ตอนที่ 17 สุดยอดนักจัดหมวดหมู่

“อ่า, ฟุตบอลเป็นศัพท์พิเศษใช้บรรยายถึงอกสตรี ถ้าสตรีอกแบนเหมือนกับเจ้า พวกเขาจะเรียกกันว่าอกซาลาเปาลูกเล็ก นอกจากนี้พวกเขาอาจเรียกว่าอกองค์หญิงไท่ผิงก็ได้ ถ้าอกผู้หญิงเล็กมากๆ เหมือนอย่างของเจ้านะ เอ่อ..อาจจะเล็กกว่านิดนึง คล้ายกับว่าขนาดเล็กจนแทบไม่มีกันชนเลย อกอย่างนั้นพวกเขาเรียกกันว่าอกไข่ดาว ถ้าอกของพวกนางใหญ่กว่านั้นนิดหน่อย เหมือนอย่างของเจ้า เขาเรียกกันว่าแอปเปิล… อย่า..เจ้าอย่าเพิ่งชักมีดสิ ข้าพูดผิดไป ไม่เอาน่า อย่าเพิ่งโกรธกันสิ ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นผู้ชาย แต่ข้าจำเป็นต้องใช้คนมาเปรียบเทียบ ก็ได้, ก็ได้, ข้าไม่ใช้เจ้าเป็นตัวอย่างอีกต่อไปแล้ว…”

“แล้วถ้าหน้าอกใหญ่กว่าแอปเปิลล่ะ คงจะเป็นฟุตบอลเลยใช่ไหม?” นางขโมยตาโตจ่อมีดของนางที่คอเย่ว์หยาง, ด้วยความโกรธเต็มที่นางอาจฆ่าเย่ว์หยางได้ทันที

“ยังไม่ใช่, ยังมีอกขนาดอื่นที่ใหญ่กว่าแอปเปิล ดูสิ! ท่านพลาดประสบการณ์อย่างนี้ไปมากขนาดไหนกันแล้ว ยังมีอีกหลายขนาดที่ใหญ่กว่าลูกแอปเปิล เช่นขนาดลูกแพร์ มะละกอกระทั่งขนาดลูกมะพร้าว ต่อจากนั้นถึงจะเป็นลูกวอลเลย์บอลและฟุตบอล นั่นแหละถึงได้มีการจัดหมวดหมู่เอาไว้ ความรู้ทั้งหมดนี้ ตามปกติข้าจะไม่บอกคนอื่นนะ!” เย่ว์หยางพูดราวกับนักวิชากำลังบรรยายความรู้ให้นักเรียนฟัง

“พูดได้ดี มีเหตุผล!” เมื่อนักรบรับจ้างในห้องได้ยินเช่นนั้น ทุกคนพากันยกย่องสอดรับประสานกับเย่ว์หยางยอมรับฝีมือจัดหมวดหมู่หน้าอกสตรีของเขา

แม้ว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจศัพท์จำพวก ขนมปังปอนด์เล็ก วอลเลย์บอล หรือว่าฟุตบอล คือ อะไร แต่ยังรู้สึกได้ว่ามีการอธิบายจัดลำดับขนาดเล็กไปหาขนาดใหญ่ ง่ายต่อการจดจำของผู้ฟังต่อไป ดูเหมือนว่าเจ้าขโมยน้อยผู้นี้,ไตตัน,ค่อนข้างมีประสบการณ์เกี่ยวกับอิสตรีมากทีเดียว พอฟังเช่นนี้ เย่ว์หยางอดภูมิใจไม่ได้ เหมือนนักเรียนดีเด่นได้เผยแพร่ทฤษฎีที่ลึกซึ้งต่อหน้านักเรียนนับพันคน

นางขโมยตากลมโตแทบจะทนบันดาลโทสะไม่ได้เกือบจะใช้มีดฆ่าเจ้าเด็กเหลือขอผู้นี้แล้ว นางย่ำเท้าเย่ว์หยางอย่างแรง จากนั้นยัดใบสมัครไว้ในมือเขา แล้วหมุนตัวเดินออกมา

เย่ว์หยางรีบโยนใบสมัครไปให้ชายชราจ่ายเงินให้แล้วรับตรานักรบรับจ้าง จากนั้นร้องโหวกเหวกใส่นางขโมย

“พี่ชาย, เอาเถอะน่า ข้าจะเลี้ยงเหล้าท่านเอง ฟังข้านะ อกแม่นางผู้นั้นเบ้อเริ่มจริงๆ โธ่.. ท่านไปเร็วมากเลยนะ สรุปได้ทันทีทันใดว่าท่านไม่เคยเรื่องแบบนี้มาก่อน” ในเวลาที่เย่ว์หยางวิ่งออกจากประตู นางก็หายไปแล้วราวกับหมอกควัน

