บทที่ 36 ตัวประหลาดหายากถูกมือใหม่แย่งชิง!

หญิงงามอย่างกู้ซิ่วสวินไม่ว่าไปที่ไหนนางก็เป็นจุดศูนย์กลางของความสนใจเสมอ

ครูฝึกสอนสองคนปรับท่าทางให้กายตรงและดูมีพลังมากขึ้นทำตัวราวกับว่าพวกมันเป็นไก่ชนที่ร้อนรนต่อสู้เพื่อชิงไก่ตัวเมียพวกมันก็แสดงท่าทางที่สมบูรณ์แบบที่สุดออกมาในทันที

“อาจารย์กู้!”

“อาจารย์กู้!”

ครูฝึกสอนสองคนขึ้นไปทักทายนางอย่างกระตือรือร้นแม้แต่ฉินเฟิ่นที่กำลังโกรธก็สูดหายใจเข้าลึกระงับความหงุดหงิดและความโกรธในใจของเขา

กู้ซิ่วสวินพยักหน้าทักทายทุกคนไม่เว้นแม้แต่ซุนม่อ ในทางกลับกันนางให้ความรู้สึกที่ดีมาก

“อาจารย์กู้มาที่นี่เพื่อซวนหยวนพ่อ?”

ฉินเฟิ่นรู้ว่าเขาไม่มีความหวังแต่เขาก็ไม่ต้องการให้ขยะอย่างซุนม่อได้ตัวซวนหยวนพ่อเช่นกัน เมื่อเห็นการมาถึงของกู้ซิ่วสวินเขาก็คิดในใจทันที

"ถูกต้อง."

กู้ซิ่วสวินอาจดูสงบอย่างผิวเผินแต่นางก็แอบดีใจเล็กน้อยที่ฉินเฟิ่นต้องล้มเหลวเพราะเขาดูหงุดหงิดนี่คือเหตุผลที่พวกเขากล่าวว่าการรับสมัครนักเรียนไม่ได้ถูกกำหนดโดยลำดับของรูปลักษณ์แต่โดยความแข็งแกร่งของบุคคล

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็มาสายเขายอมรับอาจารย์ไปแล้ว”

ครูฝึกงานที่น่าเกลียดใช้โอกาสนี้เพื่อเข้าใกล้กู้ซิ่วสวินพยายามหาทางเข้าใกล้นาง เพื่อให้สัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมที่มาจากกู้ซิ่วสวิน รู้สึกอยากสูดกลิ่นลึกๆ

"หา?"

กู้ซิ่วสวินกระสับกระส่ายและไม่อาจสงบนิ่งได้อีกต่อไปนางจ้องไปที่ฉินเฟิ่น ในความเห็นของนางอีกสามคนไม่ถือว่าเป็นภัยคุกคามและศัตรูคนเดียวของนางคือฉินเฟิ่น ที่มาจากสถาบันจี้เซี่ย

“ไม่ต้องจ้องแบบนั้นไม่ใช่ข้า!”

ฉินเฟิ่นยักไหล่

“แล้วเป็นใครกัน?”

กู้ซิ่วสวินมองไปที่ครูฝึกสอนที่อัปลักษณ์ก่อนแล้วจึงหันไปทางครูฝึกหัดที่ดูน่าเกลียดตามปกติจากนั้นนางก็ยิ้ม “ข้าไม่ชอบเรื่องตลกแบบนี้”

กู้ซิ่วสวินเป็นคนที่มีความทะเยอทะยานนางต้องการช่วยอาจารย์ใหญ่อันซินฮุ่ย ซึ่งนางชื่นชม เพื่อนำสถาบันจงโจวกลับมาหลังจากเข้าสถาบัน นางก็อุทิศตนอย่างเต็มที่กับงานของนางในทันที

นางได้รับความสำเร็จเล็กน้อยบ้างแล้ว

ในฐานะที่เป็นครูหญิงและมีความงดงามในตอนนั้นกู้ซิ่วสวินมีข้อได้เปรียบอย่างมาก นักเรียนเกือบทั้งหมดที่นางชี้แนะขณะทำงานเป็นผู้ช่วยสอนต่างประทับใจกับท่าทางของนาง

เพื่อให้ได้นักเรียนอัจฉริยะสิบคนจากการรับสมัครนักเรียนและทำลายสถิติใหม่กู้ซิ่วสวินได้เตรียมการหลายอย่างเมื่อนานมาแล้ว เมื่อนางสังเกตเห็นซวนหยวนพ่อเมื่อเช้านี้นางจัดให้นักเรียนห้าคนตามเขาไป และพวกเขาจะรายงานสถานการณ์ของเขาทุกครึ่งชั่วโมง

กู้ซิ่วสวินไม่รีบร้อนเป็นเพราะนักเรียนจะระมัดระวังอย่างมากเมื่อยอมรับครูมันเกี่ยวข้องกับอนาคตของพวกเขา  นอกจากนี้นางยังมีเป้าหมายที่แน่นอนในการรับสมัครดังนั้นนางจึงไม่ต้องเสียเวลา

อัจฉริยะอย่างซวนหยวนพ่อซึ่งได้รับการยกย่องอย่างสูงจากหลิ่วมู่ไป๋ต้องมีครูหลายคนมาเกณฑ์เขา

กู้ซิ่วสวินไม่ต้องการแข่งกับคนเหล่านั้นเพราะมันจะทำให้นางปรากฏตัวราวกับว่านางขาดชั้นเรียนดังนั้นนางจึงมาในตอนเย็นเมื่อมีครูน้อยเท่านั้น

ตามแผนของกู้ซิ่วสวินซวนหยวนพ่อจะติดต่อกับครูจำนวนมากตลอดทั้งวันเขาจะฟังคำแนะนำคำสัญญาและการแนะนำตนเองมากมาย กู้ซิ่วสวินเชื่อว่าการแสดงของนางจะสามารถเอาชนะครูคนอื่นๆ ได้อย่างแน่นอน ทำให้ซวนหยวนพ่อเปรียบเทียบได้อย่างชัดเจน เขาจะรู้ว่านาง กู้ซิ่วสวินนั้นโดดเด่นที่สุดในบรรดาพวกเขาทั้งหมด

แน่นอนว่าหลังจากถูกล้อมและโจมตีตลอดทั้งวันซวนหยวนพ่อจะรู้สึกเหนื่อยล้าทางจิตใจดังนั้นความสามารถของเขาในการพิจารณาสิ่งต่างๆ จะลดลงตามธรรมชาติซึ่งจะช่วยเพิ่มโอกาสในการชนะของนางด้วย

หลังจากใช้ความพยายามอย่างมากนางได้รับแจ้งว่าผู้ชายคนนี้ได้รับคัดเลือกจากใครบางคนเมื่อนางเพิ่งพบเขาและยังไม่ได้ทำอะไรเลย? ถ้าไม่ใช่เพราะนางต้องรักษาภาพลักษณ์ของนาง กู้ซิ่วสวินจะทุบหัวของอาจารย์ฝึกหัดสองคนนี้อย่างแน่นอน

"ข้าไม่ได้ล้อเล่น."

ครูหน้าอัปลักษณ์คนหนึ่งอธิบายอย่างรวดเร็วเขากังวลว่าจะทำให้กู้ซิ่วสวินขุ่นเคือง

ซุนม่อรู้สึกอยากหัวเราะเมื่อเห็นครูฝึกสอนที่น่าเกลียดและอัปลักษณ์อยู่รอบๆประจบเอาใจกู้ซิ่วสวิน กังวลว่าพวกเขาจะทำให้นางโกรธ เขามองไปที่กู้ซิ่วสวินและมีข้อมูลบางอย่างปรากฏขึ้น

‘หมายเหตุเมื่อกระตุ้นให้เกิดความเจ็บปวดจะมีความตื่นเต้นเล็กน้อย

ซุนม่อหัวเราะในใจ ‘ข้าไม่รู้ว่าคนเหล่านี้จะรู้สึกอย่างไรเมื่อได้รู้ความลับเล็กๆน้อยๆ ของกู้ซิ่วสวิน’

“แล้วเขาได้รับเลือกจากใคร? เจ้าใช่ไหม?”

น้ำเสียงของกู้ซิ่วสวินฟังดูเย็นชาเล็กน้อยนางกำลังคิดว่าถ้าคนอย่างผู้ชายอัปลักษณ์คนนี้ได้ซวนหยวนพ่อได้ นางจะคุกเข่าและเลียรองเท้าของเขา

"นั่นคือเขา!"

ครูฝึกสอนผู้น่าเกลียดชี้ไปที่ซุนม่อ

"หืม?"

กู้ซิ่วสวินหันมามองซุนม่ออย่างสงสัย

"ถูกต้อง"ฉินเฟิ่นเติมเชื้อเพลิง เขามาเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ในที่สุดเขาก็แบมือทั้งสองข้างออกและยักไหล่ “ข้าไม่มีคารมคมคายและไม่สามารถเอาชนะเขาด้วยคำพูดได้”

"ถูกต้องข้ารู้สึกว่าคำแนะนำดังกล่าวฟังดูเหมือนเป็นการสอพลอมากกว่า”

“สอพลอเกลี้ยกล่อม?”

ครูฝึกงานที่น่าเกลียดไม่ต้องการให้ซุนม่อโดดเด่นต่อหน้ากู้ซิ่วสวินและกล่าวให้ร้ายเขา

“มันเป็นเรื่องหลอกลวงใช่ไหม?”

ครูอัปลักษณ์ฟังดูเหมือนเป็นศัตรูมากขึ้น

กู้ซิ่วสวินนิ่งเงียบประเมินซุนม่อผ่านสายตาที่ไม่เป็นมิตรนางจะไม่รู้สึกโกรธได้อย่างไรเมื่อเหยื่อของนางถูกแย่งชิงไป? อย่างไรก็ตามสิ่งที่นางรู้สึกส่วนใหญ่คือความอึมครึมอย่างช่วยไม่ได้

เดิมนางคิดว่าคู่แข่งของนางคือหลิ่วมู่ไป๋และครูประจำคนอื่นๆ บางคนอาจเป็นมหาคุรุด้วยซ้ำ ดังนั้นนางจึงไม่คาดหวังว่าซุนม่อจะประสบความสำเร็จ

รู้สึกราวกับว่านางกำลังลับคมดาบของนางเตรียมที่จะคว้าสัตว์ประหลาดหายากจากกลุ่มผู้เล่นชั้นยอดอย่างไรก็ตามสัตว์ประหลาดหายากถูกฆ่าโดยผู้เล่นมือใหม่…

“ทำไมถึงเป็นเขาล่ะ”

ในขณะนี้กู้ซิ่วสวินผู้ซึ่งรักษาอุปนิสัยของหญิงสาวผู้สง่างามมาโดยตลอดรู้สึกเหมือนถูกสาปแช่ง นางรับไม่ได้กับการสูญเสียแบบนี้

“ถูกต้องทำไมเป็นเขาล่ะ”

ครูฝึกงานที่น่าเกลียดสองคนตกลงกันพวกเขาจะไม่รังเกียจหากพวกเขาแพ้หลิ่วมู่ไป๋หรือแม้แต่ฉินเฟิ่น อย่างไรก็ตามพวกเขารู้สึกแย่มากที่แพ้ซุนม่อ!

“เด็กคนนั้นถูกหลอกหากเจ้าก้าวเข้ามาอาจมีโอกาสกอบกู้สิ่งต่างๆ ได้” ฉินเฟิ่น แสดงสีหน้าเจ็บปวด “ทักษะฝีมือของซวนหยวนพ่อไม่ได้แย่แต่เขาตกไปอยู่ในมือของซุนม่อ ข้าเกรงว่า....”

กู้ซิ่วสวินมองไปที่ฉินเฟิ่นแล้วเดินตามเขาไปหาซุนม่อ

ลู่จื่อรั่วรู้สึกประหม่าทันทีและรีบแอบอยู่ข้างหลังซุนม่อ

กู้ซิ่วสวินไม่ได้พูดอะไร นางเดินจิกปลายเท้าและโน้มตัวไปข้างหน้า จ้องเข้าไปในดวงตาของซุนม่อราวกับว่านางเป็นแมวที่เผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่ต่อสู้เพื่อเหยื่อ

กู้ซิ่วสวินต้องการที่จะมองทะลุผ่านเขาและนางจำได้ว่านางได้พบกับเขาที่โถงประลอง ผู้ชายคนนี้มีความสามารถบางอย่างหรือไม่?

“เจ้าหวังว่าข้าจะจูบเจ้า?”

ซุนม่อพูดขึ้น

"หา?"

ครูฝึกสอนผู้อัปลักษณ์สองคนอ้าปากค้างและริมฝีปากของฉินเฟิ่นก็กระตุก อยากจะด่าซุนม่อและถามว่าเขาเป็นคนโง่หรือไม่ กู้ซิ่วสวินต้องการกัดเขาให้ตายอย่างเห็นได้ชัด

“ฮึ!”

กู้ซิ่วสวินที่ดูก้าวร้าวกลายเป็นเหมือนลูกบอลหนังที่ถูกเจาะจนสูญเสียนิสัยของนางโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่นางเห็นซุนม่อโน้มตัวไปข้างหน้าราวกับว่าต้องการจะจูบนางนางรีบถอยห่างด้วยความตกใจและเว้นระยะห่างจากเขา

"ฮะฮะ!"

ซุนม่อรู้สึกขบขันอาการแสดงออกที่วิตกกังวลของกู้ซิ่วสวินนั้นค่อนข้างน่ารัก

"เจ้า…"

กู้ซิ่วสวินรู้ว่านางถูกหลอกก็โกรธมากนางไม่เคยถูกเอาเปรียบแบบนี้มาหลายปีแล้ว แต่หลังจากการล้อเลียนของซุนม่อความเกลียดชังของนางก็หายไปอย่างมาก

“คราวหน้าเจ้าจะไม่โชคดีแบบนี้”

กู้ซิ่วสวินเดินจากไปอย่างสง่างามคอที่ตั้งตรงของนางทำให้นางดูเหมือนนางหงส์

“ในที่สุดนางก็จากไป”

ลู่จื่อรั่วตบหน้าอกของนางนิสัยของกู้ซิ่วสวินก่อนหน้านี้น่ากลัว

“อาจารย์กู้...”

ฉินเฟิ่นขมวดคิ้วนี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เขาต้องการ

กู้ซิ่วสวินไม่สนใจที่จะหันหลังกลับ (ต้องการใช้ประโยชน์จากข้าใช่ไหม? ฝันไปเถอะ!)

ไม่สามารถรับซวนหยวนพ่อเป็นศิษย์ได้ฉินเฟิ่นต้องการให้กู้ซิ่วสวินรับนักเรียนแทน แม้ว่านางจะไม่ประสบความสำเร็จแต่อย่างน้อยก็ทำให้ซุนม่ออารมณ์เสีย

“ข้าจะไม่หลงกลอุบาย!”

กู้ซิ่วสวินเป็นคนที่มีหลักการนางจะไม่ทำกิริยาบางอย่างเช่นการแย่งชิงนักเรียนของคนอื่น ยิ่งไปกว่านั้นนางเองก็มีความคิดของตัวเองเช่นกันหลังจากที่ซวนหยวนพ่อตามซุนม่อไปซักพักและพบว่าเขาไม่สามารถแสดงความเป็นครูได้ซวนหยวนพ่อก็คงอยากจะจากไป โอกาสของความสำเร็จของนางจะสูงขึ้นหากนางรอจนกว่าจะถึงเวลานั้นจึงค่อยลงมือ

"ถูกต้อง.ข้าสามารถมองหาซวนหยวนพ่อ ในเวลาที่เหมาะสมเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องชีวิตประจำวันและเพิ่มความประทับใจที่ดีต่อข้า”

กู้ซิ่วสวินรีบคิดแผนขึ้นมาในใจ

ฉินเฟิ่นไม่อยากเห็นหน้าซุนม่อและสะบัดแขนเสื้อออกไป ครูฝึกสอนที่น่าเกลียดทั้งสองคนต่างมองตามหลังของกู้ซิ่วสวินแล้วเดินตามนางไป แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถพูดคุยกับนางได้แต่ก็คงจะดีหากพวกเขาสามารถชื่นชม 'มุมมอง'ได้นานขึ้นอีกนิด

แม้แต่ปลาเค็มก็มีความฝันอาจมีวันที่พวกเขาสามารถสัมผัสนางได้!

ในที่สุดสภาพแวดล้อมก็เงียบลง

เช่นเดียวกับคนที่มีอุปกรณ์ดีๆในเกมและอดไม่ได้ที่จะหยิบออกมาชื่นชม ซุนม่อเปิดใช้งานเนตรทิพย์ของเขาและประหลาดใจกับข้อมูลของซวนหยวนพ่อ

(โอ้เมื่อเทียบกับเมื่อก่อน ปณิธานของเขาแข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อย ตอนนี้ก็ 6)

'หมายเหตุ สภาพจิตใจของเป้าหมายเติบโตขึ้นและปณิธานของเขาเพิ่มขึ้นตามธรรมชาติ'

“นี่ต้องขอบคุณข้าเหรอ?”

ซุนม่อรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย

"ถูกต้อง.นี่คือผลงานของครู โปรดทำงานหนักต่อไปและหล่อเลี้ยงซวนหยวนพ่อให้ดี”

ระบบส่งกำลังใจให้ซุนม่อ

ซุนม่อถอนหายใจยาวแม้ว่าเขาจะประสบความสำเร็จในการรับซวนหยวนพ่อเป็นศิษย์ของเขาแต่เขาก็กังวลเล็กน้อยว่าเขาอาจจะไม่มีความสามารถเพียงพอและทำให้อนาคตของเมล็ดพันธุ์นี้สูญเปล่าเมื่อเห็นว่าปณิธานของเขาเพิ่มขึ้นหนึ่ง ซุนม่อก็รู้สึกมั่นใจมากขึ้น

ติง!

“ยินดีด้วยในที่สุดเจ้าก็ได้ลูกศิษย์ส่วนตัวคนแรกแล้ว ก้าวย่างก้าวใหญ่บนเส้นทางมหาคุรุ เจ้าได้รับรางวัลเป็นกล่องสมบัติลึกลับข้าหวังว่าเจ้าจะได้รับความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่จากนี้ไป”

เมื่อเสียงแจ้งเตือนของระบบดังขึ้นหีบสมบัติขนาดใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยแสงสีม่วงก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าซุนม่อ

“โอ้มีรางวัลด้วยเหรอ?”

นี่เป็นความสุขที่คาดไม่ถึงหีบสมบัติขนาดใหญ่ส่งรัศมีลึกลับแต่งดงามออกมามันแตกต่างอย่างชัดเจนจากหีบสมบัตินำโชคก่อนนั้น

“อยากเปิดไหม”

ระบบถาม

"แน่นอน!"

ซุนม่อตบหัวเด็กสาวมะละกอเขาควรจะขี่คลื่นแห่งความโชคดีต่อไปในวันนี้เขาอาจจะจบลงด้วยบางสิ่งที่น่าอัศจรรย์

ลู่จื่อรั่วเอียงศีรษะและกระพริบตาโตขณะที่นางมองซุนม่อไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ เขาก็ลูบหัวนาง อย่างไรก็ตาม นางไม่ใช่ไม่ชอบความรู้สึกนี้ตรงกันข้าม นางสนุกเล็กน้อย

หีบสมบัติลึกลับสีม่วงเปิดออกตามคำสั่งและมีหมอกจำนวนมหาศาลพ่นออกมาในทุกทิศทาง เหมือนกับไอน้ำที่มาจากรถไฟสีเขียวของจีนในอดีตหีบสมบัติก็ค่อยๆ เปิดเผยออกมา

หนังสือที่ส่องแสงสีม่วงลอยอยู่ในอากาศอย่างเงียบๆ ราวกับเจ้าสาวที่รอจะแต่งงาน รอให้ซุนม่อสัมผัสมัน

“ข้าเสร็จแล้ว!”

ซวนหยวนพ่อกระโดดขึ้นและทุบหน้าอกของเขาอย่างแรงเขารู้สึกว่าอาการของเขาน่าทึ่งมาก และเขาก็มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะต่อสู้ในทันทีไม่ เขารอไม่ได้

“อาจารย์ซุนพวกท่านสามารถไปทานอาหารได้ ข้าจะไปสู้!”

ซวนหยวนพ่อหยิบหอกของเขากระโดดขึ้นไปบนหลังคาโกดังและหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยก่อนที่ซุนม่อจะทันพูดอะไร