ตอนที่ 20 มนุษย์กลายพันธ์

ก่อนออกจาก อุทยานพื้นที่ชุ่มน้ำ หลิงหู ฉู่กวง พา ไนท์เท็น ไปที่รังปลิงกลายพันธุ์ใกล้ลานจอดรถ

“เราพบเห็ดตรงนั้น” ไนท์เท็นชี้ไปที่ท่อคอนกรีตแตกที่อยู่ไม่ไกล

“ดีแล้วที่คุณไม่เข้าไป” ฉู่กวงตบไหล่ไนท์เท็นและพูดต่อ “ไปกันเถอะ นั่นไม่ใช่เป้าหมายของเรา”

ได้ยินมาว่าปลิงสามารถใช้เป็นยาได้ แต่เขาไม่รู้ว่าปลิงกลายพันธุ์มีผลเช่นเดียวกันหรือไม่ ทั้งสองหลีกเลี่ยงรังของปลิงกลายพันธุ์ พืชพรรณเขียวชอุ่ม และซากปรักหักพังคอนกรีตอย่างระมัดระวัง โดยเดินไปอยู่กลางแดดให้มากที่สุด พวกเขามุ่งหน้าไปทางตะวันออก

เมื่อมองไปที่สะพานและอาคารที่ที่อยู่ข้างหน้า ไนท์เท็น ที่ติดตาม ฉู่กวง ก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า "พวกเราไม่ได้จะไปล่าสัตว์กันเหรอครับ?"

"ใช่."

“แล้วทำไมเราถึงออกห่างจากป่าเรื่อยๆล่ะครับ”

"ป่าอยู่ตรงหน้าเรา"

"?"

ฉู่กวงไม่ได้อธิบายเพิ่มเติม เขาเอาปืนไรเฟิลลำกล้องเหล็กออกจากหลังของเขาอย่างเงียบ ๆ และบรรจุกระสุนเข้าไปในรังเพลิง บรรยากาศรอบตัวของเขาเปลี่ยนไปทันที

มีสะพานลอยพังอยู่ใกล้ๆพวกเขา บนเสาคอนกรีตที่ปกคลุมไปด้วยตะไคร่น้ำถูกซ่อนอยู่ในเงามืดของพืชสีเขียว หนูตัวโตเท่าอ่างล้างหน้ากำลังดื่มน้ำโคลนจากรางน้ำและบ่อหิน และเมื่อมันพบแขกที่ไม่ได้รับเชิญสองคนบุกเข้ามา มันก็รีบหนีไปที่หญ้าข้างทาง

ไนท์เท็นเงยหน้า รูม่านตาขยายออกเล็กน้อย เขาสะดุ้งตกใจ ด้านหลังสะพานที่หักมีอาคารสูงที่ปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์และตะไคร่น้ำ รากที่หนาทึบแทงทะลุพื้นคอนกรีตที่แตกร้าว และลำต้นของต้นไม้ก็ผุดขึ้นกลางถนน คว่ำรถและป้ายรถเมย์ที่กลายเป็นสนิมไปนานแล้ว ในขุมนรกอันเขียวขจีนี้ เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งชีวิต พร้อมด้วยเจตนาฆ่าซ่อนเร้นที่ดูเหมือนจะต้องการกลืนกินทุกสิ่ง

โลกที่อยู่ตรงหน้าเขาน่าตกใจเกินไป ทุกเฟรมราวกับงานศิลปะที่สมจริงหลังวันสิ้นโลก มากเสียจน ไนท์เท็น ลืมไปว่านี่คือโลกของเกม

ในเวลานี้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจความหมายของ ฉู่กวง นี่คือป่าที่แท้จริง

"จากนี้ คุณต้องระวังให้ดี" ขณะที่เขาพูด ฉู่กวงก็ปลดเซฟปืนไรเฟิลและสำรวจข้างหน้าอย่างระมัดระวัง แม้ว่านี่จะเป็นเพียงเขตชานเมืองทางเหนือของเมืองชิงชวน และอยู่ไกลจากใจกลางเมือง แต่พวกเขาก็ยังไม่สามารถปล่อยการ์ดลงได้

