ตอนที่ 226 นายอ่อนแอเกินไป
กลิ่นอายของมันเปรียบได้กับอสูรวิญญาณระดับราชา แต่กบพิษบึงยักษ์ยังคงเป็นอสูรวิญญาณไร้เทียมทาน
“สมบัติพิษสามารถทำให้กบพิษแตงโมป่าวิวัฒนาการได้ ฉันจะต้องกลับไปรายงานที่ฐานวิจัยอสูรวิญญาณของทวีปเรา นี่เป็นการค้นพบครั้งใหม่”
อาจารย์หยาน.านถอนหายใจ “เป็นเรื่องดีที่มีกบพิษบึงยักษ์ในสายพันธุ์ของกบพิษแตงโม กบพิษแตงโมก็จะรู้สึกปลอดภัยเช่นกัน”
ในฐานะอาจารย์ การได้เห็นฉากนี้ค่อนข้างน่าตกใจ “สมบัติพิษน่าจะเป็นเพียงแค่เงื่อนไขเท่านั้น” หวังเช่อกล่าว “ถึงแม้ว่าไหวพริบของกบพิษจะไม่สูงมาก แต่ก็ไม่ต่ำเช่นกัน มันอาจพบวิธีวิวัฒนาการอย่างการสะสมสมบัติพิษเพื่อวิวัฒนาการ”
อสูรวิญญาณเป็นสิ่งมีชีวิตที่ฉลาดมากอีกด้วย มนุษย์จะศึกษาพลังวิญญาณยุทธ์ของพวกมัน
พวกมันเองก็จะศึกษาวิวัฒนาการของตนเองด้วย
“มันเป็นสิ่งใหม่”
อาจารย์หยานชานมองกบพิษบึงยักษ์ที่อยู่ห่างไกล “ความแข็งแกร่งของกบพิษบึกยักษ์นี้ช่างพิเศษเหลือเกิน ดูเหมือนว่าจะเป็นอสูรที่อาศัยอยู่เป็นเวลานานในหมู่กบพิษจำนวนมาก ในอนาคตจะมีผู้นำของกบพิษแตงโมอยู่ในบริเวณนี้”
“ด้วยการมีอยู่ของกบพิษหนองบึงยักษ์ ทำให้อาจมีอสูรป่าบางตัวที่วิวัฒนาการไปถึงขั้นสาม”
อาจารย์ก็ยังเป็นอาจารย์ แม้ว่าหยานชานจะไม่ค่อยรู้เรื่องการวิจัยอสูรวิญญาณมากนัก แต่สัญชาตญาณของเขาก็ยังถูกต้อง
ด้วยการมีอยู่ของกบพิษหนองบึงยักษ์ อสูรวิญญาณอื่นๆ ที่อยู่ข้างทะเลสาบจันทร์หยกจะถูกกระตุ้น อสูรวิญญาณธาตุน้ำจำนวนมากน่าจะมีวิวัฒนาการขั้นสามตามกัน
สภาพแวดล้อมของทะเลสาบจันทร์หยกจะดีขึ้นเรื่อยๆ
การมีอยู่ของอสูรร้ายที่มีวิวัฒนาการขั้นสามที่ทรงพลังหมายความว่าจะมีวัตถุดิบหายากมากขึ้น
สำหรับทะเลสาบจันทร์หยกนี่จะยิ่งดีขึ้นโดยธรรมชาติ
นักศึกษาหลายคนตื่นเต้นมากที่ได้เห็นวิวัฒนาการของวิญญาณอสูรป่ากับตาตัวเอง
พวกเขาได้เห็นวิวัฒนาการขั้นที่สามของอสูรวิญญาณอย่างชัดเจร แต่ความตื่นเต้นนี้ไม่ได้ลดลงเลย
หลังจากนั้นไม่นาน ความตื่นเต้นนี้ก็ค่อยๆ สงบลง
อาจารย์หยานซานมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและกล่าวว่า “มันเย็นแล้ว ทุกคนเก็บอสูรวิญญาณของเธอ เราจะกลับไปที่สถาบันกัน”
ในที่สุดความตื่นเต้นของทุกคนก็สงบลง “อาจารย์หยานซาน เรายังทำโครงการวิจัยของเราไม่เสร็จสิ้นเลยไม่ใช่หรอครับ?”
