ตอนที่ 11 นายน้อยท่านนี้

เมื่อได้ยิน หลิงอ่าวเทียน ก็เงยหน้าขึ้นมอง

มีอาคารที่มีลักษณะเหมือนหอคอยโบราณสูงเจ็ดชั้นอยู่ข้างหน้าเขา มันสูงกว่าสิ่งก่อสร้างรอบๆมาก บนแผ่นโลหะที่ประตูของอาคารมีตัวอักษรขนาดใหญ่สามตัวที่ทำจากกระดูกสีขาวของสัตว์อสูรที่ถูกเชื่อมด้วยกัน

ตำหนักเดือนมืด 暗夜楼

“ท่านเข้าไปเถอะ ข้อขอตัวลา”

เสวี่ยเมิ่งหาน กล่าวกับเขาและหันหลังเดินจากไป

“เมิ่งหาน เจ้าจะไม่เข้าไปข้างในหรือ เจ้าจะไปไหน”

หลิงอ่าวเทียน เรียกนาง

นับตั้งแต่เขาได้พบกับ เสวี่ยเมิ่งหาน ในเทือกเขาสัตว์อสูร เขาตกหลุมรักนางทันที

ไม่ว่าจะเป็นเสียงและรอยยิ้มของ เสวี่ยเมิ่งหาน หรือบุคลิกที่ไร้เดียงสาและดื้อรั้นของนาง หลิงอ่าวเทียนก็ ชอบนางมาก

เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าเรื่องความรักสักเท่าไหร่ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงค่อยๆพัฒนาความสัมพันธ์โดยการใช้เวลาที่มีร่วมกัน

“ท่านเข้าไปเถอะเจ้าคะ ข้าจะไปกินข้าวเช้า”

เสวี่ยเมิ่งหาน พูดอย่างสบายๆ และเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

ข้าวเช้า?

เมื่อมองดูแผ่นหลังอันสวยงามของนางขณะที่นางจากไป หลิงอ่าวเทียน เลิกคิ้วขึ้นแสดงความไม่เชื่อ

พวกเขามาที่นี่หลังจากกินข้าวเช้า

ดังนั้น เสวี่ยเมิ่งหาน จึงโกหกเขา

“ไม่เป็นไร”

“ความสัมพันธ์จะต้องใช้เวลาพัฒนาอย่างช้าๆ”

“ข้าเชื่อว่าด้วยความจริงใจของข้า”

“เมิ่งหานจะต้องหวั่นใหวและในที่สุดก็กลายเป็นผู้หญิงของข้า”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลิงอ่าวเทียน ก็เผยรอยยิ้มที่มั่นใจและชั่วร้าย

สิ่งนี้ทำให้เด็กสาวบางคนรอบตัวเขาแอบมองอย่างเขินอาย

หลิงอ่าวเทียน กวาดสายตาไปที่หญิงสาวธรรมดาเหล่านั้นและส่ายหัว

“เมื่อเทียบกับ เมิ่งหาน พวกนางธรรมดาเดินไป”

“ผู้หญิงของหลิงอ่าวเทียน อย่างน้อยต้องมีความงามระดับเมิ่งหาน”

หลังจากคิดเช่นนั้น เขาก็หันหน้าเดินเข้าไปที่ตำหนักเดือนมืด

***

เสวี่ยเมิ่งหาน วนเวียนอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะมาถึงหน้าซ่อง

ศาลาหลี่ฮวา

ที่ทางเข้าศาลาหลี่ฮวา และที่ระเบียงชั้นหนึ่ง มีหญิงงามที่สวมชุดหลากสีโบกผ้าเช็ดหน้าและทักทายชายหนุ่มที่เดินผ่านมาด้วยเสียงเย้ายวน

“พี่ชาย...มาหาข้าสิเจ้าคะ”

เสวี่ยเมิ่งหาน รู้สึกรังเกียจกับภาพที่เห็น

“เจียงผู้นี้ที่บอกว่าเขารักข้าคนเดียวมาที่นี่แต่เช้าตรู่”

“ฟังเพลงและแสวงหาเต๋า? เจ้าจะแสวงเต๋าอะไรในซ่องกัน?”

“หึไม่ใช่เรื่องดี!”

เสวี่ยเมิ่งหาน ถุยน้ำลายออกมาอย่างลับๆ แอบเข้าไปข้างในโดยตั้งใจจะถามแม่เล้าที่อยู่ข้างใน

“ท่านเสวี่ย? ทำไมนางถึงอยู่ที่นี่?”