อาคารสูงระฟ้า ท่อระบายน้ำ สวนสามมิติ ลานจอดรถ รังผึ้ง เสาปลูก CNC สถานีแม็กเลฟ และอื่นๆ อีกมากมาย ปาฏิหาริย์ที่มนุษย์สร้างขึ้นเหล่านี้กลายเป็นโรงเรือนและแปลงเพาะปลูกตามธรรมชาติ หลังสงครามนิวเคลียร์ มีฤดูหนาวที่ยาวนานในดินแดนนี้ แต่ใช้เวลาเพียงครึ่งศตวรรษเท่านั้น ธรรมชาติได้ทวงคืนทุกสิ่ง

ตึกแรกที่ร่วงลงมาคือตึกสูง ตะไคร่น้ำเริ่มคืบคลานไปตามด้านที่มีแสงด้านหลัง กัดเซาะขึ้นด้านบน และในที่สุดก็ปกคลุมทั่วอาคารทั้งหมด อาคารขนาดเล็กก็ไม่เว้นเช่นกัน

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา อารยธรรมมนุษย์เสื่อมโทรมลง ฝนที่ตกเพียงไม่กี่ครั้งและฤดูร้อนที่ร้อนอบอ้าวทำให้ที่นี่เป็นสวรรค์ของเชื้อราและพืชพรรณไม้ป่าที่ป่าเถื่อน ทำให้อาหารมีเพียงพอสำหรับสัตว์ป่า หลังจากที่ระบบระบายน้ำเป็นอัมพาต แหล่งน้ำจืดในเมืองก็อุดมสมบูรณ์ยิ่งกว่าทะเลสาบหลิงหูที่อยู่ติดกับเมือง

สัตว์ป่าและสัตว์ปีกที่ไม่มีอะไรมาควบคุมได้เริ่มอพยพจากป่า ทะเลสาบ และฟาร์มไปยังเมืองที่มีสภาพแวดล้อมที่เอื้ออำนวยต่อการอยู่อาศัยมากขึ้น ภายใต้ผลกระทบสามประการของสารกัมมันตภาพรังสี อาวุธทางพันธุกรรม และเวลา ทำให้พวกมันพัฒนาเป็นสิ่งมีชีวิตที่ดุร้ายและกระหายเลือด พวกมันถูกเรียกรวมกันว่า พวกกลายพันธุ์(xenogeneic เซนโนเจเนอิค)

แต่แน่นอนว่าที่นี่มีบางสิ่งที่อันตรายกว่านั้นมาก

พวกเขาเดินอย่างระมัดระวังไปตามถนน 76 ระยะหนึ่ง สภาพแวดล้อมโดยรอบเงียบสงบ ขณะที่ ไนท์เท็น กำลังคิดว่า พวกกลายพันธุ์หายไปไหน ทันใดนั้นเสียงของ ฉู่กวง ก็ดังขึ้นในหูของเขา “เราเจอปัญหาแล้ว”

ฉู่กวงหยุดอยู่หน้ารถเสีย ไนท์เทนกลับมารู้สึกตัว เขาหยุดเดินและมองไปรอบๆ อย่างกังวลใจ แต่เขาไม่เห็นอะไรเลย

"มีอะไรเหรอครับ?"

ฉู่กวงดูเคร่งขรึม “มีร่องรอยของผู้รอดชีวิตอยู่”

“ผู้รอดชีวิตคนอื่น?!” ไนท์เท็นตัวแข็งทื่อ เขาลดเสียงเหมือนฉู่กวง แต่ไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นในน้ำเสียงของเขาได้ "พวกเขาเป็นชนพื้นเมืองในดินแดนรกร้างหรือครับ?" ในที่สุดก็พบกับ NPC คนอื่นๆ! เขารอเวลานี้มานานแล้ว!

ฉู่กวงเหลือบมองเขา รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ “คุณไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นมาก นี่ไม่ใช่สิ่งที่น่ายินดี”

"ทำไม?"

