ตอนที่ 48 ปิง!

ถังเทียนเดินอย่างระมัดระวังผ่านแถวหุ่นไร้หน้าแถวแล้วแถวเล่า

หุ่นดินเผาทั้งหมดดูเก่าแก่โบราณจริงๆ เหมือนกับว่ากาลเวลาได้ลบเครื่องหมายร่องรอยออกไป  หุ่นดินเผานับไม่ถ้วนแตกร้าวแล้ว  ขณะที่หลายตัวมีฝุ่นเกาะซ้อนทับอยู่  ดูเหมือนหุ่นเหล่านี้ผ่านยุคสมัยยาวนานจึงมาอยู่ที่นี่อย่างลึกลับและผ่านหลายสิ่งหลายอย่างมาแล้ว

นี่มันที่อะไรกันแน่?

นักรบหุ่นดินเผาไร้หน้าทุกตัว ใครสร้างขึ้นมา?

โครม

ทันใดนั้นมีเสียงกระแทกดัง ทำให้ถังเทียนกระโดดผางและมองหาทันที

กลับกลายเป็นว่าหุ่นดินเผาตัวหนึ่งแตกพังเองอย่างคาดไม่ถึง  กลายป็นกองเศษดินเผา

เสียงกระแทกเหมือนจะดังครั้งเดียว จากนั้นก็มีเสียงกระแทกพังทลายของหุ่นดินเผาไร้หน้าดังตามมาอย่างต่อเนื่อง

หุ่นดินเผานับหมื่นพลังทลายทั้งหมดต่อหน้าต่อตาของเขา  ยังไงก็ตาม มันเป็นภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจทิ้งความตื่นตกใจไว้ให้ถังเทียน เขาจ้องมองฉากตื่นตาข้างหน้าเขา ขณะที่เขาหาสาเหตุไม่พบว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

นี่ นี่ นี่....

นี่มันที่ผีสางอะไรกัน....

ฝุ่นธุลีทั้งหมดฟุ้งขึ้นครอบคลุมฟ้า ถังเทียนอดปากและจมูกไว้ด้วยความรู้สึกตื่นกลัว  สถานที่ทั้งหมดแปลกสำหรับเขา  ต่อให้เป็นหนุ่มชาวฟ้าก็ไม่สามารถทนต่อบางสิ่งได้

อาจมีอันตรายแฝงอยู่ในฝุ่นนี้? จะมีคนลอบทำร้ายเขาหรือ...?

เหมือนกับว่าถังเทียนพบศัตรูแข็งแกร่ง เขามองไปรอบๆ

พอฝุ่นจางหาย หน้าของถังเทียนเต็มไปด้วยฝุ่น เมื่อเขามองดูรอบๆ เขาเห็นพื้นเต็มไปด้วยเศษซากกองหุ่นดินเผาที่หักๆ พังๆ  กองทหารที่ยืนน่าเกรงขามก่อนนั้นกลับกลายเป็นเศษฝุ่นในเสี้ยววินาที

ถังเทียนรู้สึกสิ้นหวังโดยไม่รู้ตัว

ในที่สุด เวลาก็ทำลายสรรพสิ่ง

เขามองดูอย่างมึนงงและทันใดนั้น ม่านตาเขาก็หดเล็กลง

เดี๋ยวก่อน

ยังมี..หุ่นดินเผาที่ไม่หักพังเหลืออยู่หนึ่งตัว

หุ่นดินเผาไร้หน้ายืนตระหง่านท่ามกลางซากหักพังอย่างเดียวดาย

ถังเทียนก้าวผ่านซากหักพังแล้ววิ่งตรงไปที่หุ่นดินเผานั้นโดยไม่พูดสักคำ

ฟู่ ฟู่ ถังเทียนไปถึงที่นั่นภายในอึดใจ

หุ่นนี้ไม่ต่างจากหุ่นดินเผาตัวอื่นที่เขาเห็นก่อนหน้า  มีหน้าขาว ตัวสีเทาและมีเกราะสวยงามแนบกับลำตัวมือของมันยาวและตรง

