ตอนที่ 1297+1298 ของโปรดของเธอ

ตอนที่ 1297 ของโปรดของเธอ

“นังบ้า! แกไม่ต้องการที่จะยอมรับพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของแก ไม่ช้าก็เร็ว แกจะถูกฟ้าฝ่า” นางหลินต่อว่าเจียงเหยา เมื่อเธอเห็นสถานการณ์

เจียงเหยาหัวเราะ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ของเธอออกมา และเรียกตำรวจต่อหน้าทุกคน “สวัสดีค่ะ ที่หมู่บ้านเจียง มีคนสร้างปัญหาที่บ้านของฉัน พวกเขาเอาผลการตรวจดีเอ็นเอปลอม พยายามที่จะหลอกฉัน”

จากนั้นเจียงเหยาบอกที่อยู่ของเธอให้แก่ปลายสาย แล้วก็วางสายไป

“พ่อคะ แม่คะ กลับเข้าไปในบ้านเถอะ นักต้มตุ๋นพวกนี้มีอยู่ทุกที่ ถ้าพวกเขาไม่ไป เดี๋ยวตำรวจก็มาเอาตัวพวกเขาไปอยู่ดี” เจียงเหยาผลักนายเจียงและนางเจียงกลับเข้าไปในบ้าน หลังจากที่ลู่ชิงสีและเจียงเหยาเข้าไปในประตู เธอปิดคำสาปของนางหลินที่อยู่นอกประตู

ตำรวจมาอย่างรวดเร็ว บางทีพวกเขารู้ว่าเจียงเหยาเป็นภรรยาของลู่ชิงสี และเธอเป็นผู้โทรด้วยตนเอง พวกเขามาถึงภายใน 15 นาที และพาคนเหล่านั้นขึ้นรถตำรวจไป จากนั้นเจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งก็เคาะประตู เมื่อเขาตระหนักลู่ชิงสีเป็นคนเปิดประตู การแสดงออกใบหน้าของเขาก็ยิ่งแสดงความเคารพมากขึ้น

ลู่ชิงสีแลกเปลี่ยนความพึงพอใจกับเจ้าหน้าที่ตำรวจก่อนที่จะส่งพวกเขาออกไป จากนั้นเขาก็กลับไปในบ้านและโทรหาที่บ้านเพื่อแจ้งให้รู้ว่าเขาและเจียงเหยากลับมาแล้ว

นางซุนและคนนอกที่เหลือสร้างปัญหามากมายจนพ่อแม่ของเจียงเหยาไม่มีโอกาสอธิบายให้เจียงเหยาฟัง ดังนั้นพวกเขาจึงอธิบายให้เจียงเหยาผังว่าพวกเขาพาเธอกลับบ้านอย่างไรในปีนั้น

พ่อแม่ของเจียงเหยาไม่ได้ปิดบังอะไรจากเธอ พวกเขาบอกเธอทุกอย่างเกี่ยวกับวิธีที่พวกเขาพบเจียงเหยาบนภูเขาในปีนั้น อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ต้องการให้เจียงเหยาเกลียดพ่อแม่ที่แท้จริงของเธอ พวกเขาเพียงต้องการให้เธอรู้ว่าพวกเขาพบว่าเธอถูกทอดทิ้ง เธอมีสิทธิ์ที่จะรู้เกี่ยวกับความจริงในเรื่องนี้

ถ้าเจียงเหยาไม่ทราบเกี่ยวกับภูมิหลังของเธอ ครอบครัวเจียงจะซ่อนเรื่องนี้จากเธอตลอดไป พวกเขาไม่ได้สร้างบุคลิกที่สวยงามให้กับพ่อแม่ที่ทอดทิ้งเธอ – มันไม่จำเป็น พวกเขาไม่ต้องการหลอกลวงเด็กที่น่าสงสาร พ่อแม่เหล่านั้นไร้หัวใจขนาดนั้นได้อย่างไร