กงซีจินถามทันทีว่า “เราไม่มีสมบัติพิษแล้ว”
ทุกคนนึกขึ้นได้ว่าโครงการวิจัยยังไม่เสร็จสิ้น
พวกเขาไม่มีสมบัติพิษ
หากโครงการวิจัยไม่เสร็จสิ้น คะแนนสะสมจะไม่มีโดยธรรมชาติ
อาจารย์หยานซานยิ้มและพูดว่า “ไม่ เธอทำสำเร็จแล้ว ไม่เพียงแต่เธอทำสำเร็จเท่านั้น แต่เธอยังทำได้เกินเป้าหมายอีกด้วย”
“จะมีคะแนนเพิ่มเติมเป็นรางวัลเมื่อเรากลับไป”
นักศึกษาหลายคนตกใจ
พวกเขาไม่รู้ว่าทำสำเร็จได้ยังไง
หวังเช่อยิ้มและไม่พูดอะไร
ณ ตอนนี้...
“กา กา!”
กบพิษหนองบึงยักษ์ที่วิวัฒนาการแล้วตกลงบนผิวน้ำ
ที่น่าสนใจคือ แขนขาของมันเหมือนกับพัดที่รองรับผิวน้ำแต่ไม่ตกลงไป
เห็นได้ชัดว่ามันใหญ่มาก แต่ก็สามารถยืนนิ่งบนน้ำได้ มันดูแปลกมากที่มันกระโดดไปมาแต่น้ำไม่กระเซ็นสักนิด มันดูเบามาก
มันทำให้เกิดแค่ระลอกคลื่นบนน้ำเท่านั้น
มันเดินไปที่ใบบัวแล้วก็ตบน้ำ
วินาทีถัดมา ดอกบัวจันทร์หยกขนาดมหึมาปรากฏขึ้นเหนือน้ำในทะเลสาบ ดอกบัวเหล่านี้น่าสนใจมาก ดูเหมือนว่าพวกมันจะถูกกบพิษบึงยักษ์รวบรวมมาและไม่ได้เติบโตในทะเลสาบ
ดอกบัวลอยมาหานักศึกษา
“นี่คือของขวัญขอบคุณใช่ไหม?” อวิ๋นเฟยโม่ตกใจ “ฉันรู้สึกไม่ดีเลย...ท้ายที่สุดสมบัติพิษเหล่านั้นก็เป็นของพวกมัน เราแค่ส่งคืนให้เท่านั้น”
“พอเธอพูดถึงมัน ฉันก็อายนิดหน่อยแหะ” กงซีจินกพูดวอย่างเชื่องช้า “ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเราไม่ต่อสู้กับพวกนั้น ผลึกพิษของมันก็คงไม่แตกสลาย”
“อสูรไม่ได้คิดเหมือนมนุษย์อย่างพวกเรา พวกมันไม่คิดมากขนาดนั้น” สุ่ยชิงหลิงพูดเบาๆ “มันเหมือนกับที่อสูรวิญญาณจะไม่ทรยศเรา...กับกบพิษหนองบึงยักษ์นี้ มันคิดว่าเราช่วยมัน”
สิ่งนี้ทำให้นักศึกษาหลายคนก้มหน้าคิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับอสูรวิญญาณ
“ในเมื่อกบพิษบึงยักษ์มอบให้เธอ ก็รับไปเถอะ” อาจารย์หยานชานเดินไปและยิ้ม “สำหรับเธอดอกบัวจันทร์หยกดีกว่าสมบัติพิษ นี่เป็นพืชวิญญาณที่ค่อนข้างหายาก”
นักศึกษาหยิบดอกบัวจันทร์หยกขึ้นมาและถอนหายใจ
“ฉันจะนำไปและเรียกอินทรีกระซิบภูเขา ตามฉันมา เราจะออกเดินทาง” อาจารย์หยานซานกล่าว
มีต้นไม้อยู่รอบๆ ทะเลสาบจันทร์หยก
มันไม่เหมาะกับการที่อินทรีกระซิบภูเขาจะลงจอด
กบพิษบึงยักษ์ที่อยู่ห่างไกลส่งเสียงร้องอีกสองครั้ง และนักศึกษาก็เดินออกไป
เหล่านักศึกษาต่างเก็บอสูรวิญญาณของพวกเขา ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความปิติ
หลังจากที่หวังเช่อเก็บดอกบัวจันทร์หยกแล้ว เขาก็พูดกับหนอนน้อยที่อยู่ห่างไกลออกไปว่า
“ได้เวลากลับแล้ว” หนอนผีเสื้อน้อยจุ่มร่างของมันลงในน้ำที่ริมทะเลสาบและฝังหัวของมันไว้ข้างในราวกับว่ามันกำลังอาบน้ำอยู่ “ซซซ!”
