ตอนที่ 30 ในโลกจริง ผู้ชายคนนี้ทำอะไร!

ฉู่กวงเป็นคนที่มีหลักการ และแน่นอน เขาไม่ได้เอาเปรียบผู้เล่น

แม้ว่าตอนนี้ที่พักพิงจะยากจนมาก และคะแนนบริจาคก็ไม่สามารถซื้ออะไรได้อีกนอกจาก "เหรียญฟื้นคืนชีพ" เขาก็ยังให้ค่าตอบแทนแก่เถิงเถิง

ทุกครั้งที่เธอทำเสื้อผ้าได้ เธอจะได้รับรางวัลเป็นคะแนนบริจาค 50 คะแนน

ข้อกำหนดไม่สูงนัก แค่ทำให้ร่างกายอบอุ่นก็พอแล้ว

เมื่อเปิดตัว "ระบบร้านค้า" เขาวางแผนที่จะตั้งขายเสื้อผ้าเหล่านี้ขายให้กับผู้เล่นคนอื่นๆ ราคามีตั้งแต่ 100 ถึง 500 คะแนนบริจาคตามคุณภาพ

ในกรณีนี้เขาจะหา NPC ที่จะทำหน้าที่เป็นคนขาย

ฉู่กวง เคยได้ยินมาว่าฟาร์มบราวน์ใกล้พวกเขาจะขายทาสที่อ่อนแอทุกฤดูหนาวเพื่อประหยัดอาหารและเชื้อเพลิง เมื่อฤดูใบไม้ผลิเริ่มต้นในปีหน้า พวกเขาจะซื้อทาสจำนวนหนึ่งจากพ่อค้าทาส

'บางทีฉันน่าจะไปลองเสี่ยงโชคที่นั่นดู'

"เรียน ผู้ดูแล เราจะออกเดินทางกันเมื่อไร"

เมื่อมองไปที่ฉู่กวงที่ออกมาจากบ้านพักคนชรา หางของมิสเตอร์กาเบ ก็แกว่งไปมาเพื่อทักทายเขาและถามอย่างกระวนกระวายใจ

“ไม่ต้องรีบร้อน ผมต้องหาอาวุธที่มีเหมาะกับคุณก่อน...ตามผมมา”

นอกกำแพงบ้านพักคนชรา มีกระท่อมไม้หลังเล็กๆ ซึ่งสร้างโดย [WC_really_has_mosquitoes](ยุง) และปัจจุบันถูกใช้เป็นโรงช่างไม้

ด่านหน้าปัจจุบันขาดเครื่องมือ โดยเฉพาะเครื่องมือเหล็กที่มีคุณภาพเชื่อถือได้ หลายสิ่งหลายอย่างสามารถแทนที่ได้ด้วยไม้เท่านั้น

แต่ผู้เล่นก็คิดหาทางแก้ปัญหาได้

เมื่อผสมผสานของเสียจากอุตสาหกรรมและไม้จากแดนรกร้าง ผู้เล่นที่เชี่ยวชาญด้านงานไม้คนนี้ได้สร้างเครื่องมือสไตล์หลังวันสิ้นโลกขึ้นมามากมาย

เช่น หน้าไม้ที่พิงกำแพงเป็นหนึ่งในนั้น

ตัวหน้าไม้ทำจากไม้ประกอบด้วยโครงสร้างเชิงกลที่เรียบง่ายและบานพับประกอบขึ้นจากชิ้นส่วนเหล็กกล้าไร้สนิม และสายธนูทำจากเส้นเอ็นไฮยีน่ากลายพันธุ์ซึ่งผ่านการดูแลเป็นพิเศษ

สำหรับลูกธนูนั้นเป็นชิ้นส่วนโลหะที่ลับคม

ปืนไรเฟิลลำกล้องเหล็กของเขากระสุนกำลังจะหมด และเหลือกระสุนอีกประมาณยี่สิบนัด ดังนั้นเขาจึงประหยัดพวกมันไว้ สำหรับเหยื่อที่สามารถฆ่าได้ด้วยหน้าไม้ ควรใช้มันให้มากที่สุด

เมื่อเห็นผู้ดูแลหยิบหน้าไม้ กาเบจคิดว่าอาวุธนั้นจะต้องมอบให้เขาจึงรีบเอื้อมมือไปหยิบมัน แต่มือของเขากลับถูกผู้ดูแลตบออกไป

“นั่นคืออาวุธของคุณ”

ฉู่กวงชี้ไปที่หอกสองสามอันที่มุมกำแพงซึ่งหัวหอกทำด้วยชิ้นโลหะแหลมและมีสายรัดอยู่ไว้สะพายอยู่ข้างๆ

