บทที่ 54 การรุกล้ำจากสถาบันว่านเต้า
“ซุนม่อโต้กลับอาจารย์เหลียนอย่างเปิดเผย?”
แสงอาทิตย์อัสดงส่องทะลุหน้าต่างกระทบกับใบหน้าที่ตื่นตระหนกของอันซินฮุ่ย คนรักในวัยเยาว์ของนางไม่ควรมีความหาญกล้าเช่นนี้!
“เพื่อที่จะได้เป็นครูอย่างเป็นทางการการกระทำของซุนม่อนั้นไร้ยางอาย ข้าได้ตรวจสอบแล้ว นักเรียนคนนั้นชื่อเจียงเหลิ่ง มียันต์อักขรวิญญาณที่เสียหายมากมายบนร่างกายของเขาสิ่งนี้พิสูจน์ให้เห็นว่าในอดีต เขาได้รับการมองอย่างสูงจากมหาคุรุที่เชี่ยวชาญด้านยันต์อักขรวิญญาณอย่างไรก็ตาม อาจเป็นเพราะพรสวรรค์ของเขาไม่เพียงพอ เขาจึงถูกทอดทิ้งเจียงเหลิ่งเห็นได้ชัดว่ามีคนโยนทิ้ง ทำไมซุนม่อหยิบเขาขึ้นมา”
โจวหลินโกรธมากจนรู้สึกว่าซุนม่อมีจิตใจไม่ดีและมักสร้างปัญหา
ต้องมีเหตุผลว่าทำไมเจียงเหลิ่งมียันต์อักขรวิญญาณมากมายในร่างกายของเขาก่อนที่ทุกอย่างจะชัดเจน ไม่ว่าเหตุผลจะดีหรือไม่ดี คนธรรมดาคงเลือกดูก่อนแน่นอนอย่างไรก็ตาม ซุนม่อได้คัดเลือกเจียงเหลิ่งโดยตรงแท้จริงแล้วไม่มียาใดรักษาภาวะปัญญาอ่อนได้
"ข้าเข้าใจแล้ว"
สีหน้าของอันซินฮุ่ยยังสงบเช่นเคยนี่คือสิ่งที่ปู่ของนางสอนนาง แม้ว่านางจะตื่นตระหนกอย่างสุดขีดแต่นางก็ต้องรักษารูปลักษณ์ภายนอกที่สงบเสงี่ยม
โจวหลินพูดพล่ามต่อไปและไม่ยอมจากไปอันซินฮุ่ยต้องการที่จะมุ่งความสนใจไปที่งานของนางแต่นางก็เต็มไปด้วยความกังวลเกี่ยวกับซุนม่อ ดังนั้นนางจึงตัดสินใจออกไปเดินเล่นข้างนอก
เกี่ยวกับการดูแคลนที่โจวหลินมีต่อซุนม่ออันซินฮุ่ยไม่ค่อยชอบอย่างไรก็ตามนางรู้ว่าโจวหลินพูดทั้งหมดนี้เพื่อประโยชน์ของนางเองดังนั้นนางจึงไม่ตำหนิ
สถานการณ์ของนางในสถาบันจงโจวเลวร้ายเกินไปทั้งสองกลุ่มของจางฮั่นฟู และ หวังซู่นั้นเอาแต่ใจอย่างมากอำนาจของนางเองนั้นอ่อนแอที่สุด และมีคนไม่มากนักที่อยู่รอบตัวนางที่นางสามารถพึ่งพาได้ถ้านางไล่ผู้ช่วยที่ไว้ใจได้ซึ่งทำงานให้นางมาเกือบสิบปีแล้ว คนอื่นๆ จะคิดอย่างไร?
ความสามารถของโจวหลินอาจไม่เพียงพอแต่นางก็ภักดีเพียงพอ
…
ภายใต้พระอาทิตย์ตกดิน
ฉินเฟิ่นยืนอยู่ไม่ไกลจากประตูสถาบันรู้สึกกังวลอยู่ในใจอันซินฮุ่ยจะออกมาหาเขาหรือไม่? ส่วนใหญ่น่าจะใช่หรือเปล่า?ท้ายที่สุดเขาเป็นคนที่นางเลือกเอง นางควรจะอดทนกับเขาหน่อยใช่ไหม?
