บทที่ 3: ไม่สามารถแสดงออกได้ เก็บซ่อนก็ไม่ได้

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว และนำความอบอุ่นไปด้วย แต่บริเวณโดยรอบก็ไม่ได้มืดสนิท ดวงจันทร์ที่สวยงามได้เข้ามาแทนที่ดวงอาทิตย์ แทนที่จะเป็นแสงแดด กลับกลายเป็นแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาในเมือง ป้องกันไม่ให้ความมืดเข้าครอบงำ

ถนนทุกสายในเมืองเล็กๆ นั้นว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง มองไม่เห็นใครเลยแม้แต่คนเดียว ในขณะที่ประชาชนกลับไปที่บ้านของพวกเขาอย่างสบายใจ

กาเบรียลนั่งลงที่โต๊ะอาหารข้างๆ มายา ชายวัยกลางคนก็นั่งอยู่อีกด้านหนึ่งของโต๊ะกับภรรยาของเขา หญิงทั้งคู่ดูคล้ายกับจะยังเป็นหญิงสาว

แม่ของกาเบรียลเสียชีวิตเมื่อเขาอายุเพียงห้าขวบ ตระกูลอาเรีย รับเขาเข้ามาในช่วงเวลาที่มีปัญหานั้น แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้รับเลี้ยงกาเบรียล แต่พวกเขาก็อนุญาตให้กาเบรียลอยู่ด้วย กาเบรียลจึงกลายเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลถึงแม้จะไม่ใช่สายเลือดของพวกเขาก็ตาม

มายาเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลอาเรีย เด็กสองคนใช้เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตร่วมกันและสนิทสนมกันมาก เพียงเพราะมายาที่ทำให้กาเบรียลไม่เคยรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวในโลกใบนี้ นางอยู่เคียงข้างเขาเสมอ แม้ในขณะที่เขารู้สึกเศร้าหรือคิดถึงแม่ นางก็จะคอยเป็นแสงสว่างของเขาในโลกแห่งความเหงามาเสมอ

"ดังนั้น ว่าแต่กาเบรียล เจ้ากำลังจะไปที่โบสถ์แห่งแสง ตอนนี้เจ้าได้กลายเป็นคนใหญ่คนโตแล้ว เจ้าจะมีอิทธิพลมากมาย เจ้ารู้สึกอย่างไร?” พ่อของมายาถามอย่างเป็นกันเอง ก่อนที่จะกัดชิ้นเนื้อที่วางไว้ตรงหน้า

"ข้าไม่แน่ใจ มันเป็นความฝันของข้าเสมอที่จะเข้าร่วมกับโบสถ์แห่งแสง ข้าโตมากับการได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับวีรบุรุษแห่งแสงที่ต่อสู้ในมหาสงครามกับผู้ชั่วร้ายแห่งความมืดเมื่อหลายศตวรรษก่อน เรื่องราวของแสงศักดิ์สิทธิ์ที่เอาชนะความมืดและช่วยชีวิตโลกเอาไว้ ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตอนนี้ข้าจะได้เป็นหนึ่งในพวกเขาแล้ว"

กาเบรียลทำได้เพียงจ้องมองที่อาหารของเขาอย่างว่างเปล่า ขณะที่เขาพยายามสรุปความรู้สึกซึ่งไม่ง่ายเลยที่จะพิสูจน์ได้ แม้เขาจะไม่รู้ว่าจริงๆแล้วตัวเองรู้สึกอย่างไร เขามีความสุข แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาก็รู้สึกเศร้าด้วยเช่นกัน

"เฮ้ เจ้าไม่สามารถให้แต้มแก่นักเวทแห่งแสงได้ทั้งหมด!" มายาพูดแทรกด้วยความโกรธเล็กน้อย "ถ้านักเวทแห่งน้ำและธาตุอื่นๆ ไม่ช่วย นักเวทแห่งแสงก็คงจะเอาชนะปีศาจเหล่านั้นได้ยาก ข้าไม่เข้าใจว่าทําไมทุกคนถึงให้แต้มกับนักเวทแห่งแสงเท่านั้น ราวกับว่าเราไม่มีตัวตนอยู่เลย"

