ตอนที่ 19 เกิดอะไร ทำไมเนื้อเรื่องถึงได้บิดเบี้ยวเช่นนี้!
เจียงมู่เห็นอะไร ริมทะเลสาบเบื้องหน้า เขาเห็นต้นไม้ยักษ์สีแดงเพลิง รูปร่างคล้ายเห็ด โบกสะบัดกิ่งไม้ไปมา กิ่งไม้เหล่านี้มีพิษ มันกำลังพันร่างผู้ชายที่แห้งเหี่ยว5ร่าง และเด็กสาวที่ยังมีชีวิตอยู่
เด็กสาวคนนี้.
ใช่ ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก เสวี่ยเมิ่งหาน!
นางถูกห้อยหัวลงมา กระโปรงยาวสีเขียวลายดอกไม้ของนางพลิกลง เผยให้เห็นขาเรียวยาว ผิวช่วงขาของนางถูกกิ่งไม้กรีดรัด และมีเลือดไหลออกมา
“เวร! นี่มันเกิดอะไรขึ้น! เสวี่ยเมิ่งหาน พบกับปีศาจต้นไม้พิษเลือดได้ยังไง!”
หนังศีรษะของเจียงมู่ด้านชาและตกใจ
เขาไม่ได้ตกใจเพราะว่าปีศาจตนนี้แข็งแกร่ง
แต่เป็นเพราะ
ในโครงเรื่องเดิม
ผู้ที่เผชิญหน้ากับปีศาจต้นไม้พิษเลือดไม่ใช่ เสวี่ยเมิ่งหาน แต่เป็น หลิงอ่าวเทียน!
ปีศาจต้นไม้พิษเลือดตัวนี้ แม้ว่าจะมีพิษที่ร้ายกาจและแข็งแกร่งมาก แต่ก็ไม่เคยริเริ่มโจมตีมนุษย์ก่อน และมันได้เติบโตอย่างสงบสุข ไม่เคยถูกพบเจอ และมีเพียงอาจารย์ของหลิงอ่าวเทียนเท่านั้นที่สามารถค้นพบมันได้
นอกจากนี้ หลิงอ่าวเทียน จะติดตามเบาะแสจากปีศาจต้นไม้พิษเลือด และในที่สุดก็ได้พบศัตรูที่อยู่เบื้องหลังการทำลายหมู่บ้าน
และ เสวี่ยเมิ่งหาน นางเอกจะไม่มีวันเจอปีศาจต้นไม้พิษเลือด!
“เจียง มู่ ช่วยข้าด้วย! อ้า!”
ทันทีที่ เสวี่ยเมิ่งหาน เห็น เจียงมู่ ราวกับว่านางได้เห็นผู้ช่วยชีวิตของนาง และนางส่งเสียงร้องออกมาทันที
นางเสียใจ นางไม่ควรฟันต้นไม้ตามอำเภอใจ
ตอนนั้นนางฟันต้นไม้ตลอดทางเพื่อระบายความโกรธของนาง
เมื่อนางเดินผ่านทะเลสาบ นางเห็นต้นไม้สีแดงเพลิงขนาดใหญ่ จึงฟันมันตามอำเภอใจเพื่อระบายความโกรธ
แต่มันกลับเป็นปีศาจต้นไม้พิษเลือด
ทหารองครักษ์ทั้งห้าไม่ได้ทันตั้งตัวและถูกกิ่งก้านของมันพันธนการร่างทันที
ตอนนี้องครักษ์ของนางถูกสูบเลือดเนื้อจนแห้งเหี่ยวไปแล้ว
และตัวนาง คือรายต่อไป!
“เจียงมู่ช่วยข้าด้วย! เร็วเข้า ฮือๆ!”
เสวี่ยเมิ่งหาน ร้องขอความช่วยเหลือครั้งแล้วครั้งเล่าและ เจียงมู่ ตัดสินใจในเสี้ยววินาทีและสั่ง ติงหนานหรง
“หรงเอ๋อ ช่วยนาง! และอย่าฆ่าปีศาจต้นไม้!”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ ติงหนานหรง ก็พุ่งออกไปแล้ว
เมื่อปีศาจต้นไม้พิษโลหิตเห็นผู้บุกรุกอีกคน มันก็เหวี่ยงกิ่งไม้ที่มีหนามพิษหลายสิบก้านใส่ทันที
ร่างของ ติงหนานหรง ราวกับภูตผี หลบกิ่งไม้ได้อย่างง่ายดายและมาถึงตรงหน้าปีศาจต้นไม้
ติงหนานหรง หยิบกระบี่บงกชวารี ออกมาจากแหวนของนาง
กระบี่บงกชวารี ฟันออกไปอย่างนุ่มนวลในแนวนอน
แม้เป็นเพียงการเฉือนเบาๆ
ปีศาจต้นไม้ที่ถูกเสวี่ยเมิ่งหานฟันมากกว่าสิบครั้งแต่กลับไม่เป็นไร ถูก ติงหนานหรงตัดออกเป็นสองท่อนและล้มลงกับพื้นได้อย่างง่ายดาย
“แม่บ้านชราคนนี้สมกับเป็นขอบเขตหวนคืนจริงๆ นางแข็งแกร่งมาก!”
