ตอนที่ 1287+1288 อย่าออกไป

ตอนที่ 1287 อย่าออกไป

เธอเพียงตอบแทนความโปรดปรานนั่นเท่านั้นเอง

ลู่ชิงสีถามคำถามสองสามข้อเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนเช้า เมื่อเขาได้ยินการเตรียมการที่เหวินหยุนฟางทำ แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไร แขนของเขาก็รัดรอบเจียงเหยาไว้แน่น

“อย่ากังวล การรับมือกับเหวินหยุนฟางเป็นเรื่องง่าย”

เจียงเหยาตบมือขึ้นและตบมือที่วางบนศีรษะของเธอ ลู่ชิงสียิ้มเบา ๆ และก้มศีรษะลงเพื่อจุ๊บลงที่ริมฝีปากของเธอ “หลังจากจบภารกิจนี้ คุณต้องมีลูกให้ผมนะ”

ลู่ชิงสีไม่กล้าทำให้เจียงเหยาตั้งครรภ์ระหว่างปฏิบัติภารกิจ เขายังอธิษฐานว่าเจียงเหยาจะไม่ตั้งครรภ์ในช่วงเวลานี้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็กังวลเล็กน้อย เขาเตรียมที่จะมีลูกในช่วงปีใหม่ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ป้องกันเลย

ดังนั้นลู่ชิงสีค่อนข้างกังวลว่า เจียงเหยาจะบอกเขาว่าเธอท้องหรือไม่ หากเธอตั้งท้องในเวลานี้ เขากลัวว่าเขาจะนอนไม่หลับในตอนกลางคืน หัวใจของเขาคงจะอยู่ที่เจียงเหยาตลอดเวลา

เจียงเหยายิ้มและถูกฝ่ามือของเขา จากนั้นทั้งสองคนก็เริ่มคุยกันถึงสิ่งที่ลู่ชิงสีและพี่เหวินได้ทำในวันนี้

แม้ว่าพี่เหวินจะบอกว่าเธอกำลังพาลู่ชิงสีออกไปเพื่อทำความคุ้นเคย แต่เธอก็ไม่กล้าปล่อยให้เขาสัมผัสกับสิ่งที่สำคัญ

ตลอดทั้งวัน ลู่ชิงสีเดินตามพี่เหวินไปตามสถานที่ต่าง ๆ เขาไปที่ทำงานของพี่ติงเพื่อทำความคุ้นเคยกับชื่อและการดำเนินงานของพวกเขา อันที่จริงถือเป็นการเสียเวลาสำหรับลู่ชิงสี

เวลาประมาณ 4 ทุ่ม อาจูกลับมาอย่างรีบร้อน ก่อนที่เขาจะทันทำอะไร เขาถูกเรียกให้ออกจากประตูอีกครั้ง

เจียงเหยาและลู่ชิงสียืนดูอยู่ชั้นบน หลังจากที่อาจูออกไปแล้ว เจียงเหยาก็เรียกคนรับใช้และถามว่า “เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ”

คนรับใช้ชำเลืองมองคนทั้งสองที่อยู่ชั้นบน คนรับใช้ไม่รู้จักตัวตนของสามีภรรยาคู่ใหม่ แต่เธอรู้สึกว่าพวกเขาต้องเป็นคนไม่ธรรมดาจึงสามารถอยู่ชั้นเดียวกับอาจูได้ ดังนั้นเมื่อพวกเขาถามเธอ เธอจึงตอบอย่างรวดเร็วว่า “อาการแพ้ของคุณหนูดูเหมือนจะรุนแรงกว่านั้น คนสองคนที่ประตูบอกว่าพวกเขาติดเชื้อจากคุณหนู พี่เหวินบอกว่านี่เป็นเพียงอาการแพ้ แต่เธออยู่กับพวกเขาทั้งวันเลยแพร่เชื้อโรคให้พวกเขาด้วย ตอนที่ฉันออกไปข้างนอก ได้เห็นใบหน้าของพวกเขาเหมือนกับคุณหนูเลยค่ะ”

“แล้วสถานการณ์ข้างนอกตอนนี้เป็นอย่างไรคะ” เจียงเหยากลั้นยิ้ม เมื่อเธอสัมผัสกับเหวินหยุนฟางและคนอื่น ๆ ในวันนี้ เธอใช้โอกาสนี้ให้ยาพิเศษแก่พวกเขาด้วย

เธอไม่เพียงมอบให้กับเหวินหยุนฟางเท่านั้น แต่ยังให้ชายสองคนที่เธอเชิญมาด้วย

ยาใช้เวลานานกว่าที่จะมีผลหลังจากการรักษาในภายหลังมากกว่าที่เคยเป็นมา

“คุณชายทั้งสองคนไปที่โรงพยาบาล แต่โรงพยาบาลหาสาเหตุไม่พบ แต่พวกเขาได้สัมผัสกับคุณหนู พวกเขาอ้างว่าติดเชื้อมาจากเธอ เขาโกรธมากและขอให้พี่ติงส่งตัวคุณหนูให้พวกเขา เขาต้องการแก้แค้นเธอ พี่ติงและพี่เหวินไม่ยอม พวกเขาจึงเริ่มเอะอะที่หน้าประตูทางเข้าหลักค่ะ”

จากนั้นคนใช้คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ตอนที่อาจูออกไป เขาบอกให้คุณอยู่ในห้อง”

ลู่ชิงสีเดาว่าเจียงเหยาต้องทำอะไรสักอย่าง ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจไม่ออกไปข้างนอกในเวลานี้