นางเป็นนักเวทแห่งน้ำและนางไม่สามารถยอมรับที่การมีส่วนร่วมของธาตุของนางจะโดนดูถูก

"แน่นอน ธาตุอื่น ๆ ก็ช่วยได้เช่นกัน ข้าไม่ได้บอกว่าพวกเขาไม่ได้ทำ" กาเบรียลยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "เพียงแค่ว่า ...ข้าชอบธาตุแห่งแสงมากกว่า ... มันบริสุทธิ์มาก ข้าไม่รู้จะอธิบายอย่างไร แต่ข้าต้องการธาตุนี้มาตลอด และตอนนี้ก็มีแล้ว มันเหมือนกับความฝันของข้ากำลังจะเป็นจริง แต่ในขณะเดียวกัน ข้าก็รู้สึกเศร้าเช่นกัน”

เขาจ้องไปที่ตราแห่งการตื่นที่หลังมือซ้ายของเขา

"เศร้า? ทำไมรึ?" มายามองไปที่กาเบรียลอย่างสับสน "มีเรื่องน่าเศร้าอะไรงั้นรึ? เจ้ารู้ไหมว่ามีสักกี่คนที่อิจฉาเจ้าในตอนนี้? ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้รับโอกาสแบบที่เจ้าได้รับ"

"ข้ารู้ มันไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้น แค่พรุ่งนี้ ข้าจะเป็นสมาชิกของโบสถ์แห่งแสง ข้าจะต้องจากที่นี่ไป ข้าจะไม่เห็นเจ้าเป็นเวลาหลายปี... จนกว่าการฝึกของข้าจะเสร็จสิ้น"

"ถ้าข้าไปที่สถาบันแทน ข้าจะสามารถอยู่กับพวกเจ้าทุกคนได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ข้ารู้สึกเหมือนเป็นมื้อสุดท้ายที่เราจะอยู่ด้วยกัน ความคิดนั้นทำให้ข้าเศร้า" กาเบรียลมองจานตรงหน้าเขา ซึ่งเขายังไม่ได้กินเลยแม้แต่คำเดียว

"เฮ้ ทำไมเจ้าถึงทำหน้าเหมือนเจ้ากำลังจะติดคุกละ?" มายาตีหัวกาเบรียลเบาๆ "เจ้าไม่ได้กำลังจะตาย หยุดเป็นคนขี้ขลาดได้แล้ว เจ้าจะได้รับอนุญาตให้ออกมา เราจะได้พบกันอีกแน่นอน อย่าเพิ่งคิดเรื่องไร้สาระตอนนี้ กินข้าวเย็นแล้วมุ่งสู่อนาคตที่สดใส"

"ผู้คนเพียงร้อยละหนึ่งเท่านั้นที่ปลุกธาตุขึ้นได้ และเปอร์เซ็นต์นั้นยิ่งน้อยไปอีกสำหรับนักเวทแสง เราสองคนโชคดีจริงๆ วันหนึ่ง ข้าจะเข้าร่วมโบสถ์แห่งน้ำ เมื่อถึงตอนนั้น เจ้าคงจะออกจากการฝึกอบรมแล้ว เราจะได้พบกันอีกแน่นอน และมันจะเป็นการพบกันอีกครั้งที่มีความสุข" มายาวางมือของนางบนมือของกาเบรียล "มันจะไม่ใช่อาหารเย็นมื้อสุดท้ายด้วยกันของเรา ข้าสัญญา"

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่สวยงามของมายาและสัมผัสถึงความอบอุ่นจากมือของนาง กาเบรียลก็ไม่สามารถหยุดตัวเองจากการมึนงงได้ หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะ

แม้ว่าเขาจะไม่เคยบอกใคร ว่าเขาตกหลุมรักมายามานานแล้ว เขาทำได้เพียงแค่ซ่อนความรู้สึกเอาไว้เท่านั้น เขายังไม่กล้าพอที่จะบอกนาง

##ซื้อข้าวให้ผู้แปลสักจานที่ mynovel.co หรือ www.thai-novel.com นะคะ

"เจ้าพูดถูก วันหนึ่ง เราจะได้พบกันอีกครั้ง และมันจะเป็นวันที่มีความสุข" กาเบรียลตกลงกัน "ข้าจะเป็นนักบวชศักดิ์สิทธิ์ของโบสถ์แห่งแสง และเจ้าจะเป็นนักบวชของโบสถ์แห่งน้ำ"

เขาจ้องเข้าไปในดวงตาที่สวยงามของมายาชั่วขณะ 'ข้าสัญญา วันนั้น จะเป็นวันที่ข้าบอกความรู้สึกที่แท้จริงของข้ากับเจ้า เมื่อข้ากลายเป็นคนสำคัญและไม่ใช่คนที่เป็นภาระให้กับตระกูลเจ้า ข้าจะชัดเจน วันนั้น...ข้าไม่รู้ว่าคําตอบเจ้าจะเป็นอย่างไร แต่ข้าก็กลัว...แล้ว'

เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากความคิดที่หดหู่เกี่ยวกับอนาคต ในที่สุดเขาก็แตะจานของเขาและเริ่มกินเช่นกัน

ถึงแม้ว่ากาเบรียลจะคิดว่าตัวเองเก็บความรู้สึกได้ แต่ความจริงก็คือเขาไม่ได้เก่งขนาดนั้นในการเก็บความลับ พ่อแม่ของมายารับรู้ถึงความรู้สึกที่เขามีต่อลูกสาวคนเดียวของพวกเขาแล้ว

ต่างจากลูกสาวที่โง่เขลาของพวกเขา ที่ไม่รู้ตัว พวกเขารู้มานานแล้ว และมองเห็นความรักนั้นในสายตาของกาเบรียลได้อย่างชัดเจน พวกเขาก็มีความสุขเช่นกัน เพราะกาเบรียลเป็นอัจฉริยะของธาตุแห่งแสงศักดิ์สิทธิ์

พวกเขารู้ดีอย่างไม่ต้องสงสัยเลยว่ากาเบรียลจะเป็นคนสำคัญในโบสถ์แห่งแสงอย่างแน่นอน ถ้าลูกสาวจะแต่งงานกับเขาในอนาคต นางจะโชคดีมาก แม้แต่พระราชาก็ไม่สามารถรุกรานโบสถ์แห่งแสงได้! อิทธิพลของพวกเขามากเกินไป!

แม้ว่าตระกูลอาเรียจะยอมรับความสัมพันธ์นี้ แต่ก็ไม่ต้องการเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเขาต้องการปล่อยให้มันเป็นไปในทางของตัวเอง และไม่ต้องการให้ลูกสาวรู้สึกเหมือนกำลังถูกบังคับ ในใจพวกเขาทั้งคู่ต่างอวยพรให้กาเบรียลโชคดี

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว คู่สามีภรรยาวัยกลางคนก็จากไป ทิ้งกาเบรียลไว้ตามลำพังกับลูกสาว

หลังจากผ่านไปเนิ่นนาน กาเบรียลก็ทานอาหารเย็นเสร็จ เขาหยิบจานเปล่าและเริ่มเคลียร์โต๊ะในขณะที่มายารอเขาอยู่ที่โต๊ะ

หลังจากที่เขาวางจานไว้ในอ่างล้างจาน เขาก็กลับไปหามายา "เราจะออกไปข้างนอกเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์สักหน่อยไหม?"

"แน่นอน" มายาลุกขึ้นยืนและเดินตามกาเบรียลออกจากบ้าน

บันไดพาดอยู่กับผนังนอกบ้าน เนื่องจากไม่มีใครเหาะได้ พวกเขาทำได้เพียงใช้บันไดขึ้นไปบนหลังคา กาเบรียลปล่อยให้มายาเป็นผู้นําในการขึ้นบันไดแล้วเดินตามนางไป

เมื่อไปถึงหลังคา ทั้งสองนั่งชิดกัน หันหน้าไปทางดวงจันทร์ที่สวยงามขณะที่ไหล่ของพวกเขาสัมผัสกัน

"นี่เป็นคืนสุดท้ายของข้าที่นี่ ดวงจันทร์ดูงดงามมาก ข้าไม่อยากให้คืนนี้จบลงเลย" กาเบรียลจ้องมองดวงจันทร์แสนสวยงามที่ส่องแสงเจิดจ้า

"ดวงจันทร์สวยงามจริงๆ" มายาเห็นด้วย "ข้าไม่รู้ว่าทําไม มันดูสวยงามกว่าปกติเสียอีก"

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น ไม่มีใครพูดอะไรอีก เหลือเพียงความเงียบเท่านั้น

ความเงียบที่น่ากลัวถูกทําลายลงโดยกาเบรียล "มายา?"

"หือ?"

กาเบรียลหันไปด้านข้าง เพ่งความสนใจไปที่มายา "รู้สึกอย่างไรเมื่อเจ้าใช้คาถาและธาตุของเจ้า? ข้าไม่เคยทํามาก่อน รู้สึกอย่างไรงั้นรึ?"

