ตอนที่ 15 สาวน้อย ข้าคิดว่าข้าเคยเห็นเจ้ามาก่อน
เสวี่ยเมิ่งหานสวมหน้ากากหัวหมูเดินเข้ามาด้านหลังเตียงสีแดงอย่างเงียบ ๆ
นางเห็นว่าเจียงมู่ใส่แค่กางเกงและกำลังนอนอยู่บนเตียงโดยที่ยกหัวและเท้าขึ้นเคลื่อนไหวไปมา
และบ่นตลอดเวลา
“ทำไมบุปผาน้อยยังไม่มา”
“พวกนางทำให้แขกอย่างข้ารอนานมาก ช่างไร้ความเป็นมืออาชีพ”
“เอวเทพของข้ารอไม่ไหวแล้วะ”
เอวเทพ?
เสวี่ยเมิ่งหานมองไปที่เอวของ เจียงมู่และทันใดนั้นดวงตาของนางก็เปล่งประกายด้วยความดุดัน
นางกระโจนขึ้นเตียงกลางอากาศด้วยความโกรธทันที
นางชูกำปั้นสีชมพูเล็กๆ ขึ้น รวบรวมปราณของนางและฟาดมันลงบนเอวของเจียงมู่อย่างโหดเหี้ยม
เหล่าเหนียงจะหักเอวเทพของเจ้าเอง!
เป้ง! ราวกับมีเสียงเหล็กชนกัน!
กำปั้นของ เสวี่ยเมิ่งหานฟาดไปที่เอวของเจียงมู่อย่างสมบูรณ์
อย่างไรก็ตาม ….
“อะ อ๊า-!!!”
เสวี่ยเมิ่งหานกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
นางรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่เอวของนาง
ราวกับมีบางคนชกหมัดเข้าที่เอวของนางอย่างรุนแรงจนเอวของนางเกือบหัก
นางรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากจนร่างของนางทรุดฮวบลงบนหลังอันเปลือยเปล่าของ เจียงมู่
นางลุกขึ้นไม่ไหว
“ผีหลอก!”
เจียงมู่รู้สึกว่ามีบางอย่างอยู่บนหลังของเขาและรีบพลิกตัวด้วยความตื่นตระหนก
ยิ่งกว่านั้น เขารู้สึกว่ามีบางอย่างกระแทกที่เอวของเขา
มันเจ็บมาก
โชคดีที่เอวของเขาแข็งแรงขึ้น
เมื่อรวมกับ 'ร่างกายที่แสร้งโดนทุบตี' ที่ลดเสียหายลง 50%
มิฉะนั้นเอวของเขาอาจหักไปแล้ว
“เวรเอ้ย! เจ้าเป็นใคร!”
เจียงมู่พลิกตัวกลับ
เขาเห็นผู้หญิงสวมหน้ากากหัวหมูกำลังนอนทับร่างของเขา
“ให้ตายสิ เจ้าทำให้ข้ากลัวแทบแย่!”
เจียงมู่พยายามเอื้อมมือไปคว้าหน้ากากหมูด้วยความโกรธ อยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นให้ชัดๆ
เสวี่ยเมิ่งหานตื่นตระหนก
นางไม่สนใจความเจ็บปวดที่เอวของนางและรีบคว้ามือของ เจียงมู่
เจียงมู่ยื่นมืออีกข้างของเขาไปคว้ามัน และนางก็ยื่นมืออีกข้างของนางออกไปจับแขนเขาเช่นกัน
ผลลัพธ์.
มือของเจียงมู่ถูกนางจับไว้แน่นอยู่เหนือศีรษะของนาง
ทั้งสองคนอยู่บนเตียงสีแดงขนาดใหญ่ พวกเขามือจับกันในท่าที่คลุมเครือและน่าอาย
เวลาผ่านไป.
ทั้งสองไม่พูดอะไร แค่มองตากัน ลมหายใจออกกระทบใบหน้ากันและกัน หัวใจของพวกเขาเต้นแรงอย่างสม่ำเสมอ
มันทำให้พวกเขาเกิดความรู้สึกแปลก ๆ ที่ไม่สามารถอธิบายได้
หลังจากนั้นไม่นาน
เจียงมู่ต้องพูดเพื่อทำลายความเงียบ
“สาวน้อย ทำไมเจ้าถึงแอบตามข้ามาล่ะ”
ในขณะที่พูดนั้นเขาพยายามเอามือของเขาออก
“……”
เสวี่ยเมิ่งหานไม่ตอบ นางกลัวว่า เจียงมู่จะจำนางได้หลังจากได้ยินเสียงของนาง
นางรู้ด้วยว่านี่คือสถานที่สำหรับหาความสุข
และเตียงสีแดงขนาดใหญ่ที่มีไว้ทำสิ่งนั้นโดยเฉพาะ
ตอนนี้มีหญิงสาวกับชายหนุ่มอยู่ในห้องด้วยกัน เมื่อ เจียงมู่หลุดพ้น บางทีเขาอาจจะ….