หนอนน้อยกระโดดขึ้นจากน้ำ
เมื่อเขาเข้าใกล้ หวังเช่อพบว่าหนอนน้อยมีผลึกสีเขียวเข้มอยู่ในปากของมัน
“เอ๊ะ นี่มันอะไร”
หวังเช่อเหลือบมอง “แกเอามันมาตอนไหน?”
หนอนน้อยส่งเสียงฟ่อ
ตอนดอกบัวจันทร์หยกบินผ่านมา และก็ตกลงมาที่ด้านหน้าของมัน
มันร้องออกมาสองสามครั้ง บอกว่าคนตัวใหญ่ให้มา
หวังเช่อมองผลึกขนาดเท่ากำปั้นในปากของหนอนผีเสื้อน้อย
“นี่...นี่อาจเป็นผลึกพิษที่เกิดจากวิวัฒนาการของกบพิษหนองบึงยักษ์?”
หวังเช่อสัมผัสได้ด้วยสัมผัสเซ๊ยนของเขาและรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ สมบัติพิษของกบพิษแตงโมเป็นสีเขียวอ่อน ในขณะที่สมบัติพิษของกบพิษนั้นเป็นสีเขียว
มีเพียงสมบัติพิษที่ผลิตโดยกบพิษบึกยักษ์เท่านั้นที่มีสีเขียวเข้ม
สิ่งนี้มีค่ามาก
สมบัติพิษถูกผลิตขึ้นโดยกบพิษบึงยักษ์ป่าเท่านั้น
กบพิษบึงยักษ์ป่าหายากแค่ไหน?
สมบัติพิษไม่สามารถควบแน่นได้ภายในวันครึ่ง
ตัวอย่างเช่น สมบัติพิษของกบพิษแตงโมจะควบแน่นทุกสองถึงสามสัปดาห์เท่านั้น
แม้ว่าสิ่งนี้จะไม่ใช่สมบัติตามธรรมชาติ แต่ก็ยังหายากจนผิดปกติ
หวังเช่อมองกบพิษบึงยักษ์ที่อยู่ไกลออกไป
บังเอิญกบพิษบึงยักษ์ก็หันกลับมามองเขาเช่นกัน
หวังเช่อครุ่นคิดได้ความว่า 'ดูเหมือนว่ามันจะเป็นรางวัลเพิ่มเติม'
เขาพูดกับหนอนเขียวว่า “พ่นไหมของแกน่าจะสามารถพัฒนาได้อีกครั้ง ฉันสงสัยว่าพ่นไหมของแกจะแข็งแกร่งแค่ไหนในอนาคต...หลังจากกลั่นสมบัติพิษนี้แล้ว มันอาจจะทำให้แกมีภูมิต้านทานต่อพิษได้ในระดับหนึ่ง”
“ซซซ?”
หนอนผีเสื้อน้อยเอียงหัวและก็เข้าใจว่าหวังเช่อหมายถึงอะไร
มันกำลังจะแข็งแกร่งขึ้น
เขาใส่สมบัติพิษพิเศษนี้ลงในเหรียญของหนอนผีเสื้อน้อย
หวังเช่อนำหนอนเขียวตามนักศึกษาคนอื่นไป
อย่างไรก็ตาม พวกเขาหยุดอยู่ตรงครึ่งทาง
“โอ้ นี่ใช่พี่หนานหรือเปล่า”
กงซีจินมองคนที่ขวางทางและยิ้ม "เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ดูเหมือนว่าประสบการณ์ในถิ่นทุรกันดารของนายจะยังไม่มากพอ นายเจออันตรายอะไร?”
โม่หนานเปียกโชกและใบหน้าของเขาซีดเล็กน้อย แต่ท่าทางของเขายังคงอยู่เหมือนเดิม
เขายิ้มและพูดว่า “ฉันได้เรียนรู้บทเรียนของฉันแล้ว ฉันยอมรับความพ่ายแพ้ในวันนี้ อย่างไรก็ตาม พวกนายไม่มีทางคิดวิธีนี้ได้ ใครสอน? ใครให้พวกนายกล้าคิดร้ายต่อฉัน? พวกนายต้องรู้ว่าฉันต้องการสมบัติพิษของกบพิษเลยมาซุ่มโจมตีฉันก่อน”
"น่าประทับใจ"
เมื่อเขารู้สึกตัว เขาเกือบจะคิดว่ามีคนทรยศอยู่ในชมรมของเขา
คนที่ทำต้องรู้เกี่ยวกับเป้าหมายของพวกเขาดี
มิฉะนั้นจะไม่สามารถวางแผนต่อต้านเขาได้
พอนึกถึงทีหลังก็รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้
นักศึกษาของชมรมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนักศึกษาใหม่เหล่านี้ พวกเขาจะบอกเพื่ออะไร?
