ตอนที่7: เผชิญหน้ากับหน่วยที่สอง (1)
เมื่อพระอาทิตย์ค่อยๆขึ้นบนฟ้า บางแห่งไม่ไกลจากเขตหนึ่งของรุคงไก มีบ้านหลังหนึ่งตั้งอยู่. คนสี่คนกำลังนั่งหันหน้ามองกัน. เป็นชายสองคนและหญิงสองคน.
ชายคนแรกมีผมสีดำและใส่ชุดกิโมโนสีดำพร้อมตรารองหัวหน้าอยู่บนแขน. เขามองไปที่คนอื่นๆแล้วกล่าว
“มีธุระอะไรพี่ใหญ่? พี่ก็รู้นี่ว่าเขตนี้ไม่ได้อยู่ใต้การดูแลของพี่น่ะ”
สีหน้าของเขาดูดุดันและจริงจังมาก. เขาคือชิบะ ไคเอ็น รองหัวหน้าหน่วย13.
คนที่อยู่ข้างหน้าเขานั้นเป็นชายที่แก่กว่าและมีลักษณะคล้ายๆกัน. ใครดูก็รู้ว่าทั้งสองคนนั้นเป็นพี่น้องกัน. แต่สิ่งที่ทำให้ทั้งสองแตกต่างก็คือ คนแรกนั่งอย่างสบายใจไม่เดือดร้อนอะไรเลย ส่วนอีกคนนั้นก็มีชุดคลุมสีขาวขนาดใหญ่พร้อมตัวอักษร สิบ ในภาษาคันจิอยู่ข้างหลัง.
เขาคือชิบะ อิชชิน หัวหน้าหน่วยที่สิบ. พอเห็นสีหน้าจริงจังของน้องเขาแล้ว อิชชินก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆให้.
ในโซลโซไซตี้นั้น มีตระกูลใหญ่สี่ตระกูลที่เป็นที่รู้กัน. ตระกูลที่แม้แต่วังกลาง46ห้อง ผู้คุมใจกลางโซลโซไซตี้ยังต้องเกรงใจ.
ตระกูลเหล่านั้นคือ ชิโฮอิน, คุจิกิ, อิเซะและสึนะยาชิโระ.
แต่สิ่งที่คนไม่รู้ก็คือความจริงแล้วไม่ได้มีแค่สี่ตระกูลแต่เป็นห้าต่างหาก. ตระกูลชิบะเองก็เป็นหนึ่งในนั้น. น่าเสียดายที่ไม่รู้เพราะอะไร ตระกูลชิบะจึงสูญเสียความยิ่งใหญ่และแย่ไปกว่านั้นก็คือถูกขับไล่ออกมาจากเซเรเทย์ด้วย.
ตอนนี้ในเมื่อบุตรชายคนโตของตระกูลเป็นหัวหน้าหน่วย, ตระกูลนี้ก็อาจจะถูกนับเป็นตระกูลชั้นสูงระดับเล็กได้อยู่. เสียดายที่ไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น.
“แกจะโกรธไปถึงไหนเนี่ย? แกก็รู้ดีนี่ว่าชั้นไม่ได้อยากจะขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูลน่ะ”
ไคเอ็นส่ายหัว “ไม่ใช่เรื่องนั้น. ถึงผมจะเคยเกลียดพี่เพราะเรื่องนี้ในอดีต แต่พอได้เข้า13หน่วยพิทักษ์แล้วผมก็ได้เข้าใจว่าเซเรเทย์มันเน่าเฟะแค่ไหน. ผมโมโหก็เพราะพี่ทำตัวเหมือนนางเอกที่ยอมเสียสละตัวเองเพื่อตระกูลต่างหาก”
พอได้ฟังแบบนั้นเส้นเลือดก็ปูดขึ้นมาบนหน้าผากเขา. เสียงหัวเราะจากผู้หญิงสองคนข้างๆไม่ได้ทำให้เขาใจเย็นลงเลย.
“คุคาคุ, รันงิคุ มันตลกตรงไหนไม่ทราบ?”
ชิบะ คุคาคุ, ผู้หญิงผมสีดำพร้อมหุ่นยั่วใจของเธอเอามือมาปิดปากไว้เพื่อกลั้นขำ. ดวงตาสีเขียวของเธอเต็มไปด้วยความชอบใจแต่ก็พยายามกลั้นไว้เพื่อไม่ให้พี่ชายเธอเสียหน้า.
มัตสึโมโต้ รันงิคุ รองหัวหน้าหน่วย10กลับหัวเราะออกมาเสียงดังแทน.
ไคเอ็นเมินสองคนนั้นไปเพราะรู้จักนิสัยดีอยู่แล้ว จากนั้นก็หันไปหาพี่ชายของเขา “ตอบผมมาสิ พี่มาทำไม?”