หัวใจของนางแน่นขึ้นชั่วครู่
ดังนั้นมือที่นางจับเจียงมู่ไว้ก็ยิ่งกำแน่นขึ้น
เจียงมู่พยายามดิ้นรนอย่างไร้ประโยชน์ ความแข็งแกร่งของเขาเทียบนางไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงต้องพูด
“สาวน้อย ปล่อยข้านะ ข้าจะไม่ไล่ตามตัวจริงของเจ้าแล้วจริงๆ”
ล้อเล่นน่า ข้าไล่ตามแน่นอน! ข้าจะไม่เลิกไล่ตามเจ้าด้วย!
เหล่าจื๊อไม่มีความแค้นกับเจ้า แต่เจ้ากลับทุบตีเอวของเหล่าจื๊อ?
และข้าจะพาเจ้าไปทดสอบเอวเทพของข้าในภายหลัง!
“……”
เสวี่ยเมิ่งหานยังคงไม่กล้าส่งเสียงตอบกลับ
“เอ๊ะ? สาวน้อย ข้าคิดว่าข้าเคยเห็นเจ้ามาก่อน เจ้าเป็นคนขายประกันสัตว์อสูรเหรอ?”
เนื่องจากนางอยู่ใกล้มาก เจียงมู่จึงมองเห็นรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของนางได้โดยตรง
เมื่อรวมกับชุดยาวสีเขียวมรกตที่ มันช่างเหมือนกับสาวขายประกันอสูรที่ทางเข้าทุกประการ
“บอกข้ามาเถอะว่าเจ้าแอบตามข้ามาทำไม เราไม่รู้จักกันไม่ใช่เหรอ”
เจียงมู่ยังคงถามต่อไป
“……”
เสวี่ยเมิ่งหานยังคงไม่ส่งเสียงตอบกลับ
ตอนนี้เอวของนางเจ็บมากจนรู้สึกเหมือนกำลังจะหัก
นางไม่เข้าใจเลยว่านางได้รับบาดเจ็บได้ยังไง!
หรือว่าในห้องนี้มีคนกำลังปกป้องคนสกุลเจียง?
นางมองไปรอบ ๆ ห้องอย่างประหม่า
แต่ก็พบว่า
ในห้องขนาดใหญ่ นอกจากตัวนางและเจียงมู่บนเตียงแล้ว ไม่มีบุคคลที่สามที่ปรากฏให้เห็น
อะไร?
“ข้าถามเจ้าอยู่นะ สาวน้อย เจ้าโง่เหรอ?”
เจียงมู่รู้สึกรำคาญมาก
นางแอบโจมตีเขาไม่พอ แต่ตอนนี้นางไม่แม้แต่จะตอบกลับ และยังมองไปรอบๆ?
ดูถูกข้าคนนี้เกินไปแล้ว!
“ข้าเข้าใจแล้ว เป็นข้าเข้าใจผิดคิดว่าเจ้าเป็นโสเภณี…. นั่นคือเหตุผลที่เจ้าแอบตามข้าเพื่อแก้แค้นใช่ไหม?”
เจียงมู่คิดถึงความเป็นไปได้นี้
ท้ายที่สุดแล้ว คงไม่มีผู้หญิงคนไหนมีความสุขถ้านางทำงานอย่างหนักแต่ถูกเข้าใจผิดว่าทำงานนี้
“……”
เสวี่ยเมิ่งหานยังคงไม่ตอบกลับ
เจียงมู่โกรธทันที
ให้ตายเถอะ จะแก้แค้นข้าหรือไม่ อย่างน้อยก็พูดอะไรบ้างสิ! แล้วจับข้าไว้เช่นนี้เพื่ออะไร?
ข้าไม่เข้าใจ!
เขาพยายามที่จะเอามือของเขาออกอีกครั้ง
เมื่อเห็นเช่นนี้ เสวี่ยเมิ่งหานรีบกำมือแน่นเพื่อที่เขาจะได้ขยับไม่ได้
“สาวน้อย มันเป็นความผิดของข้าเองที่เข้าใจเจ้าผิดไป ข้าขอโทษเจ้าจริงๆ และเจ้าก็ได้ทุบตีข้าแล้ว เราเสมอกันแล้วถูกไหม”
“……”
เสวี่ยเมิ่งหานยังคงไม่พูดอะไรกลับและยังเพิ่มแรงที่จับมือเขามากขึ้น
“เวรเอ้ย เจ้าบังคับข้าเองนะ!”
เจียงมู่ขี้เกียจส่งเสียงขอร้องอีกครั้งและ จูบเข้าที่คอของนาง!
