ตอนที่ 27 แรดเหล็กเกราะหมึก

แรดเหล็กเกราะหมึกจ้องดูถังเทียน

สัตว์ร้ายระดับสี่ที่มีสติปัญญาอยู่บ้าง และในบึงหยกทะเลไผ่แห่งนี้ มันคือนายใหญ่เจ้าถิ่นตัวจริง  มีศักดิ์ศรีน่าเกรงขามไม่เคยถูกผู้ใดยั่วยุหรือท้าทายมาก่อน นี่คือดินแดนในอาณัติของมัน

มันเดินตรงเข้าหาถังเทียนช้าๆ ขาทั้งสี่ของมันสั้น แต่ทรงพลังทุกส่วนทุกย่างก้าวของมันก่อให้เกิดฝุ่นฟุ้งกระจายและได้ยินเสียงก้องชัดเจน

หมัดที่ต่อยถูกมันนั้น ทำให้มันรู้สึกเจ็บ และมันก็รู้สึกแปลก

นัยน์ตามัวของมันเปล่งประกายเหมือนลางร้ายเกล็ดที่เขียวเข้มทำให้มันดูเหมือนอัศวินโบราณ  เต็มไปด้วยความรู้สึกที่กดดัน  นอตรงหน้าผากของมันไม่ค่อยคมนัก แต่ดูหยาบหนาและแข็ง  อย่างไรก็ตามมันมีรอยยุบบุบนับไม่ถ้วนเกิดจากร่างของศัตรูที่กล้าโจมตีมัน

ครืนนนนน

พื้นมิได้สั่นสะเทือนมากเท่าครั้งก่อน แต่เป็นเสียงที่สั่นคลอนจิตใจผู้คนได้

บนยอดกิ่งไผ่ เด็กหญิงหน้าซีด และเธอรีบอ้อนวอนด้วยความห่วงใย “พี่สาวพี่ไปช่วยพี่ชายได้หรือเปล่า?”

หานปิงหนิงเม้มริมฝีปากเล็กน้อย และส่ายหน้าอย่างจนใจ “พี่ไม่ได้เอากระบี่มาด้วย”

ความเข้มแข็งทั้งหมดของเธอขึ้นอยู่กับกระบี่ ถ้าเธอมีกระบี่อยู่ในมือ บางทีเธออาจรับมือแรดเหล็กเกราะหมึกได้

เด็กหญิงยิ่งหน้าซีดขาวกว่าเดิม

ที่บนพื้น แรดเหล็กเกราะหมึกเข้ามาใกล้ถังเทียนทุกที

หานปิงหนิงกำลังมองดูคนและสัตว์ร้ายอย่างตั้งใจทั้งที่จิตใจของเธอว้าวุ่น การกระทำของถังเทียนที่เสียสละตัวเองช่วยชีวิตเด็กหญิงทำให้เธอมองเขาว่าเป็นผู้ชายที่กล้าหาญและมีน้ำใจแต่เขายังคงพยายามอย่างไร้ผลที่จะสู้กับแรดเหล็กเกราะหมึกเขาประเมินความสามารถของตนเองสูงเกินไป!

สัตว์ป่าที่อยู่ในระดับสี่กลางๆ นั้นน่ากลัวมาก และหานปิงหนิงก็เข้าใจเรื่องนี้ดี

หมัดที่เหมือนสายฟ้าที่ถังเทียนสร้างขึ้นมาได้นั้นทำให้เธอตะลึงชั่วขณะ  แต่จะใช้จัดการสัตว์ร้ายระดับสี่กลางๆเคล็ดสังหารของวิทยายุทธระดับสองยังห่างไกลอยู่นัก

หานปิงหนิงรีบคิดแผนอย่างรวดเร็วระดับความสำเร็จที่เธอจะคว้าตัวถังเทียนและหลบหนีไปได้เป็นศูนย์

แต่ในขณะนี้ เธอรู้ว่าวิธีนี้ใช้ไม่ได้ วิชาตัวเบาของเธอคล่องแคล่วสง่างาม แต่ไม่เหมาะกับการเร่งความเร็ว ถ้าเธอพาคนไปกับเธอเพิ่มอีกคน พวกเขาจะไม่มีทางหนีพ้นแรดเหล็กเกราะหมึกได้

ถ้าเพียงแต่มีกระบี่ดีๆ สักเล่ม

หานปิงหนิงเครียดจนกัดริมฝีปาก  ถ้าเธอมีกระบี่สักเล่มและลงไปพัวพันแรดเหล็กเกราะหมึกได้สักชั่วขณะจนถังเทียนฉวยโอกาสหนีไปพ้นจากพื้นที่ต่อสู้จากนั้นเธอจึงค่อยใช้วิชาตัวเบาของเธอหนีไป

“กระบี่?”