__

ตอนที่ 1288 ไม่ดี

ในขณะเดียวกันเหวินหยุนฟางก็อยู่ในโรงพยาบาลเช่นกัน เธอคำรามใส่หมออย่างเดือดดาลเพราะบาดแผลบนใบหน้าของเธอแย่ลง เธอได้จบกระจกที่บ้านและที่โรงพยาบาลทั้งหมดที่สะท้อนรูปร่างหน้าตาของเธอได้ ไม่ว่าจะเป็นแก้วน้ำ กระจกหน้าต่าง และอื่น ๆ

เธอรักความงามของเธอ ดังนั้นจึงเป็นการทรมานที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตายอย่างไม่ต้องสงสัย

เจียงเหยาดึงลู่ชิงสีกลับไปที่ห้องและแสร้งทำเป็นว่าเธอไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับความโกลาหลข้างนอก

หลังจากปิดประตู ลู่ชิงสีถามว่า “ฝีมือคุณเหรอ”

“ใช่”

เจียงเหยาพยักหน้า “มันคือยาผงดัดแปลงที่ฉันทำขึ้นเอง มันมีประโยชน์มาก”

ลู่ชิงสีตบศีรษะของเจียงเหยา เขาไม่พูดอะไร แต่มีประกายแวววาวในดวงตาของเขา

เจียงเหยาสามารถบอกได้ว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้ดีอย่างที่สายตาของเขามอง

“คุณคิดอะไร”

เจียงเหยายกมือขึ้นและสะกิดแขนของลู่ชิงสี “คุณคงกำลังคิดจะทำอะไรไม่ดีใช่ไหม”

“อย่าพูดอะไรไร้สาระ พักผ่อนก่อนเถอะ” ลู่ชิงสีปฏิเสธ จากนั้นเขาก็จับมือของเจียงเหยาและพาเธอกลับไปที่เตียง

ขณะที่พวกเขานอนบนเตียง ลู่ชิงสีหันไปมองเจียงเหยา เขาคิดถึงบ้านที่กองทัพจริง ๆ และเขาอยากจะทำภารกิจให้เสร็จโดยเร็วที่สุด

ทว่าจนถึงตอนนี้ยังไม่มีความคืบหน้าในภารกิจ ไม่เพียงแต่ในด้านของเขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงอีกด้านหนึ่งด้วย สมาชิกหลักทุกคนในกลุ่มนั้นระมัดระวังตัวมาก

เจียงเหยารู้ว่าเขาจะไม่บอกเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่เสียเวลาที่จะถามต่อไป เธอบอกลู่ชิงสีเกี่ยวกับการค้นพบของเธอในวันนี้แทน เธอเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับอุโมงค์ใต้อาคารหลักที่ตรงไปยังร้านขายของชำเล็ก ๆ ที่อยู่อีกฟากหนึ่ง

หลังจากนั้นเจียงเหยามองไปที่ลู่ชิงสีด้วยท่าทางที่ต้องการคำชม

วิธีการยกย่องของลู่ชิงสีคือการกดเธอไว้ใต้ร่างของเขาและจูบเธออย่างหนักหน่วง แต่เพราะเขาไม่มีถุงยางอนามัย เขาจึงไม่กล้าทำอะไรอีก เขาจะไม่ทำแม้ว่าเจียงเหยาจะล่อลวงเขา

เจียงเหยารอให้ลู่ชิงสีจัดการให้เธอกลับไปยังบ้านเกิดของเธอ แม้ว่าเธอไม่อยากเผชิญหน้ากับปัญหาและกลัวว่าจะต้องฟังพ่อแม่ของเธอเล่าให้ฟังว่าพวกเขาเก็บเธอมาจากภูเขาได้อย่างไร เธอรู้ว่าอย่างไรเธอต้องกลับไป เธอต้องกลับไปปลอบโยนพ่อแม่ของเธอ

ในทางกลับกัน เธอกำลังรอดูว่าลู่ชิงสีมีความคิดแย่ ๆ แบบไหนในสายตาของเขาในวันนี้

เมื่อเขาตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้น ลู่ชิงสีถามเจียงเหยาเกี่ยวกับประสิทธิภาพของยานั้น เขาบอกให้เจียงเหยามอบผงยากับมัว จากนั้นจึงขอให้มัวไปที่โรงพยาบาลและกระจายยาให้กับทั้งสามคนที่อยู่ในโรงพยาบาล

มีความโกลาหลที่ทางเข้าคฤหาสน์เมื่อคืน เจียงเหยาและลู่ชิงสีไม่ทราบว่าสุดท้ายแล้วพวกเขาแก้ปัญหากันอย่างไร ตอนแรกพวกเขาต้องการถามอาจูเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่อาจูไม่ได้บอกอะไรพวกเขาเลย อาจเป็นสิ่งที่พี่ติงและพี่เหวินสั่งเขาไว้

อย่างไรก็ตาม อาจูใช้คำสองสามคำเพื่ออธิบายสถานการณ์ของเหวินหยุนฟาง – เธอสมควรได้รับมันแล้วล่ะ เธอทำตัวเอง

เจียงเหยาต้องการอธิบาย เธอรู้สึกว่าอาจูต้องการใช้คำพูดเพื่ออธิบายเหวินหยุนฟาง ทว่าเขาไม่ได้พูดออกมาดัง ๆ เพราะเขากังวลเกี่ยวกับตัวตนของเหวินหยุนฟาง

เหวินหยุนฟางและอีกสองคนอาการแย่ลงหลังจากการเตรียมการของลู่ชิงสี เป็นผลให้บรรยากาศในบ้านทั้งหมดมืดมน แม้แต่คนรับใช้ก็ยังกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอกลัวว่าจะเจอกับพี่ติงหรือพี่เหวินโดยบังเอิญและกลายเป็นเป้าให้พวกเขาคนใดคนหนึ่งระบายความโกรธ