ตอนที่ 347

ตอนที่ 347

สำหรับหลิวหมิงอวี่ที่สามารถเคลื่อนที่ไปยังจุดที่กำหนดได้ สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ปัญหา

ตราบใดที่เขารู้ว่ามีการตั้งถิ่นฐานในสถานที่นั้น เขาเพียงต้องไปยังสถานที่ที่กำหนดในโลกแห่งความเป็นจริง จากนั้นจึงสุ่มสำรวจเพื่อไปยังสถานที่ที่เกี่ยวข้อง

แม้ว่าโลกทั้งสองจะห่างกันร้อยปี แต่สภาพแวดล้อมทางภูมิศาสตร์โดยรวมไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนัก และชื่อสถานที่ส่วนใหญ่ก็ไม่เปลี่ยนแปลง

แค่สุ่มเทเลพอร์ตไปยังสถานที่ที่สอดคล้องกับโลกแห่งความเป็นจริง และเดินทางไปยังจุดสิ้นสุดของโลก โดยทั่วๆ คงจะโผล่ไปรอบๆ สถานที่นั้น

เกี่ยวกับปัญหานี้หลิวหมิงอวี่ได้พยายามหลายครั้งและโดยพื้นฐานแล้วไม่มีปัญหา

อันที่จริง มีอีกวิธีหนึ่งที่โง่เขลา นั่นคือการเดินทางผ่านสถานที่ที่คิดว่ามีการตั้งถิ่นฐานที่เป็นไปได้ เพื่อที่จะมีโอกาสได้พบการตั้งถิ่นฐานใหม่

อย่างไรก็ตาม วิธีนี้สิ้นเปลืองจำนวนทางข้ามมากเกินไป และอันตรายก็สูงเช่นกัน หากบังเอิญเข้าไปในกลุ่มซอมบี้ แม้ว่ามันจะสามารถทะลุผ่านได้ในทันที แต่ก็มีแนวโน้มที่จะเกิดปัญหาได้

หลังจากเคลื่อนย้ายทั้งเสบียงอาหารและอาวุธหลายครั้ง จำนวนการข้ามปัจจุบันของเขาถูกจำกัด

วิธีนี้สามารถทำได้เมื่อไม่มีเงื่อนไขจำกัดแล้วจริงๆ

หากเขาต้องการใช้วิธีนี้เพื่อค้นหาการตั้งถิ่นฐานใหม่ดูเหมือนจะเป็นวิธีที่ไม่ฉลาดนัก

ในขณะนี้เขาไม่ได้ตั้งใจจะใช้วิธีนี้เพื่อค้นหาการตั้งถิ่นฐานใหม่

อาหารจำนวนมากที่ขายในนิคมจะดึงดูดความสนใจของผู้จัดการท้องถิ่น แต่ถ้ากระจายออกไปจะไม่สังเกตเห็นได้ชัดเจน

เขาเพิ่งได้ยินเกี่ยวกับการตั้งถิ่นฐานของเมืองเซี่ยงไฮ้ และคิดว่าได้พบกับการตั้งถิ่นฐานขนาดใหญ่ หากซื้อขายในการตั้งถิ่นฐานขนาดใหญ่ ความปลอดภัยควรจะดีกว่า

น่าเสียดายที่มันหายไปก่อนที่เขาจะไปถึง

การทำลายล้างคือการทำลายล้าง หลิวหมิงอวี่ก็นึกถึงจำนวนคริสตัลพลังงานที่ควรอยู่ในนิคมที่ได้รับการบำรุงรักษามาเกือบห้าปี

เห้อ น่าเสียดายจัง

ตอนนี้มันนานมากแล้ว แม้ว่าจะรู้จักสถานที่นั้น ก็เกรงว่ามันจะเต็มไปด้วยซอมบี้อยู่แล้ว

“นิคมของเมืองเซี่ยงไฮ้อยู่ที่ไหน ตอนนั้นมีคนกี่คน” หลิวหมิงอวี่หยิบสร้อยข้อมือของเขาออกมา และแผนที่โฮโลแกรมก็ปรากฏขึ้นระหว่างทั้งสอง