เมื่อแม่เล้าตาแหลมเห็นเสวี่ยเมิ่งหานเข้ามา นางก็รีบเดินมาทักทายทันที

อาจเป็นนิสัยมืออาชีพ เมื่อแม่เล้ากำลังเดิน สะโพกของนางก็บิดไปมาอย่างเกินจริง พัดในมือของนางยังคงพัดตัวเองอยู่ และกลิ่นหอมอันรุนแรงจากร่างกายของนางล่องลอยไปทุกที่

กลิ่นนี้รุนแรงจนเสวี่ยเมิ่งหานเกือบจะสำลักข้าวเช้าออกมา

นางบังคับตัวเองให้กลั้นอาการคลื่นไส้แล้วดึงผู้หญิงคนนั้นไปที่มุม เอามือปิดหน้าแล้วลดเสียงถาม

“เจียงมู่อยู่ห้องไหน?”

"ใคร?"

แม่เล้าคิดว่านางได้ยินผิดและพัดลมในมือของนางเกือบตกลงพื้น

เสวี่ยเมิ่งหาน ลดเสียงของนางอีกครั้งและพูดว่า “เจียงมู่, ประมุขเจียง”

“ประมุขเจียง? เขาไม่เคยมาที่ศาลาหลี่ฮวา”

แม่เล้าปิดปากของนางด้วยพัด ดวงตาของนางเบิกกว้าง ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

มันเป็นความรู้ทั่วไป

แม้ว่าประมุขเจียงจะเย่อหยิ่งและไร้ประโยชน์

แต่เขาเป็นชายที่หมกมุ่นอยู่กับความรักและรักเสวี่ยเมิ่งหานเพียงคนเดียว

ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะซื้อบริการ

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อคืนที่ผ่านมาพวกเขาทั้งสองเพิ่งถอนหมั้นกันไม่ใช่เหรอ ทำไมวันนี้มันดูเหมือน… ราวกับว่าเสวี่ยเมิ่งหานกำลังจะมาจับประมุขเจียง?

“ไม่เคยมา?”

คิ้วของ เสวี่ยเมิ่งหาน คลายออกเล็กน้อย

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อนางรู้ว่าเจียงมู่ไม่เคยมาที่ซ่อง นางรู้สึกยินดีเล็กน้อย

เสวี่ยเมิ่งหาน สลัดความคิดแปลก ๆ ออกไป

ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ว่าเขาจะมาที่นี่หรือไม่ก็ตาม มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเหล่าเหนียง!

ณ ขณะนี้.

ชายคนหนึ่งเดินหยุดอยู่ข้างหลังแม่เล้าและกล่าวด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย

“เฮ้ เฮ้ ทำไมเจ้าถึงมาซ่อนตัวอยู่ตรงนี้ แม่เล้า? รีบไปเรียกแม่นางที่มีเทคนิคดีๆให้นายน้อยคนนี้หน่อย …. เอ่อ…. ข้าหมายถึง หญิงสาวที่มีทักษะเก่งกาจ”

อืม?

เสียงคุ้นๆ ทำไมเสียงของชายผู้นี้เหมือนเจียงมู่ผู้นั้นมาก?

เสวี่ยเมิ่งหานจ้องมองไปที่ชายหนุ่มผ่านระหว่างนิ้วของนาง

เมื่อเห็นว่าเขาดูค่อนข้างโดดเด่น แต่ก็ไม่ใช่เจียงมู่

ผู้ชายคนนั้นก็สังเกตเห็นนางอย่างชัดเจนเช่นกัน

แม้ว่านางจะเอามือปิดหน้า แต่รูปร่างบอบบางที่สวมชุดสีมรกตเพรียวบางก็แสดงออกมาอย่างสมบูรณ์แบบ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เส้นโค้งรูปทรงกรวยที่โดดเด่นเนื่องจากการยกแขนขึ้นนั้นสะดุดตาเป็นพิเศษ

ไม่เลว!

ชายคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก เจียงมู่ ที่เปลี่ยนใบหน้าของเขา

เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีสาวงามที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ในศาลาหลี่ฮวา และร่างกายที่สมบูรณ์แบบนี้เกือบจะดีเท่ากับของเสวี่ยเมิ่งหาน

ถ้าเขาไม่รู้ว่า เสวี่ยเมิ่งหาน อยู่ที่ตำหนักเดือนมืดขาคงคิดว่าผู้หญิงคนนี้คือนาง

“นายน้อยผู้นี้ ข้ากล้าพูดเลยว่ามีน้องสาวที่มีทักษะเก่งกาจมากมายอยู่ที่นี่”

เมื่อแม่เล้าเห็นลูกค้า รอยยิ้มแบบมืออาชีพก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนางในทันที

นางจับแขนของ เจียงมู่ กดครึ่งร่างกายของนางลงบนเขาและแนะนำเขาอย่างกระตือรือร้น

“สาวๆ ที่ ศาลา หลี่ฮวา ของเรางดงามทุกคน

“โดยเฉพาะบุปผาทองน้อยทั้งสี่ พวกนางล้วนมีทักษะเฉพาะตัว

“บุปผาฤดูใบไม้ผลิมี 18 ท่าปราบมังกร”

“บุปผาฤดูร้อนมีหนึ่งอินทรีสองกระต่าย”

“บุปผาฤดูใบไม้มีเสียงกังวานในหุบเขาที่ว่างเปล่า”

“บุปผาฤดูหนาวเป่าปากได้ไพเราะ”

“ท่านต้องการผู้ใดเจ้าคะ นายน้อย”

***

“ไม่มีเลย ข้าต้องการนาง”

เจียงมู่ ยิ้มและชี้ไปที่ เสวี่ยเมิ่งหาน

ด้วยสัดส่วนร่างกายที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้ หน้าตาของนางจะไม่งดงามได้อย่างไร?

นอกจากนี้ เมื่อห่มผ้าแล้ว โลกก็เต็มไปด้วยความรัก

มันก็คุ้มค่า.

"ฮะ? นาง? ไม่มีทาง ไม่มีทาง…”

มือของแม่เล้าสั่นและพัดก็ร่วงลงกับพื้น เต็มไปด้วยความตกใจ

นางจะปล่อยให้ลูกสาวของเจ้าเมืองไปรับแขกเหรอ?

มันย่อมได้กำไร แต่ชีวิตย่อมไปพร้อมกับเกาไร!

"ทำไมไม่ได้?"

เจียงมู่ไม่เข้าใจ

“เพราะ… เพราะนางไม่ได้มาจากศาลาหลี่ฮวา นางมาที่นี่เพื่อ…. เพื่อขายประกันสัตว์อสูร”

แม่เล้าเห็นว่า เสวี่ยเมิ่งหานไม่ได้พูดอะไร นั้นนางจึงต้องแข็งใจที่จะอธิบาย

“งั้นเหรอ ลืมมันไปเถอะ แม่นางท่านนี้ ข้าต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่ง”

เจียงมู่ ขอโทษเสวี่ยเมิ่งหาน รู้สึกสงสาร

“นายน้อยท่านนี้ เรารีบขึ้นไปชั้นหนึ่งกันเถอะเจ้าคะ….”

แม่เล้ารีบดึง เจียงมู่ ขึ้นไปที่ชั้นหนึ่งเพื่อป้องกันไม่ให้เขาพูดอะไรที่จะทำให้เสวี่ยเมิ่งหานโกรธ

เสวี่ยเมิ่งหานโกรธมาก

นางได้รับการปฏิบัติเหมือนโสเภณี!

ทั้งหมดเป็นความผิดของเจียงมู่!

นางกระทืบเท้าด้วยความโกรธ หวังว่าจะสามารถชกเจียงมู่เมื่อนางเห็นเขาในภายหลัง

ตอนนี้มีคนมากขึ้นเรื่อยๆ และนางกลัวว่าจะถูกทำเหมือนโสเภณีอีกครั้ง นางจึงปิดหน้าและหนีออกจากศาลาหลี่ฮวา วางแผนว่าตั้งใจจะหลบอยู่ข้างนอก

ภายในห้องหมายเลขแปดบนชั้นหนึ่ง

แม่เล้าขยิบตาให้เจียงมู่

“โปรดรอสักครู่เจ้าคะ บุปผาน้อยทั้งสี่เพิ่งตื่น พวกนางกำลังอาบน้ำและจะมาในไม่ช้า”

พูดจบนางก็ขยับสะโพกเซ็กซี่แล้วเดินออกไป

“ต้องรออีกนานแค่ไหร”

เจียงมู่ รู้สึกหดหู่เล็กน้อยและทำได้แค่นอนลงบนเตียงขนาดใหญ่และมองไปที่เพดานทุกวิถีทางที่ทำได้

“รอเฉยๆไปก็ไม่มีประโยชน์”

“ทำไมข้าไม่ลองเขียนบันทึกและดูว่าข้าจะได้รางวัลดีๆ ได้ไหม”

ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นนั่งและเรียกบันทึกประจำวันออกมา

เขียนอะไรบางอย่างลงไป