หลังจากฟังคำอธิบายของพ่อแม่แล้ว เจียงเหยาก็อยู่ในอ้อมกอดของแม่และปฏิเสธที่จะจากไป “แม่คะ หนูไม่สนหรอก ตั้งแต่ที่พ่อแม่รับหนูมา หนูคือลูกของพ่อแม่ตลอดไป หนูเป็นลูกของแม่เท่านั้น พ่อกับแม่ดูกับหนูและรักหนูมาก หนูยังมีพี่ชายทั้งสองคนที่เอาใจใส่หนู หนูจะไม่มีวันทิ้งครอบครัวนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หนูจะไม่จากไป ถึงแม้ว่าแม่จะไล่หนูก็ตาม”

คำพูดที่หยาบคายของเจียงเหยาทำให้นางเจียงหัวเราะออกมา เธอเอื้อมมือออกไปและตบศีรษะของเจียงเหยา แล้วพูดพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ “เด็กโง่ พูดอะไรไร้สาระ เราจะไล่ลูกทำไม จะให้เราไม่สนใจลูกในตอนนี้เนี้ยนะ อีกอย่างเรามีลูกชายสองคน เราไม่คาดหวังให้ลูกกับชิงสีดูแลพวกเราตอนแก่เฒ่าหรอก เราไม่ต้องการเป็นภาระของลูกทั้งสองคน ที่เราไม่อยากให้ลูกจากไปเพราะพวกเรารักลูกนะเหยาเหยา เข้าใจไหม แม้ว่าแม่จะไม่ได้คลอดลูกมา แต่ลูกก็เหมือนพี่ชายทั้งสองคนของลูก ลูกคือลูกรักของแม่”

“แม่คะ หนูรู้ หนูรู้ค่ะ” ถ้าแม่ของเธอไม่รักเธออย่างที่เธอพูด ทำไมเธอถึงได้ยินคำบ่นจากครอบครัวของเธอเมื่อเธอจากไปอย่างไร้ความรู้สึกในตอนนั้น?

แม้ว่าพวกเขาจะผิดหวัง แต่พวกเขาก็เป็นห่วงและกังวลว่าเธอจะต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ข้างนอกไม่ใช่หรือ

__

ตอนที่ 1298 ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

พวกเขาเป็นพ่อแม่ที่ดี พวกเขาจะไม่ใช่พ่อแม่ที่แท้จริงของเธอได้อย่างไร

เธอจะทนทำให้พวกท่านผิดหวังได้อย่างไรกัน

ไม่ว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของเธอจะเป็นใคร เธอก็จะไม่ยอมรับพวกเขาเพราะพวกขไม่ได้เลี้ยงดูเธอ

หลังจากคุยกับเจียงเหยาพักหนึ่ง พ่อแม่ของเธอก็สงบลงในที่สุด เจียงเหยาแข็งแกร่งและมีเหตุผลมากกว่าที่พวกเขาคิด

“คงรีบกลับมายังไม่ได้กินอะไรกันใช่ไหม เดี๋ยวแม่จะไปทำอะไรให้กินนะ”

นางเจียงตบต้นขาของเธอและจำได้ว่าครอบครัวยังไม่ได้กินข้าวเย็นเพราะคนที่พวกเขาพบอยู่ข้างนอก  จากนั้นเธอก็เรียกให้นายเจียงเข้าไปช่วยทำอาหาร

ลู่ชิงสีเห็นว่าเจียงเจี๋ยมีอะไรจะพูดกับเจียงเหยา ดังนั้นเขาจึงออกมารออยู่ที่ลานบ้าน ก่อนที่เจียงเจี๋ยจะพูดอะไร เขาเอื้อมมือออกไปและตบศีรษะของเจียงเหยา มันเหมือนกับตอนที่เธอยังเด็ก ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

“เธอคือน้องสาวคนสำคัญของฉันเสมอ” นั่นคือสิ่งแรกที่เจียงเจี๋ยพูด “ฉันจำได้ตอนที่พ่อกับแม่พาเธอกลับมา เธอตัวเล็กมาก และฉันก็รักเธอตั้งแต่วินาทีแรกที่ฉันเห็นเธอ นั่นล่ะคือเหตุผลที่ฉันเฝ้าดูเธอเติบโต”

คำพูดของเจียงเจี๋ยทำให้อารมณ์ของเจียงเหยาสงบสั่นคลอน “พี่ใหญ่ ฉันจะเป็นเหยาเหยาที่ไม่ยอมโตของพี่ตลอดไป ถ้าพี่รองรังแกฉัน พี่ก็ต้องช่วยฉันตีเขาเหมือนเมื่อก่อนด้วยนะ”

