ตอนที่ 1-6 แหวนมังกรขนด (1)
ภายใต้แสงอาทิตย์อัสดงเมฆสีคล้ายกุหลาบปกคลุมครึ่งท้องฟ้าก่อให้เกิดสีแดงคลุมทั้งโลก
“ทำความสะอาดหอบรรพบุรุษเป็นเรื่องง่ายมาก”
นอกจากหอบรรพบุรุษแล้วลินลี่ย์ต้องยอมรับว่าเขาเตรียมการไว้มากเขากำหนดเวลาไว้ชั่วโมงหนึ่งสำหรับทำงานนี้ให้เสร็จ แต่ภายในสิบห้านาทีเขาก็ทำความสะอาดเสร็จแล้ว
ในทวีปยูลานปีหนึ่งมีสิบสองเดือนเดือนหนึ่งมีสามสิบวัน วันหนึ่งมียี่สิบสี่ชั่วโมงชั่วโมงหนึ่งมีหกสิบนาทีตระกูลชนชั้นสูงส่วนใหญ่จะเป็นเจ้าของนาฬิกาตู้ตั้งพื้น (นาฬิกาคุณปู่) และนั่นเองทำให้รู้เวลาที่แน่ชัดพวกที่มั่งคั่งมากอาจเป็นเจ้าของนาฬิกาข้อมือที่สร้างขึ้นอย่างพิถีพิถัน
“หอบรรพบุรุษได้รับการทำความสะอาดประจำทุกเดือนกล่าวอีกอย่างก็คือเดือนละครั้ง หอบรรพบุรุษจึงไม่ค่อยสกปรกนักทั้งหมดที่เราทำได้ก็แค่เช็ดถูเรามีเวลาว่างเกือบชั่วโมงก่อนการฝึกจะเริ่ม จะทำอะไรดี?” ลินลี่ย์เบื่อหน่ายจึงเริ่มสำรวจดูไปทั่ว
คฤหาสน์บาลุคมีประวัติศาสตร์ยาวนานห้าพันปี
ที่ลานส่วนหน้าได้รับการดูแลทำความสะอาดทุกวันแต่ห้องหับต่างๆในส่วนด้านหลังมีพื้นที่ใหญ่โตมาก นอกจากหอบรรพบุรุษแล้วมีฝุ่นปกคลุมไปหมดแม้แต่ผนังก็ยังแตกร้าวต้นหญ้าตะไคร่น้ำสีเขียวปกคลุมพื้นและลามไปถึงผนัง
“โอ้โห.....” พอเห็นสถาปัตยกรรมเก่าแก่ลินลี่ย์ถึงกับตาเป็นประกาย “มีลานพื้นที่ในด้านหลังอีกมากมายที่ยังไม่ได้เข้าไปเยี่ยมชมนานเป็นร้อยปีแล้วสงสัยว่าน่าจะมีวัตถุโบราณที่มีค่ามากอยู่ในนั้นหรือเปล่า?”
พอเริ่มทำความเข้าใจจนถึงตอนนี้หัวใจของลินลี่ย์ก็เริ่มมีความภาคภูมิใจ
“ถ้าเราสามารถหาของที่มีค่าบางอย่างเจอแล้วเอาไปให้ท่านพ่อไม่ต้องสงสัยเลยว่าท่านคงจะมีความสุขมาก” ลินลี่ย์สูดหายใจลึกจากนั้นเข้าไปในห้องเก่าแก่ที่อยู่ถัดจากหอบรรพบุรุษทันทีเขาเดินเข้าไปทีละก้าวอย่างระมัดระวังใช้ไม้แข็งในมือตนเองคอยปัดเขี่ยใยแมงมุมที่ขวางหน้าและเข้าไปตรวจสอบอย่างระมัดระวัง
ทันทีที่เข้าไปในห้องกลิ่นเน่าอับเข้ามากระทบนาสิกประสาทหยากไย่หนาเตอะมีอยู่ในทุกซอกมุมและสามารถเห็นแมงมุมไต่อยู่ได้ชัดเจน
หยากไย่ใยแมงมุมปกคลุมอยู่ตามผ้าม่านและเฟอร์นิเจอร์ประดับบ้านพอดูอย่างใกล้ชิด เห็นได้ว่าผ้าม่านทั้งหมดเหล่านั้นล้วนเก่าแก่น่าเสียดายที่ผ้าม่านนั้นขาดรุ่งริ่งเกินกว่าจะใช้งานได้แค่คงสภาพอยู่พอให้รู้ว่าเป็นม่าน
“ถ้าม่านพวกนี้ไม่คร่ำคร่าเกินไปไม่ต้องสงสัยเลยว่าน่าจะขายทำเงินได้มาก”ลินลี่ย์ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เขายังคงสำรวจห้องต่อไปและใช้ไม้ปัดป่ายใยแมงมุมพลางตรวจดูอย่างระมัดระวัง
เขาตรวจดูพื้น, ตู้แม้กระทั่งดูว่ามีทางลับบนผนังหรือไม่
“ตามที่เราได้อ่านหนังสือถือเป็นเรื่องธรรดามากที่จะมีคันโยกลับอยู่บนผนังหรือทางผ่าน” ลินลี่ย์เคาะผนังอย่างระมัดระวังและฟังเสียง
ลินลี่ย์มีความสุขกับความรู้สึกค้นหาสมบัติในห้องโบราณแต่เขาลืมไปบางอย่าง ถ้าเขาเกิดความคิดเช่นนี้เอง ไม่ใช่ของบิดาเขา, อย่างนั้นปู่ของเขาและผู้อาวุโสของตระกูลบาลุคอื่นๆ จะมีความคิดเช่นนี้ไหม?
