ตอนที่43: มีคนดูแล
อิคคาคุรู้สึกว่าตัวเองกำลังลอยอยู่ในโลกมืดที่ไร้ที่สิ้นสุด.
ชั้นคืออะไร?
ชั้นอยู่ที่ไหน?
คำถามเหล่านั้นผุดขึ้นในหัวของเขาซ้ำๆขณะที่สิ่งต่างๆนับหมื่นนับแสนนับล้านค่อยๆไหลเข้ามาในหัวของเขา.
เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองมีคำตอบให้กับทุกอย่าง.
แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าไม่มีคำตอบใดๆให้เลย.
วังวนเหล่านั้นเกิดขึ้นซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้งจนไม่สิ้นสุด.
จนทุกอย่างดับมืดไป.
--
“เฮืออก!”
อิคคาคุลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพยายามลุกแต่สุดท้ายก็พบว่าร่างตัวเองไม่มีแรงใดๆเลย.
‘ชั้นอยู่ไหน?’
เขากวาดตามองไปรอบๆห้อง ไม่นานก็เข้าใจว่ากำลังอยู่ในโรงพยาบาล.
“พี่บ้า! ตื่นแล้วเหรอ?!”
อิคคาคุสะดุ้งกับเสียงแสบแก้วหูแทบหนวกนั้น แล้วหันไปทางต้นตอของเสียง.
ที่ประตูของห้องนั้นมีเด็กผู้หญิงผมสีดำในชุดยมทูตยืนอยู่. บนหัวของเธอมีหมวกสีแดงสวมอยู่.
สีหน้าของเธอดูตกใจในตอนแรก จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นความดีใจ.
เธอคือน้องสาวของเขา มาดาราเมะ ชิโนะนั่นเอง.
แต่ปัญหาคือ น้องสาวของเขาเพิ่งจะได้เข้าหน่วยที่13แท้ๆ แล้วทำไม
‘เธอมาทำอะไรที่นี่?’
เขาพยายามจะพูดออกมาแต่ก็พูดไม่ออก.
“นะ-น้ำ”
สุดท้าย เขาก็รวบรวมแรงที่มีแล้วกล่าวคำนี้ออกมาแทน.
“เดี๋ยวนะ! พยาบาลค่ะ! นายคนหล่อ! พี่ชายหนูตื่นแล้วค่ะ!”
‘ให้ตายสิเสียงดังเป็นบ้าเลย. ไปติดมาจากใครกันนะ’
อิคคาคุพยายามนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น.
‘เราสู้กับใครซักคน’
ความทรงจำของเขาค่อยๆปะติดปะต่อเข้าด้วยกัน.
เขาจำได้ว่ากำลังสู้กับโกโจ ซาโตรุอยู่.
จากนั้นเขาก็ค่อยๆจำทุกอย่างจนกระทั่งวินาทีที่เขากำลังจะชนะได้.
จากนั้น,
“อั่ก!”
เขาหลับตาลงทันทีที่ศีรษะรู้สึกปวดขึ้นมา.
บ้านเริ่มหมุนแล้วเขาก็รู้สึกเหมือนอยากจะอ้วก.
มันคือสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน.
เหงื่อเริ่มแตกออกมาหลังจากอาการปวดหายไป.
“อย่าพยายามคิดเรื่องที่เกิดขึ้นเลยค่ะ”
มีเสียงดังขึ้นมาข้างๆเขา.
‘ตอนไหนกัน?’
อิคคาคุรู้สึกถึงความอับอายที่ก่อขึ้นมาในใจ.
นอกจากเขาจะไม่รู้ว่ามีคนอยู่ใกล้ขนาดนี้แล้ว เขายังไม่รู้อีกว่าเธอกำลังมองเขาอยู่.
เขาลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่ามีผู้หญิงกำลังมองเขาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนอยู่,
‘หัวหน้า อุโนะฮานะ’
เขาพยายามจะขยับปากพูดแต่ก็ถูกนิ้วของเธอหยุดเอาไว้.