ถังเทียนมีหน้าบิดเบี้ยวขณะที่มองดูหุ่นดินเผาพิเศษตัวนี้เขามีความรู้สึกอย่างแรงกล้าว่าหุ่นดินเผาตัวนี้เทียบกับพวกที่เหลือแล้วต่างกันมาก แต่ต่างกันตรงที่ใดถังเทียนตอบไม่ได้

ชั่วขณะนี้ มีรอยแตกร้าวปรากฏอยู่บนใบหน้าที่ว่างเปล่าของหุ่นดินเผา

ถังเทียนจ้องดูชั่วขณะ  ไม่มีทาง  อย่าบอกนะว่าหุ่นตัวสุดท้ายนี้ก็ไม่เว้น

แครก  แครก  แครก

รอยร้าวเพิ่มขึ้นมากอย่างเห็นได้ชัด และในพริบตา ก็ขยายคล้ายเป็นรูปใยแมงมุมไปทั่วตัวหุ่นดินเผาทั้งหมด

ทั้งที่อยู่ต่อหน้าถังเทียน เศษชิ้นส่วนหลุดออกมาชิ้นหนึ่ง

และเศษดินเริ่มร่วงหลุดทีละชิ้นจากตัวหุ่นดินเผา

เอ๋?

ทันใดนั้น ถังเทียนสังเกตเห็นแสงสลัวเปล่งออกมาในท่ามกลางเศษซากที่พังทลาย

มีอะไรบางอย่างอยู่ข้างใน!

ถังเทียนตกใจ

กราววว

เศษชิ้นส่วนหลุดร่วงเหมือนฝน และสิ่งที่อยู่ภายในก็เผยตัวออกมา  แสงสลัวนั้นส่องต้องตาของถังเทียน  แน่นอนว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น

เมื่อเศษชิ้นส่วนดินเผาสุดท้ายหลุดร่วงลงพื้นแล้ว  ถังเทียนมองดูหุ่นดินเผาข้างหน้าเขาอย่างงงงวย

ร่างเงาสีเทาสะท้อนแวววาวปรากฏอยู่ต่อหน้าเขา หุ่นที่แวววาวนี้เหมือนกับหุ่นดินเผาก่อนนั้นมีใบหน้าขาวและแม้แต่เกราะก็มีเหมือนกัน ต่างกันแต่ว่าสวยงามกว่าเล็กน้อย และในมือของมันถือทวนเล่มหนึ่ง

“แก, แก... แกเป็นใคร?” ถังเทียนถามอย่างโง่งม

“ปิง”  เสียงอู้อี้ดังออกมาจากหุ่นดินเผาทันที

ถังเทียนจ้องมองคนตัวใหญ่ข้างหน้าพลางพูดติดอ่าง “กะ กะ กะ แก แกพูดได้เหรอ?”

“ใช่” หุ่นดินเผากล่าวเต็มที่

ถังเทียนอึ้ง สีหน้าชะงักค้าง

นี่เขาเจอสัตว์ประหลาดเข้าให้แล้ว

สัตว์ประหลาดตัวนี้  แปลกจริงๆ

ถังเทียนกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเกินกว่าเขาจะจินตนาการ เขาลูบศีรษะและถามอย่างระวังตัว “แกเป็นมนุษย์หรือเปล่า?”

“ไม่, ข้าไม่ได้เป็น” หุ่นดินเผาเริ่มพูดคล่องแคล่วขึ้น

“งั้นแกเป็นตัวอะไร?” ถังเทียนสงสัย

“วิญญาณขุนพล” มันกระแอมออกมาเป็นคำพูด

“วิญญาณขุนพล?”  ถังเทียนเหม่อมองพลางเดินวนดูหุ่นดินเผาซ้ำสอง เขาลูบหัวรำพึงกับตัวเอง“งั้นเจ้าสิ่งที่เรียกว่าวิญญาณขุนพลก็คืออะไร...”

