ทาสแห่งเงา บทที่ 4: ราชันแห่งขุนเขา

หันไปทางเสียงดังสนั่น ทาสหลายคนเงยหน้าขึ้น — เพียงเพื่อเห็นก้อนหินและน้ำแข็งหนักๆ กำลังตกลงมาจากเบื้องบน พวกเขาตื่นตระหนกทันที โซเซหนีท่ามกลางเสียงกรีดร้อง เงาเต้นระบำอย่างร่าเริงบนหินดำ เมื่อพวกทาสที่พันกันด้วยโซ่หนาล้มลงพื้นและดึงคนอื่นๆ ล้มตามไปด้วย

ซันนี่เป็นหนึ่งในสองสามคนที่ยังยืนได้ ส่วนใหญ่เพราะเขาพร้อมรับมือกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น สงบนิ่งและมีสติ เขาจ้องท้องฟ้ายามราตรี ดวงตาที่ถูกเสริมด้วยคุณสมบัติทะลุทะลวงความมืด และก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวอย่างระมัดระวัง ในวินาทีถัดมา น้ำแข็งก้อนขนาดลำตัวมนุษย์กระแทกพื้นตรงหน้าเขาและระเบิด สาดเศษคมกริบไปทั่วบริเวณ

คนอื่นไม่ได้ไวเท่า ขณะที่น้ำแข็งและหินยังคงโปรยปราย หลายคนบาดเจ็บ และบางคนถึงกับเสียชีวิต เสียงร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวดเต็มอากาศ

"ลุกขึ้น ไอ้พวกโง่! ไปที่กำแพง!"

ทหารผู้ผ่านศึก — คนที่เฆี่ยนซันนี่เมื่อสองสามชั่วโมงก่อน — กำลังตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว พยายามให้พวกทาสเคลื่อนตัวไปยังความปลอดภัยแบบสัมพัทธ์ของลาดเขา อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ใครจะได้ทำตามคำสั่ง บางสิ่งขนาดมหึมาก็ร่วงลงมา ส่งแรงสั่นสะเทือนผ่านก้อนหินใต้เท้าพวกเขา มันตกลงมาระหว่างกองคาราวานกับกำแพงภูเขา ทำให้ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบสงัดไปชั่วครู่

แรกเห็น มันดูเหมือนก้อนหิมะสกปรก รูปร่างค่อนข้างกลมและสูงเท่าคนขี่ม้า อย่างไรก็ตาม เมื่อสิ่งมีชีวิตนั้นคลี่แขนขายาวออกและลุกขึ้น มันก็ตระหง่านเหนือลานหินราวกับลางร้ายแห่งความตาย

'เจ้านั่นต้องสูงอย่างน้อยสี่เมตร' ซันนี่คิด ค่อนข้างตกตะลึง

สิ่งมีชีวิตนั้นมีขาสั้นป้อมสองขา ลำตัวผอมแห้งหลังค่อม และแขนที่ยาวเกินสัดส่วนหลายข้อต่อ — สองแขนแรก แต่ละข้างจบด้วยกรงเล็บกระดูกที่น่าสยดสยอง และอีกสองแขนที่สั้นกว่า จบด้วยนิ้วที่เกือบเหมือนมนุษย์ สิ่งที่แรกเห็นดูเหมือนหิมะสกปรกกลับกลายเป็นขนของมัน สีเหลืองเทาและขาดวิ่น หนาพอจะหยุดลูกธนูและดาบได้

บนหัวของมัน ดวงตาสีขาวขุ่นห้าดวงมองพวกทาสด้วยความเฉยเมยแบบแมลง ใต้ดวงตาเหล่านั้น ปากที่น่ากลัวเบียดแน่นด้วยฟันคมราวมีดกำลังอ้าครึ่งหนึ่ง ราวกับรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ น้ำลายเหนียวข้นไหลลงคางของสิ่งมีชีวิตนั้นและหยดลงบนหิมะ

แต่สิ่งที่ทำให้ซันนี่หวาดผวามากที่สุดคือรูปร่างประหลาดที่เคลื่อนไหวไม่หยุด คล้ายหนอน ใต้ผิวหนังของสิ่งมีชีวิตนั้น เขามองเห็นพวกมันชัดเจนเพราะโชคร้ายที่เขาเป็นหนึ่งในวิญญาณอันน่าสงสารที่อยู่ใกล้สัตว์ประหลาดที่สุด ได้เห็นภาพที่ชวนคลื่นไส้แถวหน้า

