ตอนที่ 2-6 หนูเงา “บีบี” (2) 

ก่อนนั้นหนูเงาน้อยเคยมองดูลินลี่ย์ออกไปล่ากระต่ายบนภูเขา  แต่ในเวลานี้ ลินลี่ย์ไม่ได้มุ่งหน้าไปภูเขา เขาบ่ายหน้าไปในหนทางที่แตกต่างเดินไปตามถนน  หนูเงาหน้อยตื่นเต้นทันที

“จี๊ด จี๊ด!”

หนูเงาน้อยวิ่งไปตรงตำแหน่งที่ลินลี่ย์ไปทันที

ขณะที่ลินลี่ย์กำลังเดิน  เขาพบทันทีว่าขาของเขาถูกเกาะจากด้านหลัง  พอก้มหน้ามองดูก็รู้ว่าเป็นหนูเงาน้อย  หนูเงาน้อยยืนด้วยขาหลังของมัน  ขาหน้าทั้งสองเกาะลินลี่ย์แน่น  มันจ้องดูลินลี่ย์ นัยน์ทั้งสองสั่นคล้ายกับจะร้องไห้

“อื๋อ, หนูเงาน้อยมาทำอะไรที่นี่?”  ลินลี่ย์ประหลาดใจ

ฮิลแมนที่ยืนอยู่ด้านข้างหน้ามาทางพวกเขา  พอเห็นหนูเงาน้อย  เขาตกใจ “อสูรเวท!มันคือหนูกินศิลาใช่ไหม?” ฮิลแมนไม่รู้เรื่องชนิดของอสูรเวทมากนัก แต่มีครั้งหนึ่งกองทัพทั้งกองถูกหนูกินศิลากินหมด  ดังนั้นทหารทุกคนรู้จักและกลัวอสูรเวทประเภทหนู

“ลินลี่ย์!  ระวังให้ดีนะ!”  ฮิลแมนวิ่งมาทันที  ลินลี่ย์เห็นแต่เพียงภาพไม่ชัดจากนั้นฮิลแมนก็มาถึงตรงนั้นแล้ว ใกล้ๆ กับหนูเงาน้อย

แต่หนูเงาน้อยยังไวกว่าและในชั่วพริบตา มันพุ่งขึ้นไปอยู่บนไหล่ของลินลี่ย์

“ลุงฮิลแมน, ช้าก่อน!”  ในที่สุดลินลี่ย์ก็ออกตัว

ฮิลแมนสะดุ้ง

“ลุงฮิลแมน,มันเป็นสัตว์เลี้ยงที่ข้าให้อาหารอยู่ที่ลานหลังคฤหาสน์”  ลินลี่ย์รีบพูด  “หนูเงาน้อย นั่นถูกไหม?”

หนูเงาน้อยดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดลินลี่ย์  มันผงกหัวน้อยๆ ของมัน

ฮิลแมนตกใจมองดูลินลี่ย์“ลินลี่ย์! เจ้ากำลังบอกว่า เจ้าเลี้ยงดู, .... เลี้ยงดูอสูรเวทอย่างนั้นหรือ?”

“ลุงฮิลแมน, ของเวลาสักเดี๋ยวให้ข้าบอกให้มันกลับบ้านก่อนนะ” ลินลี่ย์ประคองหนูเงาไว้ในมือและพูดกับมัน “หนูเงาน้อย,ข้าจะต้องเดินทางไปเมืองหลวงพร้อมกับลุงฮิลแมน  ข้าพาเจ้าไปเมืองหลวงไม่ได้ เข้าใจไหม?”

หนูเงาน้อยจ้องดูลินลี่ย์ด้วยตาที่น่าสงสารและเศร้าสร้อย  เหมือนกับว่ามันจะร้องไห้

ลินลี่ย์วางหนูเงาน้อยไว้กับพื้น  จากนั้นโบกมือให้มัน “กลับไปซะ”  จากนั้นชี้ไปที่ถนน  “ข้าจะไปทางนั้น  ไปเมืองหลวง”

หลังจากโบกมือแล้วลินลี่ย์เริ่มเดินไปต่อ

“จี๊ด, จี๊ดดดด!”  หนูเงายืนอยู่ตรงนั้น มองดูลินลี่ย์

“ลุงฮิลแมน!  ไปกันเถอะ ฮะฮะ หนูเงาน้อยมันฉลาด มันรู้ว่าข้าพูดอะไร”  ลินลี่ย์พูดกับฮิลแมน  ฮิลแมนมองดูภาพน่าตื่นเต้นด้วยความประหลาดใจหัวเราะเบาๆจากนั้นก็เดินต่อไปพร้อมกับลินลี่ย์

พอเห็นลินลี่ย์และฮิลแมนค่อยๆหายไป หนูเงาน้อยยังคงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ

“จี๊ด จี๊ด...”

