บทที่ 14 แม้แต่ไม้ผุก็ต้องทำให้เป็นของมีค่า

นักเรียนมองดูร่างที่จากไปของซุนม่อและมองหน้ากันเอง

“เราควรทำยังไง?  อาจารย์ซุนคงไม่โกรธใช่ไหม?”

หวังฮ่าวกังวลใจมาก จะเกิดอะไรขึ้นถ้าอาจารย์ซุนโกรธและปฏิเสธที่จะนวดให้เขาในอนาคต?

“อาจารย์ซุนไม่ใช่คนแบบนั้นใช่ไหม?”

โจวชี่ก็ไม่แน่ใจเช่นกัน ตอนนี้เขาเสียใจที่เมื่อวานนี้พูดมากเกินไป

สำหรับผู้ฝึกปรือ ความก้าวหน้าที่ประสบผลสำเร็จเป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การฉลอง เมื่อวานนี้พอโจวชี่กลับไป เขาเรียกเพื่อนพ้องออกมาฉลองจองร้านส่วนตัวและจัดเลี้ยงให้พวกเขา ขณะอยู่ที่นั่น เขาพูดถึงซุนม่ออย่างเป็นธรรมชาติ เพราะหัตถ์มังกรโบราณของซุนม่อทำให้เขามีความก้าวหน้า

ใครเล่าไม่มีสหาย? ทุกคนสงสัยใคร่รู้และต้องการมาดู ดังนั้นโจวชี่เป็นคนที่ชอบดูสิ่งดีๆ ต่อหน้าคนอื่น เขาพาทุกคนมาพบซุนม่อแต่เช้าตรู่

“ก็แค่คนกิน ‘ข้าวนุ่ม’ (อาศัยผู้หญิง) ไม่ใช่เหรอ? ทำไมทำตัวสูงส่งนักเล่า?”

บางคนรู้สึกไม่พอใจหลังจากถูกเมินอย่างเย็นชา

“เฮ้, พวกเจ้าหมายความว่ายังไง อาศัยผู้หญิง? ถ้าพวกเจ้ายังคงแสดงมารยาทแบบนี้กับอาจารย์ซุนต่อไป เราคงคบกันต่อไปไม่ได้!”

โจวชี่กังวลว่าเขาจะทำให้ซุนม่อรำคาญหรือไม่ เมื่อได้ยินเช่นนี้ ความโกรธของเขาก็เพิ่มขึ้นและเขาเถียงกลับด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“ข้ากำลังจะบอกพวกเจ้าว่าหัตถ์มังกรโบราณของอาจารย์ซุนนั้นน่าทึ่งมาก เมื่อฝึกฝนจนถึงขั้นสุดยอด เขาจะสามารถจับมังกรโบราณและทำลายร่างและวิญญาณของมันได้”

หวังฮ่าวโอ้อวด “มันจะเป็นความสูญเสียที่พวกเจ้ามิอาจเห็นได้”

ซุนม่อลงไปที่โรงอาหารเพื่อทานอาหาร เขานอนหลับแต่เช้าตรู่และไม่ได้รอถึงเที่ยงคืนเมื่อหีบสมบัตินำโชคกลับมาใช้ได้อีกครั้ง อย่างไรก็ตาม รางวัลดังกล่าวจะไม่หายไป แม้ว่าเขาจะเปิดมันในตอนเช้า

ไม่มีความน่าประหลาดใจใดๆ เป็นก้อนดินอีกก้อน

“ระบบฯ ข้าจะเก็บของเหล่านี้ไว้ข้างตัว แต่ไม่ให้อยู่ต่อหน้าตลอดเวลาได้ไหม?”

ซุนม่อเหยียดตัว บุรุษหนุ่มและหญิงสาวทุกคนตื่นกันแล้วและกำลังฝึกทักษะต่อสู้ในสนาม เหงื่อออก บางคนอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ ท่องจำความรู้ในการเล่นแร่แปรธาตุ

“ถ้าเจ้ากระพริบตาสองครั้ง เจ้าสามารถเรียกตู้เก็บของออกมาได้ ถ้าเจ้ากระพริบตาอีกครั้ง ตู้เก็บของจะหายไป”