“เพราะในสถานที่แบบนี้ คนแปลกหน้าอันตรายกว่าการกลายพันธุ์” โดยไม่อธิบายเพิ่มเติม ฉู่กวงคุกเข่าลงและพบกระป๋องที่มัดด้วยลวดอยู่ด้านหลังล้อรถ กระป๋องอะลูมิเนียมเปิดออก ดูเหมือนมีบางอย่างระเบิดเสียหาย ยังคงมีกลิ่นไข่เน่าจางๆ “ดินปืนมีกำมะถันมากเกินไป เข็มหมุดและชิ้นส่วนเหล็กก็เหมือนกัน...” ฉู่กวงขมวดคิ้ว มนุษย์กลายพันธุ์หรือโจรปล้นสะดม? โดยทั่วไปแล้ว ผู้รอดชีวิตจะไม่วางทุ่นระเบิดแบบ ทริบไวร์ใกล้รัง ด้วยประสามสัมผัสที่เฉียบแหลมของสัตว์กลายพันธุ์มันเป็นเรื่องยากที่จะทำร้ายมันได้ อาจมีไว้สำหรับมนุษย์

เมื่อพิจารณาจากกลิ่นที่หลงเหลือ การระเบิดเพิ่งเกิดจึ้นเมื่อไม่นานมานี้ ไม่เกินห้าชั่วโมง ฉู่กวงหันศีรษะและถามว่า “เมื่อคุณออกจากที่พักพิง คุณได้ยินเสียงระเบิดจากตะวันออกหรือไม่”

ไนท์เทนส่ายหัวอย่างประหม่า "ไม่."

"รอผมที่นี่"

ฉู่กวงวางกระป๋องแล้วลุกขึ้น เมื่อมองดูเขา ไนท์เทนถามอย่างกังวลว่า “คุณจะไปไหน?”

"ตรวจสอบสถานการณ์ข้างหน้า"

“ผมไปกับคุณได้—”

"คุณรอที่นี่"

ไนท์เท็น อยากจะยืนกราน แต่หลังจากเห็นสายตาของ ฉู่กวง เขาก็หยุดและพยักหน้าช้าๆ แรงกดดันจากสายตาของชายคนนี้ทำให้เขารู้สึกว่า NPC ตรงหน้าเขาไม่ได้ล้อเล่น บางทีเขาอาจถูกเตะออฟไลน์จริงๆ

หลังจากบอกให้ไนท์เท็นซ่อนตัวอยู่ข้างรถเก่า ฉู่กวงก็เก็บปืนออก ดึงท่อเหล็กที่ลับแล้วออกจากหลังของเขา และแอบเข้าไปในอาคารข้างถนนอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าเดิมทีเขาตั้งใจจะใช้ผู้เล่นนี้เป็นเหยื่อล่อ แต่สถานการณ์ได้เปลี่ยนไป ตอนนี้เขากำลังเผชิญหน้ากับผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ น่าจะเป็นโจรปล้นสะดมหรือกลุ่มมนุษย์กลายพันธุ์ เหยื่อล่อไม่มีความหมายและจะทำให้งูรู้ตัว

ฉู่กวงมีการแสดงออกที่เคร่งขรึม เขากำท่อเหล็กในมือแน่น หากวัดระยะทางเป็นเส้นตรงจากอุทยานพื้นที่ชุ่มน้ำ หลิงหู ถึงที่นี่ไม่เกินหนึ่งกิโลเมตร มันอยู่ใกล้ศูนย์พักพิง 404เกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ที่ผู้เล่นกำลังยุ่งอยู่กับการผลิตปูน แม้ว่าควันและเสียงที่พวกเขาสร้างขึ้นจะถูกทำให้ลดลงด้วยต้นไม้และกำแพงคอนกรีต ผู้คนที่นี่ก็จะถูกค้นพบไม่ช้าก็เร็ว

นี่เป็นภัยคุกคามซ่อนเร้น และฉู่กวงก็พร้อมที่จะกำจัดภัยคุกคามนี้ เมื่อเขาตัดสินว่าอีกฝ่ายหนึ่งอาจเป็นภัยคุกคาม เขาจะลงมือโดยไม่ลังเล

ในอาคารสิบชั้นริมถนน ทางที่ปลอดภัยนั้นแคบมาก พื้นที่เล็กๆ ถูกปกคลุมไปด้วยตะไคร่น้ำ โชคดีที่ไม่มีพวกกลายพันธุ์ที่เป็นอันตรายพิเศษอยู่ที่นี่ หลังจากที่เขาไปถึงชั้นห้าแล้ว มีหนูกลายพันธุ์อ้วนหลายตัวอยู่ข้างหน้า อาจเป็นเพราะพวกมันรู้สึกว่าตัวเอง “มีเยอะกว่ามาก” พวกมันจึงยิ้มให้ฉู่กวง