เด็กหญิงนัยน์ตาเป็นประกายล้วงเอานกหวีดไม้ไผ่ที่ห้อยคอแล้วเป่าเต็มแรง

เสียงนกหวีดไม้ไผ่ดังก้องไปไกล

ถังเทียนได้ยินเสียงนกหวีดไม้ไผ่ แต่เขาไม่วอกแวก ขณะที่พุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่แรดเหล็กเกราะหมึก

พลังที่แข็งแกร่งขนาดนั้น

ถังเทียนเหมือนกับมองเห็นอัศวินยุคโบราณผู้สวมเกราะหนักค่อยๆ ใกล้เข้ามามันเปล่งกลิ่นอายชั่วร้ายกำลังตรงมาหาเขา

เห็นอย่างนี้แล้ว คงจะไม่รับมือง่ายๆ

ถังเทียนหยีนัยน์ตา เท้าทั้งสองปักหลักแน่นกับพื้น ไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว

ในที่สุดแรดเหล็กเกราะหมึกก็เดินมาจนอยู่ในระยะห่างจากถังเทียน 10 เมตรจึงหยุด

หนึ่งคน หนึ่งสัตว์ร้ายเผชิญหน้ากัน

ทันใดนั้น แรดเหล็กเกราะหมึกย่อขาทั้งสี่ลงเล็กน้อย

ในขณะเดียวกัน ถังเทียนก็ย่อเอวลง

กรรรร!

แรดเหล็กเกราะหมึกย่อตัวทันใด ขาทั้งสี่ของมันย่อต่ำได้ปล่อยพลังออกมาพร้อมกัน  ร่างหนักมหึมาของมันหายไปในอากาศ

“ฮ่าห์.....”

ถังเทียนก็คำรามขึ้นทันที เท้าของเขาที่ปักลึกลงในดิน ก็ปล่อยพลังเช่นกันและเขาก็หายไปในชั่วพริบตาเหมือนกัน

ในพริบตา เงาทั้งสองก็อยู่ในอากาศ ได้ยินเสียงแต่ละฝ่ายชนกัน

ปัง!

ถังเทียนเบิกตากว้างจ้องเขม็งท่านั่งม้าของเขาสมบูรณ์แบบ ขาทั้งสองปักลึกลงไปในพื้นจนถึงเข่าของเขา มือทั้งสองของเขาจับอยู่ที่นอของแรดเหล็กเกราะหมึก  เหมือนกับว่าร่างของเขาหล่อด้วยโลหะ  ทำให้เขาย่อต่ำลงไปอีก  มัดกล้ามของเขาทั้งหมดตึงเกร็ง

เป็นการใช้แรงปะทะโดยตรง

เป็นการใช้แรงดิบเถื่อนเข้าปะทะ

เวลาดูเหมือนจะหยุดลงในช่วงนี้ หนึ่งคน หนึ่งสัตว์ร้าย  มัดกล้ามทุกส่วนในร่างของทั้งสองต่างผลิตเรี่ยวแรงจนเกินพิกัด

ถังเทียนลืมทุกอย่าง เขารู้ว่าในสายตาเขาตอนนี้ มีแต่เพียงแรดเหล็กเกราะหมึกข้างหน้าของเท่านั้น

หานปิงหนิงยืนอยู่บนกิ่งไผ่ตกตะลึงมองดูหนึ่งคนหนึ่งสัตว์ร้ายต่างทดสอบประลองกำลังกัน เธอมีความรู้สึกโดยทั่วไปว่า เมื่อเกี่ยวกับการต่อสู้ ก็ไม่ควรเอามาเปรียบเทียบ

พลังแข็งแรงดิบอย่างนั้น

เรี่ยวแรงของมนุษย์จะแข็งแรงขนาดนี้ได้อย่างไร?

แรดเหล็กเกราะหมึกระดับสี่กลางๆ กับระดับพลังห้าวหาญอย่างนี้  ไม่ใช่สิ่งที่จอมยุทธคนใดหวังจะแข่งขันประลองได้

ถังเทียน

“ฮี่ย ฮึ่ย ฮึ่ย ฮึ่ย!” ถังเทียนเริ่มคำรามออกมาโดยไม่รู้ตัวแล้ว หน้าของเขาบิดเบี้ยว  ตลอดทั้งร่างพองเหมือนลูกโป่ง  พลังทุกส่วนสัดกำลังจะถูกปลดปล่อยออกมา

พลังที่ป่าเถื่อนและโหดร้าย

ถังเทียนในตอนนี้มองดูเหมือนสัตว์ร้าย

แรดเหล็กเกราะหมึกถูกกดลงกับพื้น ปากของมันจมลงไปในโคลน   มันแตกตื่นสิ้นเชิง มันเคยได้รับความอัปยศอดสูมากมาก่อนเมื่อไหร่?  มันเคยถูกบางคนใช้พลังข่มมันตั้งแต่เมื่อไหร?

