บทที่ 396 มันเป็นกับดัก (ฟรี)

บทที่ 396 มันเป็นกับดัก (ฟรี)

การต่อสู้ยังไม่จบหรือเพิ่งเริ่มต้น

“ข้าล้มเหลว” ลูกธนูของ เซี่ยหยูหัว พลาด ท่าทางของนางเย็นชา

“ไม่มีอะไรหรอก” เย่สวี่ มองนายน้อยโจวด้วยดวงตาที่แผดเผา “ถ้ามีใครไม่เสี่ยงชีวิตเพื่อปิดกั้นลูกธนูสำหรับเขา ตอนนี้เขาคงกลายเป็นศพไปแล้ว”

“น่าเสียดายที่แผนของเจ้าเสียเปล่า”

ก่อนหน้านี้ พวกเขาตกลงกันว่าหวังซิ่วและคนอื่นๆ จะจงใจเหยียบเส้นไหมสีขาวเพื่อดึงดูดความสนใจของศัตรู เซี่ยหยูหัว จะยิงธนูเพื่อจับหัวหน้า แต่ใครจะรู้ว่านางจะล้มเหลว

เย่สวี่ไม่ได้พูดอะไร ตอนนี้ไม่ใช่เวลาคุย ศัตรูที่ทำสงครามกับ หวังซิ่ว ดูเหมือนจะรู้ว่าด้านหลังเปลี่ยนไปและพวกเขาก็ถอยกลับอย่างช้าๆ เมื่อเทียบกับด้านข้างของพวกเขา หวังซิ่ว และอีกสามคนก็ดำเนินไปอย่างราบรื่นมาก

อย่างไรก็ตาม นี่ก็เป็นจุดสิ้นสุดเช่นกัน ลูกศรต่อเนื่องสร้างแรงกดดันอย่างมากต่อหวังซิ่วและคนอื่นๆ

เย่สวี่มองไปที่ เซี่ยหยูหัว และเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "โปรดช่วยโจมตีจากด้านหลัง"

"เจ้าต้องการเข้าไปสู้โดยตรงหรือไม่" เซี่ยหยูหัว รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเรื่องนี้ นางคิดว่า เย่สวี่เป็นคนที่มั่นคง แต่นางไม่คิดว่าเขาจะมีด้านเช่นนี้

“เมื่อเผชิญกับอำนาจเด็ดขาด ทุกสิ่งเป็นเพียงกระดาษบางๆ เท่านั้น” เย่สวี่กล่าวเบา ๆ “ได้โปรด”

เนื่องจาก เย่สวี่มีความมั่นใจมาก เซี่ยหยูหัว จึงไม่มีเหตุผลที่จะไม่เห็นด้วย เย่สวี่รีบวิ่งออกไปและนางก็มองที่หลังของเขา ลูกธนูสามลูกถูกผูกไว้ที่คันธนูสีแดงและยิงตรงไปที่ เย่สวี่

เย่สวี่รู้สึกถึงแรงลม แต่เขาไม่ได้หันศีรษะ เมื่อลูกธนูกำลังจะยิงใส่ เย่สวี่ทันใดนั้นมันก็โค้งงอเป็นวงกลม และจุดหักเหก็ปรากฏขึ้นบนหลังของ เย่สวี่!

“เกิดอะไรขึ้น!” โจวฮุ่ยมองไปข้างหลังเขา ลูกธนูเพิ่งถูกยิงจากที่นี่ และในขณะนี้ ลูกธนูสามลูกก็มาถึงตรงหน้าเขาพร้อมๆ กัน

“ไม่ต้องห่วง ข้าอยู่นี่แล้ว! เจ้าแค่ต้องระวังกับดักของเจ้า!” ชายผิวดำคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว และมีดแมเชเทในมือของเขาถูกฟันทันทีที่ลูกศรมาถึง ชายผิวสีคร่ำครวญและเลือดไหลออกจากบาดแผลมากขึ้น แต่สุดท้ายเขาก็คำรามและผ่าศรผ่าครึ่ง!

ขณะที่โจวฮุ่ยแสดงสีหน้ามีความสุข เขาเห็นแสงจ้าอยู่ข้างหน้าเขา แสงสีเลือดได้เบ่งบาน เขาจ้องไปที่ฝ่ามือที่ขาดของเขาอย่างว่างเปล่า และในวินาทีต่อมา เขาก็กรีดร้องอย่างน่าสังเวช!

“เจ้ากล้าดียังไงมาทำร้ายผู้อื่นต่อหน้าข้า!” สีหน้าโกรธแค้นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายชุดดำ เมื่อเขากำลังจะยกดาบขึ้นฟันเย่สวี่ เขาถูกเย่สวี่เตะออกไป!