ถ้าฉู่กวงหนีไปโดยหันหลังให้พวกมัน พวกมันคงจะรุมล้อมเขาอย่างรวดเร็ว แต่แขกที่ไม่ได้รับเชิญคนนี้ไม่ได้กลัวพวกมันเลย หนูขี้ขลาดจึงไม่กล้าแสดงท่าทีเผด็จการ ดังนั้นพวกมียจึงทำได้แค่ส่งเสียงขู่เท่านั้น ฉู่กวงเคยชินกับสิ่งนี้แล้ว

เขาไม่พูดอะไร ฉู่กวง ดันท่อไปข้างหน้าแทงหนูกลายพันธุ์ที่ใกล้ที่สุดและฆ่ามันทันที เมื่อเห็นว่าคู่ต่อสู้ของพวกเขาแข็งแกร่ง พวกหนูก็วิ่งหนีไปที่ทางเข้าพื้นและหายตัวไปในเงามืด

“ดูเหมือนจะไม่ใช่รังหนู น่าจะมีประมาณสิบหรือยี่สิบตัวเท่านั้น” ถ้ามีมากกว่านี้คงรับมือได้ยาก ฝูงหนูกลายพันธุ์แม้ว่าจะเป็นทหารรับจ้างที่ติดอาวุธหนักก็ยากจะรับมือ ส่วนเขามีปืนยาวเท่านั้น ฉู่กวง ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเขย่าหนูอ้วนและคราบเลือดออกจากท่อ

หลังจากมาถึงชั้นสิบแล้ว ฉู่กวงก็ใช้ท่อเหล็กเป็นชะแลง แงะเปิดประตูที่เป็นสนิมและเข้าไปในชั้นดาดฟ้า

ลมบนหลังคาก็แรง เขาเดินไปที่ถังเก็บน้ำที่เป็นสนิมและมองไปยังชุมชนที่อยู่ทางทิศตะวันออก สิ่งที่เขาเห็นยืนยันสิ่งที่เขาคิด

ในที่โล่งกลางอาคารคอนกรีต มีค่ายไม้ซึ่งมีผ้าขี้ริ้วและเศษขยะจากการก่อสร้างบังทัศนวิสัยของเขาจากภายนอก ฐานที่มั่นผู้รอดชีวิตในดินแดนรกร้างถูกแบ่งออกเป็นสองประเภทคร่าวๆ: หนึ่งคือการอาศัยอยู่ในบ้านที่ไม่ถูกทำลายหลังสงคราม และอีกอย่างคือตั้งค่ายในซากปรักหักพังหรือที่โล่งขึ้นอยู่กับ สภาพของบริเวณโดยรอบ พวกโจรปล้นสะดมที่อาศัยอยู่ในเขตเมืองมักอยู่ในอาคาร พวกเขาไม่ค่อยสร้างบ้านเรือนและป้อมปราการดั้งเดิมเช่นนี้

มีเพียงมนุษย์กลายพันธุ์ที่สูง 2 เมตรและหนักกว่าร้อยห้าสิบกิโลกรัมเท่านั้นที่สามารถสร้างกระท่อมไม้แบบนี้ได้แม้จะมีบ้านที่สามารถใช้แทนได้ เสาไม้ที่ทางเข้าถูกลับจนแหลมเหมือนเขี้ยวของสัตว์ป่า ซากศพที่ตัดขาดถูกแทงไว้อย่างงุ่มง่าม พื้นดินเต็มไปด้วยเลือดแห้ง

พวกมันกินทุกอย่าง ไม่ใช่แค่เห็ดรา ผลไม้ของพืช และแม้แต่เนื้อของแมลงวัน หนู และแมลงสาบกลายพันธุ์ อาหารโปรดของพวกเขามัน คือ คนสองขา