เจียงมู่ ถอนหายใจกับความแข็งแกร่งของ ติงหนานหรง
หลังจากเกิดใหม่กว่าเจ็ดสิบครั้ง เขารู้จักระบบการฝึกตนของโลกนี้นานแล้ว มีขอบเขตการฝึกตนหกระดับสำหรับเผ่าธุ์มนุษย์: รวบรวมวิญญาณ,ทะเลปราณ, หวนคืนสู่ต้นกำเนิด, หลอมสุญตา, แดนสุญตาและเทพแห่งการต่อสู้(เทพยุทธ)
ขอบเขตฝึกตนของเผ่าปีศาจก็มีหกระดับเช่นกัน: รู้แจ้ง, เบิกปัญญา, แปลงลักษณ์, หลอมสุญญา,แดนสุญตา,เทพปีศาจ
ขอบเขตการฝึกตนของเผ่ามนุษย์สอดคล้องกับเผ่าปีศาจแบบหนึ่งต่อหนึ่ง
ระดับการฝึกตนของปีศาจต้นไม้พิษเลือด คือ ขอบเขตรู้แจ้ง
เทียบเท่ากับขอบเขตแรกของเผ่ามนุษย์ รวบรวมวิญญาณ เท่านั้น.
ในขอบเขตเดียวกัน เผ่าปีศาจมักแข็งแกร่งกว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์มาก
ปีศาจต้นไม้พิษเลือดนี้ กิ่งก้านของมันไม่เพียงดูดซับพลังปราณในร่างกายมนุษย์เท่านั้น แต่ยังมีพิษอีกด้วย
ไม่น่าแปลกใจเลยที่เสวี่ยเมิ่งหาน ซึ่งอยู่ในขอบเขตรวบรวมวิญญาณและองครักษ์ทั้งห้าต้องทุกข์ทรมาณ "อา!"
เสวี่ยเมิ่งหาน ร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว
หลังจากที่นางสูญเสียการพัธนาการของปีศาจต้นไม้ นางก็ร่วงลมาทันที
หากเป็นเวลาปกติ นางคงสามารถทรงตัวกลางอากาศและลงจอดได้อย่างมั่นคง
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ ขาของนางถูกพิษและร่างก็เป็นอัมพาต นางไม่สามารถขยับตัวได้ ถ้าหัวของนางกระแทกพื้น นางอาจจะพิการไปครึ่งตัวจริงๆ
“หรงเอ๋อ จับนางไว้!”
เจียงมู่ ตะโกนอย่างกระวนกระวายไปที่ติงหนานหรง
แต่ติงหนานหรงก็แสร้งทำเป็นหูหนวก
หลังจากโค่นปีศาจต้นไม้แล้ว นางก็เดินกลับอย่างช้าๆ
ให้ตายเถอะแม่บ้านชรานางนี้กล้าดียังไงถึงขัดคำสั่งข้า ข้าจะทำให้เจ้าต้องทุกข์ทรมาณในภายหลังแน่!
เจียงมู่ ไม่พอใจและทำอะไรไม่ถูก
สำหรับคำสั่งจากประมุข ติงหนานหรง ซึ่งเป็นผู้ดูแลส่วนตัวของเขาก็รับฟังตามที่เห็นสมควร
กล่าวคือ นางจะทำถ้านางต้องการ หรือไม่ทำถ้านางไม่ต้องการ
ไม่มีทางอื่น
เจียง มู่ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยืนขึ้นจากรถเข็น ใช้พลังวิปราณของเขา และวิ่งไปที่นั่นอย่างรวดเร็ว
“ไอ้สารเลว ช่วยข้าด้วย!!!”