แม้ว่าเขาจะอยากรู้จริงๆเกี่ยวกับคำถามนี้ แต่ก็เป็นความพยายามที่จะให้เขามีเหตุผลที่จะมองมายาด้วยจิตใต้สำนึก เพราะไม่ชัดเจนว่าเขาจะได้เจอนางครั้งต่อไปเมื่อใด เขาสามารถมองเห็นดวงจันทร์ได้ตลอดเวลาที่เขาต้องการในอนาคต แต่ไม่ใช่นาง นอกจากนี้ สำหรับเขาแล้ว มายายังสวยกว่าแสงของดวงจันทร์ด้วยซ้ำ

"รู้สึกอัศจรรย์มาก เป็นการยากที่จะอธิบายเป็นคำพูด แต่รู้สึกเหมือนเจ้ากำลังทำอะไรบางอย่างที่เจ้าตั้งใจจะทำ ... " มายาพยายามอธิบายอย่างดีที่สุด

"อีกไม่นาน เจ้าจะได้เรียนรู้การใช้คาถาเช่นกัน ข้าได้ยินมาว่านักเวทธาตุแห่งแสงมีคาถาที่ช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ นักเวทแห่งแสงเป็นยอดฝีมือของสถาบันอยู่แล้ว แม้ว่าข้าจะไม่เคยเห็นพวกเขาใช้คาถา แต่ข้าก็เคยได้ยินเรื่องราวบางอย่าง"

ทั้งสองนั่งอยู่บนหลังคา คุยกันหลายชั่วโมงในขณะที่มายาพูดคุยเกี่ยวกับประสบการณ์ของนางในสถาบันการศึกษา

เมื่อนางเริ่มรู้สึกกระหายน้ำเท่านั้น นางถึงได้หยุด "น่าจะเที่ยงคืนแล้ว เราคุยกันที่นี่นานมาก เราควรกลับไปนอนได้แล้ว"

"ไม่เป็นไร เจ้าไปก่อน ข้าจะอยู่ที่นี่อีกสักสองสามนาที" กาเบรียลตอบกลับ

"เจ้าแน่ใจรึ?"

"ใช่ ข้ารู้สึกไม่อยากนอนเร็วนัก"

"ข้าจะไม่บังคับเจ้า ถ้าเจ้าไม่อยากนอน แต่ถึงกระนั้น อย่าอยู่นานเกินไป" มายายืนขึ้น นางกระหายน้ำและง่วงนอนมากแม้ว่านางจะอยากอยู่เป็นเพื่อนกับกาเบรียล แต่นางก็ทำไม่ได้ "เจ้ารู้ไหม เจ้าต้องไปโบสถ์แต่เช้า เสร็จแล้วก็ควรนอนหลับพักผ่อน"

"ขอรับ เจ้านาย " กาเบรียลหัวเราะตอบ

มายาทำได้เพียงกลอกตา นางลงจากหลังคาและเข้าไปในบ้านหลังจากบอกลากาเบรียล

แม้ว่ามายาจะจากไป กาเบรียลก็ยังคงนั่งอยู่บนหลังคา จ้องมองดวงจันทร์ "ข้ารู้สึกกังวลมากเกี่ยวกับวันพรุ่งนี้ ข้าไม่รู้ว่าทำไม แต่ข้ามีความรู้สึกที่ไม่ดี ข้ากำลังคิดมากไปใช่ไหมแม่? หวังว่าข้าจะไม่ทําอะไรผิดพลาดในวันพรุ่งนี้"

"พรุ่งนี้เจ้าจะไม่ทำพัง เพราะพรุ่งนี้ของเจ้าจะไม่มีวันมาถึง ..." เสียงเย็นชาดังมาจากด้านหลัง กาเบรียลประหลดใจ ก่อนที่กาเบรียลจะหันไปดูว่าใครเป็นคนพูด มีบางอย่างกระแทกเข้าที่ด้านหลังกะโหลกศีรษะของเขาอย่างแรง

ราวกับว่ามีคนตีเขาด้วยไม้ ศีรษะของเขาเริ่มมีเลือดออก และการมองเห็นเริ่มพร่ามัว เขาตกลงมาจากหลังคา ไม่นานดวงตาของเขาก็ปิดลง

สิ่งสุดท้ายที่กาเบรียลได้ยินก่อนที่ทุกอย่างจะมืดมิดสำหรับเขา คือคำพูดเย็นชาสองสามคำ "เพื่อน ข้าคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่มีวันจากไป โชคดีที่นางไป"

ในขณะที่เขาหมดสติ เขาไม่รู้ว่าใครที่ตีเขาจากด้านหลัง...