ตอนที่ 1-17 หายนะ (2)

“ตูม!  ตูม!  ตูม!”

เสียงกระแทกมากกว่า 2-3ครั้งยังคงดังมาจากภายในเมืองอู่ซันอย่างต่อเนื่อง  แต่ในชั่วเวลาต่อมา  ไม่มีเสียงก้อนหินร่วงลงมาจากท้องฟ้าอีก  หินทั้งหมดถูกนักดาบชุดเขียวทำลายทั้งหมด  แต่ในตอนนี้ไม่มีชาวเมืองอู่ซันแม้แต่คนเดียวเหลือเรี่ยวแรงพอจะให้ความสนใจการต่อสู้ของพวกเขา

“ท่านฮ็อก  เมืองอู่ซันยับเยินแล้วเรา...ท่านฮ็อก?  เกิดอะไรขึ้น?”  ฮิลแมนวิ่งเข้ามาในคฤหาสน์  ขณะที่เขาเริ่มรายงานสถานการณ์ของเมือง เขาเห็นว่าฮ็อกกำลังยืนอยู่ตรงนั้นอย่างงุนงง  ไม่มีเสียงแม้แต่น้อย

ร่างของฮ็อกสั่น จากนั้นจึงคืนสู่สีหน้าตามปกติของเขา “ลินลี่ย์” ฮ็อกพุ่งเข้าไปที่โรงเก็บของอย่างบ้าคลั่งด้วยความเร็วที่น่าตกใจ พอเห็นอย่างนี้ฮิลแมนคาดเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น  เขารีบตามฮ็อกไปทันที

“บึ้ม!”  ก่อนที่ฮ็อกจะมาถึงซากปรักหักพังที่ทับแอชลี่ย์, ลินลี่ย์และวอร์ตันก็ถูกดันแยกออกมา

พ่อบ้านแอชลี่ย์โผล่ขึ้นมาจากซากหักพังก่อน

“ลุงแอชลี่ย์!  เหตุการณ์เป็นยังไงบ้าง?”  ฮ็อกถามเสียงสั่น  ขณะเดียวกันเขาจ้องดูร่างที่คว่ำอยู่  สิ่งแรกที่เขาเห็นก็คือลินลี่ย์ศีรษะมีแต่เลือด ภาพเลือดนั้นบาดตาฮ็อกจนเขารู้สึกหัวเบลอ ร่างโงนเงนแทบจะล้มลง

จนถึงตอนนี้ ร่างของลินลี่ย์ยังยันห่างจากพื้น ขณะที่เขาใช้หมัดยันตัวไว้เพื่อไม่ให้ทับวอร์ตัน

“ท่านพ่อ” เสียงเจื้อยแจ้วดังลอดออกมาจากภายใต้

วอร์ตันค่อยๆ คลานออกมาจากใต้ตัวลินลี่ย์ ร่างน้อยๆ ของเขาถูกร่างลินลี่ย์บังมิด ดังนั้นเขาจึงไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย

“พี่... พี่... พี่เป็นอะไรไป?” วอร์ตันเขย่าตัวลินลี่ย์

“ลินลี่ย์, ลินลี่ย์!”  ฮ็อกเสียงสั่นเครือ

พ่อบ้านแอชลี่ย์รายงานจากด้านข้าง “ข้ายังคงช้าเกินไป  มีเศษซากหักพังบางส่วนที่ข้าป้องกันไม่ได้กระแทกใส่ศีรษะคุณชายลินลี่ย์  แม้ข้าคิดว่ามันจะไม่หนักเกินไปก็ตาม”

“ข้า...ข้าปลอดภัย” เสียงแหบแห้งแผ่วเบาดังขึ้น ลินลี่ย์แข็งใจเงยศีรษะและมองดูฮ็อก

และทันที่เห็นรอยยิ้มของลินลี่ย์ ฮ็อกถึงกับหลั่งน้ำตา

ลินลี่ย์ยืดตัวและนั่งลง ชุดของเขาเปรอะเลือดพอๆ กับศีรษะกับหน้าของเขา  เมื่อตอนที่หินกระแทกใส่เขาเป็นเหตุให้เขาเสียเลือดมาก ขณะนั้นลินลี่ย์ยังรู้สึกสับสน และยังคงจ้องมองบิดาของเขา ลินลี่ย์พูดอย่างอ่อนแรง เสียงแผ่วเบา “ท่านพ่อ, ท่านกำลังร้องไห้”

“พ่อ, พ่อไม่เป็นไร” ฮ็อกยิ้มตื่นเต้นเต็มใบหน้า

“วอร์ตันล่ะ? ทำไมน้องไปอยู่ที่ประตูก่อนนั้นล่ะ?”  ลินลี่ย์ลูบศีรษะน้องชายและพูดเชิงตำหนิ