ทันใดนั้นหนูเงาร้องลั่นจากนั้นกลายเป็นภาพดำเบลอ พุ่งไปข้างหน้ายี่สิบหรือสามสิบเมตรในชั่วพริบตา  ความเร็วของมันน่าตระหนกมากพอๆกับความคล่องแคล่วของมัน ลินลี่ย์และฮิลแมนกำลังพูดคุยขณะที่เดินอยู่บนถนน แต่ทันใดนั้นฮิลแมนรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังพุ่งมาจากด้านหลังอย่างเร็วจึงอดไม่ได้ที่จะหันไปดู

“วูบบบ!”

ฮิลแมนไม่มีเวลาทันได้ตอบโต้  ภาพจางนั้นมาหยุดอยู่ที่ใกล้ขาของลินลี่ย์ทันทีและทันใดนั้นมันกัดลงที่ขาขวาของลินลี่ย์

“โอ๊ย!”ทันใดนั้นลินลี่ย์รู้สึกเจ็บปวดจนกระโดดตัวลอยทันที

เขามองลงมาก็เห็นว่าเป็นหนูเงาน้อยจริงๆตอนนั้นหนูเงาน้อยกำลังจ้องดูลินลี่ย์อย่างน่าสงสารและเศร้าสร้อย ลินลี่ย์คลำขาและสังเกตว่าเลือดของเขากำลังไหลจริงๆ เขาไม่สบายใจอย่างช่วยไม่ได้  แต่พอเห็นว่าหนูเงาน้อยเศร้าเพียงใดเขาจึงโกรธมันไม่ลง

“ลินลี่ย์! ปลอดภัยไหม?” ฮิลแมนพูด

“ข้าไม่เป็นไร” ลินลี่ย์หัวเราะเบาๆ

ทันใดนั้น

แสงทึบดำเริ่มแผ่ออกมาจากร่างของหนูเงาน้อยเลือดหยดหนึ่งหยดออกมาจากมุมปากของมัน เลือดหยดนั้นและเลือดของลินลี่ย์รวมตัวกันทันใดนั้นเลือดนั้นมีการเปลี่ยนแปลงอย่างน่าประหลาดรวมกันเป็นรูปสามเหลี่ยมดำซึ่งผสานกับแสงทึบดำ ก่อรูปเป็นวงเวทประหลาดมีรัศมีสีดำ

ลินลี่ย์และฮิลแมนตะลึงมอง

“นี่..เป็นไปได้หรือนี่?”  ลินลี่ย์คาดเดาในใจวุ่นวาย

เดลินโคเวิร์ทลอยออกมาจากภายในแหวนมังกรขนด หนวดขาวของเขาลอยพลิ้วอย่างมีความสุข เขาพูดว่า “ลินลี่ย์ เจ้าตัวน้อยนี้กำลังทำสัญญาเสมอภาค”

“เป็นสัญญาเสมอภาคจริงๆ หรือนี่”  หัวใจของลินลี่ย์แทบหยุดเต้น  แม้ว่าเขาจะคาดได้มากพอแต่เขาก็ยังตื่นเต้นตะลึงมอง

สัญญาเวทสีดำแปลกแยกออกเป็นสองอยู่ภายในรูปสามเหลี่ยมและลอยเข้าหาตัวลินลี่ย์ และรูปหนึ่งลอยเข้าไปในตัวของหนูเงาน้อย พอเห็นเช่นนี้ ฮิลแมนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ถึงกับตกใจกลัว

“ลินลี่ย์, ปลอดภัยหรือเปล่า?”  ฮิลแมนเริ่มกลัวแทนลินลี่ย์

“ข้าไม่เป็นไร, ยอดเยี่ยมจริงๆ” ลินลี่ย์รู้สึกว่าวิญญาณของเขาและวิญญาณของหนูเงาน้อยเชื่อมต่อกันภายใน

ขณะยืนอยู่บนท้องถนนที่เงียบนอกเมืองอู่ซัน  ลินลี่ย์และหนูเงาน้อยจ้องกันและกันและเริ่มสนทนากันครั้งแรก

“หนูเงาน้อย, เจ้าชื่ออะไร?”  ลินลี่ย์ถามมันในใจ

หนูเงาน้อยพูดอะไรบางอย่างที่น่าตื่นเต้น“เบย์ เบย์”