อีกฝ่ายพูดไม่ออก

“อ้อ อ้อ อ้อ งั้นแกก็เรียกว่า ปิงสินะ” ถังเทียนค่อยมีอาการตอบสนองและแตะต้องตัวของเขาแล้วหัวเราะทันที

“ใช่แล้ว” ปิงพยักหน้าอย่างเงียบงัน

“เอ่อ... ขอถามหน่อยได้ไหม ทำไม..เอิ่ม.. ทำไมนายถึงไม่มีหน้า?”  ถังเทียนถามอย่างช่วยไม่ได้

“คนไร้หน้าคือคนบาป” เสียงของปิงตรงและราบเรียบ ไม่เป็นระลอก แต่ทันทีที่เขาพูดไปได้สองสามคำ ความรู้สึกแปลกอย่างหนึ่งก็เกิดขึ้น

“คนบาป...”  ถังเทียนตะลึงไปชั่วขณะดูเหมือนคำถามนี้ทำให้ปิงเศร้า  “โอว,อย่างนั้นฉันขอเปลี่ยนคำถาม” ถังเทียนเปลี่ยนคำถามทันที “อาปิง!  นี่มันที่ไหนกัน?”

“สถานที่เนรเทศของคนบาป”  เสียงของปิงราบเรียบ

“แล้วเจ้าเกาะหินนี่ลอยอยู่ในทะเลได้ยังไง?” ถังเทียนมีสีหน้าประหลาดใจ

“นี่คือทะเลแห่งการเนรเทศ” ปิงยังคงอธิบายต่อทั้งที่ถังเทียนก็ยังไม่สามารถเข้าใจอะไรได้เลย

ถังเทียนยิ่งหลงมากกว่าเดิม “ฉันอยู่ในวงกตวิญญาณชัดๆแล้วฉันมาถึงนี่ได้ยังไง?”

ปิงยังคงเงียบ

“เอ่อ, อาปิง นายรู้ไหมว่ากุญแจวิญญาณอยู่ที่ไหน?”  ถังเทียนถาม

ปิง “ไม่รู้”

“ก็ได้” ถังเทียนถามคำถามจริงจังมากขึ้น “อย่างนั้น ฉันจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง?”

“เปลี่ยนตัวเจ้าเองเป็นวิญญาณ เนื่องจากเป็นร่างชดใช้หนี้แล้วซากปรักหักพังจะหายไป” ปิงกล่าวด้วยน้ำเสียงฟังดูแปลกๆ

“สิ่งปรักหักพังจะหายไป...” ถังเทียนพึมพำ

แครก แครก แครก

เสียงแตกที่น่ากลัวดังออกมาจากใต้เท้าของเขา ถังเทียนก้มหน้าดูและเห็นรอยแตกใหญ่แผ่ขยายกว้างออกไปในทิศทั้งสี่ด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง จำนวนรอยแตกร้าวเพิ่มขึ้นและในพริบตาพื้นใต้เท้าถังเทียนก็เต็มไปด้วยรอยแตกร้าวเหมือนใยแมงมุม

ถังเทียนถึงกับถอดสีหน้า

ช่วงเวลานี้ ระดับน้ำทะเลเริ่มลงอย่างควบคุมไม่ได้

ทันใดนั้น ใครบางคนคว้าเขาจากด้านหลัง ปิงนั่นเอง ถังเทียนห้อยอยู่กลางอากาศ

ครืนนน

พื้นหินใต้เท้าเขาทรุดตัวและถล่มลงไป

ทะเลแห้งเหือดหายไปทันที

ถังเทียนตะลึงโดยสิ้นเชิงและไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าเครื่องหมายกลุ่มดาวกางเขนใต้บนมือของเขากำลังเปล่งแสงเรื่อเรือง

ในมุมมองของเขาดูเหมือนจะหมุนติ้ว มีเส้นสายหลายเส้นก่อตัวเป็นเหมือนน้ำวน

เมื่อถังเทียนลืมตาอีกครั้ง เขาตระหนักได้ว่าเขาอยู่ในถ้ำเพียงลำพัง  ไม่ไกลจากเขามีกุญแจเงินเปล่งแสงระยับลอยอยู่

ใช่กุญแจวิญญาณหรือเปล่า?

ถังเทียนถอนหายใจโล่งอกโดยไม่รู้ตัว

เหตุการณ์แปลกๆ นั้นเหมือนความฝันจริงๆ

“นั่นคือกุญแจวิญญาณหรือเปล่า?” เสียงราบเรียบเยือกเย็นดังมาจากข้างหลังถังเทียน

ถังเทียนร่างแข็งชะงักค้าง

หลังจากนั้นชั่วครู่  เขาหันคอแข็งๆไปมองและเห็นปิงกำลังลอยอยู่ข้างหลังเขา

ถังเทียนปากสั่น คอแห้งผาก “นาย... นายตามฉันมาได้ยังไง?”

