ตอนที่ 32 ซูสือผู้น่ารำคาญ

เสี่ยวชิงร้อง"คุณหนู ท่านกำลังทำข้าเจ็บนะ"

จากนั้นจ้านชิงเฉิงก็ตระหนักว่านางขาดสติและรีบดึงมือออก

เสี่ยวชิงนวดแขนตัวเอง ดูสับสน

จุดสนใจของคุณหนูดูผิดไปนะ...

ฝ่ายธรรมะแพ้พ่าย แต่นางกลับเป็นห่วงมารตัวนั้น?

"ข้าสังเกตว่าที่ตำหนักยา คุณหนูดูเป็นห่วงซูสือมาก"

เสี่ยวชิงขมวดคิ้ว"หรือว่าท่าน.."

จ้านชิงเฉิงส่ายหัว"ไม่ ไม่ใช่นะ"

"เขาเอาอะไรมาขู่ท่าน?"

"...เอ่อ?"

เสี่ยวชิงวิเคราะห์"คุณหนูมักเกลียดผู้ชาย แต่มันแปลกที่ท่านห่วงใยมารตนนี้ นอกจากนี้ ข้าคิดหาเหตุผลอื่นไม่ได้เลย"

นี่คือคำอธิบายเดียวที่นางคิดออก?

สำหรับตกหลุมรัก?

ไร้สาระ

ต่อให้จะมีผู้ชายหุ่นล่ำมายืนแก้ผ้าต่อหน้าคุณหนู มันก็เป็นไปไม่ได้ที่คุณหนูของนางจะตกหลุมรัก

นางบริสุทธิ์ผุดผ่อง ละทิ้งจากทางโลก ตัดซึ่งอารมณ์พวกนั้นและเกลียดชังผู้ชายแบบฝังลึก

นางจะไปมีความสัมพนั์ธกับมารจากสำนักมารได้ไง?

เสี่ยวชิงคิดเช่นนี้

จ้านชิงเฉิงถอนหายใจโล่งอกและส่ายหัว"มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด..เรื่องมันยาว ข้าจะบอกเจ้าทีหลังตอนมีโอกาส แต่เจ้าตอบคำถามข้ามาก่อน ซูสือเป็นอย่างไร?เขาบาดเจ็บไหม?"

เสี่ยวชิงส่ายหัว"ไม่เพียงซูสือจะไม่บาดเจ็บ แต่เขายังทะยานขึ้นฟ้า เอาชนะเฉินชิงหลวนในที่สาธารณะ และกลายเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งในวิถีมาร"

"โล่งอกไปที"

จ้านชิงเฉิงถอนหายใจโล่งอกและพลันตัวแข็ง

"รอเดี๋ยว เจ้าพูดว่าไงนะ?เฉินชิงหลวน?"

"ถูกต้อง ในการต่อสู้ของเมืองอวี่หลิน ผู้ตรวจการหลวงเฉินหายไปและที่อยู่ก็ยังไม่อาจทราบ"

พอได้ยินที่เสี่ยวชิงพูด คิ้วของจ้านชิงเฉิงก็ขมวด

"ไม่คิดเลยว่าชิงหลวนจะมายุ่งกับเรื่องนี้ด้วย"

"แต่นางควรไม่เป็นอะไร ไม่งั้น หน่วยปราบมารคงออกประกาศแล้ว"

เฉินชิงหลวนผูกมัดกับหยกวิญญาณ

หากนางเป็นอะไร หยกจะต้องแตก

สำหรับการหายตัวไป..

ด้วยเหตุผลบางอย่าง นางณู้สึกว่านี่เกี่ยวข้องกับซูสือ

"ดูเหมือนข้าจะต้องไปภูมิภาคตะวันตกเฉียงใต้ซะแล้ว'

ฮึ่ม ข้าทำเพื่อชิงหลวน ไม่ใช่ไปเพื่อเจอคนโรคจิตนั่น...

พอคิดถึงการจูบก่อนลา ดวงตาของจ้านชิงเฉิงก็เหม่อลอย และใบหน้างามก็มีสีแดงแต้ม

พอเห็นท่าทางเขินอายของนาง เสี่ยวชิงก็พูดอย่างเป็นห่วง"คุณหนู หน้าท่านแดงมาก ท่านไม่ได้เป็นไข้ใช่ไหมเจ้าคะ?"

"เจ้า เจ้าว่าใครนะ?!"

"หะ?"

"เจ้าจะโดนหักเงินอีกหนึ่งปี!"

"หะ??"

...

เมืองอวี่หลิน

ซูสือยืนในห้องว่างเปล่า มองเชือกที่กระจัดกระจายบนพื้น และถอนหายใจ"ดูเหมือนนางจะหายเร็วกว่าที่ข้าคิด"

เฉินชิงหลวนคืออัจฉริยะเต๋ากระบี่

เกิดมาพร้อมเจตจำนงกระบี่ที่สลักลงกระดูก นางหลอมด้วยปราณกระบี่ตั้งแต่เด็ก

ไม่ว่าจะเป็นพลังของร่างกายหรือความสามารถฟื้นฟู นางเหนือกว่าผู้บ่มเพาะแก่นทองคำธรรมดา

"จิ๊ นางจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำหลังข้าดูแลนางตั้งหลายวันเนี่ยนะ?"