'เอาล่ะ นั่นมัน... มากเกินไปแล้ว' เขาคิด งงงัน

ทันทีที่ซันนี่คิดจบ นรกก็แตกขึ้นมา สิ่งมีชีวิตนั้นเคลื่อนไหว ฟันเล็บไปในทิศทางของเขา แต่ซันนี่เร็วกว่าหนึ่งก้าว: ไม่เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว เขากระโดดไปด้านข้าง — ไกลเท่าที่โซ่จะอนุญาต — วางทาสไหล่กว้างไว้ระหว่างตัวเขากับสัตว์ประหลาดอย่างสะดวก

ปฏิกิริยาที่รวดเร็วของเขาช่วยชีวิตไว้ เพราะกรงเล็บคมเหล่านั้น แต่ละอันยาวเท่าดาบ ฟันผ่านร่างชายไหล่กว้างเศษวินาทีต่อมาและส่งสายเลือดพุ่งกระจายในอากาศ เปียกโชกด้วยของเหลวร้อน ซันนี่กระแทกพื้น และเพื่อนทาสของเขา — ตอนนี้เป็นแค่ศพ — ล้มทับเขาจากด้านบน

'บัดซบ! ทำไมแกหนักจัง!'

ตาบอดชั่วคราว ซันนี่ได้ยินเสียงหอนที่ทำให้สยองและรู้สึกถึงเงามหึมาที่เคลื่อนผ่านเหนือตัวเขา ทันทีหลังจากนั้น เสียงประสานของเสียงกรีดร้องก็เต็มราตรี ไม่สนใจมัน เขาพยายามกลิ้งศพไปด้านข้าง แต่ถูกหยุดด้วยแรงกระชากของโซ่ที่บิดข้อมือเขาและเติมความเจ็บปวดจี๊ดเข้าไปในหัว สับสน เขารู้สึกว่าตัวเองถูกลากไปสองสามก้าว แต่แล้วโซ่ก็หย่อนลงทันใด และเขาสามารถควบคุมมือได้อีกครั้ง

'เห็นมั้ย อะไรๆ ก็แย่กว่านี้ได้...'

วางฝ่ามือทั้งสองบนหน้าอกของคนตาย เขาผลักสุดแรงที่มี ศพหนักดื้อดึงต่อต้านความพยายามทั้งหมดของเขา แต่แล้วก็ล้มไปด้านข้างในที่สุด ปลดปล่อยซันนี่ให้เป็นอิสระ อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีโอกาสได้ฉลองอิสรภาพที่เพิ่งได้มานี้ เพราะเลือดของเขาแข็งตัวทันที

เพราะในตอนนั้น ด้วยฝ่ามือที่ยังกดแน่นกับร่างที่มีเลือดไหลของทาสไหล่กว้าง เขารู้สึกชัดเจนถึงบางสิ่งที่ดิ้นไปมาใต้ผิวหนังของคนตาย

'แกต้องคิดว่าอะไรๆ จะแย่กว่านี้ได้ด้วยสินะ ไอ้โง่' เขาคิด แล้วก็สะดุ้งถอยหลัง

ผลักศพด้วยขา ซันนี่คลานออกห่างจากมันเท่าที่จะทำได้ — ซึ่งประมาณเมตรครึ่ง ขอบคุณโซ่ที่มีอยู่ตลอดเวลา เขารีบมองไปรอบๆ สังเกตเห็นกลุ่มเงาที่เต้นระบำและเงาร่างของสัตว์ประหลาดที่กำลังอาละวาดท่ามกลางเสียงกรีดร้องของทาสที่ปลายอีกด้านของลานหิน แล้วเขาก็มุ่งความสนใจไปที่ร่างไร้ชีวิต ซึ่งเริ่มชักกระตุกด้วยความรุนแรงที่เพิ่มขึ้น

อีกด้านของศพ ทาสท่าทางลับๆ ล่อๆ กำลังมองมันด้วยปากอ้าค้างและสีหน้าหวาดกลัว ซันนี่โบกมือเรียกความสนใจ

"มัวจ้องอะไรอยู่?! ถอยออกมาจากมัน!"

ทาสท่าทางลับๆ ล่อๆ พยายาม แต่ล้มลงทันที โซ่พันกันระหว่างพวกเขาทั้งสาม ถูกทับไว้ใต้น้ำหนักของชายไหล่กว้าง

ซันนี่ขบฟัน

ตรงหน้าเขา ศพกำลังผ่านการเปลี่ยนแปลงที่ชวนฝันร้าย กระดูกงอกแทงทะลุผิวหนัง ยื่นออกมาเหมือนหนาม กล้ามเนื้อบวมพองและดิ้นไปมา ราวกับพยายามเปลี่ยนรูปร่าง เล็บกำลังกลายเป็นกรงเล็บคม ใบหน้าแตกและแยกออก เผยให้เห็นปากบิดเบี้ยวที่มีฟันเลือดอาบแหลมคมเหมือนเข็มมากเกินไปหนึ่งแถว

'นี่มันไม่ถูกต้อง'

ซันนี่กระตุก รู้สึกอยากอาเจียนอย่างรุนแรง

"โ-โซ่!"