เมื่อมองไปทั้งสองด้านของถนน ฉู่กวงเห็นทหารรักลายพันธุ์ที่ถือคันธนูโลหะอยู่บนหลังคาร้านที่ปลายถนนสายที่ 76 ผิวสีเขียวของพวกมันคล้ายกับออร์คจากภาพยนตร์แฟนตาซี และที่จริงแล้วพวกมันแข็งแกร่ง ดุร้าย โหดเหี้ยม และกระหายเลือดเหมือนกับพวกเขา ทหารยามคนนี้สูงสองเมตร และกล้ามเนื้อของพวกเขาถูกหุ้มด้วยเกราะที่ทำจากเศษเหล็ก ฉู่กวง ยังสามารถเห็น "ลดครึ่งราคา" บนป้ายโฆษณาที่พวกเขาใช้เป็นเกราะอก

แท่งเหล็กที่หันออกทั้งสองอันที่หุ้มอยู่บนแผ่นรองไหล่ของเกราะถูกนำมาจากแฮนด์จักรยาน สิ่งเหล่านี้มีผลมหัศจรรย์เมื่อจัดการกับการโจมตีจากอาวุธระยะประชิด และพวกมันสามารถกันเลื่อยไฟฟ้าหรือป้องกันขวานได้ มันดูค่อนข้างไซเบอร์พังค์

หาก ฉู่กวง และ ไนท์เท็น ยังคงเดินหน้าต่อไปจนถึงทางแยก พวกเขาน่าจะถูกซุ่มโจมตีโดยทหารกลายพันธุ์ คลื่นแห่งความหวาดกลัวแผ่ซ่านไปทั่วตัวเขา ลูกกระเดือกของ ฉู่กวง ขยับเล็กน้อย ขยับสายตาและมองไปยังค่ายกลายพันธุ์ทางทิศตะวันออก มีสิ่งกีดขวางมากเกินไป เขาไม่เห็นว่ามีคนอยู่ข้างในกี่คน เขาทำได้แค่ประมาณคร่าวๆตามประสบการณ์ของเขาเท่านั้น เมื่อพิจารณาจากขนาดของค่ายแล้ว น่าจะมีมนุษย์กลายพันธุ์ประมาณยี่สิบหรือสามสิบคน

“อาณานิคมมนุษย์กลายพันธุ์ขนาดเล็ก…” การแสดงออกของ ฉู่กวง กลายเป็นเคร่งขรึม

อย่ายุ่งกับพวกมัน!

ในขณะเดียวกัน หน้าต่างป๊อปอัประบบสีฟ้าอ่อนก็ปรากฏขึ้นในขอบเขตการมองเห็นของเขา

[ภารกิจ: ทำลายมนุษย์กลายพันธุ์ที่ถนน 76

ประเภท: ไซด์ไลน์(ภารกิจรอง)

รางวัล: 200 คะแนนรางวัล]

'เดี๋ยวนะ- ภารกิจสามารถเปิดใช้งานนอกที่พักพิงได้ด้วยเหรอ! '

ฉู่กวง ผงะและพยายามเรียกระบบ แต่ก็ไม่มีการตอบสนอง หน้าต่างป๊อปอัปหายไป ราวกับว่ามันไม่เคยมีมาก่อน เดิมทีเขาคิดว่าระบบสามารถเรียกได้เฉพาะใกล้ที่พักพิง แต่ตอนนี้สามารถเรียกใช้ภารกิจได้นอกที่พักพิง แต่… สองร้อยคะแนนรางวัลนั้นค่อนข้างไร้สาระ

โดยไม่ลังเล ฉู่กวงวางอาวุธของเขา เขาลงไปข้างล่าง กลับหาไนท์เท็น และรีบออกจากพื้นที่นั้นไปพร้อมกับไนท์เท็นที่มีใบหน้าสับสน

รางวัลนั้นคือสองร้อยคะแนน! ภารกิจรองสำหรับการเรียกผู้เล่นร้อยคนมีค่าเพียงร้อยเท่านั้น แต่นี่คือสองร้อยคะแนน อาจมีกับดักขนาดใหญ่วางอยู่ข้างใน! ฉู่กวงไม่ได้โง่ เขาจะไม่ถูกหลอกง่ายๆ

“ผู้ดูแล คุณเห็นอะไร” ไนท์เท็นอดไม่ได้ที่จะถาม หอบ เขามองไปที่ ฉู่กวง ซึ่งในที่สุดก็หยุด

ฉู่กวงยืนนิ่งนิ่งตอบอย่างเป็นกันเองว่า “เป็นค่ายมนุษย์กลายพันธุ์”

“ถ้าอย่างนั้นเรา... จะออกไปเลยเหรอครับ?”

