ตอนที่ 4 พลังของริคุกัน
“ขอผมตรวจร่างกายหน่อยได้ไหม?”
หน้าของเธอแดงแปร๊ดขึ้นมาทันที.
“ห้ะ~!ห้ะ~!ห้ะ~!”
เธอลืมลนลานและตกใจจนคิดอะไรไม่ออกเลย.
เพราะถึงแม้เธอจะอายุร้อยกว่าปีแล้วก็ตาม ตอนที่ตายเธอยังเป็นแค่วัยรุ่นอยู่ ไม่ว่าจะตอนมีชีวิตหรืออยู่ที่โลกนี้ก็ตาม เธอก็ไม่ค่อยได้คุยกับเพศตรงข้ามเลย.
‘ทำไงดี?!’
สำหรับอัจฉริยะที่ใช้วิถีมารได้แค่ภายในไม่กี่เดือนอย่างเธอแล้ว นี่คือครั้งแรกที่เธอทำตัวไม่ถูกเลย.
“อื้ออ! อื้อออ! อื้อออ!”
ข้างบนต้นไม้นั่น เธอได้ยินเสียงร้องของเพื่อนเธอ. ดูเหมือนว่าเขาจะพยายามไม่ให้เธอทำตามที่บอก. น่าเสียดายที่เธอได้ตัดสินใจไปแล้ว.
เธอค่อยๆเอามือที่กำลังสั่นเลื่อนลงไปที่หน้าอก. ชายคนนี้แข็งแกร่งมากและเขาก็ได้ช่วยชีวิตเธอเอาไว้ด้วย. แต่ก่อนที่เธอจะถอดชุดออกนั้นมือเธอก็ถูกหยุดไว้.
เธอมองหน้าขึ้นไปมองชายคนนั้นทั้งน้ำตา. เธอสงสัยว่าเขาคงไม่อยากให้เธอถอดล่ะมั้ง.
ในขณะที่โกโจนั้นก็ทำสีหน้าขมขื่น, เขาแค่จะหยอกเล่นเท่านั้นไม่นึกเลยว่าเธอจะร้องไห้ออกมา.
‘เด็กคนนี้สื่อเกินกว่าที่เราคิดแหะ. เธอดูเหมือนคนประเภทที่จะถูกผู้ชายเลวๆเขี่ยทิ้ง. เอาล่ะจะอธิบายยังไงดีวะ?”
เขาฉลาดพอที่จะไม่พูดว่า แค่หยอกเล่นนะ เพราะมันจะเป็นอะไรที่โง่มาก. เขาเลยทำหน้าเครียดแล้วพยักหน้าไป.
“ดีมาก. ผมแค่สงสัยเฉยๆว่าเธอจะยอมให้คนที่ช่วยชีวิตเธอมากแค่ไหน. การกระทำของเธอเกินความคาดหมายผมจริงๆ แค่นี้แหละพอแล้ว”
‘ถ้าอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ก็ต้องมั่วนิ่มออกเอาล่ะวะ’
“แค่...ทดสอบหรอคะ?”
“ใช่แล้ว. ผมขอโทษที่ทำให้ร้องไห้นะ. หวังว่าจะไม่ถือสานะ.”
เขาแค่มั่วนิ่มเรื่องทดสอบขึ้นมาแต่เรื่องเสียใจ เขาเสียใจจริงๆ. ทำให้เด็กผู้หญิงร้องไห้ไม่ใช่งานอดิเรกเขาหรอกนะ. ถึงแม้จะทำให้ผู้หญิงที่แก่แล้วร้องไห้จะเป็นความสุขสำหรับเขาก็ตาม.
เขาเช็ดน้ำตาเธอให้ก่อนจะลุกขึ้นแล้วยื่นมือให้.
“ผมมีชื่อว่าโกโจ. โกโจ ซาโตรุ. แม่หนูชื่ออะไรล่ะ?”
เธอสะอื้นเล็กน้อยก่อนจะจับมือเขาแล้วยืนขึ้น “หนูชื่อฮินาโมริค่ะ. ฮินาโมริ โมโมะ. เป็นนักเรียนปีที่หนึ่งของโรงเรียนชินโอ”
‘โอ้. เจอแจ็คพ็อตเข้าให้แล้วสิเนี่ย’
เขาร้องออกมาด้วยความประหลาดใจแล้วกล่าว “เยี่ยมเลย. แสดงว่าหนูจะเป็นยมฑูตในอนาคตสินะ?” แล้วเขาก็ขมวดคิ้ว “ผมได้ยินมาว่าโรงเรียนเปิดรับไปแล้วนี่ครับ?”
โมโมะส่ายหัว “พวกเรามีการรับนักเรียนใหม่ทุกๆเทอมค่ะ. ตอนนี้นักเรียนในเทอมแรกกำลังหยุดกันอยู่. หนูเลยมีเวลามาหาชิ-อ๊ะ++ ชิโระจัง!!!”