ขาของมันสั่นรุนแรง มันพยายามดิ้นอย่างรุนแรง

มันค่อยๆ โงหัวขึ้นได้อย่างช้าๆ แต่มั่นคง ขาของมันเริ่มเหยียดขึ้นได้ทีละนิดๆ  ถังเทียนใช้เรี่ยวแรงของตนทั้งหมดกดตัวมันลง แต่พลังงานที่ออกมาจากมือเขามีแต่จะขยายเพิ่มปริมาณ  คลื่นพลังแข็งกล้ากว่าครั้งก่อน

ทันใดนั้น นอของแรดเหล็กเกราะหมึกเปล่งรังสีสีเขียวชั้นบางๆ

พลังงานที่แปลกประหลาดทะลักพร่างพรูหนุนเนื่องอย่างรุนแรง เหมือนค้อนหนักกระแทกใส่มือของถังเทียนที่จับนอของมันไว้แน่นอย่างหนักหน่วงและซึมเข้าไปในตัวของเขา

ถังเทียนสะดุ้งราวกับถูกฟ้าผ่า ร่างของเขากระเด็นออกไป

หานปิงหนิงสีหน้าเปลี่ยน, ถังเทียนตกอยู่ในอันตราย!

สัตว์ร้ายระดับสี่กลางๆ คลุ้มคลั่งไปแล้ว สัตว์ร้ายพวกนี้จะมีพลังงานที่คล้ายกับพลังปราณเที่ยงแท้และนี่เป็นพรสวรรค์มีมาแต่กำเนิดของมัน ยิ่งเป็นอสูรร้ายระดับที่สูงขึ้น ก็ยิ่งมีพรสวรรค์เช่นนี้ที่แก่กล้ายิ่งขึ้น

ตาทั้งสองของแรดเหล็กเกราะหมึกเปลี่ยนเป็นสีหมึกเขียวเข้มและแฝงไปด้วยปราณที่อันตรายอย่างมาก

มันเดินไปที่ถังเทียนช้าๆ เหมือนจ้าวสัตว์ร้ายผู้สง่างามเต็มไปด้วยความลำพองและก้าวร้าว

หานปิงหนิงไม่เคยคิดเธอจะต้องมาเผชิญหน้ากับอสูรร้ายที่ทรงพลานุภาพอย่างนั้น

ใบหน้าเธอไม่มีสีเลือด

เธอรู้สึกจนปัญญา ต่อให้มีกระบี่เล่มหนึ่งในมือเธอเธอไม่รู้ว่าจะอาจหาญพอท้าทายจ้าวสัตว์ร้ายข้างหน้าเธอหรือไม่

“เสี่ยวหนาน! ลูก!  ลูกอยู่ไหน?”  น้ำเสียงห่วงใยดังมาจากป่าไผ่

เด็กหญิงมีสีหน้าดีใจ เธอตะโกนลั่นว่า “แม่จ๋า! กระบี่! โยนกระบี่ขึ้นมาบนนี้”

แม่ของหนานหนานตอบสนองได้รวดเร็ว นางซัดกระบี่ที่อยู่ในฝักพุ่งผ่านป่าไผ่

แม้ว่าเธอเพิ่งจะตื่นจากภวังค์ แต่หานปิงหนิงใช้มือรับกระบี่และชักกระบี่ออกจากฝักทันที

พอกระบี่ตกอยู่ในมือหานปิงหนิงก็ทำใจได้และตัดสินใจได้  ความกังวลและความไม่มั่นใจทั้งหมดหายวับไปทันที  เธอกระซิบบอกเด็กหญิง “เกาะต้นไผ่ไว้แน่นๆ นะ”

เด็กใช้ทั้งมือและขากอดต้นไผ่ไว้แน่นทันที

หานปิงหนิงมองดูเคร่งขรึมแล้วพุ่งออกไปข้างหน้า เหมือนกับว่าเธอเป็นพญาปักษีบินร่อนลงมาขณะที่ชุดของเธอโบกพริ้วอยู่ในอากาศ

เธอลงมายืนกับพื้นอย่างแผ่วเบา  บนพื้นที่กำลังปั่นป่วนแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่มนุษย์คนหนึ่งกับสัตว์ร้ายตัวหนึ่งได้โรมรันพันตูกัน  แต่ดินโคลนก็กระจายไปทั่วบริเวณ

“แรดเหล็กเกราะหมึก!” สตรีคนหนึ่งจากในป่าไผ่กรีดร้องตกใจ “หนานหนาน!”