แม้ว่าตอนนี้จะไม่มีโอกาสได้คริสตัลพลังงานเหล่านี้แล้ว แต่ถ้ามีจำนวนไม่มาก หลังจากช่วงระยะเวลาหนึ่ง จำนวนของซอมบี้ภายในน่าจะน้อยลงมาก และยังสามารถพิจารณาใหม่ได้หากมีโอกาสในอนาคต

หลิวหมิงอวี่รู้ว่าในการตั้งถิ่นฐาน ควรมีผู้คนจำนวนมากอยู่ภายใน และควรมีผู้คนจำนวนมากที่กลายเป็นซอมบี้

แต่ต่างจากซอมบี้ในใจกลางเมืองอื่น ๆ คนตายเหล่านี้กลายเป็นซอมบี้ พวกเขาควรกลายเป็นซอมบี้ธรรมดา ไม่ว่าจำนวนจะมากขนาดไหน ก็ไม่มีปัญหา

ที่สำคัญกว่านั้น มันมีคริสตัลพลังงานที่รวบรวมจากการตั้งถิ่นฐานเป็นเวลาห้าปี หากเก็บคริสตัลพลังงานเหล่านี้ได้ ย่อมมีจำนวนมากแน่นอน

“การตั้งถิ่นฐานเมืองเซี่ยงไฮ้จริง ๆ แล้วตั้งอยู่ในมณฑลเจียงซูใกล้กับเมืองซูโจวและติดกับทะเลสาบไท่หู เนื่องจากสภาพแวดล้อมทางภูมิศาสตร์ที่ดีผู้คนในเมืองเซี่ยงไฮ้จึงไม่ใช่แค่เซี่ยงไฮ้ ชาวเมืองที่หนีไปที่นั่นส่วนใหญ่มาจากเมืองรอบๆด้วย ในช่วงแรกมีคนอยู่ราวๆ 1.5 ล้านคนในนิคมทั้งหมด เมื่อสัตว์ประหลาดเข้าโจมตีน่าจะมีมากกว่านั้นแล้ว”

เย่ชิงซวนจิ้มแผนที่ด้วยมือของเธอ เมื่อดูแผนที่แล้วจึงวงกลมรอบสถานที่บนแผนที่

หลิวหมิงอวี่มองไปที่ตำแหน่งที่เย่ชิงซวนชี้ ทำเลนี้ดีจริง เป็นสถานที่ที่ดีเยี่ยมในตอนเหนือของเจียเฉิง ทางตะวันตกของเซี่ยงไฮ้ และทางใต้ของซูโจว ถัดจากทะเลสาบไท่หู

ผู้คนที่หลบหนีจากสามเมืองเซี่ยงไฮ้ ซูโจว และเจียเฉิง รวมถึงมหานครระดับนานาชาติ ได้ตั้งถิ่นฐานขนาดใหญ่

เนื่องจากหันหน้าเข้าหาทะเลสาบไท่หูพวกเขาจึงไม่ต้องกังวลเรื่องแหล่งน้ำ

ไม่ใช่ว่าน้ำจะปลอดภัย เมื่อเทียบกับที่อื่นที่ไม่มีแหล่งน้ำ อยู่ริมทะเลสาบจะดีกว่า

น่าเสียดายที่สถานที่ดีๆ เช่นนี้ถูกทำลายลงไปแล้ว

อย่างไรก็ตาม สัตว์ประหลาดที่เหมือน Godzilla นี้มาจากไหน?

แค่จดจำทิศทางที่มันเคยปรากฏและระมัดระวังในอนาคต ตามตำแหน่งที่กำหนดโดยเย่ชิงซวนการตั้งถิ่นฐานในเมืองเซี่ยงไฮ้อยู่ไม่ไกลจากนิคมเจียหาง และมีโอกาสมากที่สัตว์ประหลาดโจมตีจะเกิดขึ้นที่นี่

“คุณจำได้ไหมว่าสัตว์ประหลาดที่ทำลายนิคมของเมืองเซี่ยงไฮ้มาจากไหน”หลิวหมิงอวี่ถาม

เย่ชิงซวนส่ายหัว “ไม่รู้สิ ตอนที่เราพบสัตว์ประหลาดตัวนั้น…”

หลิวหมิงอวี่ขมวดคิ้วและถามอีกครั้ง “สัตว์ประหลาดไปในทิศทางใด?”