ซุนม่อทำตามคำแนะนำของระบบ กระพริบตาสองครั้ง กล่องลูกบาศก์สีดำที่วัดได้หนึ่งเมตรในแต่ละด้านลอยอยู่ข้างหน้าเขา มันเป็นสีดำสนิทเหมือนหินหมึก มีรอยอักขระลึกลับอยู่เต็มไปหมด และส่งกลิ่นอายแบบเรียบง่ายแต่ดูดีออกมา

คลิก

ผนังกล่องเปิดออกและมีชั้นเก็บของด้านในสำหรับเก็บของ

ซุนโมดึงดาบไม้ที่ส่งกลิ่นหอมออกมาจากเข็มขัด พยายามจะใส่เข้าไป

“เป็นไปไม่ได้ กล่องเก็บของจะเก็บได้เฉพาะรายการที่มาจากระบบเท่านั้น”

ระบบอธิบาย

“เฮอะ!”

ซุนม่อรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เขาคิดว่าเขาได้รับตู้เก็บของมิติ

หลังจากกินอาหารเช้า ซุนม่อไปที่ห้องสมุดและยืมคู่มือหมัดหมาป่าฟ้า จากนั้นเขาก็มุ่งหน้าไปที่โกดังในขณะที่เขาศึกษาดู ไม่นานหลังจากนั้น ชีเซิ่งเจี่ยก็เข้ามาเช่นกัน ถ้าซุนม่อไม่ได้สั่งให้เขาพัก เขาจะมารอที่นี่แต่เช้า

“แสดงหมัดหมาป่าฟ้ารอบหนึ่งเดี๋ยวนี้!”

ซุนม่อสั่ง

ชีเซิ่งเจี่ยไม่กล้าย่อหย่อน หลังจากหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้ง เขาก็เริ่มแสดงวิชาหมัด เขาพยายามทำให้แน่ใจว่าการเคลื่อนไหวแต่ละครั้งทำได้อย่างสมบูรณ์แบบ

“สิ่งสำคัญเกี่ยวกับหมัดฟ้าหมาป่าคือความรวดเร็วและไหลลื่น เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?”

ซุนม่อขมวดคิ้ว

ด้วยความสามารถในการอ่านทำความเข้าใจที่ยอดเยี่ยมของซุนม่อ หลังจากอ่านสองสามครั้ง เขาอาจเข้าใจบทฝึกนี้ ลักษณะเฉพาะของวิชานี้คือสามารถโจมตีอย่างรวดเร็ว มีความสามารถพิเศษด้านความเร็ว ความสามารถของการโจมตีแต่ละครั้งนั้นไม่ดีนัก แต่ผู้ฝึกฝนสามารถใช้งานได้อย่างรวดเร็ว

ชีเซิ่งเจี่ยก้มศีรษะรับคำ เพื่อไม่ให้ผิดพลาด เขาจะค่อยๆ เคลื่อนไหวอย่างเป็นธรรมชาติ

“อย่ากลัวทำผิดพลาด เจ้าต่อยพลาดเป้ายังดีกว่าลดความเร็ว!”

ซุนม่อดุ “ทำอีกครั้ง”

แม้ว่าชีเซิ่งเจี่ยจะโง่ แต่เขาเชื่อฟังคำแนะนำและไม่บ่น เขาเริ่มฝึกอย่างจริงจังอีกครั้ง ซุนม่อไม่ได้พูดอะไร ดังนั้นเขาจึงฝึกซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ซุนม่อได้รับความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมนี้ แม้ว่าเขาจะถูกกล่าวหาว่าอาศัยสตรี แต่เขาก็ยังมีความสามารถอยู่บ้าง เขาสามารถแนะนำนักเรียนคนหนึ่งให้ฝึกฝนเคล็ดระดับดินที่ไร้ค่าได้

"ยังเร็วไม่พอ!"

ซุนโมไม่พอใจ: "ลืมเรื่องความแม่นยำและออกหมัดให้เร็วขึ้น!"

ใช้เวลาไม่นาน ซีเซิ่งเจี่ยก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เมื่อซุนม่อบอกให้เขาหยุดพัก เขาก็นั่งลงบนพื้น หอบหายใจแรง

“ดื่มน้ำสักหน่อย”

ซุนม่อโยนถุงหนังกวางบรรจุน้ำ

อึก! อึก!

