ตอนที่ 378

ตอนที่ 378

อย่างไรก็ตาม ฝนนี้ดูเหมือนจะชดเชยควมแห้งก่อนหน้านี้ ฝนตกกินเวลานานถึงหนึ่งสัปดาห์เต็ม และจนถึงวันที่ 10 กรกฎาคม ฝนก็ค่อยๆ ลดลงและอากาศก็เริ่มแจ่มใสในตอนบ่าย

ภายในวันที่ 11 กรกฎาคม ในที่สุดวันนี้แดดก็กลับคืนมา

“ในที่สุดฝนก็หยุดตก ถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไป ร่างกายของฉันแทบจะกลายเป็นเชื้อราแล้ว” หลิวหมิงอวี่ยืนอยู่ที่ทางเข้าโรงแรม มองไปที่ท้องฟ้าแจ่มใสและถอนหายใจ

“บอส เราพร้อมแล้ว ไปกันเลยไหม” ลู่ไห่เผิงตรวจสอบอาวุธที่เตรียมไว้และมาที่หลิวหมิงอวี่เพื่อรายงานด้วยความสนใจ

“พร้อมแล้วใช่ไหม?” หลิวหมิงอวี่ถามเย่ชิงซวน

เย่ชิงซวน พยักหน้า “ค่ะ”

“เอาล่ะ ประกาศเดี๋ยวนี้เลย” หลิวหมิงอวี่กล่าว

“พี่น้องทั้งหลาย ไปห้องสมุดของเขตหางโจวตะวันออกใหม่” ลู่ไห่เผิงหยิบเครื่องส่งรับวิทยุและตะโกน

ในเวลาต่อมา ขบวนรถอันทรงพลังก็ออกมาจากโรงแรม

ไม่นานหลังจากส่งขบวนรถ ผู้คนจากทุกฝ่ายในชุมชนเจียหางได้รับข่าวเกี่ยวกับโรงแรมดรีม

ภายใต้คำสั่งของหลี่ไห่เฟิงและความแข็งแกร่งของหลิวหมิงอวี่กองกำลังต่างๆไม่ได้หันเหความสนใจไปที่หลิวหมิงอวี่ในขณะนี้ แต่พวกเขายังคงกังวลอย่างมากเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวของ เขาและพวกเขายังคงส่งคนมาที่นี่เพื่อจับตาดู

ห้องทดลองที่อยู่ลึกเข้าไปในนิคมเจียหาง

หลี่ไห่เฟิงสวมเสื้อคลุมสีขาว และมีขวดหลากสีอยู่ข้างหน้าเขา ข้างขวดสามารถมองเห็นเศษพลังงานบางส่วนได้

ทันใดนั้น ประตูถูกผลักเปิด หลี่เฟิงเมินเฉย และยังคงจดจ่อกับการดูการทดลองต่อหน้าเขา และทำข้อมูลทุกประเภท

ในห้องทดลองนี้ นอกจากเขาแล้ว มีเพียงพันเอกอี้ผู้ใกล้ชิดของเขาเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้

ผู้พันอี้รู้ว่าเขาเป็นช่วงเวลาที่ไม่ขาดตอนที่สุดเมื่อเขาทำการทดลอง ควรมีสถานการณ์พิเศษบางอย่างเมื่อเขาเข้ามาในเวลานี้ แต่หลี่ไห่เฟิงไม่ได้สนใจและเขาก็โล่งใจที่จะฝากเรื่องนี้ไว้กับพันเอกอี้

ในที่สุดหลี่ไห่เฟิงก็เสร็จสิ้นการทดลองครั้งล่าสุดและบันทึกข้อมูลการทดลอง

ในเวลานี้ พันเอกอี้ก้าวไปข้างหน้าและกล่าวว่า “ท่านนายพล ก่อนหน้านี้ ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ผู้คนจำนวนมากถูกส่งไปยังหางโจว”

“โอ้ ไปทางหางโจว ที่นั่นมีของดีอะไรไหม” หลี่ไห่เฟิงป้อนข้อมูลการทดสอบลงในคอมพิวเตอร์ และชุดข้อมูลก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ ไม่นานหลังจากการวิเคราะห์ของปัญญาประดิษฐ์ หน้าจอแสดง "ความล้มเหลว"

