ตอนที่ 20 ตัวละครเสวี่ยเมิ่งหานต้องบิดเบี้ยวไปแล้วแน่ๆ!

จ๊วบ......จ๊วบ........จ๊วบ

เจียงมู่ดูดบาดแผลที่น่องของ เสวี่ยเมิ่งหาน

เลือดที่ดำและข้นกลายเป็นกระแสน้ำอุ่นทันทีหลังจากเข้าไปในปากของเขา

กระแสน้ำอุ่นไหลผ่านลำคอของเขา ผ่านอก และในที่สุดก็ไปรวมกันที่ตันเถียนในช่องท้อง

ค่อยๆ.

ภายในตันเถียน ยาเม็ดสีดำขนาดเท่าหินอ่อนค่อยๆเริ่มควบแน่น

“นี่คือยาระเบิดพิษใช่ไหม”

เจียงมู่สามารถเห็นสถานการณ์ภายในตันเถียนของเขาได้

มันเป็นพื้นที่สีฟ้าขนาดเล็ก และยาเม็ดระเบิดพิษสีดำก็ลอยอยู่กลางอากาศอย่างเงียบๆ

หลังจากที่ยาพิษระเบิดหยุดควบแน่น ปากของ เจียงมู่ก็ออกจากน่องของ เสวี่ยเมิ่งหาน

และเขาก็ได้เห็น

รูเลือดที่ถูกดูดไม่ดูดำคล้ำอีกต่อไปและกลับมาเป็นเหมือนแผลปกติ

แม้แต่เลือดก็หยุดไหล

เห็นได้ชัดว่าพิษจากบาดแผลนั้นถูกดูดออกไปแล้ว

ระบบสุนัขเจ๋งมาก!

เจียงมู่ชื่นชม

เสวี่ยเมิ่งหาน หยุดร้องไห้ เช็ดน้ำตาและมองไปที่เขาอย่างประหม่า

“เจียงมู่ ข้า ข้าจะรอดหรือเปล่า….”

"แน่นอน! ไม่ต้องกังวล ข้าจะทำให้เจ้าดีขึ้นเอง!”

เจียงมู่มอบรอยยิ้มอย่างปลอบโยนให้นาง

จากนั้น เขาก็ดูดรูเลือดสีดำที่ขาของนางทีละรู

ผ่านไปไม่นาน

หลังจากดูดรูเลือดสีดำบนน่องทั้งสองของเสวี่ยเมิ่งหาน

เสวี่ยเมิ่งหาน รู้สึกถึงความเจ็บปวดจากขาของนางได้อย่างชัดเจน

“ข้ารู้สึกได้! เจียงมู่ข้ารู้สึกได้ถึงขาของข้าแล้ว ฮือออออออ!”

นางดีใจจนร้องไห้อีกครั้ง ราวกับสาวน้อยไร้เดียงสาที่หลงทางและถูกพบ

ติงหนานหรงที่อยู่ข้าง ๆรู้สึกประหลาดใจ,kd

ทั้งยังรู้สึกไม่เข้าใจ

มันไร้เหตุผล

พิษได้เข้าสู่ไขกระดูกแล้ว เกือบไร้ทางรอด

แต่ เจียงมู่ดูดพิษออกด้วยปากของเขา?

และตัวเขาเองก็ดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบจากพิษ

หรือว่า

เขามีความลับที่ไม่มีใครรู้อยู่ในตัวหรือเปล่า?

หากเรากลับไป ข้าต้องหาเวลาตรวจสอบร่างกายเขาเสียหน่อยแล้ว

“หรงเอ๋อ ส่งยาทามาให้ข้า ยาทารักษาแผลระดับสูง”

เจียงมู่เช็ดเลือดออกจากปากของเขาและพูดกับติงหนานหรง

ติงหนานหรง หยิบขวดหยกสีขาวที่มียาเหลวจากแหวนมิติของนางแล้วมอบให้เขา

อย่างไรก็ตาม นางเตือนเขาเล็กน้อย

“ที่ต้นขาของนางยังมีบาดแผลอยู่”

ต้นขา?

