ตอนที่ 372

ตอนที่ 372

4 กรกฎาคม 2115

ในที่สุดก็มีฝนตกหนักเป็นเวลานานทำให้ผืนดินที่แห้งแล้งชุ่มชื้น

ฝนตกหนักและทีมที่วางแผนจะออกไปข้างนอกเพื่อค้นหาเสบียงก็หยุดลงเช่นกัน

งานภายนอกหยุดแล้ว แต่งานภายในยังไม่หยุด แต่ลุยเต็มที่

เสบียงที่เพิ่มขึ้นก็หมายความว่ามีสิ่งที่ต้องทำเพิ่มขึ้นเช่นกัน

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเย่ชิงซวนยุ่งกับธุระของเธอ ไม่มีใครที่ยุ่งไปมากกว่าเย่ชิงซวน

ไม่เพียงเพื่อจัดการกับเรื่องของรีสอร์ท แต่ยังดูแลชีวิตประจำวันของหลิวหมิงอวี่หลังจากนั้นเย่ชิงซวนใช้เวลาในการไปหาซอมบี้สองตัวเป็นเวลาสองชั่วโมงเพื่อฝึกความสามารถในการควบคุมของเธอ

เธอรู้สึกว่าความสามารถในการควบคุมซอมบี้สองตัวของเธอมีประโยชน์มากขึ้นเรื่อยๆ ไม่จำเป็นต้องจัดการพวกมันโดยเฉพาะ และรู้สึกเหมือนกับว่าพวกมันสองคนเป็นร่างโคลนของเธอ

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเย่ชิงซวนไม่เพียงแต่ฝึกจัดการกับซอมบี้เท่านั้น เธอยังป้อนพลังทางจิตของเธอให้กับซอมบี้สองตัวนี้อีกด้วย

เป็นเรื่องแปลกที่จะพูดว่า แม้ว่าเธอจะไม่ได้ใช้ยาพลังงานเพื่อฟื้นฟูพลังจิตของเธอ และอาศัยเพียงการฟื้นตัวของเธอเอง พลังทางจิตที่ป้อนให้กับซอมบี้นั้นเกินกว่าความสามารถทางจิตของเธอเอง

อย่างไรก็ตาม ซอมบี้สองตัวนี้เป็นเหมือนหลุมลึกที่ไร้ก้นบึ้ง ดูดซับพลังทางจิตวิญญาณที่ส่งมาจากเย่ชิงซวนอย่างต่อเนื่อง

เย่ชิงซวนกำลังต่อสู้กับซอมบี้สองตัวนี้ เธอไม่เชื่อว่าซอมบี้สองตัวนี้เป็นหลุมลึกจริงๆ ตราบใดที่เธอยังคงให้อาหารพวกมันทุกวัน

เย่ชิงซวนทุ่มเทแรงกายจนอ่อนล้าทุกวัน ราวกับว่าเธอได้ออกกำลังกายอย่างหนักหน่วง

อย่างไรก็ตาม วันรุ่งขึ้น เธอยังคงปรากฏตัวต่อหน้าฝูงชนที่เต็มไปด้วยพลัง ทั้งวิ่งก่อนและหลัง จัดการด้านลอจิสติกส์ให้กับทั้งทีม เมื่อไม่นานมานี้ ทีมที่นำโดยลู่ไห่เผิงประสบความสูญเสียครั้งใหญ่และมีผู้ได้รับบาดเจ็บจำนวนมาก ด้วยเหตุนี้ลู่ไห่เผิงจึงไปที่เมืองรอบนอกของนิคม เจียหางเพื่อรับสมัครคนเพิ่ม

