ตอนที่ 20 จ้าวผลึกเพลิง
มีเพียงดราโก้เหยาเท่านั้นที่เหลืออยู่บนแท่นอันกว้างใหญ่ซึ่งมีฟองแก๊สปะทุขึ้นมาจากลาวา ถึงอย่างนั้น ก็ราวกับสภาพแวดล้อมไม่ได้รบกวนเขาเลยแม้แต่นิดเดียว สายตาของเขาจับจ้องไปที่ส่วนหนึ่งของผนังถ้ำ
เขาเข้าไปใกล้และลูบผนังด้วยฝ่ามือของเขา นอกจากความร้อนที่แผดเผาแล้ว ยังมีรอยยุบอันแปลกประหลาดบนผนังซึ่งเป็นสิ่งที่ดึงดูดสายตาของเขาในระหว่างเวลานับถอยหลัง
เขานำมรดกของผู้อาวุโสยักษ์ผลึกเพลิงออกมาจากกระเป๋าไอเท็มของเขา มันมีขนาดพอดีมาก ในฐานะนักออกแบบเกม เขามีไหวพริบมากเมื่อกล่าวถึงสิ่งเหล่านี้ เพียงแค่ชำเลืองมอง เขาก็คาดเดาได้คร่าวๆ ว่าทั้งสองน่าจะเกี่ยวข้องกันในทางใดทางหนึ่ง
มันไม่ใช่สิ่งที่มียู่ในเกมเวอร์ชั่นของเขา นี่เป็นสิ่งบริษัทนั้นเพิ่มเข้ามาด้วยใช่มั้ย? เขากดมรดกเข้าไปในรอยยุบโดยปราศจากความลังเล
พร้อมกับเสียงติ้ง กระแสแสงที่ทำให้ตาพร่ามัวพุ่งออกมาจากผนังอันราบเรียบ ผนังส่งเสียงออกมาในขณะที่มันแตกออก ก้อนหินตกลงมาจากพื้นผิวของมมัน ในที่สุด ผนังหินก็เปิดออกและเผยให้เห็นทางเข้า
ดราโก้เหยาสูดลมหายใจเข้าลึกและนึกถึงคำกล่าวของตาแก่บ้าในขณะที่เขาพึมพำ “มันไม่ใช่เกม… ฉันจะตายจริงหากฉันตายที่นี่… ฉันจะตายจริงๆ…”
ถึงอย่างนั้น เขาก็จับหอกของเขาแน่นและเข้าไป
“เจ้าหนู เจ้าพบที่นี่ได้ยังไงกัน” เสียงหนึ่งดังขึ้นมา ในเวลาเดียวกัน การแจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้นในหัวของเขา “กระตุ้นภารกิจลับ : จ้าวผลึกเพลิง”
“โฮกกกก!”
เงาปะทุขึ้นมาจากลาวาและตกลงมาบนพื้นอย่างหนักหน่วง ลาวากระเซ็นไปทั่วทุกหนแห่งและสร้างม่านควันสีขาว
แทนที่จะเหมือนเผ่าผลึกเพลิง มันดูเหมือนมนุษย์ที่ผสมผสานกับยักษ์ผลึกเพลิงมากกว่า รูปร่างของมันส่วนใหญ่ก็เหมือนกับมนุษย์ แต่ผิวหินแข็งสีแดงเข้มและมงกุฎเพลิงแสดงให้เห็นถึงสถานะของมันอย่างชัดเจน จ้าวแห่งเผ่าผลึกเพลิง
จ้าวเผ่าผลึกเพลิงประเมินดราโก้เหยาและกล่าวว่า “เจ้ากล้าเผชิญหน้ากับข้าเพียงลำพังเหรอ? เจ้ามีความกล้าอย่างแท้จริง” เสียงของมันทุ้มลึกราวกับเสียงฟ้าร้อง
มอนเตอร์ ไม่สิ คนที่อยู่ตรงหน้าเขาได้กระตุ้นการแจ้งเตือนทั้งหมดในหัวของเขา ดราโก้เหยาจ้องมองไปที่ศัตรูที่น่าเกรงขามโดยปราศจากคำกล่าว เหงื่อไหลหยดจากฝ่ามือของเขาที่ถือหอก
จ้าวผลึกเพลิงซึ่งทำตัวเหมือนคนจริงนั้นได้ขมริมฝีปากของเขา “นี่คือลูกศิษย์ของเทพหอกเหรอ? ดูเหมือนว่าเขาจะประเมินเด็กเหลือขอคนนี้สูงมากเกินไป”
‘อีกแล้ว’
เช่นเดียวกับที่เขาพบกับซาซากิโคจิโร่ พวกเขาไม่ได้ให้ความรู้สึกเหมือนกับเอ็นพีซีเลย แต่กลับเหมือนคนจริงที่มีควาามคิดเป็นของตัวเอง
“คุณรู้สึกอาจารย์ของฉันเหรอ?”
