ตอนที่ 5 อย่ายอมแพ้!

อาจารย์ใหญ่มองดูถังเทียนที่เพิ่งต่อสู้กับอาโมรี่มาด้วยความรู้สึกขยะแขยง ถังเทียนตัวเปื้อนโคลนและหน้าบวมปูดจากการต่อสู้ เขามีความรู้สึกว่าเขาเป็นคนโง่เง่าคนหนึ่งที่ยินยอมให้เจ้าสวะอย่างนั้นอยู่ในสถาบันมานานถึงห้าปี

ทั้งหมดเป็นความผิดของอาจารย์เฉิน!

อาจารย์เฉินต้องไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไป....

สีหน้าท่าทางของอาจารย์ใหญ่เคร่งขรึม การประจบเอาใจตระกูลโจวเป็นเรื่องสำคัญ ทันใดนั้นเขาจำได้ว่าเหตุผลที่เขาเห็นด้วยที่ยอมให้ถังเทียนอยู่ต่อไปไม่ใช่เป็นเพราะอาจารย์เฉิน แต่เป็นเพราะซ่างกวนเชียนฮุ่ยนักเรียนฝีมือยอดเยี่ยมของสถาบันแอนดรูว์ เธอนำความรุ่งเรืองมาสู่สถาบัน

ฮืมม.. ตอนนี้ซ่างกวนเชียนฮุ่ยก็ไม่อยู่แล้ว

“ถังเทียน, ตั้งแต่วันพรุ่งนี้แกไม่ต้องมาเรียนแล้ว” อาจารย์ใหญ่ประกาศเสียงเย็นชา

ถังเทียนตกใจระคนขบขันและถามย้อนว่า “ทำไมล่ะครับ?”

“ทำไมน่ะหรือ?” อาจารย์ใหญ่พบว่าเป็นเรื่องตลกที่เขาถามและทำเสียงเกินจริง “มัน่านแปลกใจนะที่แกถามฉันว่าทำไม! คุณพระช่วย! ฉันเป็นอาจารย์ใหญ่ในสถาบันแห่งนี้มาหลายปีแล้ว  ฉันไม่เคยเห็นใครเหมือนอย่างแกเลย วันๆ เห็นแกก็มีแค่ทะเลาะ, ซ้อมมือ และแกก็เป็นจอมเกเรอีกด้วย กากเดนอย่างแกมีแต่จะทำให้ชื่อเสียงของสถาบันแอนดรูว์ตกต่ำ! ออกไปเดี๋ยวนี้ และแกห้ามเข้ามาเหยียบในสถาบันแอนดรูว์ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป...”

ในที่สุดอาจารย์ใหญ่ระบายความไม่สบายใจที่อัดอั้นอยู่ก่อนหน้านั้นออกมาและรู้สึกปลอดกังวล

สิ่งเดียวที่สร้างความรำคาญให้เขาก็คือท่าทีทะนงตนเองของถังเทียน เหมือนกับว่าเขาไม่ยี่หระ

“ฉันขอบอกแกเลยนะไม่มีสถาบันไหนยอมรับสวะอย่างแกหรอก ไสหัวไปเดี๋ยวนี้ จิตใจของแกมีแต่เรื่องสกปรก หลังจากฝึกฝนมาห้าปี แกเชี่ยวชาญแต่วิชาต่อสู้พื้นฐานเท่านั้น แกยังคงอาศัยอยู่ในสลัม สกปรกและยุ่งเหยิงสิ้นดี ทุกอย่างรอบๆ ตัวแกก็เหมือนขยะเช่นกัน!”

อาจารย์ใหญ่เชิดหน้าและมองดูถังเทียนอย่างรังเกียจและชิงชัง “จะบอกแกให้ก็ได้  อาจารย์เฉินก็จะออกด้วยเช่นกัน!เจ้าแก่น่ารังเกียจนั่นเรื่องผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิตของเจ้าแก่นั่นก็คือพบกับแก  ตอนนี้เขาต้องชดใช้ความผิดพลาดของเขา..”

