ตอนที่ 1307+1308 ฉันสิเป็นหนี้เธอ

ตอนที่ 1307 ฉันสิเป็นหนี้เธอ

คุณผู้หญิงเฉิงไม่กล้าลืมเพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่พ่อของเธอทิ้งไว้ให้เธอ

“คุณนายลู่น้อย ทำไมถึงได้ถามเรื่องนี้เล่า” อาจารย์เฉิงรู้อดีตของภรรยาของเขา ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าเธอไม่มีความสุขเมื่อเธอได้เป็นเซี่ยชิวหราน นั่นเป็นเหตุผลที่เขาตั้งชื่อใหม่ให้เธอว่า เฉิงซินหยู โดยใช้นามสกุลเดียวกับเขา

เขาถึงกับเปลี่ยนนามสกุลให้เธอด้วย เพราะหวังว่าภรรยาของเขาจะมีความสุขกับเขาไปตลอดชีวิต

ใช่ เธอคือเซี่ยชิวหราน

เจียงเหยาอ่านชื่อนั้นเบา ๆ ในใจของเธอ เซี่ยชิวหรานคือแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอ

“ฉันมาที่นี่เพื่อตอบแทนบุญคุณค่ะ ผู้หญิงอีกคนแอบอ้างชื่อของคุณ ฉันจะคืนชื่อและตัวตนให้กับคุณ” เจียงเหยาพูดซ้ำ ๆ น้ำเสียงของเธอเบามาก “ฉันมาที่นี่เพราะ 20ปีก่อน คุณให้กำเนิดฉัน”

หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้น เธอก็ยืนอยู่ข้าง ๆ ลู่ชิงสีและไม่พูดอะไรอีก เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองใคร เธอแค่ก้มลงมองลงที่ปลายเท้าของเธอ

นอกจากนี้ เธอแค่ต้องการเห็นหญิงสูงวัยฟื้น ดูแค่ครั้งเดียวเท่านั้น

เวลาดูเหมือนจะหยุดนิ่ง แต่อากาศดูเหมือนจะหนักอึ้ง

ลู่ชิงสีเอื้อมมือออกไปและดึงเจียงเหยาเข้ามาในอ้อมแขนของเขา เขารู้ว่าตอนนี้เธอกำลังรู้สึกขัดแย้ง

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ” เจียงเหยาเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้กับลู่ชิงสี เมื่อเธอรู้สึกถึงมือกว้างบนไหล่ของเธอ มันเป็นรอยยิ้ม แต่มันก็ไม่ได้ดีไปกว่าการร้องไห้

“ฉันให้กำเนิดคุณเมื่อ 20 ปีก่อน?” เสียงของคุณผู้หญิงเฉิงสั่น เธอมองไปที่เจียงเหยาด้วยดวงตาแดงก่ำ “คุณคือลูกสาวของฉันใช่ไหม”

น้ำตาของคุณผู้หญิงเฉิงร่วงหล่น “เป็นไปได้ยังไง? พวกเขาบอกว่าฝังทั้งเป็นไปแล้ว ฉันไปตามหาที่ภูเขาทั้งคืน พบเพียงห่อผ้าที่ว่างเปล่าและคราบเลือด”

คุณผู้หญิงเฉิงไม่อยากจะเชื่อ ลูกสาวของเธอซึ่งเธอคิดว่าเสียชีวิตไปอย่างน่าอนาถมาเป็นเวลา 20 ปี จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ลูกสาวของเธอซึ่งเธอคิดว่าตายอย่างทารุณ ยังมีชีวิตอยู่

อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงคนนั้นดูคล้ายเธอมาก ลูกสาวของเธอดูเหมือนเธอตั้งแต่แรกเกิด

ครั้งแรกที่เธอเห็นผู้หญิงคนนี้ ดูเหมือนว่าจะมีเสียงบางอย่างในใจของเธอตะโกนราวกับว่าอารมณ์กำลังจะระเบิดออกมาจากหัวใจของเธอ

คุณผู้หญิงเฉิงร้องไห้และหัวเราะในเวลาเดียวกัน “ถ้าคุณเป็นลูกสาวของฉันจริง คุณไม่ได้ติดค้างอะไรฉัน เป็นฉันสิ ที่ติดค้างคุณ”