ดราโก้เหยาไม่แน่ใจว่าตาแก่บ้านั้นเป็นเทพหอกตัวจริงมั้ย แต่หากมันหมายถึงหอก…
จ้าวผลึกเพลิงหัวเราะและตอบกลับว่า “เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรามีความแค้นกันมากแค่ไหน! ตอนนี้เจ้าโชคร้ายที่มาปรากฎตัวที่นี่ ทิ้งชีวิตของเจ้าไว้แทนอาจารย์ของเจ้าก็แล้วกัน!”
ทันทีที่กล่าวจบ เขาก็กระทืบพื้นและพุ่งเข้าหาดราโก้เหยาราวกับดาวตก
เมื่อเพ่งมอง ดราโก้เหยาไม่กล้าเพิกเฉยต่อศัตรูและหลบโดยการใช้ย่างก้าวมังกรจักรพรรดิ เขาคาดไม่ถึงอย่างแท้จริงว่าชายคนนั้นจะโจมตีเขาทันที
เงาสีแดงเข้มพุ่งผ่านเขาและชนเข้ากับผนัง แต่เสียงของจ้าวผลึกเพลิงกำลังเข้าใกล้เขาอย่างน่าประหลาด “ยังไม่จบหรอก!”
ทันทีที่เขาชนเข้ากับผนัง เขาก็พลิกตัวและวางขาลงบนพื้นผิวผนัง ผลักตัวเองกลับไหาดราโก้เหย เขาพุ่งผ่านอากาศราวกับกระสุนปืนและพุ่งอย่างรวดเร็วจนความคิดของดราโก้เหยานั้นเต็มไปด้วยความคิดที่จะหลบโดยคำนึกถึงย่างก้าวที่ตาแก่บ้าเคยสอนเขา ไม่มีโอกาสตอบโต้ได้เลย
ภายในห้องที่สร้างจากหิน ดาวหางสีแดงกระเด้งออกมาจากผนังครั้งแล้วครั้งเล่า ทิ้งภาพติดตาไว้เบื้องหลัง ชายหนุ่มที่ถือหอกยืนอยู่ตรงกลาง ขาของเขาเคลื่อนไปรอบๆ อย่างรวดเร็วด้วยท่าเท้าที่เฉียบแหลม เขาพยายามหลีกเลี่ยงดาวหางหนึ่งมิลลิเมตรทุกครั้งที่มันพุ่งผ่านเขาไป
ดวงตาของดราโก้เหยาเป็นประกายทันทีเมื่อเขาสังเกตเห็นโอกาสสวนกลับ หอกของเขาพุ่งออกไปราวกับอสรพิษและตกลงบนผิวของจ้าวผลึกเพลิง แต่มันก็สร้างเพียงแค่เสียงการปะทะกันของโลหะ
หลังจากอุ่นเครื่องและคุ้ยเคยกับย่างก้าวมังกรจักรพรรดิที่เขาไม่ได้ใช้มาหลายปี ในที่สุดเขาก็มองเห็นช่องว่างและแม้กระทั่งตอบโต้
จ้าวผลึกเพลิงหยุดมองที่เอวของเขา มีรอยร้าวเล็กๆ ปรากฎขึ้นบนผิวผลึกเพลิง
“ไม่เลวเลย! เจ้าทำให้ข้าบาดเจ็บได้!”
ดราโก้เหยาไม่คล้อยตามไปกับเขา แต่กลับยิงคำถามใส่เขา “คุณรู้จักอาจารย์ของฉันใช่มั้ย?”
“เอาชนะข้าและข้าจะบอกเจ้า!” จ้าวผลึกเพลิงหัวเราะออกมา
สีหน้าของดราโก้เหยาเย็นลงในขณะที่เขาตอบกลับ “เอาล่ะ แล้วอย่าโทษฉันแล้วกัน”
ยิ่งเขาต่อสู้นานเท่าไหร่ ความทรงจำที่ถูกปิดผนึกไว้ของเขาก็ยิ่งออกมาจากส่วนลึกของจิตใจเขา
…
ตาแก่บ้าเหวี่ยงไม้และตีหน้าแข้งของชายหนุ่ม “นายทำผิดอีกแล้ว! ถ้าความเร็วของอีกฝ่ายมากพอ นายตายไปแล้ว!”
ชายหนุ่มบ่นพึมพำและฝีกท่าเท้าที่ทรมาณต่อไป เขาต้องใช้ท่าเท้าพิเศษเพื่อผ่านค่ายกลที่ตาแก่บ้าตั้งไว้ มันเป็นภารกิจที่ยากอย่างมหาศาล
“อั๊ค!” เขากรีดร้องออกมาในขณะที่ตาแก่บ้าตีหน้าแข้งของเขาอีกครั้ง
“ก้าวผิด!” ตาแก่บ้าดุเขาอีกครั้ง เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากกล้ำกลืนฝืนทน ชายหนุ่มก็พึมพำความไม่พอใจของเขาและฝึกฝนต่อไป
หลังจากผ่านไปสักพัก ชายหนุ่มที่เหนื่อยล้าก็ทรุดตัวลงบนพื้นและหอบหายใจ เหงื่อที่ไหลออกมาทำให้ชุดของเขาเปียกโชก ตาแก่บ้าเดินเล่นและโยนแอปเปิ้ลให้เขา ชายหนุ่มจับผลไม้และเริ่มเคี้ยวมันทันที
เกิดความเงียบขึ้นเมื่อชายหนุ่มและชายชรานั่งอยู่ที่นั่น ตาแก่บ้าคือคนที่ทำลายความเงียบในท้ายที่สุด “เล่าถึงไหนล่ะนะ?”