จุบ!
"อา…!"
เสวี่ยเมิ่งหานตกใจและหน้าซีด
นางเอนหลังอย่างสิ้นหวังเพื่อหลีกเลี่ยงการกระทำที่ไร้ยางอายของ เจียงมู่
อย่างไรก็ตาม จะหลีกเลี่ยงท่วงท่านี้ได้อย่างไร?
และดังนั้น
จุบ จุบ จุบ!!!
“ฮือออ~”
นางร้องไห้!
ถึงแม้นางจะร้องไห้แต่นางก็ไม่ยอมมือ!
“……”
เจ้าเป็นคนล้อเล่นกับข้า
เจ้าทำให้ดูเหมือนว่าเจ้าเป็นเหยื่อได้อย่างไร?
แฮ่ แฮ่ แฮ่ แฮ่
เจียงมู่รู้สึกหดหู่ใจ มันไม่ควรเป็นแบบนี้ต่อไป
เขาจึงพูดอย่างช่วยไม่ได้
“ไปให้พ้น สาวน้อย แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“ฮืออออออ!”
อะไร
ทำไมเจ้ายังร้องไห้อีก?
“อย่าร้องไห้ ไปได้แล้ว ข้าจะกลับด้วย”
ร้องไห้ น่ารำคาญ
“ฮือออออ!!”
“โอ้ วู้? ร้องให้ดังกว่านี้อีกส?”
เจียงมู่ยกปากขึ้นทำท่าจูบ
“~”
เสวี่ยเมิ่งหานกลัวมากจนนางหยุดร้องไห้ทันที
แต่ไหล่ที่สั่นไหวเป็นสัญญาณว่านางยังสะอื้นอยู่
ยังไงก็ตาม นางยังร้องไห้
เจียงมู่ไม่เคลื่อนไหวเช่นกัน
พูดตามตรง เขาทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นผู้หญิงร้องไห้
ในฐานนะชายหนุ่มที่ดีที่มีทัศนคติเชิงบวกในศตวรรษใหม่แม้ว่าเขาจะเล่นเป็นตัวร้ายที่นี่ก็ตาม
แต่เขาต้องการทำอะไรบางอย่างให้กับผู้หญิงคนนี้ที่ทำงานหนักเพื่อเป็นการลงโทษ
เขาเฝ้าถามตัวเองว่าทำได้ไหม
เขาทำไม่ได้ แต่เขาเป็นคนที่มีพลังงานมาก
ผู้ชายที่กำลังสวมแค่กางเกงขาสั้น
ผู้ชายที่กำลังแสดงกล้ามท้อง
ผู้ชายที่มีเอวแข็งแรงขึ้น
ข้างล่างนั่น…
สั้นๆ ลูกผู้ชาย!
“กร๊ดดดด…!!!”
เสวี่ยเมิ่งหานกรีดร้องขณะที่ร่างกายของนางกระเด้งขึ้นเหมือนกระต่ายที่หวาดกลัว
และหนีออกจากร่างกายของ เจียงมู่ราวกับสายฟ้า
ในที่สุด ด้วยความอับอายและโกรธ นางจึงเดินออกจากห้องขณะที่จับเอวของตัวเองไว้
เหลือเพียงเจียงมู่ที่ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังบนเตียงสีแดง
"โชคร้ายจริงๆ!"
“ข้าจะกลับไปที่นิกายแบบนี้ได้ยังไง”
“……”
“ไม่มีทางออกอีกแล้ว”
“ปัญหาของมืออาชีพสามารถแก้ไขได้โดยคนที่เป็นมืออาชีพเท่านั้น”
เจียงมู่กำลังจะเรียกแม่เล้า
ผลก็คือเขายังไม่ทันอ้าปากด้วยซ้ำ
เขาเห็นแม่เล้าเปิดประตูและเสวี่ยเมิ่งหานรีบวิ่งออกไปพร้อมกับสะโพกที่บิดเบี้ยวของนาง
ทันทีที่แม่เล้าเห็นการเปลี่ยนแปลงของเจียงมู่หั วใจของนางก็เต้นแรงและดวงตาของนางก็เบิกกว้าง
พระเจ้าช่วย!
ปรากฎว่าการค้นหาประมุขเจียงไม่ใช่เรื่องโกหก แต่ที่จริงแล้วคือการค้นหาความสุขของนางเอง!
ช่างน่าประหลาดใจ!
เมื่อวานนางเพิ่งโตเป็นผู้ใหญ่และวันนี้นางก็ออกมาเที่ยวกับผู้ชายทันที
และเป็น…. ผู้ชายที่แข็งแกร่งเช่นนี้!
ไม่น่าแปลกใจที่นางออกไปขณะที่จับเอวของตัวเองเอาไว้