เย่ชิงซวนหันศีรษะและดูเหมือนจะคิดเกี่ยวกับสถานการณ์ในขณะนั้น เธอชะงักอยู่นานก่อนจะพูดว่า “ฉันจำได้ไม่ชัดมาก ตอนนั้นเรากลัวมาก เราแค่อยากจะหนี ฉันก็เลยหันหลังกลับไม่ได้มาทางเราเลย จำได้คร่าวๆ ว่า สัตว์ประหลาดกำลังเคลื่อนตัวไปทางเหนือ และนั่นเป็นเพราะเหตุนี้เองที่เรามีโอกาสหลบหนีได้”

หลิวหมิงอวี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก มันไม่ได้มาทางนี้ แต่เขาคิดมากเกินไป ถ้ามันมาทางนี้จริง ๆ เกรงว่าหลิวหมิงอวี่จะไม่สามารถเห็นการตั้งถิ่นฐานของเจียหาง

ตอนนี้ผ่านไปนานแล้ว ไม่มีใครพบเจอก็อตซิลล่าเลย เช่นนั้นมันควรจะไปที่อื่นแล้ว

ไม่รู้ว่าก็อตซิลล่าไปทางเหนือโดยไม่รู้ตัวหรือว่ามีบางสิ่งดึงดูดความสนใจของอีกฝ่ายที่ทำให้การตั้งถิ่นฐานของเมืองเซี่ยงไฮ้ถูกทำลายลง

นิคมเซี่ยงไฮ้ถูกทำลายลงโดยไม่คำนึงถึงเหตุผล

“คุณเป็นผู้หญิงอ่อนแอทั้งสองคน ฝ่าซอมบี้และมาที่นิคมเจียหางได้อย่างไร?” แม้ว่าจำนวนซอมบี้ในป่าจะมีน้อยหลิวหมิงอวี่มองดูแผนที่ มีช่องว่างระหว่างการตั้งถิ่นฐานในเมืองเซี่ยงไฮ้และการตั้งถิ่นฐานของเจียหาง ครึ่งหนึ่งของใจกลางเมือง สถานที่แห่งนี้เคยเป็นพื้นที่ที่เจริญรุ่งเรืองด้วยประชากรจำนวนมาก ซึ่งหมายความว่ายังมีซอมบี้จำนวนมากก่อตัวขึ้นด้วย คนสองคนสามารถข้ามพื้นที่นี้ได้ ซึ่งทำให้หลิวหมิงอวี่ประหลาดใจจริงๆ

เย่ชิงซวนมองไปรอบ ๆ ชั่วขณะหนึ่ง มีร่องรอยของความลังเลอยู่บนใบหน้าของเธอ

เมื่อเห็นสิ่งนี้หลิวหมิงอวี่ถามอย่างสับสน “อะไร?”

ได้รับการยืนยันจากเย่ชิงซวนว่าโลกนี้ไม่ใช่ที่เดียวที่มีผู้คนอาศัยอยู่ในชุมชนเจียหาง แต่ข้างนอกยังมีผู้คนอาศัยอยู่ เพียงเพราะเหตุผลหลายประการ การสื่อสารของทุกคนจึงถูกปิดกั้น

แม้ว่าจะสงสัยเล็กน้อยเกี่ยวกับวิธีที่เย่ชิงซวนหลบหนี แต่ตอนนี้ก็ไม่เป็นไร

อย่าคิดว่าเย่ชิงซวนเป็นแค่ดารา เธอเป็นลูกสาวของคนใหญ่คนโตคนหนึ่ง

อันที่จริง สิ่งที่หลิวหมิงอวี่มอบหมายให้เธอนั้นทำถูกต้องแล้ว เป็นพรสวรรค์ที่หายากซึ่งเธอจัดการด้านโลจิสติกส์ของบริษัทได้อย่างเป็นระเบียบ