ดวงตาของชายเป็นประกายในขณะที่เขาลุกขึ้นมานั่งอย่างตื่นเต้นและตอบกลับว่า “ถ้ำที่มีไฟลุกโชนและที่ที่เผ่าผลึกเพลิงอาศัยอยู่”
ตาแก่บ้าพยักหน้าด้วยท่าทางพึงพอใจ “อ่าา ย้อนกลับไปในสมัยนั้น จ้าวผลึกเพลิงเป็นคนหยิ่งยโสที่ไม่รู้จักความหวาดกลัว เขาท้าสู้กับฉัน และฉันก็เอาชนะเขาอย่างง่ายดาย ฉันยังทำให้เขาคุกเข่าและร้องเพลง!”
ชายหนุ่มหัวเราะและกล่าวว่า “ตาแก่บ้า คุณโม้อีกแล้ว!”
…
ท่าเท้าของดราโก้เหยาค่อยๆ ราบรื่นมากยิ่งขึ้น เมื่อถูกปลุกโดยสัมผัสแห่งความตายที่จ้าวผลึกเพลิงกระตุ้นขึ้นมา ก้าวมังกรจักรพรรดิของเขาจึงค่อยๆ ฟื้นคืนสู่ความรุ่งโรจน์ในอดีต มันไม่ได้เป็นการต่อสู้ฝ่ายเดียวอีกต่อไปและในที่สุดเขาก็สามารถโจมตีกลับได้ จ้าวผลึกเพลิงเต็มไปด้วยรอยแตก แต่ดราโก้เหยาก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน ซี่โครงข้างหนึ่งของเขาหัก
จ้าวผลึกเพลิงหยุดอีกกครั้งและขว้างกริชใส่ดราโก้เหยา “ยิ่งข้ามองเจ้ามากเท่าไหร่ ข้าก็ยิ่งนึกถึงตาแก่บ้าในตอนนั้น! ท่าเท้าที่น่ารำคาญ วิชาหอกที่น่ารำคาญ!”
“ฮึ่ม!” ดราโก้เหยาไม่ได้กล่าวอะไรและแอบร่ายการพันแผลกับตัวเอง บรรเทาความเจ็บปวดใต้รักแร้ของเขาลงเล็กน้อย
จ้าวผลึกเพลิงเพิกเฉยต่ออุบายเล็กน้อยของดราโก้เหยาและทุบหน้าอกตัวเองด้วยหมัดของเขา เสียงดังก้องไปทั่วห้อง เกือบทำให้ดราโก้เหยาตกใจง
‘ชายคนนี้เป็นคนบ้าเหรอ?’
หลังจาากทุบอกตัวเอง รอยร้าวสีแดงเข้มบนร่างกายของจ้าวผลึกเพลิงก็แตกออกและล่วงหล่นลงบนพื้น ราวกับว่าเขาเพิ่งปลดเกราะหนัก ตอนนี้เขาผอมลงและผิวของเขาก็เกือบเป็นประกาย
“เข้ามาเจ้าหนุ่ม! เอาชนะข้าและแข็งแกร่งขึ้น!”
“ทำไมทุกคนถึงอยากให้ฉันแข็งแกร่งขึ้น! ทำไมกัน!” ดราโก้เหยากู่ร้อง เหตุการณ์ต่อเนื่องในช่วงสองสามวันที่ผ่านมารบกวนจิตใจของเขาเป็นอย่างมาก
‘ฉันทำอะไรผิด! มันเหมือนกับว่าสวรรค์กำลังเล่นตลกกับฉัน! ทำไมต้องเป็นฉัน!’
“เพราะเจ้าจะตายหากเจ้าไม่แข็งแกร่ง!” จ้าวผลึกเพลิงหายตัวไปในอากาศอันบางเบา
ดราโก้เหยารู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงโดยสัญชาตญาณและดึงเท้าของเขากลับทันที แสงสีแดงพุ่งผ่าน้ขาทันทีหลังจากนั้น
‘เร็วมาก! ตอนนี้เขาเร็วขึ้นอย่างน้อยสองเท่า!’
ผนังส่งเสียงออกมาเมื่อจ้าวผลึกเพลิงกระเด้งกระดอนไปมาอย่างรวดเร็ว เกือบจะฟังดูราวกับเสียงปืนกล ดราโก้เหยาเร่งท่าเท้าเต็มกำลังด้วยขาของเขา แต่เขาก็ยังบาดเจ็บทีละเล็กทีละน้อยอย่างต่อเนื่อง
แม้แต่สายลมที่พัดผ่านเขาก็ยังตัดร่างกายของเขา เขาคงจะตายอย่างแน่นอนหากยังเป็นแบบนี้ต่อไป!
Fanpage : ผีเสื้อกลางคืน