เธอจำได้ว่าเพื่อนเธอกำลังถูกมัดห้อยอยู่บนต้นไม้จึงคำนับให้โกโจแล้วขอร้องว่า “โกโจซัง, หนูรู้ว่าชิโระจังทำตัวดื้อบ้าง แต่เขาก็ไม่ใช่เด็กไม่ดีนะคะ. อภัยให้เขาด้วยค่ะ”
พอมองไปที่เด็กหญิง โกโจก็ยักไหล่ให้. เขาค่อนข้างแพ้ทางให้กับคนที่ไร้เดียงสาและอ่อนโยน. ยูจิเองก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน ตอนนี้เขาคงได้ยูจิมาเพิ่มอีกคนหลังตายไปได้สัปดาห์นึงสินะ.
----
ไม่กี่นาทีต่อมา เด็กผมสีขาวจอมดื้อก็มาคำนับกับฮินาโมริด้วย.
“ขอขอบพระคุณที่ช่วยพวกเราอีกครั้งค่ะ”
ฮินาโมริกล่าวก่อนจะจ้องไปทางเด็กผู้ชายข้างๆเธอ. เด็กคนนั้นถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะกล่าว “ผมขอโทษที่ทำตัวไม่ดีใส่ครับ. ผมชื่อว่า โทชิโระ ฮิสึกายะ, ขอบพระคุณที่ช่วยพวกเราครับ”
โกโจจ้องไปทางโทชิโร่อย่างลับๆ. ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ใส่ใจแต่ตอนนี้แรงดันวิญญาณของเด็กคนนี้ดูจะมากกว่าทุกๆคนที่เขาเจอวันนี้เลย.
ถ้าฮินาโมริมีพลังได้ไม่ถึงหนึ่งในสามของเด็กคนนี้ทั้งๆที่เป็นนักเรียนแล้ว, นั่นแปลว่าฮินาโมริมีพลังต่ำกว่าปกติไม่ก็เด็กคนนี้มีพลังสูงกว่าปกติแน่ๆ.
โกโจยิ้มออกมาแล้วลูบหัวเด็กคนนั้น. เขาพยายามกลั้นไว้ไม่ให้ปัดมือโกโจออก “เธอน่าจะได้ยินชื่อผมตะกี้แล้วสินะ. เอาล่ะ, พวกเราเข้าเขตหนึ่งไปพร้อมกันดีไหม?”
‘ถ้าเด็กผู้หญิงคนนี้เหมือนยูจิ, เด็กผู้ชายคนนี้ก็คงเหมือนเมกุมิสินะ. ขนาดทำตัวยังน่ารักเหมือนกันเลย’
การแหย่เมกุมิคือการฆ่าเวลาที่เขาชอบมากๆ. เขาคงไม่เบื่ออีกแล้วตอนนี้.
ฮินาโมริรับคำชวนของเขา. หลังจากเกือบถูกฮอลโล่วฆ่าตาย เธอค่อนข้างดีใจที่มีคนแกร่งๆอยู่ด้วย.
“โกโจซัง, จะรายงานเรื่องเมื่อกี้ให้เซเรเทย์ไหมคะ?”
จู่ๆโกโจก็หยุดเดินแล้วชี้หน้าตัวเองด้วยความตกใจ “ผมนี่นะ? ทำไมต้องทำด้วย?”
แล้วฮินาโมริก็ตกใจตาม “คุณเป็นสมาชิกในหน่วยวิถีมารไม่ใช่เหรอคะ?”
หน่วยวิถีมารนั้น, ร่วมกับ13หน่วยพิทักษ์และหน่วยลับแล้วพวกเขาคือเสาหลักของโซลโซไซตี้.
ตามที่ชื่อของมันบอก, หน่วยวิถีมารนั้นเชี่ยวชาญด้านวิถีมารและคาถา, คนที่สามารถใช้วิถีมารแบบใดก็ได้สามารถเข้าร่วมกับหน่วยนี้ได้.
ดูจากที่เขาไม่มีดาบและพลังวิถีทำลายที่มหาศาลแล้ว, ฮินาโมริจึงคิดว่าเขาอยู่ในหน่วยนั้น.
พอเธออธิบายเหตุผลให้ฟังแล้ว, โกโจก็หัวเราะออกมาเสียงดังแล้วตอบว่า “โทดทีๆ, ผมไม่ได้จะหัวเราะใส่เธอหรอกนะ. ผมยังไม่ได้เป็นยมทูตเลยด้วยซ้ำ. ผมเพิ่งเข้ามาในรุคงไกเมื่อไม่นานนี้เอง”
ครั้งนี้โมโมะและโทชิโร่ตะลึงกันไปเลย. เธอนึกถึงคำพูดประหลาดๆของเขาเกี่ยวกับฮอลโล่วขึ้นมา.
‘นี่เขาเรียนรู้วิถีมารได้แค่การมองครั้งเดียวนี่นะ?’
พอเห็นสายตาตะลึงโกโจก็ยิ้มออกมา. ไม่ว่าจะอยู่หรือตายแล้วการถูกมองด้วยสายตาตะลึงก็ทำให้เขารู้สึกดีอยู่เสมอ.