หลังจากดื่มแล้ว ชีเซิ่งเจี่ยเช็ดปาก มองดูตาของซุนม่อและอดชื่นชมไม่ได้ "อาจารย์ซุนน่าทึ่งจริงๆ ข้ารู้สึกว่าหมัดหมาป่าฟ้าของข้าไหลลื่นกว่าเมื่อก่อนมาก"

ติง! คะแนนประทับใจจากชีเซิ่งเจี่ย +5

คะแนนความสัมพันธ์ : เป็นกลาง (56/100)

ซุนม่อตกตะลึงเมื่อได้ยินการแจ้งเตือนของระบบ จากนั้นเขาก็ส่ายหน้า ชีเซิ่งเจี่ยเป็นคนที่ซื่อสัตย์ ที่พอใจเพียงเพราะการฝึกฝนของเขาไหลลื่นกว่าเดิมมาก

ซุนม่อไม่รู้ เพราะเขาเคยรักษามือและเท้าของชีเซิ่งเจี่ยมาก่อนมันทำให้เขามีความหวังในขณะที่เขาหมดหวัง นอกจากนี้ ผลกระทบส่งต่อไปยังหวังฮ่าวและโจวชี่ ดังนั้นชีเซิ่งเจี่ยจึงไว้วางใจเขามาก เขารู้สึกว่ามันเป็นโชคของเขาที่ได้รับคำแนะนำจากเขาเป็นส่วนตัว

“พักเสร็จแล้วก็ไปฝึกต่อได้”

ซุนม่อยังไม่พอใจ เขาคิดว่าจะเอาชนะคู่ต่อสู้ผ่านการทดสอบโถงประลองได้ด้วยความก้าวหน้าเพียงเล็กน้อยนี่เหรอ? มันคงเป็นแค่เพียงความฝัน

หมัดหมาป่าฟ้านั้นไม่ซับซ้อน มีเพียง 12 กระบวนท่าเท่านั้น หลังจากที่ซุนม่อจำได้หมดแล้ว เขาออกมาที่สนามด้วยตนเอง แล้วเริ่มใช้ท่วงท่าหมัด

บึ้ม บึ้ม บึ้ม!

เขาออกหมัดราวกับพายุกระหน่ำ

ซีเซิ่งเจี่ยมองไปทางซุนม่อเป็นระยะๆ จากนั้นเขาไม่อาจละสายตาได้อีกเลย ในที่สุดเขาก็หยุดซ้อมและมองดูซุนม่อด้วยความทึ่งเป็นอย่างมาก

เคล็ดการออกหมัดของซุนม่อเริ่มจากหยาบและฝืด จากนั้นก็กลายเป็นความคล่องแคล่วชำนาญอย่างรวดเร็ว

“นะ นะ นะ นี่...”

ชีเซิ่งเจี่ยถึงกับพูดตะกุกตะกัก และจากสายตาที่งุ่มง่ามของเขา เขาสามารถบอกได้เลยว่าหมัดหมาป่าฟ้าของซุนม่อไหลลื่นเป็นธรรมชาติ เมื่อจับคู่กับใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา มันสง่างามดูดีกว่าที่เขาฝึกมาก

“ทำไมถึงเป็นแบบนั้นไปได้”

ชีเซิ่งเจี่ยไม่เข้าใจ ไม่ใช่ว่าเขาไม่คุ้นเคยกับแผนภาพของหมัดหมาป่าฟ้า เป็นเพราะเขาเคยยืมมาจากห้องสมุดมาก่อน เมื่อมองดูซุนม่อ เห็นได้ชัดว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาอ่านเพลงมวยหมัดหมาป่าฟ้า และเป็นครั้งแรกที่เขาฝึกฝนเช่นกัน นั่นเป็นไปไม่ได้ ไม่มีใครทำได้ถึงขั้นนั้นเมื่อฝึกเป็นครั้งแรก

ซุนม่อหยุด เขาขมวดคิ้วครุ่นคิด

“อาจารย์! นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านฝึกเพลงมวยนี้หรือเปล่า?”

ชีเซิ่งเจี่ยอดถามไม่ได้

“อืม!”

