ตอนที่ 26 ทำไมท่านไม่มัดข้าแทนละ
กลับมาที่โรงเตี๊ยม
ไป่ชิงลืมตาขึ้นมาด้วยความงุนงง
"อืม? นายท่านของข้าหายไปไหน?”
สีหน้าของนางมีแววสงสัย
สถานที่นี้อยู่ไกลจากที่เกิดเหตุชุลมุน และซูสือได้วางม่านพลังกั้นไว้ก่อนที่เขาจะจากไป และให้ยาระงับประสาทอีกเม็ดให้ไป่ชิง
ดังนั้นนางจึงหลับสนิทมาจนถึงตอนนี้และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในเมือง
“ข้าจำได้ว่าตื่นเช้ามาเหมือนได้นอนอยู่ในอ้อมแขนของนายท่าน?”
ไป่ชิงหวนนึกถึงฉากนั้น
ตัวนางเองที่ไม่ได้แต่งตัว ตัวติดกับซูสือเหมือนปลาหมึก และนางทำตัวเหมือนเด็กนิสัยเสียที่ป้องกันไม่ให้เขาจากไป...
“มันจบแล้ว ข้าควรทำอย่างไร!”
“ถึงจะเป็นนายท่าน แต่ก็น่าอายเกินไป!”
“หืออ! ข้าไม่มีหน้าเจอเขาแล้ว~~!”
ไป่ชิงปิดหน้าอันร้อนฉ่าของนาง และหวังให้มีรอยร้าวบนพื้นเพื่อขุดและลงไปซ่อน
ในขณะนั้นเอง ประตูห้องก็ถูกผลักเปิดออกอย่างกะทันหัน
ไป่ชิงรีบซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง
เสียงของซูสือดังขึ้น “อย่ามาทำเป็นหลับ ข้ารู้ว่าเจ้าตื่นแล้ว”
“ข้าเพิ่งตื่น...”
ไป่ชิงโผล่หัวออกมาอย่างเขินอาย
วินาทีถัดมา ร่างกายของนางก็ชะงักค้าง
นางเห็นซูสือที่ดูอ่อนแรงและเนื้อตัวเลอะเทอะ และมีผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดสีเขียวอยู่บนไหล่ของเขา
“นายท่าน ท่านเป็นอะไร...?”
“ก่อนอื่น ลุกขึ้นก่อน ข้าจะได้วางนางลง”
ไป่ชิงยืนขึ้นด้วยความสับสน
โยนเฉินชิงหลวนลงบนเตียง จากนั้นจึงดึงเชือกหนาๆ ออกมาจากที่ไหนสักแห่งแล้วมัดนางไว้
"สมบูรณ์แบบ"
ซูสือปรบมืออย่างพึงพอใจ
ดวงตาของไป่ชิงมีความแข็งกร้าว
เมื่อผู้หญิงในชุดสีเขียวถูกมัดมือไว้ด้านหลัง ร่างที่บอบบางอยู่แล้วของนางก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น....
เสียงของไป่ชิงกระตุก “นายท่าน ท่านทำอะไรน่ะ?”
ซูสือส่ายหัว “ผู้หญิงคนนี้ดุร้ายมาก เมื่อนางตื่นขึ้น ข้าเกรงว่าจะไม่สามารถควบคุมนางได้ ดังนั้นข้าต้องมัดนางไว้ก่อน”
ไป่ชิงกระซิบ “ท่านมีงานอดิเรกแบบนี้ด้วยหรือ?”
ซูสือตะลึงงัน “หือ?”
นิ้วของไป่ชิงพันกันและลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะรวบรวมความกล้าและพูดออกไป “นายท่าน การลักพาตัวเด็กสาวทั่วไปนั้นเป็นความผิด ทำไมไม่ลองมัดข้าแทน ถ้าท่านทนไม่ไหวจริงๆ...?”
แปะ!
ซูสือยกมือขึ้นดีดหน้าผากของนาง และพูดอย่างไร้ความปราณีว่า “เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่? นี่คือมือปราบมาร ศัตรูที่ข้าจับได้!”
"ศัตรู?"
ไป่ชิงลูบหน้าผากของนางและพึมพำ “แต่ศัตรูคนนี้สวยเกินไปหรือเปล่า?”
เฉินชิงหลวนมีผิวบอบบาง และถึงแม้จะหลับตา นางก็ยังสัมผัสได้ถึงรัศมีพลัง
คิ้วของนางขมวดเล็กน้อยและใบหน้าของนางก็ซีดเหมือนดอกไม้สีม่วงที่ทำให้เขารู้สึกสงสาร
ซูสือขมวดคิ้ว
แม้ว่าเขาและนางจะอยู่คนละฝ่าย แต่นางก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของจ้านชิงเฉิงและด้วยความโกลาหลทั้งหมดในเมืองงอวี่หลินนี้ โลกภายนอกจะรู้ในไม่ช้า
ถ้าเขาฆ่านาง จ้านชิงเฉิงจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน
แต่ถ้าไม่ฆ่า...