“แม่จ๋า...”เด็กหญิงไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เธอเริ่มเบะปากแล้วร้องไห้จ้า

หานปิงหนิงหมดกังวลแล้ว เธอหยียดแขนงดงามและชี้ปลายกระบี่ไปที่แรดเหล็กเกราะหมึก

อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกแปลกใจที่พบว่าดูเหมือนแรดเหล็กเกราะหมึกจะสังเกตเห็นเธออยู่ก่อนแล้ว  มันหยุดการเคลื่อนไหวของมันทันที  หันร่างกายมาและงอตัวเล็กน้อย  นอของมันเล็งไปที่ถังเทียนซึ่งนอนอยู่บนพื้นในที่ไกลออกไป

สัตว์ร้ายระดับสี่ขึ้นไป มักมีสัญชาตญาณรับรู้ต่ออันตรายรอบตัวอย่างรุนแรง

เป็นไปได้ไหมว่า มันยังสังเกตไม่ออกว่าเราเข้าใกล้มันแล้ว?

เมื่อหานปิงหนิงสับสน ถังเทียนที่แทบไม่เคลื่อนไหวเลยและนอนอยู่ในโคลนเลนก็มีการเคลื่อนไหวที่คาดไม่ถึง

นัยน์ตางดงามของหานปิงหนิงเบิ่งค้างอย่างไม่คาดคิด...

เขายันฝ่ามือข้างหนึ่งลงกับพื้น และจากนั้นก็อีกข้างหนึ่ง  มือทั้งสองข้างของเขาเลอะไปด้วยโคลน

ถังเทียนค่อยๆ ยืดตัวขึ้นช้าๆ

หานปิงหนิงมองดูถังเทียนด้วยความงุนงง เขาเพิ่งถูกแรดเหล็กเกราะหมึกทำร้ายก็สามารถลุกขึ้นมาได้อีก  นี่ร่างกายของบุรุษผู้นี้แข็งแกร่งถึงเพียงไหนกัน?

“แก... ตายเสียเถอะ!”

เสียงหอบหายใจหนักหน่วงดังผสานกับเสียงคำรามต่ำ

ถังเทียนตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืน กายเปลือยท่อนบนเลอะไปด้วยโคลน เขาบ้วนเลือดเต็มปากออก แล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้น

ร่างของแรดเหล็กเกราะหมึกสั่น มันถอยหลังไปหนึ่งก้าว

ม่านตาของหานปิงหนิงหดแคบลงทันที เธอถึงกำด้ามกระบี่แน่นโดยไม่รู้ตัวสีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ

ตาของถังเทียนแดงเหมือนเลือด

สภาวะคลุ้มคลั่ง.... นี่คือสภาวะคลุ้มคลั่งหรือนี่?

หานปิงหนิงไม่แน่ใจ แม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเห็นคนในสภาวะคลุ้มคลั่งก็ตาม  แต่ถังเทียนที่อยู่ต่อหน้าเธอกลับทำให้เธอไม่แน่ใจ  เหตุผลก็คือรังสีอำมหิตที่ปล่อยออกมาทำให้หัวใจผู้คนเต้นรัวเนื่องจากอันตราย

ถังเทียนย่อตัว ขณะที่เขาตั้งท่านั่งม้าเหมือนที่เคยทำในครั้งก่อนอีกครา

แรดเหล็กเกราะหมึกส่งเสียงคำรามเบาๆ

ถังเทียนแสยะยิ้ม ขณะที่ม่านตาสีแดงเริ่มกระจ่างทำให้ยิ้มของเขาลี้ลับเหมือนปีศาจ ยิ้มชั่วร้ายอยู่กับที่โดยไม่เคลื่อนไหว แต่ร่างของถังเทียนหายไปแล้ว

แรดเหล็กเกราะหมึกคำรามอีกครั้ง มันย่อขาทั้งสี่และปลดปล่อยพลังของมัน

เงาทั้งสองปะทะกันอีกครั้ง

ปัง!

โคลนปลิวกระเด็นไปทั่วทุกทิศ หนึ่งคนหนึ่งอสูรร้ายปะทะกันทันทีและแรงปะทะที่รุนแรงของพวกเขาก่อให้เกิดหลุมข้างล่างพวกเขา

โฮก, โฮก, โฮก....!