กงซีจินและนักศึกษาคนอื่นๆ รู้สึกตลก
เขารู้สึกภาคภูมิใจและมีความสุข
“ทำไมฉันต้องบอกนาย” อวิ๋นเฟยโม่เดินออกไปและเยาะเย้ย “ในเมื่อนายยอมรับความพ่ายแพ้ ก็อย่ามาขวางทาง”
โม่หนานเหลือบมองอวิ๋นเฟยโม่ โดยเฉพาะที่มือของเธอ และพบว่ามันน่าสนใจยิ่งขึ้นในทันที
มือของอวิ๋นเฟยโม่ไม่ได้รับบาดเจ็บเลย
นี่หมายความว่าเธอไม่ได้หยิบสมบัติพิษที่เขาจงใจทำลาย
เธอไม่ได้รับผลกระทบใดๆ จากมัน
ในความเห็นของโม่หนาน ด้วยความที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะของอวิ๋นเฟยโม่และคนอื่นๆ จึงเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะรู้
มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มองการกระทำของเขาออก
โม่หนานหวาดมองในหมู่นักศึกษาและจ้องมองไปที่หวังเช่อ
เมื่อนักศึกษาเห็นสิ่งนี้ พวกเขาก็ตกตะลึงในทันที สายตาของโม่หนานนี้เฉียบคมจริงๆ
เขาสามารถบอกได้ทันทีว่าคือหวังเช่ออย่างงั้นหรอ?
“นักศึกษา นายเก่งมาก” โม่หนานถอนหายใจ
“นาย...”กงซีจิน อวิ๋นเฟยโม่ และนักศึกษาคนอื่นๆ กำลังจะพูด แต่ทันทีที่พวกเขาพูด พวกเขาก็ตระหนักอะไรบางอย่าง “เป็นเขาจริงๆ”
โม่หนานมองไปที่หวังเช่อด้วยความสนใจ
กงซีจินและคนอื่นๆ สาปแช่งอยู่ภายใน ผู้ชายคนนี้ฉลาดแกมโกงจริงๆ
เห็นได้ชัดว่าเขาแค่หลอกพวกเขา น่าเสียดายที่กงซีจิน อวิ๋นเฟยโม่ และคนอื่นๆ ยังเด็กเกินไป
พวกเขาแสดงคำตอบให้เขาเห็นอย่างง่ายดาย “พี่หนาน รู้ได้ยังไง?” นักศึกษาคนหนึ่งถาม
“มองคนอื่นแล้วมองเขา?”
โม่หนานพูดอย่างไม่เป็นทางการว่า “ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น หน้าตาของเขาไม่เข้ากับนักศึกษาใหม่คนอื่นๆ เขาแตกต่างอย่างสิ้นเชิง เมื่อเทียบกับเขา นักศึกษาคนอื่นๆ เป็นเหมือนตัวละครรอง ในหนังสือจะเป็นแค่ตัวละครที่คนจำชื่อไม่ได้ด้วยซ้ำ”
กงซีจินและนักศึกษาคนอื่นๆ รู้สึกเจ็บปวดทันที
“นายต้องการจะให้พวกเราตีกันถึงพูดอย่างนี้ใช่ไหม?” สุ่ยชิงหลิงกล่าวทันทีว่า “รุ่นพี่ทำกันแบบนี้หรือไง?”
ในที่สุดนักศึกษาก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง
หวังเช่อมองไปที่สุ่ยชิงหลิงด้วยความประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าผู้หญิงที่ปกติจะเงียบๆ คนนี้จะใจเย็นและฉลาดได้ขนาดนี้
“นั่นเป็นไปไม่ได้” โม่หนานยิ้มและพูด “ฉันแค่อยากรู้จักเขา ฉันไม่คิดว่ามหาวิทยาลัยของเธอจะมีนักศึกษาใหม่ที่เก่งเช่นนี้ นายชื่ออะไรนักศึกษา?”
“นายอ่อนแอเกินไป ไม่คู่ควรที่จะรู้จักชื่อของฉัน” หวังเช่อกล่าว
ด้วยเหตุนี้ หวังเช่อจึงเดินผ่านโม่หนานและคนอื่นๆ ไปหาอาจารย์หยานซานที่อยู่ไกลออกไป