ในทางกลับกัน เนื่องจาก เย่สวี่ตัดฝ่ามือของโจวฮุย ได้สำเร็จ ลูกธนูที่ยิงโดยมือนั้นลดลงครึ่งหนึ่งทันที หวังซิ่ว, ฮันยี่และคนอื่น ๆ ที่มีความได้เปรียบไม่สามารถระงับความแข็งแกร่งของพวกเขาได้อีกต่อไป

ในชั่วพริบตาไม่มีใครเหลือยืนอยู่ในป่าอีกต่อไป!

โจวฮุย มองไปที่บุคคลที่เข้ามาใกล้อย่างช้าๆ เขาต้านทานความเจ็บปวดจากการสูญเสียฝ่ามือและพูดว่า “ข้าเป็นสมาชิกของตระกูลโจว และข้ามีคำขอก่อนที่ข้าจะตาย!”

“ตระกูลโจว ตระกูลโจวไหน?” เย่สวี่ถาม

แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่พ่ายแพ้ แต่โจวฮุยก็ภูมิใจมากเมื่อกล่าวถึงนามสกุลของเขา

“ตระกูลโจวใดที่สามารถมีได้ในโลกอนันต์ แต่ข้าไม่ใช่คนตระกูลหลัก ข้าเป็นสาขาหนึ่งของตระกูลดาบน้ำมังกรโจว ข้าไม่ได้ขู่เจ้าโดยบอกว่าข้ามาจากตระกูลโจว แต่เจ้าสามารถ ช่วยข้าเพื่อประโยชน์ของตระกูลโจว!”

เขาไม่ได้คาดหวังว่านี่จะเป็นครอบครัวของแม่ของเขาจริงๆ

เย่สวี่ อยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาไม่รู้ว่าโจวฮุยนี้มีนิสัยอย่างไร มันคงไม่ดีถ้าเขาปล่อยโจวฮุยไป เขาไม่สามารถรับประกันได้ว่าโจวฮุยจะไม่โกรธเคืองที่เขาตัดมือ แต่ถ้าเขาฆ่าเขาโดยตรง มันคงแย่ยิ่งกว่า... ไม่ถูกต้อง นอกจากผู้คนจากนิกายคงหลิงเต๋อแล้ว ยังไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างการแข่งขันล่าสัตว์

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่สวี่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขายิ้มและพูดว่า "เจ้าต้องการให้ข้าปล่อยเจ้าไปหรือไม่"

ทุกคนที่เข้าร่วมการแข่งขันล่าสัตว์มียันต์สีเหลือง การใช้มันหมายถึงการยอมรับความพ่ายแพ้ และจะมีคนมาพาผู้แพ้ออกไป

โจวฮุยพูดอย่างไม่คาดฝัน: “เจ้าปล่อยหูต้าไป และปล่อยให้พวกเขาใช้ยันต์สีเหลืองออกไป เราได้รับการว่าจ้าง และพวกเขาจะไม่แก้แค้นเจ้าเพราะข้า”

โจวฮุยชี้ไปที่ชายชุดดำที่หมดสติ เขารู้สึกได้ว่าชายชุดดำยังนอนนิ่ง บางทีเขาอาจจะตายก่อนที่จะแสดงพลังและมีส่วนร่วมในเกมล่าสัตว์

“ยกโทษให้ข้าที่ไม่เชื่อฟังคำสั่ง” เย่สวี่มองที่โจวฮุย อย่างใจเย็น อีกฝ่ายดูเศร้า เขาส่ายหัวและถอนหายใจ แต่เขาไม่ได้ขออะไรอีก

พวกเขาเป็นคู่แข่งกัน มันเป็นความเมตตาของพวกเขาที่จะช่วย แต่ก็เป็นสิทธิ์ของพวกเขาที่จะไม่ช่วยเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม ประโยคต่อไปของ เย่สวี่ทำให้ตาของเขาสว่าง

“ออกไปด้วยกันซะ” เย่สวี่พูดอย่างเฉยเมย กึ่งติดตลก “แต่ถ้าชายชุดดำคนนี้มาสร้างปัญหาให้ข้าอีก ข้าจะทำให้เจ้าพบกับความยากลำบาก”

นี่หรือคือ... ปล่อยเขาไป?