อย่างไรก็ตามทำไมไม่มีใครมาหาเขาทั้งที่รอมานาน?
เมื่อดวงอาทิตย์ค่อยๆลับไป หัวใจของฉินเฟิ่นก็จมดิ่งสู่ก้นเหว แม้ว่าลมฤดูร้อนจะค่อนข้างร้อนแต่ร่างกายของเขากลับรู้สึกเย็นยะเยือก
เขาถูกอันซินฮุ่ยทอดทิ้ง
มือของฉินเฟิ่นสั่นเขายกสัมภาระขึ้นข้างตัวเขาและสั่นสะท้านขณะเดินไปข้างหน้าสองสามก้าวในไม่ช้าเขาก็ทนไม่ไหวและหันหลังกลับ
ประตูสถาบันของสถาบันจงโจวนั้นเคร่งขรึมและเงียบสงัด
เขาต้องการที่จะเป็นมหาคุรุที่นี่และช่วยอันซินฮุ่ยปรับโครงสร้างสถาบันใหม่เพื่อให้เป็นส่วนหนึ่งของเก้าสถาบันยิ่งใหญ่อีกครั้งหลังจากนั้นด้วยความพยายามของเขา เขาต้องการเอาชนะใจอันซินฮุ่ยและแต่งงานกับนางจากนั้นเขาก็จะกลายเป็นอาจารย์ใหญ่ของสถาบันจงโจว ในขณะที่สร้างชื่อเสียงในการจัดอันดับมหาคุรุของเก้าแว่นแคว้น
ทว่าก่อนที่ความฝันของเขาจะเริ่มต้นมันก็พังทลายไปแล้ว
“ซุนม่อทั้งหมดเป็นเพราะมัน!”
ฉินเฟิ่นกำหมัดแน่นขณะที่เขากัดริมฝีปากแน่นเขาก้าวไปข้างหน้าอีกสองสามก้าวและหันศีรษะอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว ไม่มีใครอยู่ข้างหลัง
รอยยิ้มเยาะเย้ยตนเองปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฉินเฟิ่น
นั่นก็ถูกต้องอันซินฮุ่ยเป็นอัจฉริยะจากสถาบันเทียนจีซึ่งเป็นพรสวรรค์ที่หายากในรอบศตวรรษ นางเป็นคนที่มีความงามและมีสติปัญญาและเป็นผู้ได้รับการจัดอันดับในการจัดอันดับหญิงงามล่มเมือง ต้องการใช้สถานะของบุคคลดังกล่าวเพื่อนำความภาคภูมิใจที่เขาสูญเสียไปกลับคืนมาหรือไม่?น่าหัวเราะแค่ไหน
อันซินฮุ่ยได้เห็นสิ่งนี้อย่างแน่นอนนั่นเป็นเหตุผลที่นางไม่ปรากฏตัว
“เจ้าคงรู้สึกว่าพรสวรรค์ของข้าไม่เพียงพอและข้าไม่คู่ควรที่เจ้าจะรักษาเอาไว้สินะ!”
ฉินเฟิ่นพึมพำกับตัวเอง
หลังจากคิดถึงจุดนี้เขาหยิบสัมภาระขึ้นมองลึกไปที่ประตูโรงเรียนสักครู่แล้วจากไป
(รอก่อน! ซุนม่อข้าจะฆ่าเจ้าคืนอย่างแน่นอน นอกจากนี้อันซินฮุ่ย ข้าจะบอกให้เจ้าทราบว่าการตัดสินใจของเจ้าเป็นความผิดพลาด!)
…
ฮ้าดดด เช้ย!
ซุนม่อจาม
ลู่จื่อรั่วที่เดินตามหลังเขาเหมือนหางติดตัวหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาและส่งให้ทันที
เนื่องจากดึกมากแล้วหลี่จื่อฉีจึงกลับบ้านไปแล้ว อย่างไรก็ตาม ทำไมเยี่ยหลงป๋อยังติดตามซุนม่อต่อ?