วอร์ตันรู้ว่าเขาทำผิดพลาด จึงก้มหน้าและพูดว่า “พี่..ข้าขอโทษ”

พ่อบ้านแอชลี่ย์ที่อยู่ด้านข้างพูดว่า“นี่เป็นความผิดของข้าเอง ภัยพิบัติครั้งนี้กะทันหันเกินไป ข้าพาตัววอร์ตันเข้าไปในโรงเก็บของอย่างเร็วแล้ว  พอเห็นคุณชายลินลี่ย์ตกอยู่ในอันตาย  ข้าจึงต้องรีบวิ่งไปช่วย คิดไม่ถึงเลยว่าในทันใดนั้นจะมีหินก้อนยักษ์พุ่งตรงมาที่โรงเรือนเก็บของ  นี่เป็นความผิดของข้าเอง”

“ครืนนน!”

ทันใดนั้นแผ่นดินสั่นสะเทือนรุนแรง

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปขณะที่พวกเขาจ้องมองท้องฟ้าทิศตะวันออก  มียักษ์ตนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น ลอยอยู่ในท้องฟ้าสูงเกินสิบเมตร มัดกล้ามแน่นหนา สีหน้าของมันเหี้ยมหาญ  ตลอดทั้งร่างของมันมีสีดินเหลือง ขณะนั้นเองเจ้ายักษ์ดินนี้ก็เข้าร่วมสู้กับนักดาบชุดเขียว และการผลัดกันรุกและรับนี้ทำให้เกิดเสียงปะทะคำรามราวกับฟ้องร้อง

เสียงต่อสู้อย่างเดียวก็บอกได้ว่าเจ้ายักษ์ดินนั้นมีกำลังมาก  ทุกๆ การจู่โจมของมันยังมีพลังมากกว่าการรวมพลังโจมตีของหินนับไม่ถ้วนก่อนหน้านั้นเสียอีก

ลินลี่ย์จ้องดูการต่อสู้นี้ด้วยความหวาดกลัว “ยักษ์ดินคงถูกสร้างโดยจอมเวทชุดเทาแน่” ลินลี่ย์สรุปเรื่องนี้ได้ง่ายๆ เนื่องจากจอมเวทชุดเทาคือจอมเวทที่ทรงพลังนั่นเอง

“ลินลี่ย์, ลูกรู้สึกเป็นยังไงบ้าง?” ฮ็อกถามด้วยความกังวล

ลินลี่ย์เค้นรอยยิ้ม “ข้าไม่เป็นไร มีแค่แผลแตกที่ศีรษะเท่านั้น  และเสียเลือดไปบ้างเท่านั้นเอง”

“คุณชายลินลี่ย์  ท่านเสียเลือดไปไม่น้อยนะ  ถ้าว่าเสียเลือดมากเกินไป ท่านจะตายได้” พ่อบ้านแอชลี่ย์ดึงผ้าขาวบางออกมาจากห้องเก็บของและพันศีรษะที่บาดเจ็บของลินลี่ย์

ฮ็อกมองดูลินลี่ย์ใกล้ๆ “ลุงแอชลี่ย์  อาการบาดเจ็บเขาเป็นยังไงบ้าง?”

ลุงแอชลี่ย์ยิ้มให้ฮ็อก “ไม่ถึงกับแย่ ลินลี่ย์แข็งแรงดีไม่หมดสติ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงจนเกินไปเดี๋ยวมื้อกลางวัน เขาจำเป็นต้องกินเนื้อให้มากขึ้นเพื่อชดเชยเลือดที่เสียไปแล้วเขาจะดีขึ้นเอง

ถึงตอนนี้ฮ็อกโล่งอกถอนหายใจ

ตอนนั้นเมื่อเขาเห็นลินลี่ย์พุ่งเข้าไปปกป้องวอร์ตัน  ฮ็อกกลัวจนทำอะไรไม่ถูก  เขากลัวว่าลูกชายจะตายอย่างนั้น

หลังจากสูดหายใจลึกแล้ว ฮ็อกมองฮิลแมน “เอาล่ะ ฮิลแมน เจ้าบอกว่าเมืองอู่ซันย่อยยับ  มันย่อยยับยังไง?”