เหมือนกับว่านางไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน

ขณะที่เย่ว์หยางผิวปากเสียงดังแล้วเดินส่ายอาดๆ จากไป นางขโมยถือมีดสั้นในมือตาลุกวาวอยู่ในความมืด นางอยากขว้างมีดไปที่หลังเย่ว์หยางหลายครั้ง แต่ระงับยับยั้งได้ในที่สุด

นางถ่มน้ำลายไปที่ตำแหน่งที่เย่ว์หยางจากไป จากนั้นก็หายวับไปอีกครั้ง

ลมเย็นปะทะหน้าเฉื่อยฉิว เย่ว์หยางกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

เขากำลังยิ้มอย่างสบายใจ

ก๊วนนักฆ่า เมืองไป๋ฉือ

ก็เหมือนกับก๊วนนักฆ่าอื่นๆ ทั้งหมดในโลก, ก๊วนนักฆ่าเมืองไป๋ฉือให้ความรู้สึกที่น่ากลัวน่าขนลุก มีแสงสว่างในอาคารแต่ก็เป็นจุดเล็กราวกับเมล็ดถั่ว จนรู้สึกว่าแสงนั้นแทบจะหายไปได้ทุกเวลา มันก็ถูกแล้วที่มีไฟเพียงสลัวๆ แต่ไฟเหล่านั้นก็ยังดูประหลาด และมัวสลัว เย่ว์หยางค่อยๆผลักประตูก๊วนนักฆ่า และเมื่อมองดูสภาพห้อง เขาก็ประหลาดใจ

ก๊วนนักฆ่าไม่มีคน นอกจากชายชราในชุดป่านกำลังนอนหลับบนโต๊ะ

ชายชรามีผมหงอก นิ้วที่วางพาดบนโต๊ะดูเล็กมาก ดูเหมือนทั้งสภาพกายและใจคงตายไปกับความชราเหี่ยวย่นและเน่าไป มันทำให้เขาดูอ่อนแอมาก

แน่นอนว่า ถ้าแค่ตัดสินจากลักษณะภายนอก ชายชราผู้นี้ดูเหมือนจะก้าวเท้าลงไปในหลุมศพข้างหนึ่งแล้ว ลมพัดทีเดียวเขาคงแทบปลิวไปตามลม ยิ่งไปกว่านั้น วิธีที่เขานอนทำให้มองดูเหมือนว่าเขาหยั่งสู่ความหลับนิรันดรไปแล้ว อย่างไรก็ตาม เย่ว์หยางมีความรู้สึกแปลกอยู่ภายใน เขาบรรลุชั้นปราณธรรมชาติก่อกำเนิด สามารถใช้วิชาลับ 3 แนว และปราณกระบี่ไร้ลักษณ์ได้ บางทีอาจจะเอาชนะตาแก่ขี้เซานี่ไม่ได้ ต่อให้ลอบโจมตีก็ตาม เย่ว์หยางแอบคิดเองว่าชายชราผู้นี้น่ากลัวกว่าสิงโตหลับเสียอีก เหมือนมังกรกำลังหลับเสียมากกว่า!

“หวัดดี! ข้าอยากจะเข้าร่วมก๊วนนักฆ่าด้วย” เย่ว์หยางแสร้งทำเป็นมีมารยาทที่สมาคมนักรบรับจ้าง แต่ที่นี่ เขากลับพูดออกมาด้วยความนับถือจากใจ

“พ่อหนุ่มน้อย! นักฆ่าเป็นอาชีพที่รุนแรงและนองเลือดนะ เจ้าเตรียมตัวเตรียมใจแล้วหรือ?” ชายชราเงยศีรษะขึ้นช้าๆ ลักษณะของเขาปกติดี ใบหน้ามีรอยแผลเป็น แม้ว่ามีคน เห็นเขาบนถนนมาถึง 10 ครั้ง เกือบทั้งหมดไม่คงสามารถจำได้ถึงการคงอยู่ของเขา ได้แต่ละเลยเขาไว้อย่างนั้น

เขาใช้ดวงตาที่ชราภาพหมองคล้ำมองเย่ว์หยาง

อย่างไรก็ตาม เย่ว์หยางพยายามสงบใจควบคุมลมหายใจเขาไว้ เขายิ้มจริงใจจนแสดงออกมาทางตา

แม้ว่าเขาจะไม่เห็นชายชราได้ตรงๆ เย่ว์หยางรู้ว่าชายชราผู้นี้กำลังประเมินเขา หมายความว่าเขาไม่ยอมมองผ่านๆ เย่ว์หยางนั่นเอง…

เย่ว์หยางดึงดูดความสนใจชายชราจนต้องตรวจสอบเขาอย่างระมัดระวัง เย่ว์หยางยิ้มร่าเริงพูดว่า “คนหนุ่มมักจะชอบเรื่องบ้าเลือดและรุนแรง จริงไหม?”

