บทที่ 583: บรรพชนเฒ่าของข้าให้มาเชิญ…
“ผมเป็นเซิ่งเหรินละ!” น้ำเสียงของเจียงเหอดูไม่ได้ใส่ใจ ส่วนหวางโหวที่ได้ยินก็สะดุ้งและจ้องเจียงเหอเขม็งอยู่หลายสิบวิด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ จากนั้นเมื่อตั้งสติได้ก็ถอนหายใจออกมา “ถ้าเป็นคนอื่นพูดฉันคงจะไม่เชื่อหรอก... แต่พอเป็นเธอพูดถึงไม่อยากเชื่อแต่ก็ต้องเชื่อล่ะนะ” หลังจากตกใจเสร็จหวางโหวก็คิดว่...