เย่ชิงซวน ส่ายหัวและพูดหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “มันพูดยาก แต่บอสอาจจะไม่เชื่อก็ได้ค่ะ”

“ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันจะไม่เชื่อล่ะ แค่พูดก็รู้แล้ว คุณเป็นมนุษย์ที่มีพลังวิเศษหรือเปล่า” หลิวหมิงอวี่ยิ้มและพูดติดตลก

เย่ชิงซวนดูเหมือนกระต่ายตัวน้อยที่หวาดกลัว มองหลิวหมิงอวี่ด้วยความประหลาดใจ “บอส รู้หรือคะว่าฉันเป็นใคร?”

หลิวหมิงอวี่ก็จ้องไปที่เย่ชิงซวนด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง “ไม่ คุณมีพลังวิเศษจริงๆหรือ?”

ผู้คนที่เคยใช้ยาวิวัฒนาการทางพันธุกรรมไม่ได้มีแค่สองคนเท่านั้น คนอื่น ๆ ก็ใช้มัน แต่พวกเขาไม่ได้รับความสามารถพิเศษใด ๆ

“เอ่อ ฉันคิดว่าบอสรู้”เย่ชิงซวนได้ยินคำถามเชิงโวหารของหลิวหมิงอวี่และตระหนักว่าอีกฝ่ายไม่รู้ว่าความสามารถพิเศษของเธอคืออะไร

“เร็วเข้า บอกมาว่าพลังวิเศษของคุณคืออะไร” หลิวหมิงอวี่เอนไปข้างหน้าอีกครั้งเล็กน้อย

เย่ชิงซวนมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง และเมื่อเธอยืนยันว่าไม่มีใครผ่านมา เธอขยับศีรษะของเธอและพูดเบา ๆ ว่า “บอส ถ้าฉันบอกว่าฉันสามารถควบคุมซอมบี้ข้างนอกได้ คุณจะเชื่อหรือไม่?”

หลังจากพูดจบเย่ชิงซวนก็มองหลิวหมิงอวี่อย่างประหม่าราวกับว่าเธอกลัวว่าหลิวหมิงอวี่จะเข้าใจเขาผิดและกล่าวเสริมว่า “บอสโปรดวางใจฉันเป็นคนธรรมดาไม่ใช่ซอมบี้พิเศษเหล่านั้นและจะไม่แพร่เชื้อให้คนอื่น”

เย่ชิงซวนไม่รู้ว่าคนอื่นมีความสามารถพิเศษหรือไม่ แต่เธอรู้ว่ามีเพียงซอมบี้พิเศษเท่านั้นที่มีความสามารถพิเศษ เธอกลัวว่าคนอื่นจะรู้จักความสามารถในการควบคุมซอมบี้ และปฏิบัติต่อเธอเหมือนเป็นซอมบี้พิเศษ

อย่างที่รู้ๆ กัน สำหรับซอมบี้พิเศษ หลายคนโลภและมักจะรวมตัวกันเป็นแก๊งเพื่อฆ่าซอมบี้พิเศษ

นี่เป็นเหตุผลที่เย่ชิงซวนไม่กล้าเปิดเผยว่าเธอสามารถควบคุมซอมบี้ได้

“ฉันเชื่อว่าคุณสามารถควบคุมซอมบี้ได้ แล้วควบคุมได้สูงสุดกี่ตัว?” ดวงตาของหลิวหมิงอวี่เบิกกว้าง พลังพิเศษนี้เป็นพลังวิเศษที่แท้จริง เมื่อพิจารณาถึงสิ่งที่เรียกว่าพลังวิเศษ มันไม่ใช่แม้แต่พลังวิเศษ แต่เป็นชื่อของพลังวิเศษ มันเกิดขึ้นเอง สิ่งนี้สามารถเรียกได้ว่าวิวัฒนาการของมนุษยชาติ

เกี่ยวกับพลังพิเศษของเย่ชิงซวนมันทำให้เขานึกถึงผู้นำที่เขาเคยฆ่ามาก่อน หัวหน้าเป็นซอมบี้พิเศษที่สามารถควบคุมซอมบี้ได้

