ตอนที่ 33 องครักษ์ผี
“ในชีวิตของข้า ดาบเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของข้า ข้าไม่ต้องการผู้ชายสักนิด!”
เฉินชิงหลวนกัดฟัน “และข้าไม่คิดที่จะใช้ความรุนแรง!”
ซูสือส่ายหัว “ถ้าอย่างนั้นทำไมเจ้าถึงกระโดดขึ้นมาและพยายามกัดข้าเหมือนหมาบ้าก่อนหน้านี้”
แม้ว่าเฉินชิงหลวนจะไม่แน่ใจว่าหมาบ้าคืออะไร แต่นางสามารถบอกได้ว่ามันไม่ใช่คำพูดที่ดี
นางพูดด้วยความโกรธว่า “เป็นเพราะเจ้าแกล้งข้าก่อน!”
ไม่เคยมีใครกล้าแตะต้องนาง ซูสือเป็นคนแรกและอยู่ในสถานที่สำคัญเช่นนี้!
“ข้าโกรธเจ้ามาก!”
“แค่ก แค่ก”
ใบหน้าของซูสือเปลี่ยนเป็นสีแดง “มันเป็นอุบัติเหตุ”
“อย่างไรก็ตาม เจ้าดูถูกข้า ข้าจะแก้แค้นเจ้าอย่างแน่นอน!”
“แม้ว่าตอนนี้ข้าจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้า แต่ในอีกห้าหรือสิบปี ข้าจะแข็งแกร่งกว่าเจ้าแน่!”
"ในเวลานั้น ......"
ดวงตาของเฉินชิงหลวนจ้องมองไปที่ซูสือ“ในตอนนั้น ข้าจะมัดเจ้าด้วย!”
“......”
เมื่อเห็นท่าทางของนาง ซูสือก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“แก้แค้น”
“ถ้าอย่างนั้นข้าจะรอวันนั้น ถ้าเจ้าเอาชนะข้าได้จริงๆ ข้าจะไม่บ่น แต่ถ้าเจ้าแพ้อีกครั้ง ......”
เขาเดินไปข้างหูของเฉินชิงหลวนและกระซิบว่า “ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆ ~”
หัวใจของเฉินชิงหลวนเต้นไม่เป็นจังหวะ!
“เจ้าหมายถึงอะไร เจ้าต้องการ......”
ใบหน้าสวยของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที ขณะที่นางพูดตะกุกตะกัก “เจ้ากล้าดียังไง! ถ้าเจ้ากล้าคิดสกปรก ข้าจะ ข้าจะฆ่าเจ้า!”
ขณะที่พูดเช่นนั้น นางก็ชี้นิ้วไปที่หน้าของเขาด้วย
เมื่อเห็นท่าทางของนาง ซูสือก็ลูบหัวนางและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อันที่จริง บางครั้งเจ้าก็น่ารักชะมัด”
"น่ารัก?!"
นางรู้สึกถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือใหญ่ เฉินชิงหลวนตัวแข็งอยู่กับที่
สีแดงเริ่มกระจายออกจากแก้มของนาง ค่อยๆ ลุกลามไปคอและหูของนาง ร่างกายของนางร้อนราวกับเป็นไข้ มีหมอกสีขาวจางๆ พัดมาจากบนหัวของนาง
ตั้งแต่เด็กนางโดนชมมาไม่เคยขาด
บางคนบอกว่านางมีพรสวรรค์ที่ธรรมชาติให้มา บางคนบอกว่านางเป็นความหวังของเต๋ากระบี่ และบางคนบอกว่านางเป็นศัตรูในอนาคตของวิถีมาร
แต่ไม่เคยมีใครบอกว่านางน่ารัก
แม้แต่ตัวนางเองก็เกือบลืมไปแล้วว่านางยังเป็นหญิงสาวในวัยแรกรุ่น
“นั่นมัน......”
เสียงของซูสือกระตุก “ผู้ตรวจการหลวงเฉินเจ้ากำลังปล่อยควัน”
เฉินชิงหลวนกลับมามีสติและกัดริมฝีปากโดยไม่พูดอะไร
นางมองไปที่ซูสืออย่างจริงจัง ราวกับว่านางต้องการจดจำของเขาไว้ในความทรงจำของนาง ก่อนที่นางจะหันหลังกลับและเดินไปที่ประตู
เมื่อนางกำลังจะออกไปนางก็หยุดอยู่กับที่
“ซูสือ สักวันหนึ่ง ข้าจะฆ่าเจ้า”
จากนั้นนางก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง
ซูสือเกาหัว “นางโกรธหรอ? ข้าไม่ได้พูดอะไรที่ไม่ดีสักหน่อย”
แม้ว่าอีกฝ่ายจะบอกว่านางจะฆ่าเขา แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ
นี่เป็นเพราะมันไม่เหมือนกับครั้งก่อนๆ ในครั้งนี้ไม่มีเจตนาฆ่าในน้ำเสียงของเฉินชิงหลวน
ณ เวลานั้น
[เฉินชิงหลวนมีการเปลี่ยนแปลงในใจของนาง ส่งผลต่อแนวโน้มของโครงเรื่องต่อไป ได้รับ 10 แต้ม]
[โปรดทำดีต่อไป]
“สิบคะแนน?”