ไม่ใช่ความฝันนี่....

“ที่นี่ไม่มีอะไรแปลก” ปิงมองขึ้นไปในถ้ำ เขายกทวนและแทงทะลุผนังถ้ำ

ครืนนนน

ทั่วทั้งภูเขาสั่นสะเทือนเหมือนกับว่าจะพังทลายได้ทุกเมื่อ

ถังเทียนจ้องมองอย่างสับสน

※※※※※※※※※※※※

โครม

แสงที่ฉายบนผนังเหมือนฟองน้ำ แตกทีละลูกจนหมด

ผู้อาวุโสอู่มองด้วยความงงงัน ในชั่วพริบตา ไม่มีอะไรปรากฏบนผนัง  หลังจากนั้นชั่วขณะเขาถึงรู้สึกตัวและคร่ำครวญว่า “เป็นไปไม่ได้! นี่มันคนแบบไหนกัน! เขาทำลายซุ้มที่ฉันตั้งไว้ด้วยคัมภีร์ระดับทองแดงสามอย่างได้ยังไงกัน?  เป็นไปไม่ได้? มียอดฝีมือระดับนั้นได้ยังไง?”

ตี๋หานหน้าซีดขาว เขาทราบชัดว่าผู้อาวุโสอู่ต้องใช้จ่ายไปมากมายขนาดไหนกับการจัดเตรียมนี้

ด้วยการใช้วงกตวิญญาณเป็นหลัก เขาใช้คัมภีร์ทองแดงทั้งสามและวางแนวป้องกันโดยรอบทั้งหมดและทั้งหมดเป็นประเภทภาพหลอนและกับดัก

คนแบบไหนกันที่แข็งแกร่งมากจนสามารถทำลายกับดักที่งดงามขนาดนั้นได้?

ความหนาวเย็นแล่นจากเท้าของตี๋หานขึ้นไปตามไขสันหลังของเขาเขาหมุนตัวแล้วหนีสุดชีวิตโดยไม่ลังเล

“ไม่! สายเลือดระดับเงินของฉัน...” ผู้อาวุโสอู่กู่ร้องอย่างบ้าคลั่ง  ตี๋หานหนีโดยไม่ลังเลใจเลยเขารู้สึกว่าพลังปราณที่แข็งแกร่งไล่ตามเขา

※※※※※※※※※※

ม่านตาถังเทียนหดตัวขณะจ้องดูปิง

เจ้านี่....

“ข้าต้องการหลับ” เมื่อเขาพูดอย่างนั้นจบ ร่างของเขาเปลี่ยนเป็นแสงและกลับเข้าไปในฝ่ามือของถังเทียน

ถังเทียนสะดุ้งกลัว ขณะที่เขาแบมือดู เขาเห็นเครื่องหมายดาวกางเขนใต้ส่องประกาย

หมู่ดาวกางเขนใต้...

อย่าบอกนะว่า......

เสียงสะเทือนกึกก้อง หินก้อนหินใหญ่กลิ้งออกมาจากถ้ำอย่างต่อเนื่อง ถังเทียนหายจากอาการตะลึงทันทีและพอตั้งสติได้ถึงกับสีหน้าเปลี่ยน สีบนผนังถ้ำเปลี่ยนแปลงและมองเห็นทางเดินสำหรับคนผ่านไปได้คนเดียว

ตอนนี้เอง ถังเทียนได้ยินเสียงเยือกเย็นทันที

“อาโมรี่, แกได้แต่หนีหรือไง? แกยังทำได้ไม่ดีพอใช่ไหม? วันนี้ฉันจะให้แกได้พบกับความตายที่น่าสยดสยอง

ถังเทียนหน้าเปลี่ยน  เจ้าวัวแมงวัน! เขาได้ยินแล้วตระหนักได้ทันทีว่าคนที่พูดก็คือโจวเผิง