"คุณสมบัติความแข็งแกร่งของคุณมี 8 แต้ม ตราบใดที่คุณเชี่ยวชาญทักษะการขว้าง คุณสามารถฆ่าภาเหยื่อที่อยู่ภายในระยะ 10 เมตรได้ในการโจมตีครั้งเดียว"

กาเบจมีสีหน้าเศร้า

“แต่ผู้ดูแล ผมคิดว่า… ถ้าผมมีอาวุธระยะไกล ประสิทธิภาพการล่าของผมย่อมสูงขึ้น”

ฉู่กวง ชำเลืองมองไปยังร่างที่สูงสองเมตรของเขา

จะมีประโยชน์อะไรที่มีร่างกายใหญ่โตขนาดนี้ และรู้เพียงการแคมป์?

ปฏิเสธที่จะเป็นแทงค์? นายยังไม่เป็นลูกผู้ชายพอ!

“หอกเป็นทักษะพื้นฐานของการล่า เพราะไม่ว่าการต่อสู้ระยะประชิดหรือการเผชิญหน้าระยะกลาง ทำให้คุณไม่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่อาจโจมตีกลับได้ วันนี้ผมจะสอนทักษะการล่าให้คุณเท่านั้น ส่วนอาวุธที่คุณเลือกใช้ต่อสู้ ในอนาคตก็ขึ้นอยู่กับคุณ”

'นี่เป็นเนื้อเรื่องเหรอ'

Mr. Garbage พยักหน้าโดยไม่พูดอะไรราวกับว่าเขาเข้าใจอะไรบางอย่างอย่างคลุมเครือ

ขณะที่พวกเขาพูดคุยกัน ยุงได้ผลักประตูกระท่อมไม้และเดินออกมาพร้อมขวดแก้วสองขวด

เมื่อเห็นฉู่กวง ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นและพูดว่า "ท่านผู้ดูแล ผมกำลังจะไปหาคุณพอดี! นี่คืออะซิโตนที่ผมบอกคุณ! เราสามารถใช้มันเป็นตัวทำละลายเพื่อทำดินปืนไร้ควันได้"

ในขณะที่พูด เขาก็เขย่าขวดในมือขวาเหมือนนักเล่นแร่แปรธาตุ การเคลื่อนไหวนี้ทำให้ ฉู่กวง และ Mr. Garbage ตกใจ ทำให้พวกเขาถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัวในเวลาเดียวกัน

"ไม่เป็นไร ฮิฮิ ไม่เป็นไร ตราบใดที่มันไม่โดนเปลวไฟ ฮิฮิฮิฮิ"

ยุงหัวเราะอย่างตื่นเต้น

เขากล้าทำสิ่งนี้ในเกมเท่านั้น ในชีวิตจริงเขาจะไม่กล้าทำในเวิร์กช็อปเล็กๆ ของเขาเอง

เพียงแต่เขาไม่คาดคิดว่าเกมนี้จะเหมือนจริงจนเขาสามารถสร้างมนขึ้นมาได้จริงๆ

ในเวลานี้ จู่ๆ เขาก็สังเกตเห็นมนุษย์กิ้งก่ายืนอยู่ข้างๆ ผู้ดูแล และสีหน้าตื่นเต้นของเขาก็แข็งค้างทันที

"นี่คือ……"

ฉู่กวงไอเบา ๆ และพูดว่า

"เขาเป็นผู้อยู่อาศัยใหม่ ID: Garbage_pickup_level_99"

“โอ้ เด็กใหม่นี่เอง”

ยุงมองเขาอย่างอิจฉา

'เขาได้คลาสลับตั้งแต่เริ่มเกม ไม่ยุติธรรม!'

“บอกผมเกี่ยวกับสิ่งที่คุณถือ” ฉู่กวงมองไปที่ขวดแก้วในมือของเขา “ส คุณสร้างมันขึ้นมาได้อย่างไร”

"วิธีการนั้นง่ายมาก แท้จริงแล้วคือการกลั่นไม้แบบแห้ง คุณสามารถใส่ไม้ลงในภาชนะโลหะปิดสนิทแล้วอบ ส่งออกด้วยท่อและควบแน่นในถังเย็นพิเศษ คอนเดนเสทที่รวบรวมได้จะแยกออกเป็นสารละลายที่เป็นน้ำและกากที่เหนียวข้น.... แต่วิธีแยกส่วนอย่างง่ายก็ทำได้"