อิชชินเกาหัวแล้วถอนหายใจออกมา “ตาแก่ส่งชั้นมาหลังจากได้รับรายงานของเด็กนั่น. แค่ฮอลโล่วโผล่มาในเขตหนึ่งก็แปลกพออยู่แล้ว แต่ตอนนี้กลับมีวิญญาณหน้าใหม่ที่ใช้วิถีมารได้หลังจากมองแค่ครั้งเดียวก็ยิ่งไปกันใหญ่เลย”
ผ่านมาแล้วสามวันตั้งแต่โมโมะไปรายงานสถานการณ์.
ไคเอ็นขมวดคิ้วขึ้นมา “แล้วหัวหน้าผมล่ะ?”
“นายก็รู้นี่ว่าเขาไม่ค่อยสบาย. ตอนประชุมก็แทบจะไม่ไหว”
“อะไรนะ?!”
ไคเอ็นลุกขึ้นมาทันที. เป็นที่รู้ๆกันว่าหัวหน้าแห่งหน่วย13, อุคิทาเกะ จูชิโร่นั้นถึงแม้จะเป็นหนึ่งในหัวหน้าที่อายุมากที่สุดก็ตาม สุขภาพของเขานั้นอ่อนแอมากๆ.
“เห้อ~ ไม่ต้องห่วงหรอก. ยัยโรคจิตสองหน้าจัดการให้แล้ว”
ไคเอ็นถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมา. เขารู้ในทันทีว่าพี่ชายตัวเองพูดถึงใคร. อุโนะฮานะ เร็ตสึ, หัวหน้าหน่วยที่4และคนที่ใช้วิถีมารรักษาได้เก่งที่สุดในโซลโซไซตี้.
เขานั่งลงอีกครั้งแล้วถอนหายใจออกมา “เข้าใจแล้วครับ. ถ้าท่านอยู่ในมือของหัวหน้าอุโนะฮานะแล้วล่ะก็พวกเราก็ไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว. แต่ทำไมพี่ถึงชอบว่านางอยู่เรื่อย? ถึงผมจะยอมรับนะว่าตอนท่านรักษาอาจจะรุนแรงไปบ้าง แต่ผมก็ไม่คิดว่าท่านจะเป็นคนสองหน้านะ”
“ฮ่าๆ~ ถ้านายได้เห็นจะไม่พูดแบบนั้น”
อิชชินเองก็เหมือนกับอุคิทาเกะ, พวกเขาคือหนึ่งในหัวหน้าที่แก่ที่สุดในโซลโซไซตี้. แต่ถ้าเทียบกับอุโนะฮานะแล้ว เขาคิดว่าตัวเองเป็นรุ่นน้องเสมอ.
เพราะนางก็เกือบจะแก่พอๆกับหัวหน้าใหญ่, ทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่อายุมากกว่า2พันปี.
แต่ไม่ใช่แค่นั้น, เขารู้ดีเลยว่าหัวหน้าหน่วยที่4นั้นไม่ใช่คนที่อ่อนโยนและอบอุ่นเหมือนที่เธอพยายามจะแสดง.
การที่เธอเป็นเค็นปาจิคคนแรกและหัวหน้าหน่วย11ก็เพียงพอที่จะทำให้รู้แล้วว่าเธอโหดและกระหายเลือดแค่ไหน. ยิ่งไปกว่านั้นก่อนที่เธอจะมาเป็นหนึ่งใน13หน่วยพิทักษ์ เธอเคยเป็นที่เลื่องลือว่าเป็นอาชญากรที่โหดเหี้ยมที่สุดในโซลโซไซตี้.
แต่นั่นมันก็แค่ความลับที่ไม่เคยออกสู่สาธารณะและเขาเองก็ไม่อยากจะเจอหน้าคนโรคจิตแบบนั้นด้วยเลยเปลี่ยนเรื่องแทน.
“ช่างเถอะ. พวกเรากับหน่วยสองได้รับภารกิจมา. อันดับแรก, ให้พวกเราจับตาดูเขาไว้ว่ามีระดับพลังเทียบเท่าหรือมากกว่าหัวหน้าหน่วยหรือเปล่า. อย่างที่สอง พวกเราต้องพิสูจน์ตัวตนเขาให้ได้ หากเขาไม่ใช่ผู้ไม่หวังดี พวกเราจะให้เขาได้เข้าเรียน. คนที่มีพรสวรรค์แบบเขามีไว้ก็ไม่เสียหาย”
“แล้วถ้าเขาไม่หวังดีล่ะ?” ไคเอ็นถาม.
“ก็ฆ่าไง”
---
*ฮัดเช้ย*
ในที่ที่หนึ่งของรุคงไก, ชายผมสีเงินที่ถอดเสื้อพร้อมปิดตาด้วยผ้าพันแผลจามออกมาเบาๆ.
“ให้ตายสิ มีใครนินทาชั้นรึไงนะ?”
“หรือไม่ก็ คุณกำลังเป็นหวัดเพราะแต่งตัวเหมือนพวกโรคจิตตั้งแต่ไก่โห่?”