ถังเทียนวิ่งเข้าไปในถ้ำโดยไม่พูดอะไร

แววตาโกรธเกรี้ยวปรากฏอยู่ในดวงตาถังเทียน

เขาไม่รู้ตัวว่า ความเร็วในการโคจรพลังของกระเรียนร่างสองนั้นเพิ่มความเร็วขึ้นอย่างเงียบๆ

※※※※※※※※※※※

ในคูหาใหญ่ของถ้ำ มีทางเข้านับจำนวนไม่ถ้วนและตอนนี้มีคนหลายคนออกมาจากทางเข้าต่างๆ หน้าของแต่ละคนแตกตื่น วงกตวิญญาณล่มสลายหรือ?  ในพริบตาหลายคนมารวมตัวอยู่ในคูหาหลัก

ทันใดนั้น เงาร่างที่ใหญ่มากที่ถูกไล่ทุบตีและเหน็ดเหนื่อย หาทางออกของเขาเจอ

“อาโมรี่, วันนี้เป็นวันตายของแก”  เสียงเยือกเย็นไม่พอใจดังก้องออกมา

ทันใดนั้นเงาร่างสีเทาปรากฏตัวข้างอาโมรี่หอกที่เหมือนมังกรพิษเล็งตรงมาที่อาโมรี่

อาโมรี่ป้องกันแนวขวางไว้อย่างยากลำบาก โครม เหมือนกับถูกกระแทกอย่างหนัก อาโมรี่ปลิวถอยหลังไปทั้งตัว

หอกพรากวิญญาณ

โจวเผิง!

เป็นที่แน่นอนแล้ว ร่างของโจวเผิงปรากฏอยู่ต่อหน้าทุกคน

พลังหอกพรากวิญญาณมีมากมายเหลือเฟือ กับพลังยุทธระดับสี่ วิชาเพลงหอกระดับปรมาจารย์ ขณะที่อาโมรี่ฝืนใช้พลังตนเองต้านรับ เขาได้รับบาดแผลรุนแรงไปทั่วตัว

“โจวเผิง!  เมื่อไหร่จะหยุดเสียที”  บางคนลุกขึ้นยืน และเป็นเหลียงชิว เขามีรังสีอำมหิตในดวงตา

“เหอะ เหอะลูกพี่ใหญ่จากเหมิ่งโซ่วเหรอ?” โจวเผิงหัวเราะ  “แล้วยังไง?  เอาเลย ฆ่าเขาเลย”

วิญญาณขุนพลหายไปแล้วมาปรากฏต่อหน้าเหลียงชิวทันทีและปลายหอกหายไปจากนัยน์ตาเหลียงชิว  ไวมาก ม่านตาเหลียงชิวหรี่แคบ เขาไม่สามารถตอบสนองได้ทันเวลา ไหล่ของเขารู้สึกเจ็บ และเลือดเขาไหลพุ่งกระฉูด

ทุกคนจ้องมองอย่างตกใจในเมื่อทุกอย่างเกิดขึ้น  เป็นอย่างนั้นไปได้ไง, เป็นไปได้ยังไง

เหลียงชิวบาดเจ็บจากการจู่โจมครั้งเดียว....

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ลูกพี่ใหญ่เหลียงความจริงฝีมือก็งั้นๆ” โจวเผิงแหงนหน้าหัวเราะเหมือนคนบ้า นัยน์ตาเขาแฝงแววเหี้ยมเกรียม

“เป็นไปตามคาดการ์ดวิญญาณที่สร้างโดยปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่เอง  แม้แต่พี่ใหญ่เหลียงชิวก็ยังรับการโจมตีไม่ได้  น่าเศร้า นี่ไม่ใช่การ์ดวิญญาณชั้นทองแท้ๆ  แต่เทียบกับพวกแกแล้วการ์ดวิญญาณชั้นเงินก็เหลือเฟือพอจะจัดการ! ฮ่าฮ่าฮ่า”  โจวเผิงตะโกนอย่างบ้าคลั่ง  “ตายซะเถอะ”

ปลายหอกพรากวิญญาณหายทันทีอีกครั้ง

หน้าของเหลียงชิวเปลี่ยนทันที

แสงสีเงินพุ่งลงมาและระเบิดประกายต่อหน้าเหลียงชิว!