"ส่วนหนึ่งของตัวอย่างน้ำคือกรดอะซิติกจากไม้ซึ่งประกอบด้วยกรดอะซิติก อะซิโตน และเมทานอลเป็นส่วนใหญ่ สามารถแยกส่วนเพิ่มเติมได้โดยใช้จุดเดือดที่ต่างกัน ในหมู่พวกมัน กรดอะซิติกสามารถทำปฏิกิริยากับสารประกอบโลหะอัลคาไลเพื่อสร้างเกลือสำหรับใช้งานได้หลายอย่าง อะซิโตนในมือขวาของผม... มีประโยชน์มาก"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ยุงก็ถอนหายใจอย่างตั้งใจ

"เฮ้อ ถ้าเราสามารถหากรดซัลฟิวริกได้ ด้วยกรดซัลฟิวริก เราก็จะได้ไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ออกมา การผสมไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์กับอะซีโตนสามารถทำให้เกิดไตรอะซิโตนไตรเปอร์ออกไซด์ได้...เรียกอีกอย่างว่า TATP หรือที่เรียกกันทั่วไปว่า วัตถุระเบิด”

กาเบจฃตะลึงและอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

'ในโลกจริง ผู้ชายคนนี้ทำอะไร!'

'เขาช่างเหลือเชื่อจริงๆ!'

ฉู่กวง ก็ตกใจกับเช่นกัน

เขาชำเลืองมองกระท่อมไม้หลังเล็กตรงหน้าโดยไม่รู้ตัว ไม่มีทางที่เขาจะสามารถเชื่อมโยงสิ่งนี้กับห้องปฏิบัติการเคมีได้

มีเพียงผู้เล่นเท่านั้นที่สามารถทำสิ่งที่อันตรายเช่นนี้ได้

ฉู่กวงรวบรวมสติ แล้วมองไปที่เขาและดำเนินการต่อ “ผมจะให้ความสนใจกับโรงงานเคมี ดังนั้น... คุณหมายความว่ายังผลิตวัตถุระเบิดไม่ได้ใช่ไหม”

"ผมไม่สามารถหาของวัตถุดิบระเบิดประสิทธิภาพสูงได้ แต่ผงดำหาได้ง่ายมาก ขอเวลาผมหน่อย ผมกำลังคิดหาทางอื่น แต่... บางครั้ง คุณไม่ต้องใช้วัตถุระเบิดหวังผลเพื่อการฆ่า “ยุงส่ายมือซ้ายและพูดต่อด้วยรอยยิ้ม”ขวดนี้มีส่วนผสมของน้ำมันไพน์และอะซิโตน ผมยังเพิ่มเส้นใยพืชเล็กน้อยลงไปด้วย คุณสามารถหาของไวไฟผูกไว้ที่ปากขวด จุดไฟโยนออกไป...มันเผาได้นาน”

'โมโลตอฟค็อกเทล?!' (ระเบิดขวด)

'ของดี!'

ดวงตาของ ฉู่กวง เป็นประกาย และเขาหยิบขวดแก้วจากมือของยุงและชั่งมันในมือของเขา

“คุณทดสอบพลังของมันแล้วหรือยัง”

"เอ่อ... มีต้นไม้อยู่ใกลๆ ผมกังวลว่าเราจะดับไฟไม่ได้" ยุงพูดอย่างเขินอาย

'ดี.'

'ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้ยังมีสามัญสำนึกอยู่บ้าง'

"ผมจะเอามันไปข้างนอกและทดสอบให้คุณในภายหลัง"

ฉู่กวงเก็บขวดแก้วอย่างเงียบ ๆ มองไปที่เขาและดำเนินการต่อ

"การทดลองทางเคมีในสภาพแวดล้อมแบบนี้ยังคงอันตราย และศูนย์พักพิงไม่มีอุปกรณ์ในการเก็บสินค้าอันตรายเช่นนี้ไว้ชั่วคราว ผมจะให้รางวัลที่คุณสมควรได้รับ แต่ผมไม่สามารถสนับสนุนให้คุณขยายการผลิตได้ "

หลังจากหยุดครู่หนึ่ง ฉู่กวงก็ดำเนินต่อไป

“แต่… ผมแนะนำให้คุณพยายามทำให้สารเคมีเหล่านี้มีบทบาทในการผลิตและสร้างด่านหน้าเพื่อสร้างสิ่งที่เราต้องการ”

"สร้างสิ่งที่เราต้องการ..." ยุงพึมพำและครุ่นคิด

“อืม คุณลองคิดดูสิ” ฉู่กวงพยักหน้าและพูดต่อ “แน่นอน ผมยังแนะนำให้คุณคุยกับผู้อยู่อาศัยคนอื่นๆ ในศูนย์พักพิงและถามพวกเขาว่าพวกเขามีข้อเสนอดีๆไหม บางทีคุณอาจจะได้รับผลประโยชน์ที่คาดไม่ถึง”