“ชิโนะ เอาน้ำให้พี่ชายคุณดื่มเถอะค่ะ”
“ค-ค่ะ!”
ชิโนะกลัวจนตัวแข็งทื่อแต่ก็พยุงอิคคาคุให้ดื่มน้ำได้.
“ทีนี้ขอเชิญออกไปก่อนนะคะ. ลองไปเดินเล่นกับอันดับ5ของหน่วย11ดูค่ะ. แล้วก็...ช่วยลดเสียงด้วยนะคะ คุณรบกวนคนอื่นๆอยู่”
“..!”
อิคคาคุพยายามหัวเราะออกมาหลังเห็นน้องของเขาวิ่งหนีไปเหมือนกระต่าย.
พอเธอไปแล้ว อุโนะฮานะก็วางมือลงบนคอของเขาจากนั้นไม่นานแสงสีเขียวก็เรืองขึ้นมาจนคอของเขาทำงานได้ปกติ.
“คุณทั้งสองคนอัดกันหนักเลยนะคะ. ดูเหมือนว่าโกโจจะทำลายคอของคุณไปแต่จากที่คุณอันดับ5รายงานมา คุณก็ยังไม่หยุด”
อิคคาคุทำได้เพียงแค่หัวเราะเจื่อนๆออกมา. ตอนที่เขาสู้สุดตัว เขามักลืมเรื่องบาดแผลไป.
แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้เขาจะทำเกินไปหน่อย.
‘บ้าจริง, ชั้นคงดูเหมือนมัมมี่สินะ’
เขาเห็นได้จากมุมของดวงตา ทั้งตัวเขานั้นเต็มไปด้วยผ้าพันแผล.
การต่อสู้เป็นไปอย่างบ้าคลั่งเสียจนจากสายตาคนนอกแล้วเหมือนพวกเขาพยายามจะฆ่ากันมากกว่า.
“แล้วโกโจล่ะครับ?”
เขาอดถามไม่ได้.
ทั้งตัวของเขานั้นกระดูกหักไปหมดเพราะโกโจอัดหนักมาก แต่ทางฝั่งนั้นเองก็ได้รับบาดเจ็บไม่ใช่เล่นๆเหมือนกัน.
“โกโจเหรอคะ?”
รอยยิ้มโผล่ขึ้นบนใบหน้าของอุโนะฮานะ.
--
ในอีกฟากหนึ่งของหน่วย4 ชายผมสีเงินกำลังนอนอยู่พร้อมกับผ้าพันแผลบนทั่วตัวเขา.
เขาเอามือเท้าหัวแล้วอ้าปากกว้างๆเพื่อกินอาหารที่ตัวเองชอบ.
“ขอบคุณพวกเธอนะที่มาดูแลผม”
พวกพยาบาลที่กำลังดูแลเขาหัวเราะคิกคักออกมาแล้วหันไปซุบซิบกัน.
โกโจเป็นไอดอลของหน่วยที่4อยู่แล้ว ทั้งหน้าตาและฝีมือ.
เขาจะได้รับการดูแลแบบนี้ก็ไม่แปลก.
เขากินอาหารลงไปอีกคำหนึ่งแล้วนึกถึงเรื่องการต่อสู้ดีๆอีกครั้ง.
ตั้งแต่ตอนต้น เขาได้เปรียบอย่างเห็นได้ชัด แต่พออิคคาคุใช้ชิไคทุกอย่างก็เปลี่ยนไปทันที.
ถ้าเขาไม่กางอาณาเขตล่ะก็คงแพ้บังไคเขาไปแล้ว.
“ชั้นต้องปลดชิไคให้ได้”
จากนั้นเขาก็อยากรู้ขึ้นมาอีกว่าจะได้รับการฝึกแบบไหน.