ห้องเก่าแก่แห่งนี้มีมานานแล้วได้รับการทำความสะอาดโดยผู้อาวุโสตระกูลบาลุคผู้ล่วงลับไปแล้ว
ลินลี่ย์มีอายุเพียงแปดปีเท่านั้นแม้ว่าการศึกษาที่เข้มงวดของตระกูลช่วยให้เขาเป็นผู้ใหญ่เร็วก็ตามแต่ก็ยังมีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างเขากับผู้ใหญ่โดยธรรมชาติแล้วเขาคงไม่สามารถพิจารณาอะไรหลายอย่างจากมุมมองที่สมบูรณ์ที่สุด
“ในห้องนี้ไม่มีอะไร, ห้องต่อไป....” ลินลี่ย์ออกจากห้องแรกและเข้าไปในห้องที่สอง
ความจริงมีห้องพักจำนวนมากอยู่ที่ส่วนด้านหลังที่สำคัญที่สุดส่วนด้านหน้าที่ลินลี่ย์อาศัยอยู่เป็นเพียงเนื้อที่หนึ่งในสามของคฤหาสน์ทั้งหมดเนื้อที่ส่วนหลังจะกว้างใหญ่กว่าบางทีลินลี่ย์ต้องใช้เวลาตลอดทั้งวันเพื่อสำรวจพื้นที่ส่วนหลังทั้งหมด
“เครื่องประดับเหล่านี้พังหมดเลยไม่มีแม้แต่ชิ้นเดียวที่มีราคาค่างวด” ลินลี่ย์ยังคงออกมาจากห้องว่างอีกห้องอื่น
เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้า
“เอ่.. ดูเหมือนว่าจะได้เวลาฝึกแล้วเรามีเวลาอีกสิบห้านาทีเป็นอย่างมากที่สุด” ลินลี่ย์หันหน้าไปรอบๆและจ้องมองห้องที่ใหญ่มาก “เราจะดูห้องนี้เป็นห้องสุดท้ายมันใหญ่มาก เราจะใช้เวลาสิบนาทีในการสำรวจ ถ้าหาอะไรไม่เจอ เราจะออกไปฝึก”
พอตัดสินใจแล้วลินลี่ย์รีบเข้าไปในห้องใหญ่
ห้องเก่าแก่นี้กว้างใหญ่กว่าห้องโถงในเขตส่วนหน้าเสียอีกพอก้าวเท้าเข้าไปลินลี่ย์สำรวจห้องนี้อย่างระมัดระวัง “เชื่อได้เลยว่าหลายร้อยปีมาแล้วนี่คือห้องเลี้ยงอาหารค่ำของตระกูลบาลุค” จากเครื่องประดับและเฟอนิเจอร์ลินลี่ย์บอกได้เลยว่านี่คือห้องนั่งเล่น
ใหญ่และกว้างขวางมาก
“สำรวจจากพื้นก่อนก็แล้วกัน”
ก็เหมือนครั้งก่อนลินลี่ย์ก้มหน้าเบิกตากว้างและเริ่มสำรวจห้องที่ละส่วนอย่างระมัดระวังพอเห็นอะไรที่น่าสนใจ เขาจะใช้ไม้เคาะถึงสองครั้งถ้ามันสร้างจากหินเขาก็จะผ่านเลยไปเนื่องจากเขามีเวลาเหลืออีกไม่มากก่อนจะเริ่มการฝึกเขาจึงสำรวจอย่างเร็วเช่นกัน