เจียงมู่ยกกระโปรงสีเขียวลายดอกไม้ของเสวี่ยเมิ่งหานขึ้นโดยไม่พูดอะไร

จากนั้นเขาก็จับต้นขาของนางแล้วมองอย่างระมัดระวังและจริงจัง ขึ้นและลง 360 องศา กวาดซ้ำๆมากกว่าสิบครั้ง

และเห็นสภาพบาดแผลที่ต้นขาได้ชัดเจน

เสวี่ยเมิ่งหานพยายามเอามือปิดมันด้วยความตื่นตระหนก,อับอายและขุ่นเคือง

“คนพาล! อย่ามองนะ!”

เจ้าคิดว่าข้าต้องการมองมันเหรอ?

ข้าจะดูดเจ้าได้อย่างไรถ้าข้าไม่เห็น!

เหอะ!

เจียงมู่สาปแช่งในใจ

แต่ถายนอกแสร้งทำเป็นกังวลและเสียใจ

“เมิ่งหาน อดทนไว้ ข้าจะดูดพิษแผลสุดท้ายออก ข้าจะรักษาเจ้าได้อย่างแน่นอน!”

หลังจากเอ่ยจบ เขาก็ไม่สนใจเสียงกรีดร้องของนางอีกต่อไป

ตอนนั้นเอง

เสียงตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวก็ดังขึ้นมาจากป่าอันไกล

“สารเลว! เจ้าจะทำอะไรกับเมิ่งหาน! ปล่อยนางซะ!”

เงาสีดำพุ่งออกมาจากป่าและมุ่งตรงมายังตำแหน่งของเจียงมู่และทั้งสอง

“หรงเอ๋อ ขวางมันไว้ก่อน!”

เจียงมู่ไม่หยุดและยังคงฝังหัวของเขาไว้ในกระโปรงของนางและดูดมันอย่างหนัก

เขาย่อมจำได้ว่ เสียงนั้นเป็นของหลิงอ่าวเทียน

ในฐานะพระเอก หลิงอ่าวเทียน กำลังเห็น เสวี่ยเมิ่งหาน ถูกตัวร้ายกระทำเช่นนี้

ทำไมเขาถึงจะไม่วิ่งมาล่ะ?

ถ้าหลิงอ่าวเทียนอาละวาด มีเพียงติงหนานหรงเท่านั้นที่จะสามารถหยุดเขาไว้ได้

ท้ายที่สุด หลิงอ่าวเทียน ก็มีนิ้วทองคำ

นั่นคืออาจารย์เทพปีศาจของเขานั้นเอง

ติงหนานหรง ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว ร่างกายของนางพลุ่งพล่านด้วยพลังปราณ และกระโปรงของนางกระพือเล็กน้อย

นางจ้องมองอย่างไม่แยแสไปที่หลิงอ่าวเทียนที่กำลังโกรธเกรี้ยว

เมื่อทั้งสองฝ่ายอยู่ห่างกันเกือบสิบเมตร

บูม!

แรงกดดันที่มองไม่เห็นแต่ทรงพลังเล็ดลอดออกมาจากตันเถียนของติงหนานหรงพุ่งเข้าหาหลิงอ่าวเทียนราวกับภูเขากดทับ

"อั๊ก!"

หลิงอ่าวเทียนถูกแรงกดดันกดับจนเขากระอักเลือดออกมาและคุกเข่าลงกับพื้น

แรงกดันที่ทรงพลังทำให้ร่างกายของเขาไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้อีกแม้แต่ก้าวเดียว!

เขาเงยหน้าขึ้นมองด้วยความยากลำบาก

ราวกับว่าสิ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่ ติงหนานหรง แต่เป็นภูเขาที่ตั้งตระหง่าน!

แรงกดดันอันยิ่งใหญ่ที่ราวกับภูเขาสูงถูกส่งออกมาจากติงหนานหรง!

“นี่คือ… แรงกดดันวิญญาณ!”

หลิงอ่าวเทียน รู้สึกประหลาดใจ

แรงกดดันวิญญาณสามารถยับยั้งพลังจิตวิญญาณของผู้อื่นได้ ทำให้ใช้วิชาจิตวิญญาณได้ยากและเคลื่อนไหวไม่ได้

แรงกดดันวิญญาณ มีเพียงผู้ที่บรรลุขอบเขตหวนคืนต้นกำเนิด ถึงสามารถครอบครองมันได้!

ด้วยระดับในปัจจุบันของเขาที่อยู่ในขอบเขตรวบรวมวิญญาณ เขาไม่สามารถต้านทานแรงกดดันวิญญาณอันทรงพลังของ ติงหนานหรง ได้!