สำหรับ "ความล้มเหลว" หลี่ไห่เฟิงได้คาดหวังไว้แล้ว วิทยาศาสตร์คือการค้นหาหนทางไปข้างหน้าผ่านการลองผิดลองถูก แม้ว่าครั้งนี้จะล้มเหลว แต่ประเด็นสำคัญบางอย่างได้รับการแก้ไขแล้ว วันหนึ่งหลังจากแก้ไขข้อผิดพลาดทั้งหมดแล้ว เมื่อนั้นมันก็จะสำเร็จ

หลี่ไห่เฟิงมีลางสังหรณ์ว่าเวลานี้อยู่ไม่ไกล

“ตามข้อมูล มีที่หลบภัยอีกแห่งในหางโจวที่ยังไม่ได้เปิด” พันเอกอี้กล่าว

ที่ลี้ภัย เป็นที่ลี้ภัยที่รัฐบาลสร้างขึ้น เมื่อเกิดภัยพิบัติ ผู้คนสามารถซ่อนตัวในที่หลบภัยและหลีกหนีจากภัยพิบัติบางอย่างได้

เกือบทุกเมืองใหญ่จะตั้งที่พักพิงตั้งแต่หนึ่งแห่งขึ้นไป

ในที่หลบภัย อาหาร เครื่องมือ ฯลฯ จำนวนมากถูกเก็บรักษาไว้ และมีระบบนิเวศขนาดเล็กในที่หลบภัย ซึ่งทำให้มนุษย์สามารถใช้เวลาหลายปีหรือหลายสิบปีในที่หลบภัยได้

“คุณคิดว่าหลิวหมิงอวี่อาจจะออกมาจากที่พักพิงหรือไม่” หลี่ไห่เฟิงถาม

“เป็นไปได้ครับ” ผู้พันอี้พยักหน้า

เรื่องของที่พักพิงเป็นแนวคิดที่ดีแต่ภัยมาเร็วเกินไปและหลายคนอาจไม่มีโอกาสได้เข้าไปในที่พักพิง

แม้แต่ในช่วงแรก ๆ ของการตั้งถิ่นฐานหลี่ไห่เฟิงก็ยังตั้งเป้าไปที่ที่หลบภัยแห่งนี้

ตามที่เขาจินตนาการไว้ พบอาหารมากมายในที่หลบภัย อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าปริมาณอาหารจะไม่ได้ผลิตอีกต่อไป วันหนึ่งมันจะถูกบริโภคจนหมด

อันที่จริง หลี่เฟิงยังคิดว่าจะซ่อนตัวในที่กำบังแห่งความมืดหรือไม่ แต่สุดท้ายเขาก็ยอมแพ้ เขาไม่ชอบชีวิตแบบนี้ เขาชอบที่จะควบคุมโชคชะตาด้วยมือของเขาเอง แทนที่จะเอาชีวิตรอดในที่หลบภัย

หลี่ไห่เฟิงไม่ได้อาศัยอยู่ในที่พักพิง และไม่อนุญาตให้ผู้อื่นย้ายเข้าไปอยู่ในที่พัก หลังจากเทอาหารหมด ที่พักก็ได้รับคำสั่งให้ถูกปิดผนึก

เขาย้ายที่พักอาศัยทั้งหมด 2 แห่ง แห่งหนึ่งที่เจียเฉิงและอีกแห่งที่หางโจว

หางโจวเป็นเมืองที่มีประชากรหนาแน่นและมีที่หลบภัยมากกว่าหนึ่งแห่ง

หลี่ไห่เฟิง เคยขอให้ผู้คนหาที่พักพิงอื่น

เจอแล้ว แต่คราวนี้เข้าไม่ได้ ดูเหมือนว่ามีคนอาศัยอยู่ข้างใน ปิดผนึกที่กำบัง

ตราบใดที่คนข้างในไม่ออกมา แม้ว่าระเบิดนิวเคลียร์จะอยู่ใกล้ที่กำบัง มันก็ไม่สามารถระเบิดที่กำบังได้