คราวนี้การสรรหาคนง่ายกว่ามาก ครั้งที่แล้วหลายคนลงทะเบียนกับลู่ไห่เผิง

พวกเขาอิจฉามานานแล้วเมื่อเห็นว่าคนที่ลู่ไห่เผิงพาไปได้รับการปฏิบัติอย่างไร

คราวนี้ก็ถึงตาของพวกเขาแล้ว แค่ตะโกนก็มีคนมาลงชื่อถึง 500 คน

อันที่จริงหลิวหมิงอวี่จงใจปล่อยให้พวกเขาออกไปในช่วงเวลานั้น

ถ้าไม่ใช่เพราะไม่สามารถเลี้ยงคนจำนวนมากได้ในคราวเดียวหลิวหมิงอวี่ก็อยากจะรับสมัครพวกเขาทั้งหมด

ด้วยวิธีนี้จำนวนคนของหลิวหมิงอวี่ในวันสิ้นโลกจึงเพิ่มขึ้นอย่างมาก

ณ ห้องประชุมชั้น 3 โรงแรมดรีม

ห้าคนที่นำโดยลู่ไห่เผิงกำลังสอนผู้มาใหม่ถึงวิธีใช้อาวุธ

คนจีนจำนวนมากไม่เคยสัมผัสปืน มีปืนอยู่ในมือ มีคนจำนวนมากที่ไม่รู้วิธียิง สิ่งนี้ต้องการผู้เชี่ยวชาญในการอธิบาย

“ขอผมดูชัดๆก่อนอื่น เวลาเดิน ต้องหันปากกระบอกปืนกลับหัวแบบนี้ ถ้าปืนลั่นก็จะไม่มีใครบาดเจ็บ ฉันจะไม่พูดมากกว่านี้แล้ว” ลู่ไห่เผิงตะโกนต่อหน้าฝูงชนที่ตื่นเต้นและอยากรู้อยากเห็น

เมื่อผู้คนรู้สึกประหม่า พวกเขาจะแสดงออกมากเกินไปโดยไม่รู้ตัว และปืนก็จะยิงออกไปอย่างง่ายดาย

พวกเขาอาจไม่มีสถานการณ์นี้เมื่อเผชิญกับซอมบี้ธรรมดา แต่ลู่ไห่เผิงรู้ว่าตราบใดที่พวกเขายังคงไปที่ใจกลางเมือง พวกเขาจะพบกับซอมบี้พิเศษอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เมื่อเผชิญหน้ากับซอมบี้พิเศษ เขาไม่คิดว่าคนพวกนี้จะกล้าขนาดนั้น

แม้ว่าคุณจะไม่มีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับซอมบี้พิเศษ แต่คุณก็ไม่สามารถเป็นตัวถ่วงของทีมได้ หลังจากแนะนำพื้นฐาน ลู่ไห่เผิงก็เริ่มอธิบายวิธีการยิงให้พวกเขา

หลังจากการบรรยายสองชั่วโมง เขาถามคำถามกับบางคน แล้วจบหลักสูตร

หลังจากแยกย้ายกันไป

หยางจื่อหยงนั่งอยู่ในห้องกับลู่ไห่เผิงมองดูฝนตกหนักนอกหน้าต่างและถามอย่างเบื่อหน่าย

“เมื่อไหร่บอสจะให้เราออกไปข้างนอกอีกครั้ง มันน่าเบื่อมากที่จะอยู่แค่ในรีสอร์ท”

ฝนยังตกไม่หยุด

ลู่ไห่เผิงมองออกไปนอกหน้าต่าง ถือบุหรี่ "Crane" ไว้ในมือสูดควันเข้าปาก วางมันลงอย่างไม่เต็มใจ นี่คือบุหรี่ที่เขาเก็บมาได้เมื่อนานมาแล้ว และเขาเก็บมันไว้หนึ่งห่อ

“นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้กลิ่นบุหรี่ นายเอาไหม?”ลู่ไห่เผิงหยิบกล่องบุหรี่ออกจากกระเป๋าของเขา หยิบกล่องหนึ่งแล้วยื่นให้หยางจื่อหยง