อาจารย์ใหญ่คำรามด้วยความโกรธ

ทันใดนั้น มือที่มีบาดแผลข้างหนึ่งคว้าคอเขาไว้

เมื่อครู่ก่อนนั้น ถังเทียนดูเหมือนไม่ยี่หระอะไรทั้งนั้น แต่ตอนนี้เขาเป็นเหมือนพยัคฆ์พิโรธผมของเขาตั้งชันและจ้องมองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เส้นเลือดปูดโปนอยู่บนใบหน้าที่บิดเบี้ยวของเขา

อาจารย์ใหญ่รู้สึกใจหายวูบ เหมือนกับจะเป็นลม

มือที่เค้นคอของเขาเหมือนกับคีม เขาดึงหน้าของอาจารย์ใหญ่เข้าใกล้ตัวเขา

ถังเทียนถลึงตามองจนทำให้อาจารย์ใหญ่สั่นด้วยความกลัว

เจ้าอันธพาลนี่บ้าไปแล้ว! บ้าไปแล้ว! เขาบังอาจล่วงเกินอาจารย์ใหญ่จริงๆ!

รองอาจารย์ใหญ่และอาจารย์คนอื่นๆ ตกตะลึง

“คุณกล้าดียังไงถึงได้หลู่เกียรติอาจารย์เฉิน!” ราวกับว่าเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิงดวงตาของเขาเรียบเฉย ขณะที่จับคออาจารย์ใหญ่ที่กำลังหอบหายใจลากมาเหมือนกับสุนัขตาย เขาค่อยๆดึงอาจารย์ใหญ่ที่ตัวอ้วนฉุมาอยู่ต่อหน้าของเขา

ถังเทียนแผดเสียง ทุกคนต่างตื่นกลัว

ถังเทียนเดือดดาลแผดเสียงเต็มที่ อาจารย์เฉินเป็นคนที่น่าเคารพที่สุดในสถาบันแอนดรูว์แล้ว เจ้าอ้วนสกปรกนี่กล้าดูถูกอาจารย์เฉิน

มันน่าตายนัก

ถังเทียนเพิ่มกำลังมือกับครูใหญ่ ยกขึ้นด้วยพลังทั้งหมด

ปัง!

ถังเทียนเอาหน้าผากโขกใส่หน้าของอาจารย์ใหญ่ พร้อมๆ กับมีเสียงร้องที่เจ็บปวดโหยหวนเลือดกระเซ็นออกมากมาย

ปัง!

การทำร้ายอาจารย์ใหญ่ทำให้เขางุนงง ทุกคนตกตะลึงกับพฤติกรรมที่บ้าระห่ำของถังเทียน

เขาคลายกำมือ ปล่อยอาจารย์ใหญ่ให้ร่วงลงพื้นเหมือนกับกองดินเหลว

หน้าเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด ถังเทียนไม่แยแสสนใจ สายตาเขายังดูแข็งกร้าว เขากวาดสายตามองไปที่พวกอาจารย์ก่อนจะเดินจากไป อาจารย์อื่นๆทุกคนตกตะลึงกับความก้าวร้าวของถังเทียน

เขาแค่นเสียงเย็นชาเดินไปทางประตูใหญ่ของสถาบัน

“กล้าดียังไงถึงได้ทำร้าย...” อาจารย์คนหนึ่งพยายามข่มความกลัวของเขาและพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

ทันใดนั้น ถังเทียนหันหน้าที่เปรอะเลือดจ้องเขม็งมองดูทันที อาจารย์ผู้นั้นไม่กล้าพูดคำพูดที่เหลือออกมาอีกเลย

อาจารย์ทุกคนในตอนนี้มีพลังมากกว่าถังเทียนก็จริง แต่ทว่าถังเทียนแสดงให้เห็นด้านที่ไม่เคยมีใครได้เห็น ทั้งโหดและป่าเถื่อนมากจนอาจารย์ต้องสงบเงียบด้วยความกลัว

ถังเทียนเดินออกไปและไม่หันหลังกลับมาอีก

นักเรียนที่อยู่บนเส้นทางเข้ามาสถาบันแอนดรูว์ล้วนถูกสีหน้าหดหู่ของถังเทียนขู่ขวัญถึงขนาดหลีกไปอยู่ข้างทางกันหมด

ความโกรธในใจเขาเริ่มสงบลง พอเห็นต้นหญ้าและไม้ที่คุ้นเคย เขาก็นึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้เขาคงไม่สามารถกลับมาได้แล้ว ถังเทียนค่อนข้างเศร้า เขาแข็งใจกัดริมฝีปากเชิดหน้าขึ้นทำสีหน้าแสดงออกตามปกติเหมือนกับว่าเขาไม่แยแสอะไรทั้งนั้น

ต่อให้ข้าต้องจากไป ข้าถังเทียนจะต้องเชิดหน้าเดินจากไป

ขณะที่เขาสาวเท้าออกจากโรงเรียน เสียงของอาจารย์เฉินก็ดังไล่หลังเขามา

“ถังเทียน!”