ลินลี่ย์จ้องมองหนูเงาน้อย

“หนูเงาน้อยพูดอะไร?” ลินลี่ย์ไม่เข้าใจจริงๆ

เดลินโคเวิร์ทมีหนวดพลิ้วไสวลอยตัวมาข้างๆเขาพูดทางจิตว่า “ลินลี่ย์หนูเงาน้อยตัวนี้ยังเป็นแค่ลูกหนู มันยังพูดได้ไม่ชัด ต่อให้พูดทางจิตกับเจ้าได้ตอนนี้ก็แค่สนทนาด้วยความต้องการง่ายๆ เท่านั้น”

เนื่องจากการเชื่อมต่อทางวิญญาณของพวกเขา ลินลี่ย์สามารถรู้สึกถึงความตื่นเต้นของหนูเงาน้อยได้  แต่หนูเงาน้อยก็ไม่สามารถพูดได้ทั้งหมด

“ก็ได้ เจ้ากำลังพูดว่า เบย์.. เบย์  อย่างนั้นข้าจะเรียกเจ้าว่าบีบีเป็นยังไง?”  ลินลี่ย์ยิ้มขณะที่เขามองดูหนูเงาน้อย

หนูเงาน้อยดูเหมือนจะอึ้งอยู่ชั่วขณะจากนั้นจึงพยักหน้ายินดี

“บีบี” ลินลี่ย์ยิ้มกว้างจนแก้มแทบปริ

“จี๊ด จี๊ด” หนูเงาน้อยเริ่มกระโดดขึ้นลงทันที

“บีบี!”

“จี๊ด จี๊ด”

“บีบี!”

“จี๊ด จี๊ด”

….

เด็กน้อยแปดขวบและหนูเงาน้อยทั้งคู่ส่งเสียงตื่นเต้น

“ลินลี่ย์ นี่...นี่คืออะไร?”  ตอนนี้ฮิลแมนตื่นจากภวังค์  ตาของเขาลุกวาวด้วยตกใจอย่างช่วยไม่ได้“ลินลี่ย์ วงเวทดำเมื่อกี๊นี้เล่า? เกิดอะไรขึ้น? เจ้าปลอดภัยดีนะ?”

ฮิลแมนเคยได้ยินว่ามนตร์ดำจะมีคำสาปและหายนะมากมายเข้ามาเกี่ยวข้อง

เป็นไปได้ไหมที่ลินลี่ย์เพิ่งโดนคำสาป?

ฮิลแมนผู้รู้เรื่องเวทเพียงเล็กน้อยอดไม่ได้ที่จะตกใจกลัว

“ฮ่าฮ่า ข้าปลอดภัยดีก็แค่ว่าบีบีได้กลายเป็นสัตว์เวทของข้าแล้วในตอนนี้”  ลินลี่ย์มีความสุขมาก  “มาเถอะ, บีบี!กระโดดขึ้นมาบนไหล่ข้า”  ทันใดนั้นหนูเงาน้อยส่งเสียงดีใจ จากนั้นกระโดดขึ้นไปบนไหล่ของลินลี่ย์

“เจ้า..ทำให้มันเชื่องได้หรือนี่?”  ฮิลแมนตะลึง

ฮิลแมนเป็นบุรุษเจนโลกและแน่นอนว่าเขารู้ว่าการฝึกสัตว์อสูรให้เชื่องได้ เป็นเรื่องที่ยากมากแต่ในตอนนี้ลินลี่ย์กำราบอสูรเวทได้จริงๆ

ฮิลแมนแค่รู้สึกสับสน  “เจ้า..เจ้าไม่มีม้วนเวทผูกวิญญาณ แล้วแล้ว...เจ้าทำได้ยังไง?”

“พอเถอะ, ลุงฮิลแมน” ลินลี่ย์ร่าเริง“รีบไปเถอะ  เราต้องเดินทางอีกไกล  เมืองหลวงยังอยู่อีกไกลจริงๆ”  ขณะที่เขาพูด ลินลี่ย์จูงมือฮิลแมน ไม่ยอมให้เขาพูดต่อขณะที่พวกเขามุ่งหน้าสู่เมืองหลวงต่อไป

และบีบี หนูเงาน้อยยืนอยู่บนไหล่และส่งเสียงจี๊ดๆ อย่างมีความสุข

และด้วยเสียงจี๊ดๆที่ดังไปพร้อมกับการเดินทางของพวกเขา ลินลี่ย์ ฮิลแมนและหนูเงาก็เดินห่างหายลับออกไป