“ขอบคุณครับหัวหน้า” หยางจื่อหยงหยิบบุหรี่ขึ้นมาและขอบคุณเขา

ลู่ไห่เผิงหยิบไฟแช็กออกมาจุดไฟให้เขา

“หึ สบายจัง” หยางจื่อหยงกล่าว

ว่ากันว่าบุหรี่หลังอาหารคือช่วงเวลาที่ทำให้รู้สึกเหมือนเทพที่มีชีวิต

“อาหยง สิ่งที่นายสนใจไม่ใช่เวลาไหนที่บอสจะให้ออกไปข้างนอก แต่นายต้องการที่จะออกไปข้างนอกและทดสอบผลลัพธ์ หลังจากทานยาวิวัฒนาการทางพันธุกรรมแล้ว อดใจรอไม่ไหวที่จะแสดงมันใช่ไหม?” ลู่ไห่เผิงล้อเล่น

หยางจื่อหยงลูบหัวของเขาด้วยความเขินอายและยิ้ม “ก้าวหน้าไปมากขนาดไหนแล้ว ไม่มีทางที่จะทดสอบที่นี่ได้”

“ทำไม ก่อนหน้านี้นายไม่ออกไปกับเจาคุน และคนอื่น ๆ?” ลู่ไห่เผิงยิ้ม

ลู่ไห่เผิงได้รับบาดเจ็บบางส่วนและกำลังพักฟื้นในรีสอร์ท แต่หยางจื่อหยงและคนอื่นๆ ที่ไม่ได้รับบาดเจ็บพวกเขาจึงพักร่างกายเพื่อรอคำสั่ง

เมื่อเจาคุนและทีมของเขาออกไปข้างนอกพวกเขาจะเข้าร่วมเป็นยามเพื่อปกป้องความปลอดภัยของโรงแรมด้วย

หยางจื่อหยงหยิบบุหรี่มาอีกมวนและพูดด้วยความเบื่อหน่ายทุกประการว่า

“มันน่าเบื่อถ้าตามพวกเขาออกไป สิ่งที่พบได้คือซอมบี้ธรรมดาตามที่บอสสั่ง อีกอย่างทีมของกัปตันเจาส่วนใหญ่เป็นการฝึกคนธรรมดาให้เป็นนักแม่นปืน เมื่อไม่มีอันตรายห้ามยิง”

ซอมบี้ธรรมดา เท่าที่เขาถือปืน ก่อนที่เขาจะรับยาพันธุกรรม ซอมบี้เหล่านั้นไม่ได้มีพลังคุกคามมากนัก ตอนนี้หลังจากกินยาวิวัฒนาการพันธุกรรมแล้ว เขาไม่คิดกลัวเลย

สิ่งที่เขาต้องการคือความท้าทาย การท้าทายซอมบี้พิเศษอย่างซอมบี้ยักษ์ นั่นคือเวลาแสดงความสามารถของเขาเอง

“หึหึ พระเจ้าให้พรไม่รู้จักรับพร” ลู่ไห่เผิงยิ้ม เขาเข้าใจความคิดของหยางจื่อหยง ก่อนหน้านี้เขาก็ทำเช่นเดียวกัน เขารู้สึกว่าทุกอย่างไม่อยู่ในสายตาของเขาและเขารู้สึกว่าอยู่ยงคงกระพันในโลก ซอมบี้ยักษ์สามารถสอนวิธีประพฤติตนให้เขาได้อย่างดี

“ก็จริง แต่ฉันชอบงานท้าทายมากกว่า พี่ใหญ่อาการบาดเจ็บของพี่ก็หายแล้ว ฉันคิดว่าพี่น้องคนอื่นๆ ก็ปกติดี ฉันได้ยินมาว่าบอสต้องการไปห้องสมุด มิฉะนั้น ไปขอบอสมอบภารกิจ แล้วเรามาทำภารกิจนี้ให้เสร็จกันเถอะ” หยางจื่อหยงเสนอแนะ

ลู่ไห่เผิงพยักหน้า “ตกลง ฉันจะหาเวลาคุยกับบอสเอง”

การสอนมือใหม่ฝึกปืนในโรงแรมเป็นเรื่องน่าเบื่อ เขาต้องการที่จะออกไปทำงานข้างนอกเพื่อวัดฝีมือ