เมื่อนึกถึงการฆาตกรรมของเฉินชิงหลวน ซูสือก็ปวดหัว
“ลืมมันไปเถอะ เราจะให้นางอยู่ที่นี่สักพักแล้วรอให้นางหายดี”
ซูสือมองไปที่ไป่ชิง "ข้าจะรบกวนเจ้าให้ดูแลนางไปก่อนในช่วงเวลานี้"
เขามัดนางไว้ เฉินชิงหลวนได้รับบาดเจ็บสาหัสและไม่สามารถหลุดจากเชือกได้ ดังนั้นนางจะไม่คุกคามความปลอดภัยของไป่ชิง
"เจ้าค่ะ"
ไป่ชิงพยักหน้า
ในใจนางถอนหายใจเบาๆ
“ข้าดีใจที่นางไม่มีความสัมพันธ์แบบนั้นกับนายท่านของข้า ...”
......
เกิดสงครามครั้งใหญ่ขึ้นในเมือง และถึงแม้จะไกลจากที่นี่ แต่แขกก็พากันหนีออกไปแล้ว
ซูสือเปิดห้องข้างๆ และขอให้สาวใช้ต้มน้ำร้อนหนึ่งถัง
เขาแช่ตัวในอ่างอาบน้ำสบายๆ ซูสือถอนหายใจอย่างสบายใจ
ท้ายที่สุด เขาได้ผ่านการต่อสู้ที่ดุเดือด และถึงแม้เขาจะไม่ได้เสียเลือดก็ตาม แต่จิตวิญญาณของเขาก็อ่อนล้าไปบ้าง
“เปิดหน้าต่างระบบ”
[เจ้าของ: ซูสือ]
[สถานะ: เต็มไปด้วยปราณและเลือด หมดแรงเล็กน้อย]
[พรสวรรค์: ศักดิ์สิทธิ์ขั้นสมบูรณ์]
[อาณาจักร: อาณาจักรแก่นทองคำขั้นต้น]
[เคล็ดบ่มเพาะ: เคล็ดลมหายใจแห่งปรโลก(สำเร็จอย่างมาก) เคล็ดบ่มเพาะเทพปรโลก(สำเร็จขนาดเล็ก)]
[คะแนนพล็อตเรื่อง : 61]
“หกสิบเอ็ดแต้ม”
มุมปากของซูสือโค้งขึ้น “ตอนนี้ข้าเป็นอิสระจากความยากจนและกลายเป็นคนรวย!”
การเอาชนะเฉินชิงหลวนได้ 10 แต้ม ช่วยเชินซิว ฆ่าหลินฉวนได้ 10 แต้ม และการทำร้ายเย่เซียวอย่างรุนแรงได้ 40 แต้ม!
ด้วยคะแนนที่มากขึ้น การใช้จ่ายมันจึงกลายเป็นปัญหา
จากประสบการณ์ครั้งก่อน การเปิดกล่องสุ่มอย่างต่อเนื่องน่าจะคุ้มค่าที่สุด
แต่ปัญหาคือเขาอาจจะไม่โชคดีทุกครั้ง
และการสุ่มกล่องนั้นแข็งแกร่งมากจนน่าจะดึงดูดบางสิ่งที่เขาไม่ต้องการ
ซูสือคิดเกี่ยวกับมันอย่างระมัดระวัง
เขาตัดสินใจที่จะใช้ 10 แต้มเพื่อเปิดกล่องสุ่มก่อน และเก็บแต้มเหลือเอาไว้ก่อน
ในไม่ช้า เขาจะต้องกลับไปที่สำนัก และเขาอาจเผชิญหน้ากับจักรพรรดินีมารขุมนรก ดังนั้นเขาจึงต้องเก็บไว้ใช้กรณีฉุกเฉิน
เปิดกองสุ่ม
กล่องรางวัลมีไฟกระพริบ
ซูสือแตะกล่องหนึ่ง
[พรสวรรค์: สุดยอดขั้นสมบูรณ์(พร้อมชำระล้างแก่นแท้)]
“พรสวรรค์อีก?”
ซูสือขมวดคิ้ว
ตัวเขาเองเป็นมีพรสวรรค์ศักดิ์สิทธิ์อยู่แล้วและของขวัญชิ้นนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับเขาเลย
ซูสือครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและถามว่า “ระบบ รางวัลนี้สามารถมอบให้คนอื่นได้หรือไม่?”
ระบบคำตอบ [ได้ แต่จะใช้ได้ก็ต่อเมื่ออีกฝ่ายไม่ปฏิเสธ]
“แน่นอน นางจะไม่ปฏิเสธ”
ซูสือยิ้ม
เขากำลังคิดอยู่แล้วว่าจะมอบของขวัญนี้ให้ใคร
ทันใดนั้น เสียงคำรามโกรธก็ดังมาจากห้องข้างๆ
“ไอ้บ้ากาม ข้าจะฆ่าเจ้า!”
ซูสือ: "..."
