ทาสแห่งเงา บทที่ 5: โซ่ที่แตกสลาย

[ท่านได้สังหารสัตว์อสูรดอร์แมนท์ ตัวอ่อนราชันแห่งขุนเขา]

ซันนี่ทรุดลงบนเข่า หายใจหอบ ร่างกายทั้งหมดของเขารู้สึกราวกับเพิ่งผ่านเครื่องบดเนื้อ: แม้แต่อะดรีนาลีนปริมาณมากก็ไม่อาจชะล้างความเจ็บปวดและความเหนื่อยล้าทั้งหมดได้ แต่กระนั้น เขาก็รู้สึกตื่นเต้น ความพึงพอใจจากการฆ่าตัวอ่อนมากมายจนเขาแทบลืมที่จะผิดหวังที่ไม่ได้รับเมมโมรี่ — วัตถุพิเศษที่ผูกกับแก่นแท้ของผู้อยู่อาศัยในอาณาจักรแห่งความฝัน ซึ่งบางครั้งมนตร์จะมอบให้แก่อเวคเคนด์ผู้ชนะ

ดาบวิเศษหรือชุดเกราะจะเป็นประโยชน์มากตอนนี้ บัดซบ แม้แต่เสื้อคลุมอุ่นๆ เขาก็ยอมรับ

'สามวินาที เจ้าพักได้อีกสามวินาที' ซันนี่คิด

สุดท้ายแล้ว ฝันร้ายยังอีกไกลกว่าจะจบ

สองสามนาทีต่อมา เขาบังคับตัวเองให้กลับมามีสติและมองไปรอบๆ พยายามประเมินสถานการณ์

ตัวอ่อนตายแล้ว ซึ่งยอดเยี่ยม อย่างไรก็ตาม เขายังคงถูกผูกติดกับมันด้วยโซ่บัดซบ — ทาสท่าทางลับๆ ล่อๆ และนักปราชญ์ ทั้งคู่ซีดเผือดราวกับคนตาย กำลังวุ่นอยู่กับการแกะโซ่เพื่อซื้อเวลาให้พวกเขาทั้งสามมีอิสระในการเคลื่อนไหวบ้าง

ไกลออกไป ร่างที่ถูกฉีกขาดและชิ้นส่วนเนื้อกระจายอยู่บนพื้น ทาสหลายคนถูกฆ่า สองสามคนหาทางหนีได้และตอนนี้กำลังวิ่งหนี

'ไอ้พวกโง่ พวกมันกำลังนำความตายมาสู่ตัวเอง'

โซ่ ดูเหมือนจะถูกทำให้แตกออกเป็นสองท่อนที่จุดหนึ่ง — นั่นเป็นเหตุผลที่มันหย่อนลงทันทีตอนที่ซันนี่ถูกลากไปกับกลุ่มทาสที่ตื่นตระหนก ถ้าตรวนของพวกเขามีกลไกการล็อกที่ไม่ซับซ้อนเท่านี้ เขาอาจจะลองปลดปล่อยตัวเองตอนนี้ อย่างไรก็ตาม ตรวนแต่ละคู่ถูกยึดติดกับห่วงเฉพาะ: หากไม่ปลดล็อก ไม่มีใครไปไหนได้

ไทแรนท์ — น่าจะเป็นราชันแห่งขุนเขา — ถูกซ่อนจากสายตาด้วยแสงจ้าของกองไฟ อย่างไรก็ตาม ซันนี่สามารถรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของมันจากแรงสั่นสะเทือนเบาๆ ที่แผ่ผ่านก้อนหิน รวมถึงเสียงกรีดร้องอย่างสิ้นหวังของทาสที่ยังไม่ตาย เสียงคำรามโกรธหนึ่งหรือสองครั้งก็ได้ยินด้วย บ่งชี้ว่าทหารบางคนยังมีชีวิตอยู่ พยายามต่อสู้กับสิ่งน่าสยดสยองนั้นอย่างสิ้นหวัง

แต่สิ่งที่ดึงความสนใจเขามากที่สุดคือความจริงที่ว่าร่างที่ถูกทำลายหลายร่างเริ่มขยับ

'ตัวอ่อนเพิ่มอีกเหรอ?'

ดวงตาของเขาเบิกกว้าง

ทีละตัว ศพสี่ศพค่อยๆ ลุกขึ้นยืน สัตว์ร้ายแต่ละตัวดูน่าขยะแขยงพอๆ กับตัวแรก และไม่ได้อันตรายน้อยกว่าแม้แต่น้อย ตัวที่ใกล้ที่สุดอยู่ห่างจากซันนี่แค่สองสามเมตร

'บัดซบทั้งหมดเลย!' เขาคิด

และแล้ว อย่างอ่อนแรง: 'ฉันอยากตื่น'

ขณะที่เสียงคลิกๆ แปลกประหลาดเติมเต็มอากาศ สัตว์ร้ายตัวหนึ่งหันหัวมาทางทาสทั้งสาม และขบเขี้ยว ทาสท่าทางลับๆ ล่อๆ ล้มก้นจ้ำเบ้า พึมพำคำอธิษฐาน ในขณะที่นักปราชญ์แค่แข็งค้างอยู่กับที่ ดวงตาของซันนี่กวาดมองพื้น พยายามหาบางอย่างใช้เป็นอาวุธ แต่ไม่มีสักอย่างที่เขาใช้ได้: เต็มไปด้วยความขมขื่น เขาเพียงแค่พันโซ่รอบข้อมือและยกกำปั้นขึ้น

'มาเลย ไอ้บัดซบ!'

