ตอนที่ 3: ศพแรก (2)
เด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลคนนั้นยืนไม่ไหวติง, สีหน้าเธอระโรยแต่ตาของเธอยังไม่ละไปไหน.
“ชิโระ, นายฟังชั้นนะ. ค่อยๆถอยไปช้าๆแล้วรีบวิ่งให้เร็วที่สุดเลย. ที่นี่คือเขตที่1 มีคนมาช่วยเร็วแน่.”
เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงต้องมาซวยเจอเจ้าฮอลโล่วในเขต1นี่ด้วย. ปกติน่าจะถูกพวกยมฑูตน่าจัดการไปหมดแล้วตั้งแต่เขตที่40กว่าๆ.
แต่คิดไปก็เปลี่ยนสถานการณ์ตอนนี้ไม่ได้.
มือของเธอสั่นเล็กน้อย. ดาบของเธอยังไม่มีชื่อเลยด้วยซ้ำ. เธอเป็นแค่นักเรียนปีแรกแต่อย่างน้อยก็น่าจะซื้อเวลาได้ใช่ไหมล่ะ?
ถึงเธอจะบาดเจ็บที่หัวแต่โชคยังดีที่เลือดไม่ไหลมาบังตาเธอ.
“โมโมะ! ชั้นจะทิ้งเธอไว้ได้ยังไง?!”
เด็กผู้ชายไม่ได้กล้าเหมือนๆกับเธอ. เขาไม่รู้ตัวเลยว่าถ้าอยู่ต่อก็มีแต่จะเป็นภาระเปล่าๆ.
เธอกัดฟันแล้วมองไปที่เจ้าฮอลโล่วตัวนั้น. มันดูเหมือนจะชอบใจที่เห็นพวกเธอกำลังสิ้นหวัง. มันคือฮอลโล่วระดับต่ำแต่ก็ยังอันตรายเกินกว่าที่เธอจะสู้กับมันไหวได้.
“ชั้นยังจำวิถีพันธนาการไม่ได้, เดี๋ยวจะใช้วิถีทำลายถ่วงเวลาให้ก่อนแล้วกัน”
เธอรู้สึกได้แล้วว่ากำลังมีคนมา ตอนนี้ขอแค่ซื้อเวลาไว้เท่านั้น. เธอยกแขนซ้ายขึ้นมาแล้วรวบรวมแรงดันวิญญาณแล้วร่ายคาถา
“วิถีทำลายที่12. ฟุชิบิ”
ตาข่ายไฟก่อตัวขึ้นมาแล้วหุ้มร่างของเจ้าฮอลโล่วนั้นไว้. ฮินาโมริ โมโมะรู้ดีว่าตาข่ายนั้นอ่อนแอมาก แต่เธอไม่มีเวลาจะรวบรวมพลังให้ทันได้.
ตาข่ายนั้นเชื่อมกับตัวเธอด้วยด้ายสีแดงจางๆ.
“ไค.”
ตู้ม!!!
มีเสียงระเบิดดังออกมา.
“ไปเร็ว!”
ฮินาโมริไม่รอช้าเธอรีบคว้าเด็กมาแล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว.
การกระทำของเธอนั้นนับว่าฉลาดมาก. ทันทีที่เธอกระโดดออกไป ที่ที่เคยอยู่ก็ถูกระเบิดกระจุยด้วยฮอลโล่วตัวนั้น.
เธอเกือบจะหนีได้สำเร็จอยู่แล้ว แต่เจ้าฮอลโล่วนั่นรีบพุ่งมาขวางทางหนีเอาไว้.
สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวังเพราะแผนของเธอไม่ได้ผลเลย.
เธอรีบผลักเด็กชายออกไปแล้วทำตัวเป็นเหยื่อล่อให้ ในตอนนั้นเอง
“อ๋อออ, ใช้แบบนี้อย่างงั้นเองหรอ”
พอหันกลับมา เธอก็ประหลาดใจที่เห็นชายผมสีเงินหน้าตาค่อนข้างดูดีเดินออกมาจากพงหญ้า.
สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป จากนั้นเธอก็ตะโกน,
“มาทำอะไรตรงนี้น่ะ!?! หนีเร็ว!!”
เธอเสียใจกับการที่เธอหันไปมากๆ. เจ้าฮอลโล่วตัวนั้นเปลี่ยนความสนใจไปที่ชายคนนั้นแทน เขาดูไม่ทุกข์ร้อนเลยแม้แต่น้อย.
“ฮ่ะ, ว่าแล้วต้องเหมือนพวกคำสาป แต่อย่างน้อยก็น่าเกลียดน้อยกว่าล่ะนะ”
‘เจ้าโง่นี่!’
เธอไม่เข้าใจว่าเขาบ่นอะไรแต่ดูเหมือนว่ามันจะเกี่ยวกับฮอลโล่วตัวนั้น.
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงบางอย่าง. แรงดันวิญญาณระดับมหาศาลที่กดดันทุกอย่างรอบๆตัวเขา.
“ทำยังไงนะ, อ่า, ใช่แล้ว”
เขาค่อยๆยกแขนขึ้นแล้วพึมพำออกมา,
“วิถีทำลายที่12. ฟุชิบิ”
“ไค”
จู่ๆภาพทุกอย่างที่เธอเห็นก็ขาวโพลน.
-----
“ชิโระ!”
โมโมะตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจก่อนจะมองไปรอบๆ.
“โอ้~?! ตื่นแล้วเหรอครับ?”
สายตาของเธอมองไปที่ชายผมสีเงินที่กำลังนั่งอยู่หน้ากองไฟ.
“ชิโระอยู่ไหน?”
เธอถามไปด้วยความระแวง.
“นี่, เสียมารยาทจังนะมาพูดแบบนี้กับคนที่ช่วยชีวิตเธอไว้น่ะ.”
พอได้ยินเขาพูด เธอก็จำได้ขึ้นมาว่าเกิดอะไรขึ้น. สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือชายคนนี้ใช้วิชาเดียวกันกับเธอแต่ระดับพลังต่างกันมาก.
พอรู้ตัวแล้วว่าเธอเสียมารยาทกับผู้ช่วยชีวิตตัวเอง เธอจึงนางแดงขึ้นมาแล้วขอโทษไป.
“ไม่เป็นไรๆ. อย่างน้อยเธอก็รู้จักยอมรับผิดนะ.”
โกโจโบกมือ.
“ส่วนเด็กนั่นล่ะก็” เขาชี้นิ้วไปข้างหลัง. เด็กผู้ชายที่อยู่กับเธอนั้นกำลังถูกมัดกลับหัวอยู่ที่ต้นไม้.
“อะ~”
โกโจยิ้มราวกับว่าได้แกล้งคนสำเร็จแล้ว. “เจ้าเด็กนี่ไม่สุภาพเหมือนเธอ ผมเลยต้องลงโทษเสียหน่อย”
โมโมะตัวสั่นเล็กน้อยแล้วพยักหน้า.
“เอาล่ะ คุณหนูตัวน้อย. ชั้นไม่ได้ช่วยเธอเพราะอยากจะเป็นฮีโร่หรอกนะ. ปกติแล้วต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยนใช่ไหมล่ะ?”
“คะ-คุณต้องการอะไร?”
เธอถามด้วยเสียงตะกุกตะกัก. สายตาของเขาดูดุมากๆ.
“ให้ผมตรวจร่างกายได้ไหม?”
หน้าของเธอแดงขึ้นมาในทันที.