอารมณ์ของเจียงเหยา ถ้าเขาไม่ได้ทำอะไรเลยเถิดจนเธอทนไม่ได้ ด้วยอารมณ์ที่ละเอียดอ่อนของเจียงเหยา เธอจะไม่เป็นคนบอกให้เขาลงโทษคนสักคน

การโยนคนเข้าคุกเป็นเวลาสองสามปีหมายถึงการทำลายชีวิตของคนคนนั้น ดังนั้นลู่ชิงสีสามารถสรุปได้ว่าชายคนนี้ต้องทำอะไรบางอย่างที่แม้แต่เจียงเหยาก็พบว่ามันไม่น่าให้อภัย

ดังนั้นลู่ชิงสีจึงไม่จำเป็นต้องถามเพิ่มเติมเพื่อทราบว่าต้องทำอย่างไร

ติดคุกไม่กี่ปี? นั่นเป็นอะไรที่ง่ายดายสำหรับผู้ชายคนนั้นใช่ไหม

ถ้าเธอไม่พูด มันก็ต้องเป็นอะไรที่พูดไม่ได้

ถ้าเขาไม่ทำให้คนคนนั้นเสียใจที่เกิดมา เขาคงทำให้เธอผิดหวัง

“ตอนนี้ฉันมีชีวิตที่สะดวกสบายมากแล้วล่ะคะ” เจียงเหยายิ้มขณะที่เธอเขย่งเท้าและจูบเขาที่ริมฝีปาก

ไม่มีใครรังแกเธอได้ เธอมีความสามารถในการปกป้องตัวเอง และเธอมีลู่ชิงสีคอยสนับสนุน มีใครบ้างที่ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจในโลกใบนี้?

เธอพอใจกับชีวิตของเธอมากแล้ว

ในช่วงเวลาที่เหลือของวัน ลู่ชิงสีและเจียงเหยาไม่ได้ออกไปไหน พวกเขาอยู่บ้านและพูดคุยกับผู้อาวุโสขณะที่ดูโทรทัศน์ ลู่ชิงสีและเจียงเหยาจองเที่ยวบินของพวกเขาพรุ่งนี้เวลา 10 โมง ซึ่งเป็นเวลาที่เจียงเหยาให้กับนางซุนเช่นกัน

เจียงเหยาไม่ได้รับข่าวสารใด ๆ จากนางซุน กระทั่งเธอมาถึงสนามบินในเมืองเวลาเก้าโมงครึ่ง เจียงเหยาไม่แปลกใจกับเรื่องนี้

เจียงเหยาจับแขนของลู่ชิงสีและมองดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาของเขา จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นและพูดว่า “คุณจัดการอะไรให้กับนางซุน? เราต้องไปแล้ว เราจะไม่ได้รับการติดต่อจากเธออีกในครึ่งชั่วโมงข้างหน้า”

หลังจากที่เจียงเหยาพูดอย่างนั้น เธอก็ยิ้มอย่างดูถูก น้ำเสียงของเธอมีความมั่นใจ “นางซุนกล้าเอาหัวใจของฉันแลกกับชีวิตลูกสาวของเธอ แต่เธอไม่กล้าเอาชีวิตของเธอแลกกับชีวิตของลูกสาวเธอ”

“เธอรักลูกสาวของเธอ แต่เธอรักตัวเธอเองมากกว่า” ประโรคเดียวของลู่ชิงสีคือการตีความของนางซุนที่ถูกต้องที่สุด แม้ว่าคนแก่ตัวจะรักผู้อื่น แต่พวกเขาจะไม่มีวันรักคนอื่นมากกว่าตัวเอง

จากนั้นลู่ชิงสีก็ดึงเจียงเหยาให้นั่งลง และรอการตรวจตั๋ว ในขณะเดียวกัน เขาก้หยิบโทรศัพท์ออกมาและกำลังจะโทรออก โทรศัพท์เขาก้ดังขึ้น เป็นสายจากคนที่เขากำลังจะโทรหา

สนามบินมีเสียงดัง เจียงเหยาไม่ได้ฟังว่าใครโทรหาลู่ชิงสี ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าคนในโทรศัพท์กำลังพูดอะไร แม้ว่าเธอจะแอบฟังการสนทนาได้ แต่เจียงเหยาก็เคารพในความเป็นส่วนตัวของลู่ชิงสี

หลังจากที่ลู่ชิงสีวางสาย เขาก็บอกเจียงเหยาเกี่ยวกับบทสนทนาเมื่อสักครู่

“เฉิงจินหยางมาถึงเมืองเมื่อคืนนี้ ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว เขาพานางซุนไปกับคนจากศาล เฉิงจินหยางเป็นตัวแทนของคุณผู้หญิงเฉิง นำทีมกฎหมายเข้าฟ้องนางซุนที่ศาล” ริมฝีปากของลู่ชิงสีกดลงเล็กน้อย เขาไม่ได้รับข่าวว่าเฉิงจินหยางมาถึงเมื่อเมื่อคืนก่อน ชายอีกคนคงไม่อยากให้เขารู้เรื่องนี้

__

ตอนที่ 1326 ไม่ได้ติดค้างอะไรฉัน

"คุณผู้หญิงเฉิงยังไม่ออกจากโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอคะ“เจียงเหยารู้สึกประหลาดใจ”คุณผู้หญิงเฉิงยังอยู่ในโรงพยาบาล ส่วนเฉิงจินหยางอยู่ที่นี่แล้ว”