ตัวอ่อนพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วน่าทึ่งในม่านของกรงเล็บ เขี้ยว และความสยดสยอง ซันนี่มีเวลาน้อยกว่าวินาทีที่จะตอบสนอง อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะทำอะไรได้ ร่างคล่องแคล่วเคลื่อนผ่านเขาไป และดาบคมวาบในอากาศ สัตว์ประหลาดถูกตัดหัวด้วยการฟันเพียงครั้งเดียว ล้มลงอย่างไร้สง่าราศีบนพื้น

ซันนี่กะพริบตา

'นั่นอะไรน่ะ?'

งงงัน เขาค่อยๆ หันหน้าและมองไปทางซ้าย ยืนอยู่ที่นั่นด้วยท่าทางกล้าหาญคือฮีโร่หน้าตาดีที่เคยเสนอน้ำให้เขา เขาดูสงบและมีสติ แม้จะดูเคร่งขรึมเล็กน้อย ไม่มีแม้แต่เศษสกปรกหรือเลือดบนเกราะหนังของเขา

'เขา สุดยอด' ซันนี่คิดก่อนจะรู้ตัว

'ไอ้โอ้อวด! ฉันหมายถึงเขาเป็นไอ้โอ้อวด!'

ด้วยการพยักหน้าสั้นๆ ทหารเคลื่อนไปข้างหน้าเพื่อเผชิญหน้ากับตัวอ่อนที่เหลืออีกสามตัว แต่หลังจากก้าวไปสองสามก้าว เขาก็หันกลับมาอย่างกะทันหันและมองซันนี่ยาวๆ จากนั้น ด้วยการเคลื่อนไหวรวดเร็ว นักรบหนุ่มหยิบบางอย่างจากเข็มขัดและโยนให้ซันนี่

'เอาชีวิตรอดสิ!'

พูดจบ เขาก็หายไปสู้กับสัตว์ประหลาด

ซันนี่รับของโดยสัญชาตญาณและมองทหารจากไป แล้วเขาก็ก้มมองและศึกษาสิ่งที่กำแน่นในมือ

มันเป็นแท่งเหล็กสั้นและแคบที่มีปลายงอตรง

'กุญแจ มันคือกุญแจ'

หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้น

'มันคือกุญแจไขตรวน!'

มองการต่อสู้ดุเดือดที่กำลังเริ่มต้นระหว่างฮีโร่กับตัวอ่อนเป็นครั้งสุดท้าย ซันนี่ทรุดลงเข่าข้างหนึ่งและเริ่มจัดการกับตรวน พยายามจัดมือให้อยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสมเพื่อเสียบกุญแจ ต้องลองหลายครั้งกว่าจะเข้าใจว่าตัวล็อกที่ไม่คุ้นเคยทำงานอย่างไร แต่แล้วในที่สุด ก็มีเสียงคลิกที่น่าพอใจ และทันใดนั้นเขาก็เป็นอิสระ

สายลมเย็นลูบไล้ข้อมือที่มีเลือดไหลของเขา ซันนี่ถูข้อมือและยิ้ม ดวงตาเป็นประกายมืดมน

'รอดูเอาสิ'

ชั่วขณะหนึ่ง ภาพความรุนแรงและการแก้แค้นเต็มหัวเขา

"เด็กน้อย! มานี่!"

ทาสท่าทางลับๆ ล่อๆ โบกมือในอากาศ พยายามเรียกความสนใจ ซันนี่คิดสั้นๆ ว่าจะปล่อยให้เขาตาย แต่แล้วก็ตัดสินใจไม่ทำ มีพลังในจำนวน

บวกกับ แม้จะเคยขู่ว่าจะฆ่าเขาและน่ารำคาญโดยรวม แต่ซันนี่จะรู้สึกแย่ถ้าปล่อยเพื่อนทาสไว้ในโซ่ — โดยเฉพาะเมื่อการปลดปล่อยเขาไม่ต้องเสียอะไร

เขารีบไปหาทาสอีกสองคนและรีบปลดตรวนให้พวกเขา ทันทีที่ทาสท่าทางลับๆ ล่อๆ เป็นอิสระ เขาก็ผลักซันนี่ออกและเต้นรำเล็กๆ หัวเราะเหมือนคนบ้า

"อ๊า! เป็นอิสระสักที! เทพทั้งหลายต้องกำลังยิ้มให้พวกเรา!"