เด็กผู้ชายผมสีเงินที่อาจมองได้ว่าเป็นน้องชายเขา ประชดใส่ขณะที่กัดแตงโมอยู่.
โกโจไม่สนใจคำพูดเขาเลย เขาส่ายนิ้ว “จุ! จุ! จุ! เธอไม่เข้าใจหรอก. ร่างของผมคือความงามที่แท้จริง. เธอควรจะดีใจนะที่ได้นั่งอยู่แถวหน้าน่ะ. ว่ามั้ยโมโมะ?”
“เห?”
โมโมะที่กำลังกัดแตงโมอย่างมีความสุขอยู่สะดุ้งขึ้นมาเมื่อถูกเรียก, เธอมองกลับไปทางร่างกายที่งดงามของเขาแล้วพยักหน้าพร้อมหน้าแดงเล็กน้อย.
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเห็นผู้ชายไม่ใส่เสื้อหรอก. เพราะยมทูตส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ชาย. มันเป็นภาพปกติในโรงเรียนไปแล้ว.
สามวันผ่านไปด้วยกัน พวกเขาสามคนก็สนิทกันมากขึ้น.
พอโกโจได้เห็นท่าทีชื่นชมก็กลับไปง่วนต่อ.
ถึงแม้ร่างใหม่ของเขาจะดูคล้ายร่างก่อน, มันก็ยังมีข้อแตกต่างเล็กน้อยอยู่. เขาจึงต้องฝึกฝนเพื่อให้กลับมาเฉียบคมเหมือนในอดีตอีกครั้ง.
“เอาล่ะโมโมะ. รีบกินแล้วมานี่ซะ. ผมวอร์มเสร็จแล้ว”
โมโมะกินแตงโมหมดภายในคำเดียวแล้วรีบวิ่งไปหาโกโจ.
สามวันมานี้โมโมะได้ฝึกกับโกโจตลอด.
แม้ว่ามันจะผ่านไปแค่สามวันก็ตาม, การเคลื่อนไหว, หายใจ, และการรับรู้ของเธอก็แทบจะแตกต่างจากสามวันก่อนลิบลับเลย.
ถึงแม้เรื่องวิถีมารเธอจะนำโกโจอยู่ก็ตาม, เขาก็สู้กับพวกคำสาปมาตลอด10ปี.
พอถ่ายทอดประสบการณ์เหล่านั้นให้โมโมะ เขาก็ได้เปลี่ยนอัจฉริยะให้กลายเป็นสัตว์ประหลาด.
หลังจากฝึกฝนกันหลายชั่วโมง โกโจก็ยืดตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินโมโมะที่ตัวเปียกเหงื่อไป.
“เอาล่ะ ผมต้องไปทำอะไรซักหน่อย. พยายามฝึกวิถีพันธนาการระดับต่ำไว้ล่ะ. ชิโระ อย่าให้เธอขี้เกียจนะ.
“เข้าใจแล้ว~!”
โทชิโร่โบกมือส่งๆให้.
---
พอปล่อยให้เด็กสองคนที่จู่ๆกลายมาเป็นศิษย์แล้ว โกโจก็ออกจากที่พักไป.
พอเดินมาได้ไม่กี่นาที เขาก็มาถึงที่โล่ง.
เขาหยุดแล้วเริ่มยืดตัวเล็กน้อย.
“เอาล่ะๆ ผมไม่รู้นะว่าคุณเป็นใคร แต่มาแอบส่องคนอื่นแบบนี้มันไม่สุภาพเลยนะ?”
สิ่งเดียวที่โกโจได้ก็คือความเงียบ. แม้ว่าตาของเขาจะถูกผ้าปิดไว้ เขาก็จ้องไปทางทางหนึ่งโดยไม่ลดละ.
ตรงนั้นเองก็มีชายร่างใหญ่กำลังถือถุงมันฝรั่งและผู้หญิงตัวเล็กใส่เสื้อกิโมโนสีดำพร้อมกับเสื้อคลุมสีขาว ค่อยๆโผล่ออกมา.
“น่าประหลาดใจจังเลยนะ ไม่นึกเลยว่าพวกเราจะถูกจับได้เร็วแบบนี้”
ผู้หญิงคนนั้นมองมาทางเขาด้วยสายตาสงสัย.
ความจริงแล้วเธอไม่ต้องรับภารกิจนี้มาก็ได้ แต่เธออยากจะใช้โอกาสนี้ฝึกพวกหน้าใหม่ในหน่วย. ตอนนี้ดูเหมือนภารกิจนี่จะน่าสนใจขึ้นมาแล้วสิ.
ทางด้านโกโจเองก็ทำหน้าจริงจังเป็นครั้งแรกหลังจากที่ผ่านมานาน.
เขามั่นใจได้เลยว่าสองคนนี้แกร่งมาก.
เขายิ้มออกมา
‘ดูเหมือนจะน่าสนุกขึ้นมาแล้วสิ’