“มีแค่เวลาสำรวจผนังกับม่านเท่านั้นโอ.. ความหวังสุดท้ายที่ดีสุด” ลินลี่ย์หน้ามุ่ยขณะตรวจดูรอบๆ “ผู้อาวุโสของตระกูลข้าหวังไว้จริงๆ ว่าพวกท่านจะทิ้งสมบัติไว้ให้ข้าสักชิ้นหรือสองชิ้นได้หาเจอแม้จะเป็นชิ้นเล็กๆก็ยังดี”
ลินลี่ย์ตรวจดูผนังอย่างระวังหากระทั่งด้านหลังผ้าม่านที่ขาด
บนผนังเก่าแก่มีตู้ไม้ผุอยู่หลายตู้แต่ละตู้มีลิ้นชักอยู่มากมาย
“โอว”
หลังจากดึงลิ้นชักสุดท้ายเปิดดูลินลี่ย์รู้สึกผิดหวังในใจยิ่งนัก
“หลังจากสำรวจมาจนบัดนี้เราไม่เจอของมีค่าเลยแม้แต่อย่างเดียวทั้งหมดที่เจอมีเหงื่อกับฝุ่น” ลินลี่ย์มองดูเสื้อผ้าของเขาตอนนี้มันดูสกปรกจริงๆ ลินลี่ย์รู้หงุดหงิดอย่างช่วยไม่ได้
เขากวาดสายตาสำรวจห้องผ่านๆอีกครั้งหนึ่ง
“ฮืม..ไปดีกว่า”ลินลี่ย์หงุดหงิดใช้ไม้ในมือฟาดแรงๆ ไปที่ตู้ที่อยู่ใกล้ที่สุดเหมือนกับว่าต้องการระบายความโกรธที่เกิดขึ้นกับการเสียเวลาค้นหาไปโดยเปล่าประโยชน์เกินกว่าหนึ่งชั่วโมง
“ตุ้บ!” ท่อนไม้กระแทกเข้ากับตู้
ตู้เก่าแก่มากอยู่แล้วหลังจากถูกแมลงกัดแทะมาเป็นเวลาร้อยปีมันก็ไม่สามารถรับน้ำหนักได้ต่อไป หลังจากโดนกระแทกแรงๆมันก็เริ่มส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด
พอได้ยินเช่นนี้ลินลี่ย์ทำอะไรไม่ถูกได้แต่หันไปมองด้านหลังอย่างตื่นตัว “โอว.. ไม่นะมันกำลังจะพัง!” ขณะที่สำรวจห้องอื่นลินลี่ย์ทำเฟอนิเจอร์พังไป 2 - 3 ชิ้นดังนั้นตอนนี้เขาเริ่มคุ้นแล้ว
ลินลี่ย์รีบหลบไปอยู่อีกด้านหนึ่ง
ในที่สุดตู้ที่สูงกว่าลินลี่ย์ถึงสองเท่าก็พังครืนลงเสียงโครมครามเมื่อตู้พังกระแทกกับพื้นแตกออกเป็น 7 - 8 ส่วนทำให้ทั้งห้องเต็มไปด้วยฝุ่น แต่สิ่งที่ซ่อนอยู่ในท่ามกลางฝุ่นลินลี่ย์ไม่เคยพบเห็นมาก่อน
เมื่อตู้เก่าแก่พังลงแหวนสีดำวงหนึ่งที่ซ่อนอยู่ในไม้ก็หล่นลงมาบนพื้น
“เฮ้..เฮ้!” ลินลี่ย์อุทานออกมาสองคำขณะที่เขาพยายามหลบฝุ่นที่ตลบ
“โชคไม่ดีเลยตัวเรามีแต่ฝุ่นเต็มไปหมดเราว่าการฝึกคงเริ่มไปแล้วดีที่สุดเราต้องรีบไปอาบน้ำและเปลี่ยนชุดใหม่ก่อน” ลินลี่ย์ปัดมือไปมาและผลักเปิดประตูออกมาจากห้องเก่าแก่นั้น