“ฮ่าห์,  ฮ่าห์, ฮ่าห์..!”

ทั้งคนทั้งสัตว์ร้ายร่วงตกลงมาข้างล่างพร้อมกัน

รังสีเขียวเข้มถูกปล่อยออกมาจากนอของมันอีกครั้ง  แต่ครั้งนี้ ถังเทียนเตรียมพร้อมไว้แล้ว

“เจ้าโง่!”

ถังเทียนกัดฟันและหัวเราะเสียงประหลาด ขณะที่เขายังคงคว้าจับนอ จู่ๆเขาก็ปลดปล่อยพลังแล้วตีลังกาขึ้นไปนั่งอยู่บนหลังแรดเหล็กเกราะหมึก

โดยไม่มีการพูดอะไร ถังเทียนเริ่มระดมต่อยไปที่หลังของแรดเหล็กเกราะหมึกราวกับห่าฝน

หมัดพิฆาตน้อย!

ถังเทียนอยู่ในสภาวะคลุ้มคลั่งทำให้หมัดพิฆาตน้อยเพิ่มพลังอีกมากแต่หมัดแฝงด้วยพลังทำลายล้างที่รุนแรง และหมัดเหล่านั้นเจาะทำลายเกล็ดเกราะของแรดเหล็กเกราะหมึก  ผสานกับลมปราณร่างกระเรียน  ทำให้พลังปราณเที่ยงแท้มีความแหลมคม ในไม่ช้าแนวพลังที่ยอดเยี่ยมหลายสายแนวเป็นเหมือนมีดคมที่ตัดฝานเกราะของมันออกอย่างรวดเร็ว

ปัง!

เศษเกล็ดเกราะชิ้นเล็กชิ้นน้อยถูกบดกระแทก ปลิวกระจุยขึ้นไปในอากาศ

ถังเทียนสังเกตเห็นอาการทั้งหมดดังนี้เขากระหน่ำกระแทกใส่จุดที่เกล็ดเกราะแตกทำลายหมัดพิฆาตน้อยที่เป็นเหมือนจะงอยปากที่คมของนกกระเรียนได้สร้างบาดแผลเล็กจำนวนมาก

ร่างของแรดเหล็กเกราะหมึกโซเซไปมาอย่างไม่มิอาจควบคุมได้  ไม่ว่ามันจะพยายามดิ้นรนเพียงใดก็ตามถังเทียนเป็นเหมือนหมากฝรั่งที่ติดหนึบ เขาติดแน่นอยู่บนหลังของมันและระดมหมัดใส่เกราะของมันครั้งแล้วครั้งเล่า

ทันใดนั้นแรดเหล็กเกราะหมึกแผดเสียงคำรามลั่น ก่อนที่มันจะตะกุยขาพรวดพราดกระโจนเข้าไปในป่าไผ่

ทันใดนั้น ถังเทียนรู้ว่าเจ้าแรดเหล็กเกราะหมึก เตรียมจะทำอะไร,  หนังของมันหยาบหนาไม้ไผ่เหล่านั้นจะเป็นเหมือนเครื่องป้องกันให้มัน แต่กับถังเทียนนับว่าอันตรายนัก

“ไปตายซะ”

ถังเทียนเบิกตาค้าง จากนั้นคำรามออกมาจากลำคอเสียงก้องเหมือนฟ้าร้อง

เขาไม่สนใจอย่างอื่นระดมต่อยใส่เกราะของแรดเหล็กเกราะหมึกอย่างบ้าคลั่งหมัดแล้วหมัดเล่า

ปัง!

หัวของแรดเหล็ดเกราะหมึกทะลุเข้าไปในป่าไผ่  ต้นไผ่ที่หนาแน่นแหวกออกเป็นทางทันที

ไผ่เขียวบางต้นแข็งแต่ยืดหยุ่นหวดใส่ร่างของถังเทียนเศษไผ่แตกหักปลิวกระเด็นออกไปเหมือนกับลูกธนู บางส่วนก็แทงใส่ร่างถังเทียนมีเลือดไหลออกจากบาดแผลไม้ไผ่เหล่านั้นมากมาย

ถังเทียนไม่รู้สึกอะไร เนื่องจากอยู่ในสภาวะคลุ้มคลั่ง  หมัดของเขาระดมต่อยใส่เกราะของแรดเหล็กเกราะหมึก

“พี่ชาย”

“ถังเทียน!”

เสียงกรีดร้องดังไล่หลังมาแต่ไกล   ไม่มีใครคิดว่าแรดเหล็กเกราะหมึกจะวิ่งตะลุยเข้าป่าไผ่