"อาจารย์! ข้า… ต้องการพลัง!!!”

หลิงอ่าวเทียน ผู้คุกเข่าเกือบจะคำราม

อย่างไรก็ตาม ในใจของเขา มีเสียงที่แหบแห้งและเย็นชาของเด็กหญิงตัวน้อยตอบกลับ

[เจ้าโง่ ดูที่ขาของเสวี่ยเมิ่งหาน ก่อนสิ]

ขาของ เมิ่งหาน?

หลิงอ่าวเทียน มองผ่าน ติงหนานหรง และมองไปที่ เสวี่ยเมิ่งหานที่กำลังนอนร้องไห้

น่องของนางเต็มไปด้วยเลือด มีเมือกสีขาวปกคลุมหลายแห่ง

“อาจารย์ นี่คือ?”

[มีต้นไม้ปีศาจพิษเลือดอยู่ริมทะเลสาบ ดังนั้นข้าคิดว่า เสวี่ยเมิ่งหาน ถูกพิษมันเข้า]

[และเจียงมู่ควรกำลังจะช่วยนาง]

อะไร!

เมิ่งหาน ถูกพิษ?

ต้นไม้ปีศาจพิษเลือด?

ใบหน้าของหลิงอ่าวเทียน เปลี่ยนไปอย่างมาก

เขาหันหัวไปมองที่ริมทะเลสาบ

มีต้นไม้สีแดงเพลิงขนาดใหญ่ที่แยกออกเป็นสองส่วนและมีกิ่งก้านมากมายนับไม่ถ้วนเต็มไปด้วยหนามพิษ

นอกจากนี้ยังมีศพที่เหี่ยวเฉาอีกห้าศพบนพื้น ซึ่งเป็นองครักษ์ของเสวี่ยเมิ่งหาน

เขาหันกลับไปหาเจียงมู่ที่ฝังหัวทำอะไรบางอย่างอยู่ใต้กระโปรงของเสวี่ยเมิ่งหาน

ความโกรธในดวงตาของเขาค่อยๆ ลุกโชนขึ้น และเขาสาบานอย่างลับๆ

“ข้าหวังว่ามันจะพยายามช่วยชีวิตเมิ่งหานจริงๆ! มิฉะนั้นข้าจะฆ่ามันด้วยมือของข้า!”

เขาลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบากและกระโดดถอยกลับด้วยพลังทั้งหมดที่มี พ้นจากระยะแรงกดดันวิญญาณของติงหนานหรง

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ติงหนานหรง ก็ถอนแรงกดดันกลับ

ในเวลาเดียวกัน นางประเมิน หลิงอ่าวเทียน ในใจของนาง

“อาศัยเพียงขอบเขตรวบรวมวิญญาณ ก็สามารถต้านทานแรงกดดันของข้าได้ พระเอกคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ”

นางอดไม่ได้ที่จะมองกลับไปที่เจียงมู่ซึ่งนอนอยู่บนพื้นด้วยท่าทางแปลก ๆ

“หากเป็นชายผู้นี้แทน เขาคงถูกบดขยี้จนตายไปแล้ว”

ในขณะนี้เจียงมู่ก็ทำสำเร็จแล้ว

เขาโอบแขนรอบเอวของเสวี่ยเมิ่งหาน วางมือของนางไว้บนไหล่ของเขา แล้วค่อยๆ ยกนางขึ้น

“เมิ่งหาน ลองพยายามยืนขึ้น”

เสวี่ยเมิ่งหาน เช็ดน้ำตาของนางและค่อยๆยืนขึ้นอย่างประหม่า

นางรู้สึกว่าขาของนางอ่อนแรงและเจ็บปวด

แต่เนื่องจากพิษของปีศาจต้นไม้ถูกเจียงมู่ดูดซับไปหมดแล้ว

นอกจากความอ่อนแอและเจ็บปวดแล้ว

ก็ไม่มีความผิดปกติใดๆ อีกต่อไป

“ไม่เป็นไรแล้ว! เจียงมู่ขาของข้าไม่เป็นไรแล้ว ฮือๆๆๆ!”

เสวี่ยเมิ่งหาน กอด เจียงมู่และร้องไห้ออกมาอย่างมีความสุข

สิ่งนี้ทำให้ เจียงมู่หวาดกลัว

อึ!

