ตอนที่ 15 - ความขัดแย้งในชมรมเปียโน
2/3
ตอนที่ 15 - ความขัดแย้งในชมรมเปียโน
เจียงฮ่าวกับหยินเฉียนหยุนได้รับหนังสือแล้ว ทั้งคู่เดินไปตามโถงทางเดิน หัวเราะพูดคุยกัน แต่ในระหว่างนั้นเอง ได้มีเสียงเปียโนดังออกมาจากในห้อง
“ว้าว! ประธานเจิ้งเก่งจริง ถึงจะเป็นมือสมัครเล่น แต่เขาสามารถเล่นเปียโนระดับ 9 ได้ น่าทึ่งสุดๆ”
“รวย เก่ง มีพรสวรรค์ นี่แหละผู้ชายในฝัน!”
“นี่แหละเจ้าชายในฝัน!”
เสียงเปียโนดังระรื่นหู กล่าวได้ว่าค่อนข้างไพเราะ แต่เสียงที่ดังไม่แพ้กันคือเสียงเยินยอของนักเรียนสาวกลุ่มใหญ่
เจียงฮ่าวชะงักเล็กน้อยพอได้ยินเสียงเปียโน
“ที่นี่คือชมรมเปียโน ฉันก็เป็นสมาชิกของที่นี่เหมือนกัน” ใบหน้าน้อยๆของหยินเฉียนหยุนดูเขินอายนิดหน่อย เธอพูดว่า “แต่ฉันหัวช้า แถมเข้าชมรมเฉพาะหลังเลิกเรียนเท่านั้น เลยไม่ค่อยมีเวลาฝึก”
ว่าจบ เธอก็อดชะโงกมองเข้าไปข้างในไม่ได้ ก่อนเอ่ยกับเจียงฮ่าวด้วยความตื่นเต้น “ตอนนี้คนดังของโรงเรียนเรากำลังแสดงเปียโนอยู่ ฉันอยากดู เข้าไปด้วยกันไหม?”
ท่าทีของเธอดูมึนเมาเล็กน้อย ส่ายศีรษะเบาๆไปตามจังหวะเปียโน คล้ายตกอยู่ในภวังค์
สามารถบอกได้เลยว่า เธอหมกมุ่นอยู่กับเปียโนจริงๆ
คนสวยเอ่ยขอทั้งที เจียงฮ่าวไม่ปฏิเสธแน่นอน เขาพยักหน้าและพูดว่า “โอเค เข้าไปข้างในกัน”
“อืม นายจะได้ถือโอกาสนี้ทำความคุ้นเคยกับโรงเรียนของเรา ฮี่ ฮี่” หยินเฉียนหยุนมีความสุขเหมือนเด็กสาวตัวน้อย ให้เจียงฮ่าววางหนังสือไว้บนโต๊ะข้างนอก แล้วพาเขาเข้าไป
ห้องเปียโนมีขนาดใหญ่มาก ข้างในมีเปียโนหลายตัว บนพื้นปูด้วยแผ่นไม้ที่มีสีสันต่างๆ กลางห้องมีเปียโนตัวหนึ่งตั้งอยู่ กำลังถูกมุงไปด้วยสาวๆ
“นั่นเปียโนสำหรับอาจารย์ ไม่อนุญาตให้บุคคลทั่วไปเล่น เพราะอาจทำมันเสียหายได้” หยินเฉียนหยุนกล่าวเสียงหม่น เพราะเกรงว่าเสียงอันไพเราะของเปียโนจะถูกทำลาย
ขณะเดียวกัน บนที่นั่งเปียโน ชายในชุดสูทสีขาวยื่นสองแขน พรมนิ้วลงบนแป้นเปียโน พร้อมรอยยิ้งบางบนริมฝีปาก ทัศนคติและท่าทางที่ดูผ่อนคลาย มันง่ายมากที่จะทำให้สาวๆ หลงใหลมึนเมา
นี่คือเพลง《Gradus ad Parnassum》 (วิถีแห่งปรมาจารย์) ของศิลปินชื่อดังชาวอิตาลี Muzio Clementi
หนึ่งในเพลงเปียโนที่ถูกพูดถึงมากที่สุดในระดับ 9 มันเล่นยากมาก มีท่วงทำนองที่ทรงพลังและงดงาม เหมาะที่จะใช้เล่นทั้งชายหญิง ทุกคนสามารถเล่นเพลงอันมีเอกลักษณ์นี้ตามสไตล์เฉพาะตัวได้
และชายชุดขาวที่นั่งอยู่กลางห้องขณะนี้ เขาใส่ชุดโอต์กูตูร์ราคาแพง สวมแหวนออบซีเดียนในมือ ท่ามกลางสายตาของนักเรียนหลายคน เหมือนดั่งเทพเจ้าแห่งสวรรค์
“เป็นมัน!” ดวงตาของเจียงฮ่าวหรี่ลง เจ้าหมอนี่ ที่แท้คือเจิ้งเหว่ยคนเมื่อคืน!