เสวี่ยเมิ่งหาน ผู้ซึ่งกำลังร้องไห้ออกมาด้วยความตื่นตระหนก ยิ่งร้องไห้ดังขึ้นเมื่อเห็น เจียงมู่ วิ่งเข้ามา
ช่วยข้าด้วย บ้านเจ้าสิ!
เจ้านี่มันปัญหาเยอะเสียจริง!
เจียงมู่สาปแช่ง
เจ้าเป็นนางเอกอยู่ดีๆ มาที่นี่เพื่อยั่วยุปีศาจต้นไม้อย่างไร้เหตุผลทำไมกัน!
แค่ทำตามเนื้อเรื่องไม่ได้เหรอ?
วุ่นวายจริงๆ!
ในขณะที่หัวของเสวี่ยเมิ่งหาน กำลังจะโขกลงกับพื้น
เจียงมู่ จับนางด้วยมือข้างหนึ่งโอบรอบเอวและมือข้างหนึ่งโอบรอบขาของนาง
เนื่องจากตำแหน่งของร่างกาย คำชุดหนึ่งจึงเข้ามาในความคิดของ เจียงมู่: สีเขียวอ่อน, ผ้าไหมเนื้อบาง, ปักด้วยคำว่า 'ความฝัน' ร่องตื้น ……
ส่ายหัวของเขาออก
เจียงมู่ ค่อยๆวางนางลงกับพื้น
“เจียงมู่ ข้ารู้สึกไม่รู้สึกถึงขาของข้า วู้ ฮือๆ!”
เสวี่ยเมิ่งหาน ผู้ที่กำลังนอนอยู่บนพื้นรู้สึกว่ามีเพียงร่างครึ่งท่อนบนของนางเท่านั้นที่เคลื่อนไหวได้
ขาที่ขาวเนียนแต่เดิมของนางบัดนี้เต็มไปด้วยเป็นรูพรุนเพราะถูกเจาะจากหนามพิษและมีเลือไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง
“เจียงมู่ ข้าจะพิการเหรอ ฮือๆ! ข้าไม่อยากนั่งรถเข็น ฮึ ฮือๆ!”
นางเกาะแขนของเจียงมู่ไว้แน่น ร้องไห้ราวกับลูกแมวตัวน้อยที่อ่อนแอและน่าสงสาร ไร้ซึ่งท่าทางของสตรีผู้สูงศักดิ์
เมื่อมองไปที่ขาที่เปื้อนเลือดของนาง
ใบหน้าของเจียงมู่ก็มืดมน
เขาจำได้ว่าพิษของต้นไม้พิษปีศาจโลหิตจะทำให้เส้นประสาทของร่างกายเป็นอัมพาตก่อน จากนั้นจึงเปลี่ยนเนื้อและเลือดให้กลายเป็นของเหลว
หากไม่ได้รับการรักษาโดยเร็วที่สุด ขาของ เสวี่ยเมิ่งหาน จะต้องถูกตัดทิ้งอย่างแน่นอน
“หรงเอ๋อ หายาแก้พิษเร็วเข้า!”
เจียงมู่ รีบสั่ง ติงหนานหรง
แต่ ติงหนานหรงไม่ทำตาม นางกลับมองไปที่รูเลือดที่ขาของ เสวี่ยเมิ่งหาน ที่ค่อยๆ เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ และพูดอย่างเย็นชาแทน
“พิษเข้าไปในไขกระดูกแล้ว ไม่มีวิธีรักษา ทำได้แค่ตัดมันออก”
"ไม่! ข้าไม่อยากตัดขา! เจียงมู่ ช่วยข้าด้วย! ถ้าไม่มีขา ข้าตายเสียยังดีกว่า!”
ทันทีที่เสวี่ยเมิ่งหานได้ยินว่าต้องตัดขาทิ้ง นางร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัวและเจ็บปวด
ในฐานะเด็กสาวอายุสิบหก และเป็นสาวงามอันดับหนึ่งแห่งเมืองเสวี่ย
ถ้านางไม่มีขา นางก็อาจจะต้องตาย!
เมื่อได้ยินนางพูดว่าจะฆ่าตัวตาย เจียงมู่ก็ตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้น
นี่มันการพัฒนาที่แปลกประหลาดแบบไหนกันนะ?
ถ้านางเอกตาย โครงเรื่องหลักเดิมคงพังไปด้วย!
เวรเอ้ย !
เกิดอะไร ทำไมเนื้อเรื่องถึงได้บิดเบี้ยวเช่นนี้?
ทำอย่างไร…. ข้าควรทำอย่างไร….