เจียงเหยารู้ว่าเฉิงจินหยางเคารพคุณผู้หญิงเฉิง แม่เลี้ยงของเขามากแค่ไหน ในเมื่อคุณผู้หญิงยังอยู่ในโรงพยาบาล เจียงเหยาจึงตกใจที่เฉิงจินหยางมาที่นี่ก่อน

“ตระกูลเฉิงต้องรู้เรื่องที่นางซุนทำ พวกเขาน่าจะขอให้เฉิงจินหยางมาจัดการเรื่องยุ่งเหยิงนั้น เฉิงจินหยางมาที่นี่อย่างเงียบ ๆ ดังนั้นเขาอาจไม่ต้องการให้คุณรู้เกี่ยวกับการกระทำของตระกูลเฉิง” จากนั้นลู่ชิงสีก็พูดหลังจากหยุดชั่วขณะว่า “เฉิงจินหยางมาที่นี่กะทันหัน เขาคงไม่ต้องการให้เราลงมือกับนางซุนก่อน”

เจียงเหยาพูดไม่ออก “เธอไม่อยากติดหนี้ฉันเหรอคะ”

ลู่ชิงสีตบศีรษะของเจียงเหยา “อย่าคิดมาก บางทีเธออาจจะแค่ต้องการแก้แค้นเท่านั้นเอง”

เจียงเหยาส่ายหน้าของเธอ “เธอออกจากคุกหลายปีแล้ว ถ้าเธอต้องการแก้แค้น เธอคงทำไปนานแล้ว เธอไม่ทำอะไรเลยตลอดหลายปี เธอปฏิบัติต่อตระกูลเซี่ยราวกับคนแปลกหน้า ตอนนี้เธอกลับรีบจัดการกับนางซุน เห็น ๆ กันอยู่ว่าเธอไม่ต้องการให้ฉันจัดการกับนางซุน”

คงเป็นเพราะคุณผู้หญิงเฉิงไม่อยากติดค้างอะไรเธอเป็นแน่

“ลืมมันไปเถอะ”

เจียงเหยามองลงไปที่ปลายเท้าของเธอ

“เธออาจกลัวว่าเธอจะติดค้างคุณมากเกินไป และไม่สามารถชดใช้ให้คุณได้” ลู่ชิงสีกลัวว่าเจียงเหยาจะคิดมาก ดังนั้นเขาจึงปลอบเธอ “เธอคิดว่าเธอเป็นหนี้คุณมากพอแล้ว ดังนั้นเธอจึงปล่อยให้คุณทำอะไรเพื่อเธออีกไม่ได้”

ลู่ชิงสีรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้สูง คุณผู้หญิงเฉิงรู้สึกผิดต่อเจียงเหยาอยู่แล้ว

แน่นอน เขาไม่สามารถตัดความเป็นไปได้ที่ว่าคุณผู้หญิงเฉิงโกรธนางซุนที่รบกวนชีวิตของเจียงเหยา ดังนั้นเธอจึงเคลื่อนไหวต่อต้านเธอ

ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม นางซุนจะไม่มีจุดจบที่ดีหากตระกูลเฉิงเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ปัญหาที่เหลือไม่จำเป็นต้องสร้างปัญหาให้กับลู่ชิงสีหรือเจียงเหยา

ลู่ชิงสียัดโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋าเสื้อและตบไหล่เจียงเหยา “ไปกันเถอะ ได้เวลาขึ้นเครื่องบินแล้ว”

เธอต้องคิดเกี่ยวกับบางสิ่ง

หลังจากออกจากเมืองแล้ว ทั้งสองคนยังต้องเดินทางไปหาแม่ของกู้จุนฮุ่ย พวกเขาต้องนั่งรถไฟกลับไปที่เมืองซู และเจียงเหยาต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอ และสวมชุดสำหรับปลอมตัว

สถานีรถไฟที่เมืองที่แม่ของกู้จุนฮุ่ยอาศัยอยู่นั้นเป็นสถานีรถไฟพิเศษ สถานีรถไฟเปิดโล่งสามารถมองเห็นสภาพแวดล้อมและทิวทัศน์รอบ ๆ สถานีรถไฟได้ในทันที รวมถึงความเร่งรีบและความพลุกพล่านของที่นั่นด้วย

เจียงเหยาสวมหมวกและหน้ากากเพื่อปกปิดใบหน้าที่บอบบางของเธอ เธอและลู่ชิงสีเปลี่ยนเสื้อผ้าธรรมดาแล้ว นั่งข้างกันเหมือนกับผู้โดยสารคนอื่น ๆ เธอดูเหมือนเหนื่อยจากการเดินทางและเอนกายลงเพื่อพักผ่อน พร้อมที่จะเดินทางครั้งใหม่เมื่อรถไฟมาถึงสถานี

หูของเธอได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครม แต่เจียงเหยาก็ฟังทุกเสียงรอบตัวเธอด้วยความสนใจอย่างมาก มันส่งเสียงดังแต่เป็นเสียงที่มีชีวิตชีวา

เธอเห็นโจรย่อตัวลงและมองไปรอบ ๆ ขณะที่เขายื่นมือไปหาคนที่ไม่ทันระวัง เธอสามารถเห็นเด็กที่กำลังคลอเคลียอยู่ในอ้อมแขนของแม่โดยมีขนมอยู่ในปากของเขา เฝ้าดูผู้คนไปมาอย่างเงียบ ๆ ด้วยดวงตากลมโตของเขา เธอยังสามารถเห็นผู้คนที่เหนื่อยล้ากลับบ้านด้วยถุงผ้าใบใหญ่

ทุกอย่างเรียบร้อยดีจนกระทั่งมีใบหน้าหนึ่งเข้ามาปรากฏในสายตาของเธอ ซึ่งทำให้เธอตกใจ

">