คุณผู้หญิงเฉิงน้ำตาไหล “คุณเป็นลูกสาวของฉัน ฉันมีหน้าที่ต้องปกป้องคุณ การที่ทำให้คุณจากไป เพราะฉันปกป้องคุณไม่ได้ ในฐานะแม่ ฉันทำให้คุณผิดหวัง เพราะงั้นฉันสิที่ติดค้างคุณ ฉันเป็นแม่ แต่ไม่สามารถเลี้ยงดูและให้ความรักได้เลย”

คุณผู้หญิงเฉิงมองดูแหวนที่นิ้วของเจียงเหยาและพูดว่า “ในฐานะแม่ ฉันไม่ได้ส่งคุณเข้าห้องหอด้วยซ้ำ คุณไม่ได้เป็นหนี้อะไรฉัน ไม่ต้องตอบแทนอะไรหรอก หากคุณมาที่นี่ในวันนี้เพียงเพื่อชดใช้หนี้บุญคุณ ฉันเกรงว่าคุณจะมาเสียเวลาเปล่า”

คำพูดของคุณผู้หญิงเฉิงทำให้เจียงเหยาซึ่งกลั้นน้ำตาไว้ร้องไห้เช่นกัน ระหว่างทางมาที่นี่ เธอคิดถึงความเป็นไปได้มากมาย เธอคิดว่าบางทีคุณผู้หญิงเฉิงจะรู้ว่าเธอเป็นเทวแพทย์และอาจขอให้เธอรักษาอาการป่วยของเธอเพื่อชำระหนี้

เธอไม่คิดเลยว่าคุณผู้หญิงเฉิงจะบอกเธอด้วยคำพูดที่ยังคงเต้นอยู่ในหัวใจเธอ คุณผู้หญิงเฉิงบอกเธอว่าเธอไม่ได้ติดหนี้อะไรเธอเลย

__

ตอนที่ 1308 ไม่มีเหตุผลที่จะรั้งเธอไว้

คุณผู้หญิงเฉิงบอกเธอว่าถ้าเธอต้องการพูดเรื่องหนี้จริง ๆ เป็นเธอเองที่ติดค้างหนี้ลูกสาวเสียมากกว่า

เจียงเหยาตกตะลึง แต่เธอก็รู้สึกประทับใจเช่นกัน

มันเป็นอารมณ์ที่เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เธอรู้สึกสะเทือนใจ

อาจเป็นเพราะนางซุนเป็นแบบนั้น เธอจึงไม่เคยคิดในทางบวกต่อคุณผู้หญิงเฉิง

เธอไม่กล้าคิดเช่นนั้นเพราะกลัวว่าจะสิ้นหวัง

อย่างไรก็ตาม เธอยังต้องการทดสอบเธอ เธออดไม่ได้ที่จะทดสอบเธอต่อไป

“ถ้าฉันบอกคุณว่า ตอนนี้ถ้าฉันเข้าผ่าตัดให้คุณ โอกาสที่คุณจะรอดสูงถึง 80% ล่ะคะ? ฉันทำการผ่าตัดให้คุณ หลังจากฉันผ่าตัดเสร็จ ถือว่าฉันได้ตอบแทนบุญคุณของคุณแล้ว”

คุณผู้หญิงเฉิงส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่จำเป็นหรอก”

เธอยังไม่ฟื้นจากความสุขอันยิ่งใหญ่ที่ได้เห็นหน้าลูกสาวของเธอ แต่ลูกสาวของเธอบอกเธอว่าต้องการตอบแทนบุญคุณและจะไม่ทำอะไรกับเธออีกหลังจากนั้น