ถังเทียนตัวแข็ง เขาค่อยๆหมุนตัวกลับมา เป็นอาจารย์เฉินจริงๆ ถังเทียนพูดอย่างไม่แน่ใจว่า “อาจารย์ครับ....”

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสร้างเรื่องที่น่าอายเช่นนั้น  ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะตัวเขา อาจารย์เฉินคงไม่ถูกไล่ออกจากสถาบันแอนดรูว์  อาจารย์เฉินดูแลเขาดีขนาดนั้น  เขากลับก่อเรื่องยุ่งให้อาจารย์เฉินมากมาย

อาจารย์เฉินขมวดคิ้วพูดโดยไม่มีอาการเศร้าหรือโกรธแม้แต่น้อย “อย่าตำหนิตัวเองไปเลย ครูเองก็คิดจะลาออกมาได้สักช่วงเวลาหนึ่งแล้ว”

ถังเทียนก้มหน้า ราวกับว่าเขาเป็นเด็กทำความผิดบางอย่าง

“ถังเทียน!” อาจารย์เฉินทำเสียงเข้ม “เงยหน้าขึ้น!”

ถังเทียนทำตามอย่างว่าง่าย

อาจารย์เฉินจ้องดูเจ้าเด็กเกเรถังเทียนผู้นี้ เขาเหมือนเห็นตนเองเมื่อวัยเด็ก

ก็เหมือนกับถังเทียน เขาโดดเดี่ยวขนาดนั้น บ้าบิ่นขนาดนั้น หยิ่งขนาดนั้นห้าวขนาดนั้นและไม่ยินดีกับการพ่ายแพ้

นี่คือวัยหนุ่ม

ใบหน้าของเขานุ่มนวล เขาให้กำลังใจถังเทียน “จงอย่ายอมแพ้!”

เหมือนกับได้น้ำทิพย์ชโลมใจ ถังเทียนน้ำตาไหลนองหน้าหมอกควันในจิตใจมลายหาย และดวงตะวันพลันส่องแสงในใจเขา เขารู้สึกอบอุ่นในหัวใจ

เขาเชิดหน้าขึ้น ไม่ว่าภาพข้างหน้าจะพร่ามัวเพียงใด เขาตอบอาจารย์ของเขาเหมือนทหารว่า “ครับอาจารย์ ผมจะไม่มีวันยอมแพ้”

จากนั้นเขาวิ่งตะบึงออกมา

รู้สึกอายจริงๆ... ที่หลั่งน้ำตาต่อหน้าอาจารย์

เขามักจะจำได้อย่างเลือนราง เงาเร่างที่อ่อนโยนและอบอุ่นของอาจารย์เฉิน

※※※※※※※※※※※※※※※※※※

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ถังเทียนเอนตัวลงนอนบนเตียง

อารมณ์พลุกพล่านของเขาค่อยๆระงับลงจนเป็นปกติ ถังเทียนกลายเป็นคนค่อนข้างเหม่อลอย หลังจากผ่านไปห้าปีจู่ๆ เขาก็ถูกไล่ออก จึงไม่น่าแปลกใจที่เขาจะรู้สึกอ้างว้างว่างเปล่า

ไม่มีอะไรจะทำได้ในเรื่องที่เขาถูกไล่ออกจากสถาบัน วันนี้เขาทำร้ายอาจารย์ใหญ่ไม่ว่าเขาจะอ้างความดียังไงก็ไร้ประโยชน์ อย่างไรก็ตาม ถังเทียนไม่เสียใจกับสิ่งที่เขาทำลงไป ถ้าเขาย้อนเวลากลับไปได้อีกครั้ง เขาก็คงทำอย่าเดียวกัน ขณะที่ถังเทียนสงบจิตใจและความคิดได้ เขารู้สึกมีบางอย่างไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาอยู่ในสถาบันแอนดรูว์มาห้าปีอย่างปลอดภัยและมีชื่อ วันนี้จู่ๆ ก็ถูกไล่ออกอย่างคาดไม่ถึง ดังนั้นเขารู้ว่าต้องมีบางคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้

ฮึ่ม,เขาตัดสินใจหาตัวการที่กระทำความผิดให้ได้

ลึกลงไปในความคิดของเขาเขาจำได้ว่านักเรียนใหม่สองสามคนที่เขาพบในตอนเช้า ใช่กลุ่มเด็กพวกนี้หรือเปล่า? ถังเทียนตั้งข้อสังเกตในใจ ไม่ใช่เรื่องยากที่จะสืบสาวราวเรื่อง เขารู้ดีว่าคนพวกนั้นมีเป้าหมายเช่นไร  ถ้าพวกเขาเป็นพวกที่อยู่เบื้องหลังเรื่องเช่นนี้  พวกเขาคงโพนทะนาไปทั่วสถาบันอย่างภูมิใจ

เขาควรจะทำไงดี ตอนนี้เขาถูกไล่ออกจากสถาบันแล้ว

ตราบใดที่เขายังอยู่ในสถาบันการศึกษาหลายอย่างก็คงไม่เป็นไร เพราะเมืองซิงฟงก็ยังยื่นมือช่วยเหลือนักเรียน แม้ว่าจะไม่มาก แต่ก็เพียงพอต่อการดำรงชีวิต

โรงเรียนอื่นๆคงจะไม่ยอมรับเขาแน่นอน จากนั้นก็จะไม่มีการช่วยเหลือ ดังนั้น เขาควรมองหางานอะไรดี?

ดังนั้นเองถังเทียนตัดสินใจว่าเขาควรจะเริ่มมองหางานในวันพรุ่งนี้ ล้างจาน หรืออะไรก็ได้ตราบเท่าที่ใช้เลี้ยงชีพได้

ขณะที่ทำงาน เขาจะฝึกฝีมือไปด้วย เขาไม่เชื่อว่าตัวเลขดิจิตัลที่ปรากฎด้านหลังแผ่นป้ายทองแดงจะไม่มีความหมายอะไร

นั่นคือเป้าหมายของเขา แม้แต่ตอนนี้ เขาก็ไม่เคยคิดยกลิกเป้าหมายนั้น

นี่คือเป้าหมายที่เขายึดถือมาห้าปี  มีเหตุผลใดด้วยที่เขาต้องยกเลิกทิ้งไป?

หลังจากตัดสินใจแล้ว ถังเทียนไม่เสียใจ เขาเหนื่อยอ่อนจากการซ้อมฝีมือกับอาโมรี่และมีเรื่องวุ่นวายกับอาจารย์ใหญ่

แต่ก่อนที่เขาจะหลับ เขาใช้น้ำมันสมุนไพรที่อาโมรี่มอบให้ทาตรงส่วนร่างกายที่บาดเจ็บ

หลังจากทายาแล้ว เขาไม่สามารถทนได้ต่อไป พอหาวได้เขาก็เผลอหลับไป

เขาจะต้องจัดการทุกอย่างก่อนเนื่องจากเขาต้องการหลับ

เมื่อถังเทียนตื่นขึ้นท้องฟ้าก็มืดค่ำแล้ว เขาตื่นขึ้นด้วยความหิว

เขาคลำไปรอบๆเพื่อมองหาอะไรก็ตามที่เติมท้องได้

หลังจากนอนหลับ ถังเทียนจะปล่อยวางเรื่องราวที่รกสมองทิ้งและเขาจะฟื้นกำลังเรี่ยวแรง

“ฮึ่ย ฮึ่ย ฮึ่ย!” ถังเทียนเบ่งกล้ามตนเองและปล่อยหมัดสองสามคราด้วยความภูมิใจ

แม้ว่าเจ้าวัวโง่ดูเหมือนจะเจ้าเล่ห์แต่ก็นับว่าเป็นคนดีคนหนึ่ง น้ำมันยาที่เขาให้มามีผลในการรักษาอาการหลังยอกของถังเทียนบาดแผลที่มือและหน้าผากของเขาเริ่มตกสะเก็ดแล้ว

พอคิดถึงการต่อสู้ระหว่างเขากับอาโมรี่ ถังเทียนรู้สึกว่ามีบางอย่างที่แปลก

ปฏิกิริยาโต้ตอบของร่างกายเขาดูเหมือนจะเป็นไปเร็วกว่าความคิดของเขา

แปลกมาก

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอกับเรื่องดังกล่าว เมื่อวานนี้เขาเหนื่อยเกินกว่าจะไตร่ตรองเรื่องนี้  ในตอนนี้เขาจำได้แล้ว  อาการที่แปลกประหลาดนั้นลึกลับมาก เขาขมวดคิ้ว ครุ่นคิดอยู่ถึงครึ่งวันก็ยังไม่สามารถเข้าใจได้

ช่างมันก่อน,ไม่ต้องไปคิดถึงมัน

ถังเทียนเป็นคนมีไหวพริบ แม้ว่าไม่โง่แต่ก็ไม่ถึงกับเป็นอัจฉริยะฉลาดล้ำ สิ่งที่เขาไม่เข้าใจ เขาจะไม่เสียเวลาคิดมากเกินไป

หลังจากคิดแล้วไม่ได้ข้อสรุป  เขาก็จะลืมเรื่องนี้ทันที

ถังเทียนเริ่มกิจวัตรฝึกฝนประจำวันฝึกฝนหมัดมวยขั้นพื้นฐาน

ทุกๆ ความเคลื่อนไหว เขารู้สึกแตกต่าง

ความเคลื่อนไหวเบาและเชื่อมโยงถึงกันทั้งหมดรู้สึกเหมือนกับว่าเขามีความตั้งใจ เพลงหมัดมวยขั้นพื้นฐานที่เขาปล่อยหมัดออกไปให้ความรู้สึกเหมือนกระแสน้ำไหล

ไม่จำเป็นต้องพลิกดูแผ่นป้ายทองแดง ถังเทียนรู้ว่าเขาเชี่ยวชาญวิชาหมัดมวยพื้นฐาน

อีกครั้งหนึ่ง!

ผ่าน!

อีกครั้ง!

หลังจากทำซ้ำสิบรอบเขาก็เชี่ยวชาญทั้งหมด เกี่ยวกับประสบการณ์ของเขาก่อนหน้านี้ แผ่นป้ายทองแดงจะรับรู้ว่าถังเทียนฝึกหมัดมวยขั้นพื้นฐานได้สมบูรณ์แล้ว

เรื่องนี้สร้างความประหลาดใจให้ถังเทียน ตามประสบการณ์ของเขาที่ผ่านมา เขาต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์จึงจะฝึกหมัดมวยพื้นฐานได้สมบูรณ์แบบ

การใช้เวลาตลอดห้าปีฝึกวิทยายุทธขั้นพื้นฐานทำให้เขามีประสบการณ์ด้านนี้ เขาสามารถหลับตาและฝึกฝนสร้างความก้าวหน้าจากการฝึกปรือก็ยังได้

อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยคิดมาก ตอนนี้ เขาต้องเผชิญหน้ากับความยากลำบาก วิทยายุทธขั้นพื้นฐานจะฝึกต่อไปได้อย่างไร?

เขาเกาศีรษะ

ในท่ามกลางความงุนงงถังเทียนไม่รู้ว่าเขาขณะที่เขาฝึกหมัดมวยขั้นพื้นฐาน ตัวเลขดิจิตัลที่อยู่ด้านหลังแผ่นป้ายทองแดงของเขายังคงวิ่งไม่หยุด

…

999, 998!

999,999~

1,000,000!

เมื่อเขาจบการฝึกทบทวนวิชาหมัดมวยพื้นฐานรอบสุดท้ายแล้วตัวเลขก็วิ่งไปถึง 1,000,000! แม่น้ำที่อยู่เหนือตัวเลขเริ่มเรืองแสงอย่างรวดเร็ว มันส่องแสงแรงขึ้นเปลี่ยนแผ่นป้ายทองแดงให้มีรัศมีพร่างพราย

ถังเทียนถูกกลืนหายเข้าไปในรัศมีแพรวพราวทันที