"คนอกตัญญู"

ซูสือแค่นเสียงไม่พอใจ

ตอนนั้นเอง เสียงอู้อี้ก็ดังด้านหลังเขา

"เจ้าเรียกใครว่าคนอกตัญญู?"

ซูสือหันไปมอง

เขาเห็นเฉินชิงหลวนยืนอยู่ตรงทางเดิน กอดกองขนมไว้ในอ้อมแขน ปากของนางเลอะไปหมด และแก้มสองข้างก็ป่องเหมือนหนูแฮมเตอร์

".."

ซูสือพูดอย่างสงสัย"เจ้ายังไม่ไป?"

"ยัง"

เฉินชิงหลวนพูดขณะยัดขนมเข้าปาก"ร่างกายข้าเพิ่งฟื้นฟู และข้าก็หิวมาก ข้าเลยไปซื้อของกินมา"

พอพูด นางก็ยื่นขนมดอกพลัมให้ซูสือ

"อยากลองไหม?"

หลังยื่นไปนางถึงตระหนักว่ามีอะไรผิดปกติ

ขนมดอกพลัมแหว่งและมีรอยกัดอยู่ เห็นได้ชัดว่านางเพิ่งกัดมันไป

นางอยากดึงกลับ แต่ซูสือได้หยิบมันเข้าปากไปแล้ว

"ไม่เลว รสชาติดีทีเดียว"

ซูสือผงกหัว

เฉินชิงหลวนเม้มริมฝีปาก ความอับอายแสดงในดวงตานาง

ซูสือตรวจหน้าอกนาง"ดูเหมือนแผลทั้งหมดของเจ้าจะหายแล้วสินะ?'

เฉินชิงหลวนขมวดคิ้วและปิดคอเสื้อ'เจ้าคนโรคจิต เจ้ามองอะไรของเจ้า?"

ซูสือยักไหล่'เห้ เจ้าจะปิดไปทำไม?แถม มันไม่ใช่ว่าข้าไม่เคยจับพวกมันซะหน่อย.."

ซูสือยอมรับ่วาเฉินชิงหลวนหุ่นดี

เอวบาง ขายาว และหน้าอกก็กลมนุ่ม

บางทีคงเพราะปราณกระบี่หล่อหลอมร่างกายนางมานาน ผิวของนางจึงไม่หยาบเหมือนผู้บ่มเพาะดาบกระบี่คนอื่น มันกลับขาวและเนียนนุ่ม

"เจ้า!"

เฉินชิงหลวนกระทืบเท้า

ข้าควรรู้ว่าข้าควรไป ข้าไม่น่าอยู่ให้เจ้าโรคจิตนี่ยั่วโมโหเลย!

พอคิดถึงสิ่งที่เกิดสองวันก่อน ดวงตาของนางก็แดงก่ำและนางก็โกรธจนอยากกระโดดกัดเขา!

แต่นั้น ความหน่ายใจก็กลืนกินหัวใจ

นางไม่สามารถเอาชนะชายคนนี้ได้...

"ว่าแต่ ข้ามีอะไรให้เจ้า"

ซูสือหยิบกระบี่ยาวออกจากแหวนและโยนมันให้เฉินชิงหลวน

เขาพบมันท่ามกลางสินสงครามที่ฉิวอาวส่งมาให้

"กระบี่ของข้า?!"

เฉินชิงหลวนตัวแข็ง

ความแปลกใจแวบผ่านตานางขณะที่นางรับรู้ถึงพันธะโลหิตจากมัน

แม้กระบี่นี้จะไม่ใช่อาวุธศักดิ์สิทธิ์อะไร แต่นางก็ผูกพันธ์กับมันมานาน และมักเก็บไว้ข้างตัวตลอด

ตอนนี้ หลังมันหายไปและพบมันเข้า นางจึงมีความสุขมาก

"ขอบคุณ"

เฉินชิงหลวนกระซิบ

ซูสือโบกมือ"เจ้าเลี้ยงขนมลูกพลัมข้า ข้าเลยคืนกระบี่หักๆนี้ให้เจ้า ถือว่าไม่ติดค้างอะไรต่อกัน"

"มันไม่ใช่กระบี่หัก!"

เฉินชิงหลวนตะคอก

จากนั้นนางก็ระเบิดหัวเราะ

ชายคนนี้ไม่ได้ดูชั่วร้ายเลย

พอเห็นรอยยิ้มของนาง ซูสือก็พยักหน้า"ผู้ตรวจการหลวงเฉินควรยิ้มให้บ่อยกว่านี้นะ"

เฉินชิงหลวนหน้าแดง"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้าว่าข้าจะยิ้มหรือไม่?"

ซูสือพูดอย่างจริงจัง"ผู้ตรวจการหลวงเฉินขี้โมโห และอารมณ์รุนแรง ข้าพูดเช่นนี้ก็เพื่อท่านนะ"

".."

รอยยิ้มของเฉินชิงหลวนหุบ

กระบี่ยาวในมือนางสั่น

ข้าขอถอนความคิด ซูสือผู้นี้ชั่วร้ายมาก!