ซูสือเกือบจะสงสัยว่าเขาได้ยินผิด
ตอนจ้านชิงเฉินได้รับคำสารภาพ ระบบให้เขาแค่ 15 แต้มเท่านั้น!
“ข้าไม่คิดว่าเฉินชิงหลวนจะเป็นสาว ' สมบัติ ' ด้วยเหรอ?”
“จู่ๆ ก็รู้สึกเสียใจที่ปล่อยนางไป...”
“แต่หัวใจของนางเปลี่ยนไปอย่างไรกันแน่?”
ซูสือพึมพำกับตัวเอง
เหนือเมืองอวี่หลิน
เสื้อผ้าสีเขียวของเฉินชิงหลวนกระพือ ขณะที่นางร่อนไปในอากาศด้วยกระบี่บินที่เท้าของนาง
นางมองไปทางโรงเตี๊ยม สายตาของนางว่างเปล่า ไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่
หลังจากนั้นไม่นาน นางก็หยิบขนมดอกพลัมขึ้นมาชิ้นหนึ่ง แล้วค่อยๆ กัดเข้าไปด้วยริมฝีปากสีเชอร์รี่ที่อ้าออกเล็กน้อย
“ขนมอบในเมืองอวี่หลินนี่ อร่อยจริงๆ”
พรึ่บ
กระบี่นางสั่นสะเทือนเบาๆ
มันพัดไปในระยะไกล
......
ระหว่างการเดินทางไปเมืองอวี่หลินนี้ ซูสือได้รับอะไรมากมาย
ได้รับแต้มโครงเรื่องทั้งหมด 75 แต้ม!
เมื่อรวมกับสินสงครามที่ได้มาและของขวัญขอโทษของเฉาเจีย จากการคำนวณคร่าวๆ พบว่ามีไขกระดูกทองคำเพียงสี่อัน หินวิญญาณระดับสูงเกือบร้อยก้อน และหินวิญญาณระดับกลางนับพัน!
นี่เป็นรางวัลใหญ่!
ทรัพยากรเหล่านี้เพียงพอสำหรับเขาและไป่ชิงในการบ่มเพาะจนถึงอาณาจักรแก่นทองคำขั้นปลาย!
“ผู้ที่สังหารและจุดไฟเผาจะได้รับเข็มขัดทองคำ”
ซูสือส่ายหัว “บทตัวร้ายนี้ยั่วเย้ากว่าตัวเอกไม่ใช่เหรอ?”
สิ่งเดียวที่น่าเสียดายคือเขาไม่ได้รับแหวนเก็บของของเย่เซียวและหลินฉวน
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหลินฉวนเป็นขุมพลังแห่งอาณาจักรวิญญาณแรกก่อตั้ง
และในฐานะตัวเอกของเรื่อง เย่เซียวยังมีของดีๆ อีกมากมายในตัวเขา
“ไม่มีปัญหา ยังมีโอกาสอีกมากในภายหลัง ถ้าข้าจำไม่ผิด มีที่ลับที่จะเปิดในไม่ช้า”
ซูสือครุ่นคิดเงียบๆ
ทันใดนั้น เสียงผู้หญิงแหบแห้งก็ดังขึ้นในหูของเขา
“ท่านแม่ทัพซู”
"ใคร?!"
ซูสือหันกลับไปมองอย่างดุเดือด ดาบน้ำแข็งเขียวของเขาปลดปล่อยออกมาทันที พลังปราณดาบพวยพุ่งออกมา
มีคนเข้ามาในห้องของเขา แต่เขาไม่รู้ตัวสักนิด!
และเมื่อเห็นเงาที่บิดงออยู่ตรงมุม ร่างในชุดดำก็ค่อยๆ โผล่ออกมา
ใบหน้าของคนผู้นี้ปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำ ราวกับว่าเป็นวิญญาณชั่วร้าย และเป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขาอย่างชัดเจน
“องครักษ์ผี?”
รูม่านตาของซูสืหรี่เล็กลง
สิบสององครักษ์ผี ผู้คุ้มกันส่วนตัวของจักรพรรดินีมารขุมนรก ซึ่งได้รับการกล่าวขานว่าแข็งแกร่งไม่น้อยไปกว่าสี่นักบุญ!
“ฝ่าบาทมีรับสั่งให้เรียกซูสือ แม่ทัพเมืองเฟิงซากลับสำนัก”
"ขอรับ"
ซูสือพยักหน้า
ไม่มีคำตอบหลังจากรออยู่นาน
เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเขาก็พบว่าร่างขององครักษ์ผีได้หายไปแล้ว
ซูสือกะพริบตา
แน่นอนว่ามันมาถึงแล้ว
การกลับไปที่สำนักไม่ได้อยู่ในแผนการ และเขาไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร
เมื่อคิดถึงผู้หญิงที่สวยแต่เลือดเย็นคนนั้น ความคิดไร้สาระก็ปรากฏขึ้นในหัวของเขา
“ข้าสงสัยว่าข้าจะได้รับแต้มโครงเรื่องจากจักรพรรดินีมารหรือไม่?”