หากเย่ชิงซวนสามารถควบคุมซอมบี้จำนวนมากได้เหมือนผู้นำ หลายสิ่งหลายอย่างก็จะจัดการได้ง่ายมาก เช่น การตั้งถิ่นฐานในเซี่ยงไฮ้ที่เธอเพิ่งละทิ้งไป

ใบหน้าของเย่ชิงซวนเปลี่ยนเป็นสีแดง และเธอพูดอย่างเขินอาย “บอส ฉันควบคุมซอมบี้ได้เพียงสองตัวเท่านั้น”

“อา มีเพียงสองคนเท่านั้นที่สามารถควบคุมได้” หลิวหมิงอวี่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ซึ่งแตกต่างจากที่เขาสามารถควบคุมซอมบี้ได้หลายพันตัวในจินตนาการของเขา

“คือ...บอสคะ อย่าดูถูกซอมบี้แค่สองตัว สิคะ ลูกพี่ลูกน้องของฉันและฉันสามารถเข้าถึงที่นี่ได้อย่างปลอดภัย เราพึ่งพาความช่วยเหลือของซอมบี้สองตัวนี้ ไม่เช่นนั้นเราสองคนจะไม่อยู่ที่นี่ในตอนนี้แน่นอนค่ะ” เย่ชิงซวนอดไม่ได้ที่จะเพิ่มน้ำเสียงของเธอ การที่ข้ามฝูงซอมบี้มาที่นี่ได้ มันเป็นความสามารถที่ให้ความช่วยเหลือเธออย่างมาก

“ไม่เป็นไร ความสามารถในการควบคุมซอมบี้เป็นทักษะที่น่าทึ่งในตัวเอง แต่ทำไมคุณถึงควบคุมสองตัวแทนที่จะเป็นหนึ่งตัวหรือมากกว่านั้นได้” หลิวหมิงอวี่ถามด้วยความสงสัย

“อันที่จริง สามารถควบคุมได้เพียงตัวเดียวในตอนเริ่มต้น จากนั้นจึงควบคุมได้สองอย่างช้าๆ” เย่ชิงซวนอธิบาย

เฮ้ ปรากฎว่าความสามารถนี้ยังสามารถเติบโตได้หลิวหมิงอวี่เริ่มสนใจและถามอีกครั้ง “เมื่อไหร่ที่คุณค้นพบว่าคุณมีความสามารถในการควบคุมซอมบี้? คุณควบคุมซอมบี้สองตัวได้เมื่อไหร่?”

ในเวลานี้เย่ชิงซวนดูเหมือนจะตระหนักว่าระยะห่างระหว่างเธอกับหลิวหมิงอวี่นั้นใกล้เกินไป เธอเอนหลังและขยับห่างจากหลิวหมิงอวี่เล็กน้อย เธอพูดช้าๆ ว่า “ในครั้งแรกที่ฉันพบว่าฉันควบคุมซอมบี้ได้ นั่นคือทางที่จะหลบหนี ในเวลานั้น เพื่อที่จะหลบหนี เราจึงรีบวิ่งออกมาอย่างรวดเร็วในทิศทางตรงกันข้ามกับสัตว์ประหลาด เพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีของซอมบี้ในตอนกลางคืน เราเลือกที่จะพักนอนตามอาคาร อยู่ในนั้นทำให้เราไม่ต้องทนหนาวเหมือนนอนในป่า

แน่นอนว่าเรารู้ด้วยว่าจะมีซอมบี้อยู่ในอาคาร แต่เมื่อเปรียบเทียบกับสัตว์ป่าในตอนกลางคืน ในที่สุดเราก็เลือกที่จะค้างคืนในอาคารแทน เดิมทีตามจินตนาการถึงแม้ว่าจะมีซอมบี้อยู่ในอาคารนี้ แต่ก็จะมีจำนวนไม่มากนัก คนสองคนยังคงสามารถฆ่าซอมบี้และครอบครองที่นี่ในฐานะที่ไร้ที่อยู่อาศัยของเรา