นักปราชญ์สงบกว่า เขาบีบไหล่ซันนี่ด้วยความขอบคุณและยิ้มอ่อนๆ มองไปทางการต่อสู้ที่กำลังดำเนินอยู่ด้วยสีหน้าเครียด

ตัวอ่อนสองในสามตัวตายแล้ว ตัวที่สามเสียแขนไปแต่ยังพยายามฉีกคู่ต่อสู้ให้เป็นชิ้นๆ ฮีโร่เต้นรำรอบๆ มัน เคลื่อนไหวด้วยความคล่องแคล่วราบรื่นของนักรบโดยกำเนิด

"รออะไรอยู่?! วิ่งสิ!"

ทาสท่าทางลับๆ ล่อๆ ทำท่าจะวิ่งหนี แต่ถูกนักปราชญ์หยุดไว้

"เพื่อนข้า ข้าจะ..."

"ถ้าแกพูดคำว่า 'แนะนำ' อีกครั้ง ข้าสาบานต่อเทพ ข้าจะทุบหัวแกให้แตก!"

ทาสทั้งสองมองกันด้วยความเป็นปรปักษ์เปิดเผย ครู่ต่อมา นักปราชญ์หลุบตาลงและถอนหายใจ

"ถ้าเราหนีตอนนี้ เราจะตายแน่"

"ทำไม?!"

ทาสผู้อาวุโสกว่าเพียงแค่ชี้ไปที่กองไฟใหญ่

"เพราะไม่มีกองไฟนั่น เราจะตายด้วยความหนาวก่อนราตรีสิ้นสุด จนกว่าดวงอาทิตย์จะขึ้น การหนีเท่ากับฆ่าตัวตาย"

ซันนี่ไม่พูดอะไร รู้ว่านักปราชญ์พูดถูก จริงๆ แล้ว เขาตระหนักถึงมันทันทีหลังจากรัดคอตัวอ่อน ไม่ว่าราชันแห่งขุนเขาจะน่ากลัวแค่ไหน กองไฟก็ยังเป็นเส้นชีวิตเดียวของพวกเขาในนรกแช่แข็งนี้

มันเป็นเหมือนที่ทาสไหล่กว้าง ขอให้เขาพักผ่อนในสันติสุข พูดไว้ ไม่จำเป็นต้องมีใครฆ่าพวกเขา เพราะภูเขาเองจะทำหน้าที่นั้นถ้ามีโอกาส

"แล้วไง?! ข้าเลือกตายด้วยความหนาวดีกว่าถูกสัตว์ประหลาดนั่นกิน! ไม่ต้องพูดถึง... อึก... การกลายเป็นสิ่งเหล่านั้น"

ทาสท่าทางลับๆ ล่อๆ แสร้งทำเป็นกล้า แต่ไม่มีความมั่นใจในน้ำเสียง เขาเหลือบมองความมืดที่ล้อมรอบลานหินและสั่นเทาก่อนจะก้าวถอยหลังเล็กน้อย

ตอนนี้ ตัวอ่อนตัวที่สามตายไปนานแล้ว และฮีโร่ก็หายไป เขาน่าจะไปร่วมการต่อสู้อีกด้านของกองไฟ — ปล่อยทาสทั้งสามไว้ตามลำพังที่ส่วนลาดเขาของลานหิน

นักปราชญ์กระแอม

"สัตว์ประหลาดนั่นอาจจะอิ่มกับคนที่มันฆ่าไปแล้ว มันอาจจะถูกพิชิตหรือถูกขับไล่โดยพวกจักรวรรดิ ไม่ว่าจะอย่างไร ถ้าเราอยู่ที่นี่ เรามีโอกาสรอด แม้จะน้อยนิด แต่ถ้าเราหนี ความตายของเราจะแน่นอน"

"แล้วเราจะทำอะไร?"

ต่างจากนักปราชญ์ ซันนี่แน่ใจว่าราชันแห่งขุนเขาจะไม่พอใจกับการฆ่าแค่ทาสส่วนใหญ่ เขาก็ไม่เชื่อด้วยว่าคนธรรมดากลุ่มหนึ่งจะสามารถเอาชนะมันได้จริงๆ

แม้แต่ถ้าพวกเขาไม่ใช่คนธรรมดาแต่เป็นอเวคเคนด์ การต่อสู้กับไทแรนท์ก็ไม่ใช่สิ่งที่ใครจะรอดชีวิตได้ง่ายๆ ไม่ต้องพูดถึงชนะ

แต่ถ้าเขาอยากมีชีวิตอยู่ เขาต้องกำจัดสิ่งนั้นให้ได้ไม่ว่าจะยังไง

"ไปดูกันหน่อยเถอะ"

ทาสท่าทางลับๆ ล่อๆ มองเขาราวกับเห็นคนบ้า

"แกบ้าหรือเปล่า? แกอยากเข้าใกล้สัตว์ประหลาดนั่นงั้นเหรอ?!"

ซันนี่จ้องเขาเรียบๆ แล้วยักไหล่และมุ่งหน้าไปทางสัตว์ประหลาดที่กำลังอาละวาด