“ได้สิ” เจียงเจี๋ยยิ้ม นั่นเป็นสิ่งที่ดี ครอบครัวก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ครอบครัวของพวกเขาจะอยู่ด้วยกันเสมอและจะไม่มีเปลี่ยนแปลงเพราะบุคคลภายนอกบางคน

หลังจากรับประทานอาหารแล้ว เจียงเจี๋ยก็รีบกลับไปทีหอพักของเมือง เพราะหวังเซียนยังอยู่ที่นั่น เขากลัวว่าปัญหาที่บ้านจะรบกวนหวังเซียน ดังนั้นเขาจึงไม่พาเธอกลับมาด้วย

บางทีเขาและภรรยาอาจจะนำความสุขแรกมายังครอบครัว

ในคืนนี้เจียงเหยาและลู่ชิงสีพักอยู่ในบ้านตระกูลเจียง ในห้องของเจียงเหยา ก่อนที่เธอจะแต่งงาน ห้องเล็กยังคงสะอาดสะอ้าน ราวกับว่ามันกำลังรอการกลับมาของเจ้าของทุกเมื่อ

ชีวิตในชนบทคือการนอนและการตื่นแต่เช้า พ่อแม่ของเจียงเหยากลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อนตั้งแต่สี่ทุ่ม หลังจากลู่ชิงสีอาบน้ำเสร็จ เขากลับมาที่ห้องและเห็นเจียงเหยางุนงงอยู่กับโทรศัพท์ของเขา

“มีอะไรผิดปกติเหรอ” ลู่ชิงสีเดินไปหาเธอ

“สถานีตำรวจโทรมาบอกว่านางซุนและนางหลินยืนยันว่าฉันเป็นลูกของพวกเขา พวกเขาบอกว่าพวกเขาไม่ได้โกหกและพ่อแม่ของฉันยอมรับว่าพวกเขาเก็บฉันมาเลี้ยงในปีที่นางหลินนำฉันไปทิ้ง นางซุนนำรูปถ่ายเธอตอนที่ยังสาวไปด้วย สถานีตำรวจบอกว่าตอนที่เธอยังสาว ฉันกับเธอที่ตอนสาว ๆ เหมือนกัน ดังนั้นพวกเขาต้องการให้ฉันไปที่สถานีตำรวจในวันพรุ่งนี้ เพื่อหารือเกี่ยวกับวิธีแก้ปัญหานี้”

“คุณพูดอะไร” ลู่ชิงสีถาม

“ฉันบอกพวกเขาว่าลูกสาวของนางซุน ซุนเซียวจ้านก็อยู่กับเธอไม่ใช่เหรอ ทำไมพวกเขาถึงตามหาฉันอีก” เจียงเหยากางมือของเธอออก “นั่นคือความจริง แม้แต่การทดสอบดีเอ็นเอก็เป็นของปลอม เพราะงั้นนางซุนไม่มีทางเป็นแม่ของฉันอย่างแน่นอน มันคงจะเป็นอย่างที่คุณเดา คุณนายเฉิงคือเซี่ยชิวหรานตัวจริง”

ซุนเซียวจ้านอายุมากกว่าเจียงเหยาสองสามปี ดังนั้นนางซุนจึงไม่สามารถอธิบายตัวตนของซุนเซียวจ้านได้อย่างชัดเจน เธอไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเธอเป็นแม่แท้ ๆ ของเจียงเหยา

“ถ้าฉันบอกนางซุนว่าครูของฉันรักษาโรคหัวใจพิการแต่กำเนิดไม่ได้ คุณคิดว่าเธอจะยังยึดติดกับฉันอยู่ไหม” เจียงเหยาเลิกคิ้วและพูดเสียงดัง “ไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมฉันถึงไม่ชอบนางซุนตั้งแต่แรกเห็น เธอเกิดมาพร้อมกับนิสัยไม่ดี ฉันจะไม่ปรานีเธอ แม้ว่าซุนเซียวจ้านจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน แต่ฉันไม่ชอบเธอ”