“แค่พูดออกมาตรงๆถ้าท่านมีบางอย่างจะพูด ขอข้าชี้แจงก่อน ข้าไม่ใช่จีลาว (เกย์)!”
ซุนม่อพูด
“จีลาวคืออะไร”
เยี่ยหลงป๋อคิดอยู่แล้วว่าจะพูดอะไรแต่เมื่อเขาได้ยินคำนี้ สิ่งที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน เขาก็สับสน
"ฮ่า ฮ่า!"
ซุนม่อสำรวจเยี่ยหลงป๋อมหาคุรุ 4 ดาวว่างหรือเปล่า? ถ้าเขามีเวลาว่างมากทำไมเขาไม่กลับบ้านไปอ่านนิยายล่ะ!
“ลืมมันไปเถอะสัญชาตญาณของข้าบอกข้าว่า 'จีลาว' ไม่ใช่คำที่ดี!”เยี่ยหลงป๋อ ตัดสินใจที่จะไม่ถามต่อ หลังจากนั้นเขาก็ไอและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า“ข้าชื่นชมเจ้ามาก!”
“ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่ใช่จีลาว!”
ซุนม่อขมวดคิ้วและถอยหลังไปสองก้าว
"อา?"
เยี่ยหลงป๋อตกตะลึงหลังจากนั้นในที่สุดเขาก็ได้รู้ว่า 'จีลาว' หมายถึงอะไร(เดี๋ยวก่อน! ข้าไม่ใช่ชายรักชายเหมือนกัน!)
ทะเลสาบแห่งม่อเปยดูสวยงามในยามเย็นมันเป็นหนึ่งในสถานที่ที่มีชื่อเสียงในสถาบันจงโจวนักเรียนที่คาดหวังเหล่านั้นที่มาเยี่ยมชมสถาบันจะมาที่นี่เพื่อชื่นชมแน่นอนไม่เช่นนั้นพวกเขาจะเสียเวลาที่เดินทางที่นี่
อันซินฮุ่ยรู้สึกว่าตั้งแต่ซุนม่อต้องการรับสมัครนักเรียนเขาจะไม่เพิกเฉยต่อสถานที่นี้อย่างแน่นอน ดังนั้นนางจึงค้นหาเขาในบริเวณโดยรอบและตามที่คาดไว้ นางเห็นร่างของเขาในเวลาไม่นาน
ตอนแรกนางอยากจะเข้าไปทักทายเขาแต่พวกเขาไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว และจู่ๆ อันซินฮุ่ยก็พบว่ามันยากที่จะพูดกับเขานางควรพูดอะไร? ดังนั้นนางจึงตัดสินใจตามเขาไปในขณะที่นางคิดเกี่ยวกับสิ่งที่นางต้องการจะพูด
“ข้าควรพูดเรื่องครอบครัวของเราหรือเรื่องงานการก่อนดีไหม?ถ้าข้าเลือกเรื่องงานการ มันจะดูเย็นชาไปหน่อยหรือเปล่า?”
อันซินฮุ่ยขัดแย้งในใจท้ายที่สุดนางยังมีตัวตนอื่น – คู่หมั้นของซุนม่อ อย่างไรก็ตามในไม่ช้าความสนใจของนางก็หันไปหาเยี่ยหลงป๋อ
คนผู้นี้ดูคุ้นมากไม่กี่นาทีต่อมาอันซินฮุ่ยก็จำได้ในที่สุด ผู้ชายคนนี้คือเยี่ยหลงป๋อ ที่โด่งดังที่สุดไม่ใช่หรือเขาเพิ่งขึ้นเป็นมหาคุรุ 4 ดาวและอยู่ในกระดานข่าวของจักรวรรดิที่ออกโดยประตูเซียน
ทำไมเขาถึงมาร่วมกับซุนม่อ?
เนื่องจากความอยากรู้อันซินฮุ่ยจึงไม่ทักทายซุนม่อ นางเดินตามหลังพวกเขาไปเงียบๆ แทน
เสียงสนทนาของพวกเขาล่องลอยเข้าหูของนาง
“ข้าชื่นชมเจ้ามาก!”
