ตอนที่ 17 เป็นเกียรติของผมที่ได้ช่วยเหลือคุณ
ในช่วงดึก ฉู่กวง นอนหลับอย่างกระสับกระส่าย เขาตื่นกลางดึกหลายครั้ง จับปืนที่ซ่อนอยู่ในถุงนอนก่อนจะหลับไปเป็นช่วงๆ ที่พักพิงนั้นปลอดภัยกว่าที่นี่มาก จนเขาไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอันตรายใด ๆ เลย เมื่อมาอยู่สภาพแวดล้อมที่ไม่ปลอดภัยทำให้เขาปรับตัวยาก
“ฉันหละหลวมเกินไป” ฉู่กวงถอนหายใ และสัมผัสปืนในผ้าห่มโดยไม่รู้ตัว ลำกล้องปืนยาวหนาทำให้เขารู้สึกปลอดภัย
เขาอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าผู้เล่นจะเป็นยังไง แม้ว่าเขาแนะนำเสี่ยวฉีว่าควรทำอะไรในตอนที่เขาไม่อยู่บ้าง แต่เขาก็ยังกังวลอยู่เล็กน้อย
หลังจากตื่นนอนตอนตีห้า ฉู่กวงก็ไม่สามารถกลับไปนอนต่อได้ เขาลืมตาขึ้นและรออย่างเงียบ ๆ เขาไม่ได้ออกจากถุงนอนจนมีแสงตะวันส่องอยู่นอกหน้าต่าง เขาสวมเสื้อผ้าแล้ววางท่อเหล็กกับปืนที่เขาเพิ่งซื้อมาไว้บนหลังของเขา เมื่อเขาออกไปครั้งนี้ เขามั่นใจว่าเขาจะไม่กลับมาอีกในเร็วๆนี้ การเก็บภาษีของเจ้าเมืองบังคับให้เขาต้องเร่งลงมือและต้องเตรียมการทั้งหมดให้เสร็จก่อนสิ้นเดือน หากไม่สามารถหาเสบียงให้เพียงพอสำหรับ 100 คนได้ เขาจะต้องรอจนถึงเดือนกุมภาพันธ์หรือมีนาคมของปีหน้าก่อนที่จะเปิดทดสอบรอบต่อไป ถ้าเป็นอย่างนั้น เขาจะต้องรอตลอดฤดูหนาว
เขาเปิดประตูหลังจากที่เขาเก็บอุปกรณ์เสร็จแล้ว ฉู่กวงกำลังจะออกเดินทาง แต่ก็บังเอิญเจอกับคนของตระกูลหวังแทน เขาคือหวังเต๋อฟู่ที่พยายามจะบุกเข้าไปในบ้านของเขาเมื่อวานนี้ เขาลือบมองฉู่กวงโดยไม่พูดอะไร แต่ดวงตาของเขาดูเหมือนกำลังท้าทายเล็กน้อย อาจเป็นเพราะเขาอยู่กับพ่อ พี่ใหญ่ และพี่รอง พร้อมกับอุปกรณ์ล่าสัตว์บนหลัง ความกล้าหาญของเขาจึงมีมากกว่าเมื่อวาน ราวกับเขากำลังโอ้อวดความสามารถของตัวเอง
แน่นอน ฉู่กวงคงไม่สนใจการยั่วยุของให้เด็กเหลือขออยู่แล้ว เด็กอายุ16ในถนนเบ็ตถือเป็นผู้ใหญ่แล้ว แล้ว แต่ในสายตาของเขา เขายังเป็นแค่เด็กน้อย
“เฮ้ อย่าตายข้างนอกล่ะ”
ฉู่กวงไม่สนใจและไม่แม้แต่จะเหลียวมอง หวังเต๋อฟู่ กัดฟันจนหน้าแดงก่ำ คนนอกทำให้เขาอับอาย แต่ในขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรอีก พี่ใหญ่ที่อยู่ข้างๆ เขาเอามือวางบนไหล่ของเขา แม้ว่าเขาจะยังโกรธอยู่เล็กน้อย แต่วังเอฟู่ก็สงบอย่างรวดเร็ว เด็กน้อยคนนี้ฟังพี่ชายเขาเป็นอย่างมาก
ฉู่กวงเหลือบมองลูกชายคนโตของตระกูลหวัง ชายร่างใหญ่ที่แข็งแรงและกำลังมองกลับมาที่เขาเช่นกัน ฉู่กวงรู้สึกถึงภัยคุกคามเล็กน้อยแต่ไม่ชัดเจน ใบหน้าของชายผู้นั้นแสดงความประหลาดใจอย่างชัดเจน แม้ว่าเขาจะซ่อนไว้อย่างระมัดระวัง
สัญชาตญาณของนักล่า— เขารับมือไม่ได้ง่ายๆ!