ทาสนักปราชญ์อยู่ห่างออกไปสองสามก้าวหลังทาสท่าทางลับๆ ล่อๆ ชี้ไปที่โซ่ตรวนด้วยใบหน้าซีดเผือดราวผี ข้อสังเกตนั้นช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่เมื่อพิจารณาสถานการณ์แล้ว ความช็อกของเขาก็เข้าใจได้ การถูกล่ามโซ่ก็แย่พออยู่แล้ว แต่การถูกล่ามโซ่กับความสยดสยองแบบนี้ช่างไม่ยุติธรรมจริงๆ

แต่ข้อสรุปของซันนี่ที่ว่าสิ่งต่างๆ ไม่ถูกต้องไม่ได้มาจากความสงสารตัวเอง เขาแค่หมายความว่าสถานการณ์ทั้งหมดนี้ตามตัวอักษรแล้วไม่ถูกต้อง: มนตร์ แม้จะลึกลับ ก็มีกฎของมันเอง มีกฎสำหรับประเภทของสิ่งมีชีวิตที่จะปรากฏในฝันร้ายด้วย

สิ่งมีชีวิตแห่งฝันร้ายมีลำดับชั้นของตัวเอง: จากสัตว์อสูรไร้สมองไปจนถึงมอนสเตอร์ ตามด้วยปีศาจ มาร ไทแรนท์ เทอร์เรอร์ และสุดท้าย ไททันในตำนาน หรือที่รู้จักกันว่าคาลามิตี้ ฝันร้ายแรกเกือบจะมีแต่สัตว์อสูรและมอนสเตอร์เสมอ นานๆ ทีจะมีปีศาจปนอยู่บ้าง และซันนี่ไม่เคยได้ยินเลยว่ามีอะไรที่แข็งแกร่งกว่ามารตัวเดียวปรากฏในมัน

อย่างไรก็ตาม สิ่งมีชีวิตนั้นเพิ่งสร้างเวอร์ชันที่อ่อนแอกว่าของมันเอง — ความสามารถที่มีเฉพาะไทแรนท์ ผู้ครองอำนาจของมนตร์ฝันร้าย และสิ่งที่อยู่เหนือกว่าพวกมัน

ไทแรนท์ตัวนี้มาทำอะไรในฝันร้ายแรก?

คุณสมบัติ [ชะตากรรม] บ้านั่นมันทรงพลังขนาดไหนกัน?!

แต่ไม่มีเวลาครุ่นคิด

ยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตอนนี้มีเพียงคนเดียวที่สามารถช่วยซันนี่ได้ — ตัวเขาเอง

ชายไหล่กว้าง — หรือสิ่งที่เหลืออยู่ของเขา — ค่อยๆ ลุกขึ้น ปากส่งเสียงคลิกๆ แปลกประหลาด ไม่ให้เวลามันได้สติเต็มที่ ซันนี่สบถและกระโดดไปข้างหน้า คว้าส่วนของโซ่ที่หย่อน

แขนข้างหนึ่งของสัตว์ประหลาด ตอนนี้ติดตั้งกรงเล็บหยักห้าอันครบถ้วน พุ่งมาหาเขา แต่ซันนี่ก้าวหลบมันด้วยการเคลื่อนไหวที่คำนวณมาดี

สิ่งที่ช่วยชีวิตเขาครั้งนี้ไม่ใช่ปฏิกิริยาที่รวดเร็ว แต่เป็นสติที่มีอยู่ ซันนี่อาจจะไม่ได้เรียนเทคนิคการต่อสู้หรูหรา เพราะวัยเด็กของเขาใช้ไปกับการอยู่ตามท้องถนนแทนที่จะไปโรงเรียน แต่ท้องถนนก็เป็นครูแบบหนึ่ง เขาใช้ชีวิตทั้งชีวิตต่อสู้เพื่อความอยู่รอด บ่อยครั้งก็ตามตัวอักษร ประสบการณ์นั้นทำให้เขารักษาสติเยือกเย็นไว้ได้ท่ามกลางความขัดแย้งใดๆ