น้ำเสียงของเยี่ยหลงป๋อเป็นทางการมากขึ้นเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้
“ท่านพูดมาก่อนสิ”
สีหน้าของซุนม่อสงบลงอย่างไรก็ตาม อันซินฮุ่ยตกใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เรื่องบ้าอะไร? อย่างนั้นเยี่ยหลงป๋อเป็นคนที่ชอบผู้ชายด้วยกันเหรอ?
แล้วก็เข้าใจตรงกันอีกเมื่อแสงสีแดงของพระอาทิตย์ตกฉายลงบนตัวซุนม่อ คุณลักษณะที่กำหนดไว้อย่างชัดเจนของเขาแสดงถึงความสง่างามและความหล่อเหลามากยิ่งขึ้นนี่เป็นเพราะดวงตาของเขาโดยเฉพาะ เป็นเหมือนแอ่งน้ำพุ ทำให้ทุกคนมีความรู้สึกใกล้ชิดกับเขาโดยไม่รู้ตัว
อันซินฮุ่ยไม่คาดคิดว่าเด็กชายตัวเล็กๆที่เคยเดินตามนางไปทุกหนทุกแห่งเมื่อตอนที่พวกเขายังเด็กกลายเป็นบุรุษหนุ่มที่ดูดีจนแม้แต่ผู้ชายก็ยังรู้สึกสนใจเขา
“โอ้ข้าหมายความว่าข้าชื่นชมความสามารถของเจ้า เจ้าอยากจะเข้าร่วมงานกับข้าบ้างไหม?
เยี่ยหลงป๋อออกคำเชิญ
ซุนม่อไม่ตอบสนองอย่างไรก็ตามอันซินฮุ่ยที่อยู่ด้านหลังแทบจะร้องออกมาด้วยความตกใจถ้าไม่ใช่เพราะมือของนางปิดริมฝีปากสีแดงเร็วพอ นางคงถูกพบแล้ว
"เกิดอะไรขึ้น?เยี่ยหลงป๋อชื่นชมความสามารถของซุนม่อ?”
อันซินฮุ่ยขมวดคิ้วของนาง
นางไม่เข้าใจ โดยเฉพาะในช่วงสองวันนี้นางได้ยินโจวหลินบ่นเกี่ยวกับพฤติกรรมที่เลวร้ายของซุนม่อ แต่ตอนนี้อันซินฮุ่ยเห็นมหาคุรุ4 ดาวต้องการรับสมัครซุนม่อมาร่วมงาน ความรู้สึกตกใจนี้ไม่น่าเชื่อพอๆกับที่ได้เห็นอีกากลายเป็นพญาหงส์
ดูเหมือนว่าโจวหลินต้องผิดพลาดบางอย่างเนื่องจากความมีอคติของนางต่อซุนม่อ
"ว่าต่อไป!"
ซุนม่อรู้จักผู้บังคับบัญชาของโรงเรียนที่มีชื่อเสียงบางคนซึ่งชอบเชิญครูหลายคนที่เชี่ยวชาญในอาชีพรองที่แตกต่างกันและรวบรวมพวกเขาเพื่อสร้างทีมงานของตนเอง
นี่คือกลุ่มมหาคุรุ เนื่องจากมีคนจำนวนมากมีอาชีพรองต่างกันหมายความว่าจำนวนข้อบกพร่องจะน้อยลง เมื่อมีพันธมิตรเช่นนี้มันง่ายกว่าสำหรับพวกเขาที่จะแข่งขันกับมหาคุรุคนอื่นๆ
เราต้องรู้ว่าสำหรับมหาคุรุไม่ว่าพวกเขาจะมีขอบเขตพลังเพิ่มขึ้นหรือทำการวิจัยเชิงลึกเกี่ยวกับอาชีพรองทั้งคู่ก็ต้องการทรัพยากรจำนวนมาก อย่างน้อยที่สุดพวกเขาไม่สมควรขาดเงิน
สำหรับกลุ่มมหาคุรุที่มีกำลังอำนาจมหาศาลพวกเขาจะไม่ขาดทรัพยากรใดๆ
“โปรดอนุญาตให้ข้าแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการข้าชื่อเยี่ยหลงป๋อมาจากเมืองซ่ง แห่งแคว้นจิ้ง และข้าเป็นมหาคุรุ 4 ดาวเมื่อสามเดือนก่อนอาจารย์ใหญ่เฉาแห่งสถาบัน ว่านเต้าของเมืองจินหลิงได้ว่าจ้างข้าและข้าก็ได้ตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายอำนวยการ”
เยี่ยหลงป๋อพูดอย่างตรงไปตรงมาด้วยความมั่นใจใบหน้าเหลี่ยมของเขาสงบและนิ่ง แสดงถึงความสง่างามของมหาคุรุ 4 ดาว
"อา!"