โจวฮุยลืมตาขึ้น เขาไม่ได้คาดหวังว่า เย่สวี่จะปล่อยเขาไป

“แต่ทำไมเจ้าถึงช่วยชายชุดดำคนนี้?” เย่สวี่ถามอย่างสงสัย หนิงฮวนและโจวฮุย ต้องช่วยทหารรับจ้างแม้ว่าเขาจะต้องตาย เห็นได้ชัดว่าไม่สมเหตุสมผล

“ตอนแรกข้าดูถูกเขา แต่แล้วข้าก็พบว่าเขาเต็มใจเสียสละชีวิตเพื่อข้า ดังนั้น ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลโจว ข้าก็เต็มใจที่จะเสียสละชีวิตเพื่อเขาโดยธรรมชาติ”

ดวงตาของโจวฮุย สงบ เขาไม่ต้องการเป็นหนี้ใคร นี่คือความภาคภูมิใจของตระกูลโจว

ต้องยอมรับว่าโจวฮุยคนนี้เป็นสุภาพบุรุษ แต่น่าเสียดายที่ระดับของทีมยังไม่ดีพอ

ในเวลานี้ หวังซิ่ว และคนอื่น ๆ ก็เข้ามาเช่นกัน เย่สวี่บอกพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ แม้ว่า เหยากวงไม่เห็นด้วย แต่สุดท้ายนางก็เห็นด้วย

การใช้ยันต์เหลืองต้องมีสติ หลังจากปลุกกลุ่มลูกน้องที่บาดเจ็บสาหัสแล้ว พวกเขาก็ได้ใช้ยันต์เหลือง มีผู้คนจากนิกายคงหลิงเต๋อที่จะรักษาพวกเขา

“เจ้าควรไปโดยเร็ว ถ้าไม่ออกไปตอนนี้ มือของเจ้าก็จะต่อไม่ได้” เย่ ซู่กล่าว

โจวฮุย เต็มไปด้วยความกตัญญู ถือยันต์เหลืองอยู่ในมือ จู่ๆ เขาก็พูดขึ้นก่อนจะจากไป “เย่สวี่ ข้ามีข่าวมาบอก ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า”

ก่อนที่ เย่สวี่จะพูดได้ เขาได้ยินโจวฮุย พูดว่า "แม้ว่าจะมีผู้คนจำนวนมากเข้าร่วมการแข่งขันล่าสัตว์นี้ แต่ นิกายเล่ยเยียน ดูเหมือนจะแอบคัดเลือกคน ตามการประเมินของข้า พวกเขาซื้อคนเพื่อจัดตั้งทีมร่วมกัน หลังจากสังหารส่วนที่เหลือของทีมแล้ว พวกเขาก็ถอยกลับพร้อมกับยันต์สีเหลือง เหลือเพียง หยานฮั่น และคนอื่นๆ เท่านั้น”

บังคับทีม?

เย่สวี่รู้สึกตกใจเล็กน้อย เขาไม่ได้คาดหวังว่านิกายอัคคีจะใช้วิธีการนี้เพื่อเอาชนะ

ไม่ว่าข่าวจะเป็นจริงหรือไม่ก็ตาม เย่สวี่รู้สึกขอบคุณโจวฮุย มาก ก็ถือได้ว่าเขารักษาผลประโยชน์ของอีกฝ่าย

“กลไกเหล่านี้ก็มีเช่นกัน เจ้าสามารถใช้มันได้ ถ้าไม่ใช้มันจะสูญเปล่า” โจวฮุ่ยโยนหนังสือและแหวนมิติออกไป หนังสือเล่มนี้เป็นสูตรสำหรับการใช้กลไก แน่นอนว่า ไม่ใช่แก่นแท้ของกลไก

"ขอบใจ."

เมื่อเห็นร่างของโจวฮุย ค่อยๆ หายไป เย่สวี่มองดูหนังสือและหมดความสนใจหลังจากอ่านมันมาครู่หนึ่ง

“เย่สวี่ถ้าเจ้าไม่ต้องการมัน เจ้าสามารถให้ข้าได้หรือไม่” หวังเค่อกล่าว

นางสนใจเรื่องแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้นางเห็นมัน แน่นอนว่านางต้องการ

เย่สวี่ไม่มีการคัดค้านโดยธรรมชาติ เขาโยนหนังสือให้นาง และหลังจากที่วังเค่อทิ้งกับดักที่ปกคลุมป่า ทุกคนก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยเลือด

หลังจากปรับตัวกันเล็กน้อย ทุกคนก็เริ่มออกเดินทางอีกครั้ง ผ่านไปสองชั่วโมง ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงจุดที่กำหนด

บ้านไม้ที่ทรุดโทรมปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขา

“เยี่ยมมาก ในที่สุดเราก็มาถึงแล้ว พักผ่อนในบ้านไม้กันสักพัก”หวังเค่อพูดอย่างอ่อนหวาน นางกำลังจะก้าวไปหนึ่งก้าวเมื่อ เย่สวี่ดึงนางกลับมา

“อย่าไป”เย่สวี่กล่าวว่า "นี่คือกับดัก!"