ชายชราหลับตา ไม่แสดงอาการเห็นด้วย ทั้งไม่ปฏิเสธ จากนั้นพูดอย่างไร้อารมณ์ว่า “จะเข้าร่วมก๊วนนักฆ่าไม่ต้องใช้เงินหรือเขียนใบสมัครใดๆ ทั้งนั้น การตรวจสอบสถานะเจ้า ไม่ใช่เรื่องจำเป็นแต่อย่างใด มีอย่างเดียวที่เจ้าต้องทำก็คือผ่านการทดสอบให้ได้ เจ้าเลือกเอา จะเอาแบบข้อเขียนหรือแบบปฏิบัติ”

สอบข้อเขียนและสอบปฏิบัติเป็นยังไงหรือ?” เย่ว์หยางเห็นว่าแปลกจริงๆ นักฆ่าต้องสอบข้อเขียนด้วยหรือ? นี่ไม่ใช่ว่าเขามาสมัครเข้าเรียนวิทยาลัยนะ

“ก็สอบข้อเขียนที่ประกอบด้วยคำถามเกี่ยวเทคนิคในการฆ่า สอบปฏิบัติคือฆ่าคนโดยตรง ถ้าเจ้าต้องการสอบภาคปฏิบัติเจ้าต้องไปที่กาฬบรรพตห่างจากเมืองลงไป 50 กม. มีพวกนอกกฎหมายไม่กี่คนอยู่ที่นั่น ตราบใดที่เจ้าลากคอคนใดคนหนึ่งในพวกนั้นกลับมาได้ เจ้าจะสอบผ่าน” หลังจากชายชราพูดจบ เย่ว์หยางส่ายศีรษะพร้อมกับโบกมือพัลวัน แสดงความจำนงขอสอบข้อเขียน

สำหรับเย่ว์หยางแล้ว คิดว่าการฆ่าคนไม่น่ามีปัญหาอะไร

แผ่นดินมังกรทะยานนี้ นอกจากความงดงามแล้ว เย่ว์ปิงและสาวๆ ผู้คนทั้งหมดเป็นเหมือนกับเกมส์คอมพิวเตอร์ในความคิดของเย่ว์หยาง การฆ่าคนไม่ทำให้เขารู้สึกผิดอะไร นอกจากนี้ ความตั้งใจเดิมของเขาก็คือไปฆ่านักรบรับจ้างที่มีค่าหัวจากฝ่ายตรงข้าม

อย่างไรก็ตาม เย่ว์หยางคร้านเกินไป

การสอบภาคปฏิบัติ ต้องให้เขาเดินทางทั้งคืนออกไปถึง 50 กม.จากในเมือง ข้ามเขาทั้งลูกเพื่อไปฆ่าโจรภูเขาไม่กี่คน จากนั้นต้องเอากลับมาคนหนึ่งให้เร็วเท่าที่จะทำได้

เขาไม่ทำอย่างนั้นแน่!

หากไม่ใช่เพราะเขาต้องการหารายได้ภายใต้ยี่ห้อว่า “นักล่าล้างแค้น” ในก๊วนนักฆ่า ไม่มีทางที่เย่ว์หยางจะยอมเข้ามาในที่อย่างก๊วนนักฆ่านี้

ก๊วนนักฆ่าแตกต่างจากสมาคมนักรบรับจ้าง คนที่อยู่ที่นี่ทั้งหมดแข็งแกร่งอย่างแท้จริง เขาอยู่ที่นี่ได้นาน ก็เป็นเรื่องง่ายที่จะไม่มีคนพบสถานะของเขาได้

“ถ้าเจ้าเลือกสอบข้อเขียน งั้นมาเลือกดูกัน พูดถึงเรื่องต้องฆ่าคน ข้างหน้าเจ้า มีกระบี่ในตำนานที่คมกริบเล่มหนึ่ง สัตว์อสูรที่ทรงพลังตัวหนึ่ง และกระดาษเปล่าแผ่นหนึ่ง เจ้าจะเลือกอะไรมาเป็นอาวุธฆ่าสำหรับเจ้า? ชายชราถาม

***********************