หลี่ไห่เฟิงทำได้เพียงยอมแพ้

เป็นเวลากว่าห้าปีแล้วที่วันสิ้นโลก ไม่ว่าอาหารจะผลิตไม่ได้มากน้อยเพียงใด ก็ย่อมมีสักวันที่มันจะต้องถูกใช้จนหมด

สำหรับอาหารหลี่ไห่เฟิงได้ส่งคนไปเริ่มต้นที่นิคมเจียเฉิงและปล่อยให้ผู้คนปลูกอาหารในนั้น

น่าเสียดายที่พื้นที่ภายในนั้นเล็กเกินไป และอาหารที่ปลูกก็เพียงพอสำหรับคนพันคนเท่านั้น

แต่สำหรับหลี่ไห่เฟิง เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ส่งคนไป นำโดรน ไปใส่ใจการกระทำของอีกฝ่าย ให้ความสนใจกับการปกปิดตัวตนด้วย” หลี่ไห่เฟิงสั่ง

“ครับนายพล” พันเอกอี้ยืนขึ้นทำความเคารพ และเดินลงไปหลังจากได้รับคำสั่ง

ไม่ใช่แค่หลี่ไห่เฟิงคนอื่น ๆ ก็ได้รับข่าวว่าหลิวหมิงอวี่ออกไปแล้ว

อย่างไรก็ตาม คนอื่นๆ ได้รับคำสั่งให้ดูแลโรงแรมต่อไป และไม่ส่งใครมาติดตามกองกำลังที่ออกนอกบ้าน

เห็นได้ชัดว่าแนวคิดของพวกเขาคือไม่ว่าคุณจะไปที่ไหน ในที่สุดคุณก็จะกลับไปที่เบสแคมป์ ตราบใดที่คุณยังยึดติดกับเบสแคมป์

หลิวหมิงอวี่และเย่ชิงซวนอยู่ในทีม ด้านหลังมีซอมบี้สองตัวที่เย่ชิงซวนควบคุมอยู่

หลิวหมิงอวี่ขับรถและอดไม่ได้ที่จะมองไปทางด้านหลัง

นี่คือซอมบี้ที่คุณเห็นครั้งสุดท้ายหรือไม่?

มันใหม่อย่างสมบูรณ์

ซอมบี้ชายสวมชุดลำลอง และซอมบี้หญิงสวมชุดหนังรัดรูปสีดำ

ถ้าไม่ใช่เพราะใบหน้าของซอมบี้สองตัวหลิวหมิงอวี่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกมันคือซอมบี้ที่เย่ชิงซวนจับได้มาก่อน

ตอนนี้ถ้าคุณบอกใครก็ตาม ว่าสองคนนี้เป็นซอมบี้ เกรงว่าจะไม่มีใครเชื่อพวกเขา

มีซอมบี้ที่หล่อและสวยขนาดนี้ด้วยเหรอ?

ชุดลำลองของซอมบี้ผู้ชายไม่สามารถปิดบังใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาได้ แม้ว่าชายคนนี้จะมีใบหน้าที่เรียบเฉย ราวกับว่ามีใครบางคนเป็นหนี้เขาอยู่

เมื่อมองดูซอมบี้ตัวเมียอีกครั้ง ชุดหนังรัดรูปสีดำเผยให้เห็นรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของซอมบี้ตัวเมีย

อย่าพูดว่าหลิวหมิงอวี่อดไม่ได้ที่จะมองมากกว่านี้

หลังจากที่เย่ชิงซวนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ซอมบี้ผู้หญิง เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉา แต่เมื่อเธอมองย้อนกลับไป คนๆ นี้คือร่างโคลนของเธอเอง และความอิจฉาในใจของเธอก็หายไป

“พี่อวี่ มองอะไรอยู่” เย่ชิงซวนมองไปที่ดวงตาของหลิวหมิงอวี่ทำให้หน้าอกของเธอแข็งทื่อโดยไม่รู้ตัว ของเธอไม่เล็กไปใช่ไหม

“ไม่ ฉันกำลังดูทางข้างหน้า” หลิวหมิงอวี่เปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว ผู้หญิงคนนั้นไม่ควรทำให้ขุ่นเคือง โดยเฉพาะการมองดูผู้หญิงอีกคนที่อยู่ข้างๆ เธอ