เจ้าเป็นนางเอกจะกอดตัวร้ายได้ยังไง!

แถมต่อหน้าพระเอกด้วยซ้ำ!

ถ้าเจ้าเป็นแบบนี้ข้าจะเล่นบทหมาเลียต่อไปได้อย่างไร ข้าควรจะเล่นเป็นตัวร้ายและปล่อยให้ หลิงอ่าวเทียนสอนบทเรียนให้ข้าได้อย่างไร แล้วข้าจะวิ่งหนีเหมือนสุนัขบาดเจ็บได้อย่างไร!

เนื้อเรื่องจะไม่ไปไหน!

เจียงมู่พยายามผลักเสวี่ยเมิ่งหานออกไป

อย่างไรก็ตาม เขาทำไม่ได้ ความแข็งแกร่งของเขาเองไม่แข็งแกร่งเท่านาง

“เหมิงหาน หลิงอ่าวเทียนกำลังมาหาเจ้า เจ้าควรรีบกลับไปที่เรือบินพร้อมกับเขา”

“ฮืออออออออ!!!”

ยัยบ้า!

เจียงมู่เต็มไปด้วยความกังวล

ให้ตายเถอะ ตัวละครเสวี่ยเมิ่งหานต้องบิดเบี้ยวไปแล้วแน่ๆ!

ตอนถอนหมั้นครั้งก่อนนางก็บิดเบี้ยวไปแล้วเล็กน้อย!

เจียงมู่พยายามดิ้นรนในขณะที่มองไปที่หลิงอ่าวเทียนที่อยู่ไกลออกไป

เขาภาวนาอยู่ในใจ

ข้าหวังว่าหลิง อ้าวเทียน พระเอกจะดำเนินเรื่องต่อและมาทุบตีข้า….

ในขณะนี้ กำปั้นของ หลิงอ่าวเทียน ถูกกำแน่นและสายตาของเขาก็ลุกโชนเป็นไฟ

เขาต้องการที่จะรีบดึง เจียงมู่ออกจากแขนอันอ่อนนุ่มของ เสวี่ยเมิ่งหาน และสอนบทเรียนให้เขาหนักๆ

แต่ เจียงมู่ได้ช่วยชีวิตเสวี่ยเมิ่งหาน ไว้

หากเขาเคลื่อนไวตอนนี้ เขาย่อมสูญเสียความน่าเชื่อถือไป

หลิงอ่าวเทียน สูดหายใจเข้าลึก ๆ และพยายามสงบสติอารมณ์อย่างเต็มที่

เขามองดูทั้งสองที่กอดกัน และระงับความโกรธของเขา พูดด้วยน้ำเสียงที่สงบที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ประมุขเจียง ขอบคุณที่ช่วยชีวิตเมิ่งหาน ตอนนี้ท่านช่วยปล่อยนางได้ไหม”

อะไรนะ?

พระเอกไม่โกรธเหรอ?

ข้าสัมผัสถึงเนื้อถึงตัวกับนางเอกต่อหน้าเจ้า!

แทนที่จะเข้ามาทุบตีข้า แต่เจ้าดันขอบคุณตัวร้าย?

ไม่! เขาต้องยืนหยัดเพื่อตัวเอง

เพื่อให้โครงเรื่องก้าวหน้าและให้หลิงอ่าวเทียนสอนบทเรียน

เจียงมู่ตัดสินใจเสียสละสีของตัวเอง! (เสียสละสี หมายถึง เสียสละร่างกายหรือตัวตน)

เขาประคองใบหน้าสวยของ เสวี่ยเมิ่งหาน ด้วยมือของเขา

แล้ว.

ภายใต้ลางสังหรณ์ไม่ดีของ หลิงอ่าวเทียน

ภายใต้การจ้องมองที่อยากรู้อยากเห็นของ ติงหนานหรง

ภายใต้ใบหน้าที่ตกตะลึงของ เสวี่ยเมิ่งหาน

จ๊วบบบบบ!!!

เปิดกลุ่มลับ 1 ตอนที่ 21-60 (75บาท)

อัพเดทวันละ 1-2 ตอน https://www.facebook.com/Guardianstranslator

***********ตอนฟรียังอัพเดทเรื่อยๆตามปกติ************