ซุนม่อตอบอย่างไม่ใส่ใจมากนัก อย่างไรก็ตามเมื่อชีเซิ่งเจี่ยได้ยินเช่นนั้น เขามีความรู้สึกเหมือนกับถูกค้อนทุบที่หัวของเขา ทำให้เขาตกตะลึง

ซุนม่อไม่เห็นสีหน้าของชีเซิ่งเจี่ยที่รู้สึกเหมือนสูญเสียและบ่นว่า “ข้าไร้ความสามารถจริงๆ”

ซุนม่อไม่เห็นความสมเพชตัวเองของชีเซิ่งเจี่ย เขาใช้เนตรทิพย์อ่านภาพกระบวนท่าหมาป่าฟ้า

เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีข้อมูลบางอย่างปรากฏขึ้น

“กระดาษเยื่อไผ่ หมึกจากถ่านภูเขาประจิม ระยะเวลาเขียนคัมภีร์เสร็จสมบูรณ์ 15 ปี”

นี่คือวัสดุสำหรับเขียนกระบวนท่า แหล่งที่มาและประเภทหมึก และระยะเวลาที่ใช้บันทึก แต่สำหรับซุนม่อข้อมูลด้านล่างถัดมามีประโยชน์

“เคล็ดวิชาหมัดหมาป่าฟ้านั้นต้องรวดเร็ว ส่งกำลังไปที่ปลายนิ้ว แต่ไม่ออกแรงชกเต็มที่ จะต้องเก็บกักเรี่ยวแรงพลังสำรองไว้บ้าง และการเคลื่อนไหวจะต้องไหลลื่นต่อเนื่อง นี่คือแก่นแท้ของวิชาหมัดมวยนี้”

“เนตรทิพย์ของข้าน่าทึ่งจริงๆ”

ซุนม่อรู้สึกประหลาดใจ เขาคิดถึงประเด็นเหล่านี้มาบางส่วน แต่การที่เนตรทิพย์แสดงรายการทั้งหมดนั้นทำให้ทุกอย่างชัดเจน ราวกับว่าหมอกที่ปกคลุมดวงตาของคนๆ หนึ่งได้หายไปในทันใด

“ชีเซิ่งเจี่ย”

ซุนม่อเอ่ยปากด้วยความมั่นใจมากขึ้น

“ศิษย์อยู่ที่นี่”

ชีเซิ่งเจี่ยตอบรับอย่างรวดเร็ว

“เจ้าใช้กำลังมากเกินไป”

“หือ? แต่เคล็ดวิชานี้เน้นไปที่แหลมคมและดุดันก็เลยต้องออกหมัดให้เต็มกำลัง ในอดีตข้าเคยถามอาจารย์ถึงสามท่านทั้งยังถามจากรุ่นพี่ที่ฝึกปรือหมัดหมาป่าฟ้า ทุกคนล้วนบอกข้าว่าควรจะชกทุกหมัดด้วยความรวดเร็วและเต็มกำลัง!”

ชีเซิ่งเจี่ยเกาหัวด้วยความรู้สึกสับสน เป็นไปได้ไหมว่าอาจารย์ซุนเข้าใจผิด? เขาเป็นคนโง่ ดังนั้นจึงอ้างความเห็นของคนส่วนใหญ่มาประเมินว่าอะไรถูกอะไรผิด ฝ่ายที่คนมากกว่าย่อมถูกแน่นอน

“การออกหมัดอย่างเต็มกำลังหมายความว่าความแข็งแกร่งของเจ้าจะต้องส่งผ่านไปถึงนิ้วมือ ไม่ใช่แค่ที่ฝ่ามือหรือแขนเท่านั้น เจ้าต้องใช้ความแข็งแกร่งของร่างกายทั้งหมดของเจ้าด้วย”

ซุนม่อเดินเข้าไปหาชีเซิ่งเจี่ยใช้นิ้วจิ้มหน้าอกของเขา “เจ้ารู้สึกไหม?”

“หือ?”

ชีเซิ่งเจี่ยดูเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง ท่ามกลางความงุนงง

“อีกครั้งหนึ่ง!”

ซุนม่อสั่ง

ชีเซิ่งเจี่ยทำตามที่เขาบอกและพบว่าความสามารถในการใช้หมัดของเขาแหลมคมมากขึ้นเรื่อยๆ เขาอดที่จะร้องออกมาด้วยความประหลาดใจไม่ได้ “เป็นอย่างนี้จริงๆ!”