ความคิดของเจียงมู่เต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง
สิ่งที่ ติงหนานหรง พูดนั้นถูกต้อง
ขาของเสวี่ยเมิ่งหานถูกพิษลามเข้าไปถึงไขกระดูกล้ว ไม่ช้าก็เร็ว เลือดและเนื้อจะกลายเป็นของเหลว
ต่อจากนั้น หากยังไม่ตัดขาอีก พิษจะค่อยๆ ขยายไปทั่วร่างกาย และจะทำให้เนื้อและเลือดของร่างกายทั้งหมดกลายเป็นของเหลวเช่นกัน
ในท้ายที่สุด.
ร่างกายของนางก็จะกลายเป็นซากศพแห้งเหี่ยว!
เป็นครั้งแรกที่ เจียงมู่ รู้สึกไร้หนทาง
สิ่งเดียวที่เขาทำได้ในตอนนี้คือทำให้การกระจายตัวของพิษน้อยลง
เขาพูดกับ ติงหนานหรง ด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น
“หรงเอ๋อ อะไรก็ได้ เอายาที่สามารถบรรเทาพิษออกมาให้หมด…”
เดี๋ยว!
พิษ???
จู่ๆ เจียงมู่ ก็รู้สึกเหมือนเขาลืมบางสิ่งที่สำคัญ
ตอนนั้นเองที่จู่ๆ เขาก็นึกถึงรางวัลที่เขาได้รับจากบันทึกประจำวัน
[ร่างกายที่แบกรับพิษได้นับอนันต์]
[แนะนำ: โฮสต์คือพิษ]
[①เมื่อร่างกายได้รับพิษ จะควบแน่นพิษเป็น 'ยาพิษ'โดยอัตโนมัติ]
[②สามารถปล่อยยาพิษเมื่อใดก็ได้เพื่อก่อระเบิดพิษ]
[③สามารถดูดซับพิษได้]
ดูดซับพิษได้!
ทำไมข้าถึงนึกไม่ออก!
การแนะนำรางวัลข้อที่สาม
มันทำให้ เจียงมู่ มองเห็นความหวัง
ท้ายที่สุดของที่สร้างจากระบบสุนัข ย่อมเป็นของดีอย่างแน่นอน
เขาเชื่อว่าเขาจะสามารถรักษาขาของ เสวี่ยเมิ่งหาน ได้
แต่ก่อนที่จะรักษา ควรทำตามโครงเรื่องเดิมและเลียเสวี่ยเมิ่งหานสักพัก่อนจะดีกว่า
ดังนั้นด้วยใบหน้ากังวล เขาจึงพูดกับเสวี่ยเมิ่งหานด้วยความรัก
“เมิ่งหาน
“ถ้าเจ้าไม่มีขา ข้าจะเป็นขาให้กับเจ้า”
“ข้าจะแบกเจ้าไว้บนหลัง เหยียบทรายที่เจ้าชอบเหยียบ เตะหญ้าที่นางชอบเตะ และไปทุกที่ที่เจ้าอยากไป”
“และถ้าเจ้าตาย ข้าจะตายไปพร้อมกับเจ้า”
“ได้โปรด ได้โปรดอย่าถอนหมั้นเลย”
“ข้ารักเจ้าจริงๆ!”
หลังจากการแสดง เขารอการตอบสนองจากเสวี่ยเมิ่งหานอย่างคาดหวัง
“ฮืออออออออออออ!!!”
ห่าอะไร!
เวรกรรม เนื้อเรื่องเดินต่อไม่ได้!
เสวี่ยเมิ่งหาน เอาแต่ร้องไห้ ทำให้ เจียงมู่ ไม่สามารถทำตามโครงเรื่องเดิมได้
ลืมมันไปเถอะ ตอนนี้เขาควรช่วยนางกำจัดพิษเท่านั้น
“เมิ่งหาน ไม่ต้องกลัว ข้าจะช่วยเจ้ารักษาพิษเอง!”
เมื่อพูดจบ เขาก็คว้าขาข้างหนึ่งที่เปื้อนเลือดของนาง
จากนั้นเขาก็เปิดริมฝีปาก เผชิญหน้ากับหลุมสีดำที่อยู่บนขาของนาง
ท่ามกลางเสียงร้องไห้อย่างสิ้นหวังของ เสวี่ยเมิ่งหาน และการจ้องมองที่อยากรู้อยากเห็นของ ติงหนานหรง
เขาจึงเริ่มดูดมันอย่างตั้งใจ