ดังนั้นแทนที่จะแข็งทื่อหรือถูกกลืนกินด้วยความกลัวและความลังเล ซันนี่แค่ลงมือทำ

ก้าวเข้าใกล้ เขาโยนโซ่พันรอบไหล่สัตว์ประหลาดและดึง ตรึงแขนของมันไว้กับลำตัว ก่อนที่สิ่งมีชีวิตนั้น ซึ่งยังช้าและงัวเงียจากการเปลี่ยนแปลง จะทันตอบสนองอย่างเหมาะสม ซันนี่พันโซ่รอบตัวมันหลายรอบ แทบจะรอดจากการโดนปากที่น่าสยดสยองของสิ่งมีชีวิตนั้นกัดหน้าหลุด

ข้อดีคือ ตอนนี้สัตว์ประหลาดขยับแขนไม่ได้

ข้อเสียคือ ความยาวของโซ่ที่เขาใช้ตรึงมันหายไป เหลือระยะห่างระหว่างพวกเขาแทบไม่มี

"พวกนายสองคน!" ซันนี่ตะโกน พูดกับเพื่อนทาสทั้งสอง "ดึงโซ่นั่นราวกับชีวิตพวกนายขึ้นอยู่กับมัน!"

เพราะมันขึ้นอยู่กับมันจริงๆ

ทาสท่าทางลับๆ ล่อๆ และนักปราชญ์อ้าปากมองเขาแล้วก็เข้าใจสิ่งที่เขาคิด เริ่มเคลื่อนไหว คว้าโซ่จากทิศทางตรงข้าม พวกเขาดึงสุดแรงเท่าที่ทำได้ กระชับการรัดของมันบนสัตว์ประหลาดและไม่ให้มันสลัดหลุด

'เยี่ยม!' ซันนี่คิด

สัตว์ประหลาดบวมกล้ามเนื้อ พยายามปลดปล่อยตัวเอง โซ่ลั่นเอี๊ยด ติดอยู่บนหนามกระดูก ราวกับกำลังจะแตกออก

'ไม่เยี่ยมเท่าไหร่!'

ไม่เสียเวลาอีก เขาโยนมือขึ้นในอากาศและคว้าคอของสิ่งมีชีวิตนั้นด้วยโซ่บางกว่าที่เชื่อมตรวนเข้าด้วยกัน แล้วเขาก็เดินวนรอบสัตว์ประหลาดด้วยก้าวเร็วและดึง จบลงด้วยการหันหลังชนกับมัน — ให้ไกลจากปากของมันมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ซันนี่รู้ว่าเขาไม่แข็งแรงพอจะรัดคอคนด้วยมือเปล่า — ไม่ต้องพูดถึงมิวแทนท์แปลกประหลาดที่น่ากลัวอย่างตัวที่พยายามจะกินเขา แต่ตอนนี้ ใช้หลังของตัวเองเป็นคานและน้ำหนักทั้งหมดของร่างกายดึงตรวนลง เขาอย่างน้อยก็มีโอกาส

เขาดึงลงสุดแรง รู้สึกถึงร่างของสัตว์ประหลาดกดทับเขา หนามกระดูกปัดผ่านผิวหนัง สัตว์ประหลาดยังคงดิ้นรน ส่งเสียงคลิกๆ ดังและพยายามทำลายโซ่ที่มัดมันไว้

ตอนนี้มันเป็นแค่คำถามว่าอะไรจะแตกก่อน — โซ่หรือตัวสัตว์ประหลาดเอง

'ตาย! ตายสิ ไอ้บัดซบ!'

เหงื่อและเลือดไหลลงใบหน้าซันนี่ขณะที่เขากำลังดึง และดึง และดึงลงด้วยแรงมากที่สุดเท่าที่จะรวบรวมได้

ทุกวินาทีรู้สึกเหมือนชั่วนิรันดร์ พละกำลังและความอดทนของเขา — ที่มีน้อยอยู่แล้วตั้งแต่ต้น — กำลังหมดลงอย่างรวดเร็ว หลังที่บาดเจ็บ ข้อมือ และกล้ามเนื้อที่ถูกหนามกระดูกแทงทะลุกำลังทรมาน

และแล้ว ในที่สุด ซันนี่ก็รู้สึกถึงร่างของสัตว์ประหลาดที่อ่อนระทวย

ครู่ต่อมา เสียงที่คุ้นเคยอย่างจางๆ ก็ดังขึ้นในอากาศ

มันเป็นเสียงที่ไพเราะที่สุดที่เขาเคยได้ยิน

[ท่านได้สังหารสัตว์อสูรดอร์แมนท์ ตัวอ่อนราชันแห่งขุนเขา]