“ข้าไม่อาจพูดเจาะจงลงไปว่าสภาพแย่ยังไง” ฮิลแมนบอก  หน้าของเขาน่ากลัว  “แต่จากที่ข้าได้เห็น  ชาวเมืองบ้างก็ตายบ้างก็บาดเจ็บหรือกระทั่งพิการ! หายนะนี้มาเร็วเกินไป แม้ว่าข้าจะตะโกนบอกทุกคนให้เข้าไปหลบซ่อน แต่หลายคนไม่มีโอกาสได้หลบลงห้องใต้ดิน”

“มันมาถึงเร็วเกินไป”  ฮ็อกหันศีรษะไปจ้องมองทางท้องฟ้าทิศตะวันออก

นักสู้ระดับเซียนโดยรวมแล้วแตกต่างจากระดับของชาวเมืองอู่ซัน นักสู้ระดับเซียนคนหนึ่งสามารถกวาดล้างทั้งเมืองด้วยการโบกมือเท่านั้น  ฝนก้อนหินเมื่อก่อนหน้านี้  พลังทำลายล้างของบุรุษชุดเขียวไม่มีอะไรมากไปกว่าการต่อสู้ของนักสู้สองคน

แต่แม้ผลกระทบข้างเคียงเพิ่งเริ่มต้น การต่อสู้นั้นเพียงพอต่อการสร้างความหายนะในเมืองอู่ซันแล้ว

“เวทดินระดับสิบในตำนาน  เวทต้องห้าม –มหาเวทดิน”ผู้พิทักษ์ปฐพี“  พลังของเวทผู้พิทักษ์ปฐพีนี้น่ากลัวยิ่งนัก  ถูกมองว่าเป็นเวทที่น่ารังเกียจแต่ทรงพลังของจอมเวทสายธาตุดิน” ขณะที่จ้องดูยักษ์ดิน  หน้าของฮ็อกยิ่งเย็นชาขณะที่พูด

ฮ็อกเป็นสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลนักรบเลือดมังกร  แม้ว่าตระกูลนักรบเลือดมังกรจะตกอยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบาก แต่ประวัติศาสตร์ห้าพันปีของพวกเขาที่ปรากฏอยู่ในหอจดหมายเหตุของตระกูล  มีข้อมูลเกี่ยวกับเวทโจมตีที่ทรงพลังที่สุดที่ถูกใช้โดยบุคคลที่ทรงอานุภาพในประวัติศาสตร์ โดยทั่วไปฮ็อกสามารถบอกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นได้ในทันที

“พลังเวทระดับสิบ....” ลินลี่ย์สูดลมหายใจลึก

ลินลี่ย์ต้องการจะเป็นผู้ขับขี่มังกรดำให้ได้สักวันและร่ายคาถาระดับสิบให้ได้  เขาหวนนึกถึงเหตุการณ์ทดสอบคัดเลือก“การทดสอบจะจัดให้มีขึ้นในฤดูใบไม้ร่วง ในเมืองหลวง ยังมีเวลาเหลืออีกครึ่งปี..”

ในใจลึกๆ แล้วลินลี่ย์รอการทดสอบความสามารถทางเวทในอีกครึ่งปีอย่างใจจดจ่อ

“ฮิลแมน! ประเดี๋ยวเจ้ามากับข้า ไปตรวจดูสภาพบ้านเรือนที่อยู่อาศัยของชาวเมืองกัน”ฮ็อกพูด จากนั้นมองดูแอชลี่ย์ “ลุงแอชลี่ย์!  หลังจากนักสู้ชั้นเซียนแยกย้ายกันไปแล้ว  พาลินลี่ย์ไปเปลี่ยนชุดซะ  และให้เขาพักด้วย”

“ขอรับ ท่านฮ็อก”  แอชลี่ย์พยักหน้า

ฮ็อกหันไปมองลินลี่ย์ที่ยังเฝ้ามองดูการต่อสู้ของนักสู้ระดับเซียนอย่างตื่นเต้น  เขาหัวเราะและกล่าว “โอว, ลินลี่ย์เจ้าชักจะเอาใหญ่แล้วนะ แม้ว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บ ก็ยังจะอยากดูนักสู้ระดับเซียนต่อสู้กันอีก  โชคดีที่จอมเวทระดับเซียนใช้พลังเวท”ผู้พิทักษ์ปฐพี”  การต่อสู้ใกล้จะจบลงแล้ว

หลังจากซึมซับการต่อสู้ที่น่าตื่นตะลึงจากระยะไกลแล้ว  ลินลี่ย์ไม่ทันได้สังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นบริเวณหน้าอกเขาเลย

นับตั้งแต่ศีรษะเขาได้รับบาดเจ็บแหวนที่เรียกว่ามังกรขนดที่ลินลี่ย์สวมไว้ใต้เสื้อผ้าถูกย้อมด้วยเลือดของลินลี่ย์แต่เลือดที่เปื้อนบนแหวนมังกรขนดได้หายไปอย่างรวดเร็วเหมือนน้ำที่หยดลงมหาสมุทรขณะที่วัสดุสีดำประหลาดดูดซึมไว้ทั้งหมด

จากนั้นแหวนมังกรขนดก็เริ่มที่จะส่องแสงสลัวๆ

แต่เนื่องจากมันถูกสวมใส่อยู่ใต้เสื้อผ้าของเขาจึงไม่มีใครสามารถเห็นแสงเลือนรางที่ปรากฏอยู่บนผิวแหวนมังกรขนด