หลังจากสบตากันครู่หนึ่ง ทั้งสองฝ่ายก็ละสายตาออกจากกันอย่างรวดเร็ว ไม่จำเป็นต้องสร้างปัญหาที่ไม่จำเป็นใดๆ และหลังจากที่ตระกูลหวังเดินจากไป ฉู่กวงก็พร้อมที่จะออกเดินทางเช่นกัน
เสียงใสดังมาจากด้านหลัง "เดินทางระวังๆ"
ฉู่กวง หยุดและหันกลับมาเห็น เสี่ยวหยู๋ ซ่อนตัวอยู่หลังประตูและแอบมองเขา
ฉู่กวงยิ้มอย่างแผ่วเบา "อืม ขอบคุณ"
"ไม่เป็นไร." ในชั่วพริบตา เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กลับเข้าไปในบ้านและหายตัวไป
...
เกือบหกโมงเช้า ประตู ถนนเบ็ต ค่อยๆเปิดออก ผู้รอดชีวิตถือตะกร้า ธนู ลูกธนู มีดสั้น หน้าไม้ และอุปกรณ์อื่น ๆ ขณะที่พวกเขาก้าวเข้าสู่ถนนคอนกรีตที่แตกร้าวและวัชพืชที่งอกออกมาจากรอยแยก พวกเขามุ่งหน้าไปยังซากปรักหักพังที่ถูกทำลายไปเป็นกลุ่มๆ แต่สองร้อยปีหลังสงคราม การหาอะไรดีๆไม่ใช่เรื่องง่ายในดินแดนรกร้างอีกต่อไป กระสุนที่ทิ้งโดยทหารรับจ้างหรือโจรเป็นครั้งคราวอาจถูกมองว่าเป็นสมบัติ
ชูกวงไม่ได้ออกจากนิคมทันที แต่รออยู่ที่ประตู หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว เขาก็ไปที่สถานีรีไซเคิล
“ผมต้องการข้าวสาลีสีเขียว 7กิโลกรัม เป็น 21 ชิป ผมต้องการใบยาสูบเพื่อหมักเนื้อ…4 ชิปจะได้เท่าไหร่” ชูกวงถาม
"ห้าสิบกรัมต่อชิป"
“ผมต้องการ200กรัม”
อาหารเป็นกุญแจสำคัญในการพัฒนา มีเพียงการเตรียมอาหารให้มากขึ้นเท่านั้นที่สามารถจ้างให้ผู้เล่นมาทำงานแทนเขาได้ เป็นไปไม่ได้ที่ผู้รอดชีวิตจะกินข้าวต้มและข้าวสาลีทุกวัน แม้ว่าพวกเขาจะกินได้ แต่ฉู่กวงกินไม่ได้ ตอนนี้เขามีปืนแล้ว เขาย่อมล่าสัตว์ได้ง่ายกว่าเมื่อก่อน ฉู่กวงวางแผนที่จะซื้อใบยาสูบเพื่อแปรรูปเนื้อที่ไม่ได้กินเป็นเสบียงสำรองในฤดูหนาว
เฒ่าชาร์ลีลืมตาขึ้น “ฉันจำได้ว่านายซื้อข้าวสาลีสีเขียว 5 กิโลกรัมไปเมื่อไม่กี่วันก่อน”
“มีปัญหาเหรอ?” ฉู่กวงตอบอย่างไม่ใส่ใจ
เฒ่าชาร์ลียิ้ม "ไม่ การเก็บเงินได้มากย่อมเป็นเรื่องดี"
ฉู่กวง ผู้ซึ่งกำลังวางแผนสำหรับอนาคต จู่ ๆ ก็ตื่นตัว คนพูดไม่เจตนาแต่คนฟังอาจเก็บไปใส่ใจ ทันใดนั้นเขาก็รู้ว่าเขามีปัญหา
เขาไม่ได้นำขยะหรือของมีค่าใดๆ กลับมาในช่วงเวลาหนึ่ง แต่เขาซื้อเสบียงจำนวนมากสองครั้งในระยะเวลาอันสั้น เจ้าเมืองอาจไม่ได้สังเกตเขา แต่คนอื่นๆ อาจสงสัยว่าเขาหาเงินมาจากไหน เฒ่าชาร์ลีไม่พูดอะไร หรือบางทีเขาอาจจะไม่สนใจ เขาช่วยชั่งน้ำหนักข้าว แล้วส่งเขาออกประตูด้วยรอยยิ้ม
"ฉันประมาทเกินไป..."