คุณผู้หญิงเฉิงกล่าวว่า “แม่ว่าฉันจะให้กำเนิดคุณ แต่ฉันปกป้องคุณไม่ดีเลย ไม่ได้เลี้ยงดูคุณด้วย อีกทั้งยังปล่อยให้คุณต้องทนทุกข์อยู่บนโลกนี้เพียงลำพัง แค่คุณไม่เกลียดฉัน แค่นั้นฉันก็ดีใจมากแล้ว ฉันไม่ต้องการให้คุณทำอะไรเพื่อฉันหรอกค่ะ แม้ว่าฉันจะอยากมีชีวิตอยู่ต่อ แต่ฉันไม่กลัวที่จะต้องตายหรอก ตอนนี้ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันมีสามีที่รักฉันมาก ฉันมีลูกชายที่กตัญญูกับฉันถึงสองคน ตอนนี้ฉันได้รู้แล้วว่าลูกสาวของฉันยังมีชีวิตอยู่และสบายดี แค่นั้นก็พอแล้ว แม้ว่าตอนนี้ฉันต้องตาย ฉันก็ไม่เสียใจหรอกค่ะ”

ความตายนั้นน่ากลัว แต่บางครั้ง เมื่อเทียบกับสิ่งอื่น ๆ ความตายก็ไม่ได้น่ากลัวเลย

สิ่งที่เธอไม่เคยกล้าฝันกลับกลายเป็นจริง แม้ว่าเธอจะต้องตายในทันที เธอก็ไม่มีอะไรให้เสียใจ

ลู่ชิงสีมองไปที่เจียงเหยา ซึ่งกำลังร้องไห้ออกมา เขาเช็ดน้ำตาของเธอด้วยมือของเขา เขาดึงเธอไว้ในอ้อมแขนโดยไม่สนใจว่าคนอื่นจะมอง

คุณผู้หญิงเฉิงมองไปที่ฉากข้าง ๆ เธอและหัวเราะ เธอดูไม่กังวลเลยแม้แต่น้อย เธอเห็นว่าสามีของเจียงเหยารักเธอมาก ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเธออีกต่อไป

เจียงเหยาวางตัวเองบนหน้าอกของลู่ชิงสี และพูดว่า “ฉันมีพ่อแม่ที่รักฉันมาก มีพี่ชายสองคนที่คอยปกป้องฉันอย่างดี ทั้งหมู่บ้านให้ความสำคัญกับเด็กผู้ชายมากกว่าเด็กผู้หญิง แต่พ่อแม่ของฉันปฏิบัติต่อฉันเหมือนลูกที่มีค่าของพวกเขา พวกเขาเลี้ยงดูฉัน พยายามอย่างมากที่จะสนับสนุนฉันให้ได้เรียน ส่งฉันเรียนมหาวิทยาลัย และฉันยังได้พบกับสามีและบ้านของสามีที่ดีที่สุดในโลก ฉันไม่เคยทุกข์ทรมานเลยสักครั้งค่ะ ฉันมีความสุขมากในทุก ๆ วัน”

คุณผู้หญิงเฉิงยิ้มทั้งน้ำตา “อย่างนั้นเหรอ ได้ยินอย่างนั้นฉันก็โล่งใจ ฉันไม่หวังว่าคุณจะยอมรับฉันเป็นแม่ เพราะงั้นคุณกับสามีควรกลับไปเถอะ สามีของคุณเป็นทหารใช่ไหม มันไม่ดีสำหรับเขาที่จะอยู่ต่างประเทศนานเกินไป”

ทุกคนมองไปที่คุณผู้หญิงเฉิงด้วยความประหลาดใจ รวมทั้งเจียงเหยาด้วย

“ไปกันเถอะ” เจียงเหยาดึงลู่ชิงสีและรีบออกจากประตู

เฉินจินหยางยืนอยู่ที่ประตูและมองดูลู่ชิงสีและเจียงเหยาจากไป เขาต้องการรั้งพวกเขาไว้ แต่อาจารย์เฉิงห้ามเขาไว้

“แม่ครับ แม่ให้เธอไปทำไม” เฉินจินหยางงงงวย

คุณผู้หญิงเฉิงร้องไห้ “แม่ไม่ได้ไล่เธอ แต่แม่ไม่มีเหตุผลที่จะรั้งเธอไว้ แม่จะรั้งเธอไว้และบังคับให้เธอเรียกแม่ว่าแม่อย่างนั้นหรือ แม่ไม่กล้าทำอย่างนั้นหรอกและทำไม่ได้ด้วย แม่ละอายใจ แม่ไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นแม่ของเธอ เพียงแค่แม่รู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ รู้ว่าเธอมีความสุขทุกวัน ไม่เจ็บ ไม่ไข้ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว”