บทที่ 13 : ข้ามีภรรยาตัวน้อย
บทที่ 13 : ข้ามีภรรยาตัวน้อย
เซียวหานเจิงมองนางอย่างทำอะไรไม่ถูก
“ข้ารบกวนเจ้าอีกเรื่องได้หรือไม่?”
สือชิงลั่วมองเขา “หืม?”
แล้วนางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าร้อนรนดังมาจากด้านนอก
เซียวหานเจิงพูดอย่างอ่อนแรง “เจ้าช่วยพยุงตัวข้าขึ้นได้หรือไม่? ข้าอยากนั่ง”
“ได้สิ!” สือชิงลั่วลุกขึ้นและเดินเข้าไปหา
นางจับแขนของเซียวหานเจิงขึ้นมา แต่นางก็ไม่รู้ว่าควรดึงตัวเขาให้ลุกขึ้นมาได้ยังไง
นางรู้ดีว่าบุรุษผู้นี้นอนไม่ได้สติมานานหลายวัน และเขาก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย
เขาไม่สามารถรับสารอาหารทางสายน้ำเกลือเหมือนในยุคปัจจุบันได้ ดังนั้น ร่างกายของเขาจึงอ่อนแอมาก
นางจึงก้มตัวลงและประคองแผ่นหลังของเขาเอาไว้ จากนั้นก็ยกร่างกายท่อนบนของเขาขึ้นและดันตัวของเขาขึ้นมา
ร่างกายของเซียวหานเจิงที่อยู่ในอ้อมแขนของนางแข็งทื่ออีกครั้ง
สตรีนางนี้ไม่เขินอายสักนิดเลยหรือ?
หลังจากเคลื่อนย้ายตัวเขาให้อยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสมแล้ว สือชิงลั่วก็ปล่อยตัวเซียวหานเจิงและวางหมอนไว้ด้านหลังเขา “เรียบร้อย”
“ขอบคุณ!” เซียวหานเจิงมีสีหน้าผิดแปลกไปเล็กน้อย
สือชิงลั่วยิ้มขันเมื่อนางเห็นใบหน้าขัดเขินของเขา เขาอายหรือ?
จุ๊ๆ สามีของนางช่างไร้เดียงสาจริงๆ
เมื่อเซียวหานเจิงนั่งพิงกับหัวเตียงเรียบร้อยแล้ว เขาก็ได้ยินเสียงผลักประตูให้เปิดออก
แม่เซียวและอีกสองคนรีบวิ่งมาอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นคนที่กำลังนั่งพิงหัวเตียงอยู่ แม่เซียวกับเซียวป๋ายหลี่ก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ ดวงตาของเซียวเอ้อร์หลางก็แดงก่ำเช่นเดียวกัน
“เจิงเอ่อร์ เจ้าฟื้นแล้ว ดีจริงๆ!” แม่เซียวประกบมือเข้าด้วยกัน
“พี่ชาย!” เซียวป๋ายหลี่กับเซียวเอ้อร์หลางต่างพากันรุมล้อมเขาเอาไว้
เซียวหานเจิงมองมารดา น้องชาย และน้องสาวของเขาที่ยังคงมีชีวิตอยู่
เขาถึงพึ่งรู้สึกว่ามันคือความจริง
เขากลับมาแล้ว น้องชายไม่ได้จมน้ำ น้องสาวไม่ได้ถูกลากไปฝัง และมารดาไม่ได้ถูกสัตว์ป่ากัดกินในส่วนลึกของภูเขาเพราะต้องการหาเงินเพื่อซื้อยารักษาให้กับเขา
เขายังมีเวลาเพื่อสะสางเรื่องทุกอย่าง
“ท่านแม่!” เขามองมารดาด้วยสีหน้ามีความสุขและเจ็บปวดใจ
จากนั้น เขาก็มองน้องชายกับน้องสาว “ป๋ายหลี่ อี้เอ่อร์ ข้าฟื้นแล้ว ต่อไปข้าจะอยู่ที่นี่”
ไม่ต้องห่วง ครั้งนี้ ข้าไม่ปล่อยให้ใครทำร้ายพวกเจ้าแน่
ทั้งสามร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิม “ได้ ได้!”
เซียวหานเจิงมองคนอื่นๆที่กำลังเดินเข้ามา
ในหน้าหล่อเหลาของเขายกยิ้ม แต่น้ำเสียงของเขายังคงไร้เรี่ยวแรง “ผู้ใหญ่บ้าน ผู้อาวุโส ขอบคุณที่คอยดูแลมารดากับน้องๆของข้า ตอนที่ข้ายังไม่ได้สติ”
สือชิงลั่วมองเซียวหานเจิง
ครั้งนี้ เขาดูอ่อนโยนและสง่างาม
นางจึงอดคิดถึงตอนที่เขาเพิ่งฟื้นขึ้นมาไม่ได้
แววตาของเขาเย็นยะเยือกราวกับยมทูตจากขุมนรก
แต่ตอนนี้เขากลับเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
นางขมวดคิ้ว สามีเด็กของนางไม่ได้ใส่ซื่ออย่างที่นางคิด!
ผู้ใหญ่บ้านและคนอื่นๆเห็นเซียวหานเจิงฟื้นขึ้นมาแล้วต่างก็พากันยินดีและยิ้มกว้าง
ผู้ใหญ่บ้านมองเขาอย่างเอ็นดู “ดีที่เจ้าฟื้นขึ้นมาได้เสียที!”
ผู้อาวุโสลูบเคราของเขาและพูดว่า “หานเจิงโชคดีที่สามารถฟื้นขึ้นมาได้ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้”
ทุกคนต่างเห็นด้วย
สือชิงลั่วได้ยินคำพูดของพวกเขา “ไม่ใช่ว่าเขาฟื้นขึ้นมาเพราะการแก้ชงของข้าหรอกหรือเจ้าคะ?”
คำว่าแก้ชงของนางทำให้ทุกคนคิดได้ นางยังต้องการชื่อเสียงที่ดีอยู่
นางช่างเป็นเด็กสาวที่ดีเสียจริง นางเป็นผู้ที่ยอมแต่งเข้ามาเพื่อแก้ชง ในวันที่นางแต่งเข้ามา นางก็สามารถปลุกสามีขึ้นมาได้ นางช่างโชคดีจริงๆ
ในอนาคต หากนางและเซียวหานเจิงอยู่ร่วมกันไม่ได้และต้องการหย่า นางก็จะมีจุดยืนที่มั่นคง
เซียวหานเจิงคิด นางช่างกล้าพูดออกมาจริงๆ
ในอดีตเมื่อเขาหมดสติ เขาก็ฟื้นขึ้นมาด้วยตัวเอง
ในเวลานั้น ไม่มีใครช่วยแก้ชงให้กับเขาเลย
ทุกคนต่างเงียบ พวกเขาควรตอบกลับไปเช่นไรดี?
แต่ที่นางพูดมาก็ไม่ผิด
ก่อนหน้านี้ หมอได้บอกเอาไว้แล้วว่า เซียวหานเจิงอาจไม่ฟื้นขึ้นมาอีก และบอกให้พวกเขาเตรียมใจเอาไว้และอาจต้องวางแผนจัดงานศพให้เขา
แต่ตอนนี้เขาได้ฟื้นขึ้นมาแล้ว
มันยังเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่บุตรสาวบ้านสือแต่งเข้าบ้านในวันนี้พอดี นี่ช่างบังเอิญจริงๆ
ดังนั้น การแก้ชงจึงมีผลอย่างแท้จริง
ผู้ใหญ่บ้านหัวเราะและพูดว่า “ฮาฮา ภรรยาหานเจิงมีโชคเช่นกัน”
เขามองเซียวหานเจิงและพูดว่า “ภรรยาของเจ้ายินดีแต่งเข้าบ้านเจ้าเพื่อทำการแก้ชง ผู้ที่มีความคิดเช่นนี้ช่างหาได้ยากยิ่ง เจ้าต้องรักษาเอาไว้ให้ดีล่ะ”
เซียวหานเจิงอึ้งไป
เขาประหลาดใจมากที่สือชิงลั่วแต่งเข้ามาด้วยความสมัครใจของตนเอง
เขาไม่เคยพบนางมาก่อน
ตั้งแต่ที่เขาฟื้นขึ้นมาจนกระทั่งถึงตอนนี้ นางก็ได้ใช้สายตาที่กระจ่างใสและบริสุทธิ์มองมาที่เขา
มันไม่มีความรักใคร่หรือหลงใหลในสายตาของนางเลย
ในตอนนี้ เขาไม่มีอะไรเลยนอกเสียจากตำแหน่งซิ่วไฉ
ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนหน้านี้เขายังนอนไม่ได้สติ
หากนางแต่งเข้ามาก็อาจจะต้องกลายเป็นหม้าย แล้วนางต้องการอะไรกันแน่?
เขาคิดไม่ออกว่าทำไมสือชิงลั่วถึงได้แต่งงานกับเขา และเขาก็ไม่อยากคิดถึงมันในตอนนี้ด้วย
เขาค่อยๆคิดหาคำตอบหลังจากนี้ก็ได้
เขาพยักหน้าและยิ้มให้กับผู้ใหญ่บ้าน “ผู้ใหญ่ไม่ต้องห่วง ข้าต้องทำแน่”
ผู้ใหญ่บ้านพยักหน้า “เจ้าหมดสติไปสิบกว่าวันและยังอ่อนแออยู่มาก เจ้าพักผ่อนก่อนเถอะ”
“เจ้าพูดคุยกับมารดาของเจ้าเถอะ”
หลังจากพูดจบ เขาก็พาคนอื่นเดินออกจากห้องไป
สือชิงลั่วก็ลุกขึ้นเช่นกัน “ข้าจะออกไปส่งพวกท่านกลับไปที่งานเลี้ยงเองเจ้าค่ะ”
หากนางเป็นเขา นางคงต้องสงสัยอย่างแน่นอน ว่าทำไมตนเองถึงตื่นมาแล้วมีภรรยาเช่นนี้ได้
เซียวหานเจิงเข้าใจ “ข้าคงต้องรบกวนให้เจ้าดูแลแขกไปก่อน”
สือชิงลั่วจึงได้รู้ว่า ชายหนุ่มนั้นเป็นคนมีไหวพริบดีมาก “ได้ ข้าดูแลเอง”
หลังจากที่พวกเขาออกไปกันแล้ว เซียวหานเจิงก็มองไปทางมารดาของเขาและถามออกไปว่า “ท่านแม่ ท่านช่วยบอกข้าที ว่าทำไมอยู่ๆข้าถึงมีภรรยาได้?
แม่เซียวยิ้มอย่างรู้สึกผิด “คือ นางเป็นผู้มีพระคุณของน้องเจ้า”
“ข้าคิดว่า ข้าควรตอบแทนบุญคุณของนางด้วยการทุมเทกายใจให้ การแต่งนางเข้ามาก็ถือเป็นการตอบแทนบุญคุณได้เหมือนกัน ข้าจึงช่วยจัดการเรื่องการแต่งงานให้กับเจ้า”
“ชิงลั่วเป็นสตรีที่ดี น้องๆของเจ้าและข้าต่างก็ชื่นชอบนาง”
นางพูดต่อ “นางเป็นเด็กดี ในอนาคต เจ้าก็คงจะชื่นชอบนางเช่นเดียวกัน”
น้ำเสียงของนางเข้มขึ้น ไม่รู้ว่านางกำลังเน้นย้ำกับบุตรชายหรือปลอบใจตนเองอยู่กันแน่
เซียวหานเจิงงุนงง “ช่วยชีวิตหรือขอรับ?”
เอ้อร์หลางรีบพูดขึ้นมา “ใช่ขอรับ ข้าเกือบจมน้ำตอนที่ตกลงไปในแม่น้ำ พี่สาวชิงลั่วบังเอิญผ่านมาและช่วยข้าเอาไว้”
เซียวป๋ายหลี่พูด “ตอนที่พี่สาวชิงลั่วพาเอ้อร์หลางมาส่งในวันนั้น นางก็ได้เจอกับป้าใหญ่และคนจากตระกูลหวู พวกเขากำลังบังคับพาตัวข้าไปฝัง”
“นางได้ทุบตีป้าใหญ่ ข่มขู่คนจากตระกูลหวูและช่วยข้าเอาไว้”
แม่เซียวพูด “ไข้ของเจ้าไม่ยอมลด และอาการของเจ้าก็เริ่มทรุดลงเรื่อยๆ หมอบอกว่า หากไข้ยังไม่ยอมลด เจ้าก็อาจไม่ฟื้นขึ้นมาอีก”
“เป็นชิงลั่วที่เอายาของนางที่ได้มาจากอาจารย์และบอกให้พวกเราป้อนให้เจ้ากิน หลังจากนั้น ไข้ของเจ้าก็ลดลงจริงๆ”
“วันนี้ที่ชิงลั่วได้แต่งเข้ามา นางก็ทำให้เจ้าฟื้นขึ้นมาจากการแก้ชงของนาง”
“ดังนั้น ไม่เพียงชิงลั่วจะเป็นผู้มีพระคุณของครอบครัวเราเท่านั้น แต่นางยังเป็นดาวนำโชคของเจ้าด้วย”
นางเอาแต่ยกยอสือชิงลั่วไม่หยุด ด้วยหวังว่าบุตรชายจะไม่รังเกียจและดูแลอีกฝ่ายอย่างดีในอนาคต
“ใช่ ใช่ พี่สาวชิงลั่วดีมาก พวกเราชอบนางมาก และต่อไปพี่ชายก็จะต้องชอบนางเช่นเดียวกัน” เซียวป๋ายหลี่กับเซียวเอ้อร์หลางพูดเป็นเสียงเดียวกัน
เซียวหานเจิงสงสัย ในตอนที่เขานอนไม่ได้สติอยู่นั้น มารดาและน้องๆของเขา ได้ส่งมอบตัวเขาให้กับนางด้วยการแต่งงานนี้?
เขายังได้ภรรยามาโดยที่ไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยสักนิด...