หลังจากออกจากประตูถนนเบ็ต และเลี้ยวมุม ฉู่กวงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาหยุดและสังเกตรอบข้างครู่หนึ่งก่อนจะเดินต่อไป
อะไรก็ตามเงินที่มากกว่า10ชิป เป็นเงินจำนวนมากสำหรับคนเก็บขยะเพราะพวกเขามักจะไม่สามารถเก็บออมอะไรได้ แต่เขาได้นำเงินจำนวนมหาศาลออกมามากกว่ายี่สิบชิปเพื่อซื้อของที่เขาไม่ได้ใช้ในเวลาอันสั้นถึงสองครั้งติดต่อกัน เฒ่าชาร์ลีใจดีกับเขาเพราะเขามาจากที่พักพิง แต่เขาก็ยังทำงานให้กับเจ้าเมืองอยู่ดี
ฉู่กวงขมวดคิ้ว น่าเสียดายที่ลิซต์รับแต่ธัญพืชและขายผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรมของเมืองโบลเดอร์ บางทีเขาน่าจะลองเสี่ยงโชคที่ฟาร์มบราวน์
...
ข้าวสาลีสีเขียวเจ็ดกิโลกรัมและน้ำดื่มสิบลิตร รวมทั้งกระสุนปืนและอุปกรณ์ทั้งหมดมีน้ำหนักมากกว่ายี่สิบกิโลกรัมถูกวางไว้บไหล่ ในขณะที่เขาขย้ายเสบียง ฉู่กวงก็ต้องรักษาความข็งแกร่งของร่างกายอย่างระมัดระวังและระวังอันตรายที่แฝงตัวอยู่ในเงามืด แม้ว่ากล้ามเนื้อของเขาจะแจ็งแกร่งแตกต่างจากคนทั่วไป แต่เขาก็สามารถเดินทางได้เพียงระยะสั้นๆ ก่อนหยุดพักและสังเกตสภาพถนนก่อนจะเดินต่อ
ถนนด้านนอกนิคมเดินได้ไม่ง่าย และบางครั้งต้องเลี่ยงทางหลวงที่พังถล่มหรือผ่านอาคารสูงที่พังทลาย จู่กวงก็อิจฉาตัวเอกใน "The Last of Us" และ "Dying Light" ที่สามารถวิ่งปาร์กูร์ในซากปรักหักพังได้ในขณะที่แบกเสบียงทั้งหมดไว้บนหลัง แต่เขาได้แค่เดินทีละก้าวเท่านี่น บางทีครั้งต่อไปเขาควรซื้อจามรีมาขนของ แต่เขาคิดได้ว่า ลิซต์จะขายให้เขาหรือเปล่า
โชคดีที่ไม่มีพวกกลายพันธุ์ระหว่างทางที่สังเกตเห็นเขา หลังจากเดินผ่านซากปรักหักพังและเดินไปตามถนนได้ซักพัก ฉู่กวงก็มาถึงบ้านพักคนชราในอุทยานก่อน8.30น. แต่ฉู่กวงก็ต้องประหลาดใจเมื่อเขามาถึง เขาพบว่าผู้เล่นอัลฟ่าทั้งสี่ได้ออนไลน์แล้ว ไม่เพียงเท่านั้น แต่เขาสังเกตเห็นสิ่งใหม่ๆ ที่เพิ่มขึ้นมานอกกำแพงบ้านพักคนชรา เตาเผาดินสี่เตาสูงประมาณครึ่งคนกับเตาเผาดินครึ่งวงกลมที่สูงกว่าคนเพียงเล็กน้อยถูกตั้งอยู่ข้างนอก
'นี่คืออะไร?' เขาจำไม่ได้ว่าให้งานสร้างเตาเผาแก่พวกเขา
"ผู้ดูแล! ในที่สุดคุณก็กลับมา" เมื่อมองไปที่ผู้ดูแลที่ประหลาดใจ เอมเพิลไทม์ ก็เดินขึ้นไปทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม
“เมื่อคืน ผมนอนข้างนอกนะ” ฉู่กวงมองเตาอย่างตั้งใจ ฉู่กวงถึงกับลืมวางของที่เขาถือไว้บนหลัง "เกิดอะไรขึ้น? พวกคุณเจอพวกกลายพันธุ์หรือผู้รอดชีวิตคนอื่นๆไหม?"
"ทุกอย่างเรียบร้อยดี! ไม่มีอุบัติเหตุ!" เอมเพิลไทม์รายงานงานของพวกเขาไปยัง ฉู่กวง เตาเผาสูงครึ่งคนสี่เตาใช้เผาถ่าน และเตาเผาที่มีทูเเยร์ติดอยู่ใช้เพื่อเผาวัสดุซีเมนต์หยาบที่อุณหภูมิสูง (ทูเเยร์ คือ ท่อหรือหัวฉีดที่เปาลมเข้าไปในเตา)
"เราเผาเปลือกไม้ให้เป็นขี้เถ้าพืชจากนั้นจึงเติมน้ำแล้วคนให้เข้ากัน กรองน้ำโพแทสเซียมอัลคาไลน์ในชั้นบนออก แล้วคั้นน้ำออกจากโคลนเพื่อให้ได้แคลเซียมไฮดรอกไซด์และแคลเซียมคาร์บอเนตสำหรับทำซีเมนต์ ต่อไปเราจะใส่ วัตถุดิบเหล่านี้ลงในเตาเผาทรงสูงและเผาจนเป็นสีส้มแดงผสมกับทรายเติมน้ำ แล้วเราจะได้ซีเมนต์เถ้าไม้!”