ไม่จำเป็นต้องได้ยินเกี่ยวกับตำแหน่งแค่ชื่อของมหาคุรุ 4 ดาวก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ลู่จื่อรั่วอุทานด้วยความตกใจสำหรับนางมหาคุรุ 4 ดาวคือตัวตนที่นางต้องชื่นชม
และผู้ที่ดำรงอยู่ดังกล่าวก็กำลังไล่ตามครูของนางอย่างเป็นทางการแล้วในตอนนี้…
“อาจารย์ซุนยอดเยี่ยมมาก!”ลู่จื่อรั่วรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย “ข้าโชคดีเกินไปจริงๆที่ข้าสามารถรับเขาเป็นอาจารย์ของข้าได้”
ติง!
คะแนนความประทับใจจากลู่จื่อรั่ว+30
คะแนนเชื่อมสัมพันธ์กับลู่จื่อรั่ว: มิตรภาพ (143/1000)
อันซินฮุ่ยที่ซ่อนตัวอยู่หลังต้นหม่อนตกตะลึงอย่างยิ่งซุนม่อทำอะไรมากันแน่? ทำไมเขาถึงได้รับการยกย่องจากเยี่ยหลงป๋ออย่างสูงเช่นนี้?
อย่างไรก็ตามไม่นานหลังจากนั้น อันซินฮุ่ยรู้สึกกดดันอีกครั้ง
โรงเรียนระดับชั้น '4' และ '3' ไม่มีความน่าดึงดูดใจเพียงพอสำหรับมหาคุรุ 4 ดาว ดังนั้นหากใครต้องการได้ตัวพวกเขาจะต้องเสียราคามหาศาล อาจารย์ใหญ่เฉา แห่ง สถาบันว่านเต้าได้ทุ่มทุนมหาศาลในเรื่องนี้ในกรณีนั้น หมายความว่าสถาบันจงโจวจะถูกข่มจนพวกเขาไม่สามารถพลิกสถานการณ์ได้มิใช่หรือ?
เยี่ยหลงป๋อจ้องไปที่ซุนม่อและพบว่าสีหน้าของเขาไม่มีความเปลี่ยนแปลง ซุนม่อสงบเสงี่ยมราวกับกำลังเผชิญหน้ากับป้าในโรงอาหารเพื่อถามว่าเขาอยากกินข้าวต้มหรืออย่างอื่นเป็นอาหารเช้าสิ่งนี้ทำให้เขาชื่นชมซุนม่อมากยิ่งขึ้น
ในอดีตตอนที่เขาคัดเลือกครู6 คน พวกเขาทั้งหมดแสร้งทำเป็นสงบสติอารมณ์ แต่เมื่อรู้ตัวตนของเขา พวกเขาไม่สามารถปกปิดความตื่นเต้นและดีใจได้
การได้รับเลือกจากมหาคุรุ4 ดาวเป็นการยกย่องแบบหนึ่ง ถ้าคำพูดนี้แพร่ออกไป ทุกคนคงอิจฉาพวกเขาไปนาน
ซุนม่อรู้อยู่แล้วว่าเยี่ยหลงป๋อเป็นมหาคุรุ 4 ดาวผ่านเนตรทิพย์ แล้วทำไมตอนนี้เขาต้องแปลกใจ?