เราสังเกตบริเวณโดยรอบบ้านล่วงหน้า บริเวณโดยรอบทรุดโทรมและไม่มีร่องรอยของซอมบี้

เราผลักประตูอย่างระมัดระวัง และภายในก็เต็มไปด้วยความโกลาหล และเฟอร์นิเจอร์และของอื่นๆ ถูกโยนทิ้งไปทุกหนทุกแห่ง

ทันใดนั้น หลังจากเสียงที่ไม่รู้จักดังขึ้น ซอมบี้จำนวนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นในสายตาของเรา คุณลองจินตนาการถึงสีหน้าของเราในขณะนั้นได้ไหม”

เป็นไปได้ว่าเพื่อหลีกเลี่ยงซอมบี้ภายนอก ซอมบี้จำนวนมากขึ้นก็ปิดล้อมเข้ามา

อันที่จริง นี่เป็นตัวเลือกที่ถูกต้องด้วยในตอนกลางคืนในถิ่นทุรกันดาร การหาสิ่งปลูกสร้างและซ่อนตัวอยู่ในนั้นจะดีกว่ามาก

น่าเสียดายที่โชคของเย่ชิงซวนในตอนนั้นไม่ค่อยดีนัก

แม้ว่าเย่ชิงซวนจะไม่ได้พูดถึงวิธีการที่ได้รับพลังวิเศษมาเป็นเวลานาน แต่หลิวหมิงอวี่ก็ตั้งใจฟังอย่างระมัดระวังเพื่อดูว่าเขาสามารถเห็นวิธีการควบคุมซอมบี้ได้หรือไม่ เขาถามอย่างร่วมมือว่า “แล้วไง?”

ใบหน้าของเย่ชิงซวนซีด ราวกับนึกถึงฉากนั้นอีกครั้ง ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แต่หลังจากตั้งสติแล้ว เธอยังคงเล่าต่อไปว่า “ถ้าเป็นแค่ซอมบี้สองสามตัว ลูกพี่ลูกน้องของฉันและฉันก็ยังแก้ปัญหาได้ แต่มีซอมบี้เป็นโหล เรามีความกล้า แต่เราไม่โง่เมื่อเรากำลังจะหนีออกไป พบว่ามีซอมบี้สองตัว ยืนอยู่ตรงประตู

ทันใดนั้น ฉันพบว่าไม่มีซอมบี้อยู่ในทิศทางเดียว และฉันก็รีบไปที่ทิศทางนั้นกับลูกพี่ลูกน้องของฉันทันที เตรียมจะออกทางอื่น แต่ทางนั้นเป็นทางตัน แม้ว่าจะมีหน้าต่างอยู่ในห้อง แต่ก็มีรั้วเหล็กเชื่อมไว้ และไม่มีทางหนีรอดไปได้

โชคดีเข้าห้องนี้ประตูยังดีอยู่ การใช้โต๊ะ ฯลฯ ป้องกันการโจมตีของซอมบี้ได้ชั่วคราว ด้วยวิธีนี้ เราถูกล้อมไว้ในห้องเล็กๆ

ในช่วงเวลาสั้นๆ เราได้คิดถึงวิธีการมากมาย เช่น ทุบหน้าต่างและรื้อกำแพง แต่ไม่มีวิธีใดสำเร็จ

จะเห็นได้ว่าประตูที่เราทำไว้ชั่วคราวถูกซอมบี้ทุบออกจากรูทีละรูทีละรู

ผ่านรูเหล่านี้ คุณจะเห็นรูปลักษณ์ที่น่าสยดสยองของซอมบี้เหล่านี้

หากไม่มีทางหนีรอดไปได้ ในที่สุดเราก็จะกลายเป็นหนึ่งในซอมบี้”

ตอนนี้เย่ชิงซวนและลูกพี่ลูกน้องของเธอพักอยู่ที่นี่ในรีสอร์ทโดยสมบูรณ์ แสดงว่าในที่สุดพวกเขาก็พบวิธีที่จะหลบหนีหลิวหมิงอวี่ถามว่า “คราวนี้คุณค้นพบว่าคุณสามารถควบคุมซอมบี้ได้หรือไม่?”