พูดตามตรง ฉู่กวงรู้สึกประหลาดใจกับการที่ผู้เล่นเหล่านี้ลงมือปฏิบัติจริง ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยพยายามทำซีเมนต์ด้วยขี้เถ้าไม้และโคลนมาก่อน เขาเคยใช้วิธีที่เขาเรียนทางออนไลน์มาก่อน แต่สิ่งที่เขาทำขึ้นมาจะพังทันทีที่บีบมัน และมันก็ไม่มีประโยชน์เลย .
เมื่อมองดูตอนนี้ วิธีการของเขาผิดพลาด กุญแจสำคัญคือเตาเผาและการเผาสองครั้งใช่ไหม? และความบริสุทธิ์ของขี้เถ้าไม้...
ปากของ เอมเพิลไทม์ กล่าวต่อ “เราวางแผนที่จะใช้ซีเมนต์เพื่อซ่อมแซมผนังบ้านพักคนชรา! เรายังเก็บน้ำโพแทสเซียมอัลคาไลน์ที่กรองแล้ว สามารถใช้เพื่อฟอกหนังสัตว์ได้ ซึ่งอาจมีประโยชน์มาก!”
“พวกคุณ...ทำได้ดีมาก” ฉู่กวงคิดเรื่องนี้อยู่นาน แต่เขาไม่รู้ว่าจะให้รางวัลแก่ผู้เล่นเหล่านี้อย่างไร ทั้งหมดที่เขาทำได้คือคำชมครึ่งๆ กลางๆ นี้ แต่เมื่อ เอมเพิลไทม์ ได้ยินคำพูดของเขา เขาก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก
ความโปรดปรานเพิ่ขึ้น! ความโปรดปรานของเขาเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอน! เขาไม่พลาดโอกาสนี้ เอมเพิลไทม์ กล่าวบทที่เขาฝึกฝนมาตลอดทั้งคืน (ด้วยสีหน้าจริงจัง) "เพื่อการดำรงอยู่ของอารยธรรม! เป็นเกียรติของผมที่ได้ช่วยเหลือคุณ!"
“…” ฉู่กวงไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้าเขาอย่างไร เมื่อเทียบกับตัวเขาแล้ว ผู้เล่นเหล่านี้มีความชอบธรรมเกินไป “พูดไดด้ดี...เพื่อการดำรงอยู่ของอารยธรรม และเพื่ออนาคตของพวกเราทุกคน”
หลังจากไอ ฉู่กวงยังคงแสดงออกอย่างสง่างามในขณะที่ดูผู้เล่นที่ตื่นเต้น จากนั้นพูดต่อไปว่า "ผมจะลงไปที่ที่พักพิงและเก็บเสบียง แผนของคุณดีมาก ทำต่อไป!"
แอมเพิลไทม์พูดอย่างกระฉับกระเฉง หลังของเขาเหยียดตรง “ครับ ผู้ดูแล!”
"อย่าลืมพักผ่อน อย่าทำงานหนักเกินไป" ชูกวงตักเตือน ไม่ใช่เพราะเขารู้สึกผิดที่ขอให้ผู้เล่นทำงานทั้งหมดนี้ให้กับเขา แต่เพราะเขากังวลว่าพวกเขาจะทำงานหนักเกินไปและทำให้ความกระตือรือร้นของพวกเขาลดลง
ดูเหมือนว่าผู้เล่นคนนี้จะไม่ได้ตระหนักถึงเจตนาดีของเขา เขาเงยหน้าขึ้นเพื่อแสดงความจงรักภักดี "การรับใช้คุณคือภารกิจของผม และนี่คือคำประกาศตนของผมภายใต้ร่มธงของสหพันธ์ประชาชน!"
ฉู่กวงลังเลเมื่อได้ยินประโยคนี้ การประกาศตนนั้นใช้ได้ แต่เขารู้หรือไม่ว่าธงของสหพันธ์ประชาชนหน้าตาเป็นอย่างไร?
“ดี มีพลังมาก ไปเถอะ” เมื่อมองดูผู้เล่นวิ่งเหยาะๆไป ชูกวงก็ถอนหายใจ
เขากังวลโดยไม่จำเป็น