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือซุนม่อเพิ่งมาถึงโลกนี้และเขาก็ยังไม่เข้าใจถึงน้ำหนักของมหาคุรุ 4 ดาวอย่างเต็มที่ นอกจากนี้เสียงแจ้งเตือนของระบบยังก้องอยู่ในหูของเขา
ติง!
"ยินดีด้วย การเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับลู่จื่อรั่ว มาถึงระดับ'มิตรภาพ' รางวัล : หีบสมบัติเหล็กดำ 1อัน จงทำงานหนักต่อไป”
หีบสมบัติโลหะแวววาวปรากฏขึ้นต่อหน้าซุนม่อมันดูดีกว่าใบหน้าเหลี่ยมของ เยี่ยหลงป๋อเป็นธรรมดา
“ตอนแรกข้ามาที่สถาบันนี้เพื่อดึงตัวหลิ่วมู่ไป๋และตรวจสอบกู้ซิ่วสวินแต่ข้าคิดว่าเจ้าโดดเด่นกว่าพวกเขา”
เยี่ยหลงป๋อมองตรงเข้าไปในดวงตาของซุนม่อ
“ท่านชมข้ามากเกินไป”
ซุนม่อเข้าใจน้ำหนักของตัวเอง
“ไม่ เจ้าไม่ควรถ่อมตัวเกินไปในแง่ของความสามารถในการสอน เจ้าอาจด้อยกว่า หลิ่วมู่ไป๋และกู้ซิ่วสวิน อย่างไรก็ตามข้าชื่นชมบุคลิกของเจ้ามาก”
นี่เป็นสัมผัสที่หกที่ฝึกฝนมาโดยตลอดหลายปีในฐานะมหาคุรุ
"ขอบคุณ!"
ซุนม่อหัวเราะเบาๆในขณะที่รำพึงในใจว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเขายังคงเป็นผู้ที่มีประสบการณ์หกปีในฐานะครูผู้ดูแลเพื่อให้การศึกษาแก่นักเรียนดีขึ้นและสร้างความสัมพันธ์ที่ดีขึ้นกับพวกเขาจำนวนหนังสือที่เขาซื้อนั้นมีราคารวมหลายพันดอลลาร์ หนังสือจิตวิทยา หนังสือปรัชญาและยังมีหนังสือเกี่ยวกับทักษะการแสดงมากกว่าสิบเล่ม
โรงเรียนหมายเลขสองเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงซุนม่อไม่เพียงแค่พึ่งพาความสามารถในการสอนของเขาเพื่อให้ได้รับบทบาทหลักภายในหกปี
“ข้าอยากจะเชิญเจ้าเข้าร่วมกลุ่มของข้าไม่จำเป็นต้องทำการทดสอบใดๆ และเจ้าสามารถขอรับสัญญาของอาจารย์อย่างเป็นทางการจากสถาบันว่านเต้าได้โดยตรงนอกจากนี้ ข้าขอสัญญาว่าจะมอบทรัพยากรต่างๆ ที่จำเป็นสำหรับเจ้าเพื่อยกระดับ”
เยี่ยหลงป๋อระบุราคาของเขาเนื่องจากเขาต้องการจะได้ตัวใครซักคน เขาจึงต้องเต็มใจที่จะจ่าย
ซุนม่อนิ่งเงียบเพราะเขาสัมผัสได้ถึงความจริงใจของเยี่ยหลงป๋อ ในกรณีนี้ เขาควรจะจากไป?
สำหรับครูผู้ดูแลที่มีประสบการณ์หกปีพวกเขาทั้งหมดจะเข้าใจถึงความสำคัญของการมีผู้บังคับบัญชาที่ชื่นชมและชี้นำพวกเขา
“ซุนม่อ!”
อันซินฮุ่ยไม่สามารถนั่งนิ่งๆได้อีกต่อไป ถ้านางเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในรองเท้าของซุนม่อ หัวใจของนางก็จะถูกกระตุ้นด้วยอาการนี้ดังนั้นนางจึงเดินออกมาจากด้านหลังต้นหม่อนและถามว่า “เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”