“ไม่อย่างนั้นคุณจะให้พวกเราสู้กับพวกมันเหรอ ถ้าเราแพ้ เราจะถูกโยนลงในกระทะ” ฉู่กวงเหลือบมองเขา ‘คิดสิ เรามีปืนเพียงกระบอกเดียว’ ไม่ต้องพูดถึงว่ามีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถต่อสู้ได้

ไนท์เท็นปิดปากไม่พูดอะไร เขาคิดว่ามนุษย์กลายพันธุ์เป็น NPC ในเกม ตอนนี้เขาได้ยินผู้ดูแลบอกว่ามนุษย์กลายพันธุ์เหล่านี้จะเป็นศัตรู และมนุษย์กินเนื้อ...

หลังจากส่งข้อมูลนี้ไปยังหน่วยความจำแล้ว ไนท์เท็น วางแผนที่จะบอกผู้เล่นคนอื่น ๆ หลังจากที่พวกเขากลับไป

“ไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะยั่วยุสัตว์ร้ายในตอนนี้ เราต้องเตรียมพร้อมให้ดีกว่านี้ เราจะต้องจัดการมันให้ได้ภายในครั้งเดียว” ฉู่กวง สาปแช่งขณะที่เขาเดินออกไป “โชคร้ายจริงๆ ค่ายของพวกมันอยู่บนถนนสายที่ 76 ตรงข้ามประตูตะวันออกของอุทยานเลย เราต้องระวังให้ดี!”

...

เขาต้องเปลี่ยนเส้นทาง!

ฉู่กวง พา ไนท์เท็น ข้ามถนน 76th เดินไปทางเหนือตามถนนและสะพานลอยประมาณหนึ่งไมล์ และพบสถานที่ก่อสร้างที่ถูกทิ้งร้าง

พื้นที่ของไซต์นั้นใหญ่มาก น่าจะเป็นโครงการอสังหาริมทรัพย์ที่เพิ่งเริ่มก่อสร้าง อาคารหลังหนึ่งมีสิบเจ็ดหรือสิบแปดชั้น และมีหลุมขนาดใหญ่ที่น่าจะกำลังขุดเพื่อก่อสร้าง อุปกรณ์ส่วนใหญ่ที่ใช้ในการก่อสร้างถูกทิ้ง และทาวเวอร์เครนได้กระแทกเข้ากับอาคารที่ยังไม่เสร็จ กลายเป็นทางลาด คุณภาพของอาคารยังดีอยู่ เครนถูกกระแทกโดยคลื่นกระแทกจาการทิ้งระเบิดนิวเคลียร์ แต่อาคารคอนกรีตพังเสีบหายจากการโดนชนเท่านั้น โครงสร้างหลักไม่ได้รับความเสียหายแม้แต่น้อย

เหล็กที่ซ้อนอยู่ในสถานที่ก่อสร้างได้สึกกร่อน และซีเมนต์ในถุงก็ขาดน้ำและเสื่อมสภาพ ทำให้ไม่สามารถใช้งานได้อีกต่อไป อย่างไรก็ตาม ฉู่กวงรู้สึกประหลาดใจที่พบหินสีเทาอมฟ้าจำนวนมากที่ไม่ได้ใช้! ฉู่กวง จำพวกเขาได้อย่างรวดเร็ว นี่คือหินปูน ถ้าจำไม่ผิด ส่วนใหญ่ทำจากแคลเซียมคาร์บอเนตซึ่งสามารถใช้เป็นวัตถุดิบสำหรับปูนซีเมนต์ได้

"ของดี!" ฉู่กวงรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เขาหยิบแผนที่ออกมาและทำเครื่องหมายบนนั้น ไม่ใช่ปัญหาหากเขาจะสร้างอาคารสักสองหลังถ้าเขาสามารถหลอมหินปูนทั้งหมดนี้ให้เป็นปูนซีเมนต์ได้

ตราบใดที่เฒ่าขาวปลดล็อกเทคโนโลยีในการเปลี่ยนแคลเซียมคาร์บอเนตให้เป็นซีเมนต์ พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับวัตถุดิบของปูนซีเมนต์เป็นเวลานานในอนาคต!