“มีอีกอย่างที่เจ้าต้องจำไว้”

ซุนม่อเคาะท้องของชีเซิ่งเจี่ย: “ความแข็งแกร่งของร่างกายของเจ้านั้นรุนแรงเกินไป จงยับยั้งไว้บางส่วน”

ชีเซิ่งเจี่ยไม่สามารถเข้าใจเรื่องนี้ได้

“เอาล่ะ หันหน้าเข้าหากำแพงแล้วพุ่งเข้าใส่ด้วยความเร็วเต็มที่ จากนั้นในทันทีก่อนที่เจ้าจะพุ่งเข้าชน ก็ให้หลบ”

ซุนม่อเปลี่ยนวิธีการสอนของเขา

“อืมมมม”

ชีเซิงเจี่ยเตอบแล้วเริ่มวิ่งออกไป เขากระแทกเข้ากับกำแพงและทำให้จมูกของเขาแตก

“…”

ซุนม่อพูดไม่ออก

“อาจารย์?”

ชีเซิ่งเจี่ยคลำจมูกและถาม

"อีกครั้ง. คราวนี้ เก็บแรงไว้หน่อย หลบก่อนที่เจ้าจะชนกำแพง”

ซุนโมทำการสาธิตเป็นการส่วนตัว

ชีเซิ่งเจี่ยทำตามที่เขาบอก แต่เขาก็ยังชนกำแพง อย่างไรก็ตาม คราวนี้ ผลกระทบเบากว่ามาก

“ตอนนี้เข้าใจหรือยัง”

หลังจากที่ซุนม่อถามเรื่องนี้ เขาเห็นชีเซิ่งเจี่ยส่ายหน้า ในขณะนั้น ซุนม่อมีความต้องการที่จะเอาดาบไม้ของเขาออกมาและฟันหัวของชีเซิ่งเจี่ยนัก อย่างที่คาดไว้จากคนผู้ที่มีศักยภาพต่ำ เขาช้ามาก

“ในการพยายามหลบสองครั้ง ครั้งไหนง่ายกว่ากัน?”

"ครั้งที่สอง!"

ชีเซิ่งเจี่ยสามารถสัมผัสได้ถึงเรื่องนี้

"ถูกต้อง. หมัดหมาป่าฟ้าแสวงหาความเร็วและความต่อเนื่อง อย่างไรก็ตาม เมื่อเจ้าเคลื่อนไหวแต่ละครั้งอย่างเต็มกำลัง จะเกิดความช้าก่อนที่เจ้าจะเริ่มหมัดต่อไป เจ้าควรสำรองพลังไว้บ้าง แก่นแท้ของหมัดนี้ไม่ใช่การปล่อยหมัดเต็มกำลัง แต่ต้องต่อเนื่องและรวดเร็ว”

ซุนม่อถอยออกไป "ทำอีกที!"

ชีเซิ่งเจี่ยยังคงทำตามที่เขาบอก แต่เขาทื่อมากจนซุนม่ออยากจะทุบตีเขา

"ในการประชุมรับสมัคร ข้าต้องหานักเรียนที่มีศักยภาพโดดเด่นให้ได้"

แม้ว่าซุนม่อจะบ่น แต่เขาไม่อยากยอมแพ้ เนื่องจากเขารับงานนี้ เขาจะพยายามอย่างเต็มที่

“หลังจากส่งกำลังของเจ้าไปที่ปลายนิ้วแล้ว ให้ต่อยด้วยพลังของเจ้าเจ็ดส่วน”

ซุนม่อสั่งเขาอีกครั้ง เนื่องจากชีเซิ่งเจี่ยนั้นโง่ ดังนั้นซุนม่อจึงควรใช้วิธีที่โง่ในการสอนเขา เขาปล่อยให้ชีเซิ่งเจี่ยเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาอย่างช้าๆ จนกว่าเขาจะถึงขีดจำกัด ที่กระแสไหลพลังของเขาจะไม่ได้รับผลกระทบ

หลังจากฝึกฝนมา 67 รอบ ในที่สุดชีเซิ่งเจี่ยก็เข้าใจความหมายของซุนม่อ เขายังคิดออกว่าเขาควรใช้พละกำลังเท่าไหร่ในการต่อยของเขา

“อาจารย์ ข้าคิดว่าข้าเข้าใจแล้ว”

ชีเซิ่งเจี่ยรู้สึกยินดีอย่างยิ่ง “ข้ารู้สึกว่าความสามารถในการออกหมัดของข้าเพิ่มขึ้น ข้าต้องการไปที่โรงฝึกเพื่อทดสอบความแข็งแกร่งในการต่อสู้!”