‘โลกกลมจริงๆ ไม่นึกเลยว่าจะมีโอกาสได้ฉีกหน้าเจ้าหมอนี่อีกครั้ง’ เจียงฮ่าวเยาะเย้ยในใจ มองหยินเฉียนหยุนที่กำลังเหม่อลอยข้างกาย เห็นว่าเธอผงกหัวซ้ำๆ ยกย่องชื่นชมความสามารถในการบรรเลงเปียโนของอีกฝ่าย
เจิ้งเหว่ยดูภูมิใจมาก ครอบครัวของเขามีทั้งอำนาจและอิทธิพล เจ้าตัวมีงานอดิเรกมากมาย เมื่อเทียบกับนายน้อยคนอื่นๆที่รู้จักแต่หาความสนุก เขามีทักษะอันหลากหลาย สามารถพิชิตสามงาม ครอบครองพวกเธอได้ทั้งร่างกายและจิตวิญญาณ เรื่องนี้ทำให้เขาภูมิใจมาก
อย่างไรก็ตาม มีอยู่สองคน ที่เขาไม่อาจพิชิตได้
นั่นคือตู้หยูเฟยและหยินเฉียนหยุน
ครอบครัวของตู้หยูเฟยมีฐานะร่ำรวยมาก อยู่ในระดับเดียวกับตัวเอง ดังนั้นใช้เรื่องเงินพิชิตเธอไม่ได้ ขณะที่หยินเฉียนหยุนทำตัวติดดินมาก ภูมิหลังของครอบครัวคลุมเครือ แต่เธอดูหมกมุ่นกับเปียโนมาก
เจิ้งเหว่ยจึงทุ่มเงินมหาศาลหาครูเปียโนที่ดีที่สุดมาสอนเขา เพื่อจะได้สนิทสนมกับ หยินเฉียนหยุน และฉวยโอกาสนี้ครอบครองเธอ
“ดูนั่น! ดาวโรงเรียนอยู่ที่นี่”
มีคนเห็นหยินเฉียนหยุนเลยโพล่งออกมา
เจิ้งเหว่ยยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้ยินคำนี้ เขาไม่หยุดมือ เล่นไปตามจังหวะ ศีรษะสั่นเล็กน้อยตามเสียงเปียโน สร้างความหลงใหลแก่ผู้ชมโดยรอบ
อาจารย์หลางพยักหน้าซ้ำๆ “เป็นพรสวรรค์อันยอดเยี่ยม ถ้าเขาตั้งใจฝึกฝน ไม่นานคงสร้างชื่อเสียงได้ไกลถึงระดับโลก”
“ว้าว! แม้แต่อาจารย์หลางก็ยังชื่นชมเขา”
“อาจารย์หลางคือคนที่มักได้เป็นกรรมการตัดสินการแข่งขันเปียโน ถ้าเธอพูดแบบนี้แสดงว่าเขามีโอกาสจริงๆ”
“ประธานเจิ้งน่าทึ่งมาก”
“อึก ฉันอยากมีเจ้าลิงจ๋อกับเขาจัง”
พอมีคนพูดแบบนั้น สาวๆหลายคนหน้าแดง เริ่มมองเจิ้งเหว่ยอย่างร้อนแรง
ตึง!
เพลงจบลงแล้ว
เจิ้งเหว่ยหยิบผ้าขนหนูสีขาวด้านข้างมาเช็ดมือ ลุกยืนขึ้น เขายิ้มแล้วพูดว่า “ขอโทษจริงๆที่ยังไม่ดีเท่าที่ควร”
“ถ้าแค่นี้ยังบอกว่าไม่ดี งั้นฝีมือพวกเราคงเรียกว่าแย่มาก!”
“ประธานเจิ้งถ่อมตัวเกินไปแล้ว”
สาวๆที่อยู่รอบๆพากันพูด
เจิ้งเหว่ยยิ้มน้อยๆ สายตาหันไปมองหยินเฉียนหยุน
ส่วนเจียงฮ่าวข้างๆเธอนั้นเวลานี้ถูกเมินอย่างสิ้นเชิง
เขายื่นมือออกไป เอ่ยเชื้อเชิญ “ได้ยินมาว่าเพื่อนร่วมชั้นหยินสนใจเปียโนมาก ในเมื่อมีโอกาสแล้ว ทำไมไม่ลองให้ฉันสอนล่ะ?”
“ว้าว! นี่มันยอดไปเลย!”
“ดาวโรงเรียนกับประธาน แต่ทำไมใจฉันถึงรู้สึกเจ็บแบบนี้กันนะ?”
คนในชมรมยังไม่มีเวลาเข้าไปดูโพสต์ในโซเชี่ยล เลยยังไม่ทราบถึงเรื่องนั่งคร่อมกันบนรถที่เพิ่งเกิดขึ้น
หยินเฉียนหยุนลังเลเล็กน้อย เธอชอบเปียโนมากจริงๆ แต่สำหรับคำเชิญของเจิ้งเหว่ย สัญชาตญาณกลับร้องบอกให้เธอปฏิเสธ
อาจารย์หลางหันกลับมาเช่นกัน เธอกล่าวว่า “นักเรียนหยิน เธอเป็นคนเดียวในชมรมเปียโนที่ฝีมือยังอยู่ในช่วงเริ่มต้น นี่เป็นโอกาสดีที่จะเรียนรู้”
“แต่ ...” หยินเฉียนหยุนนิ่งงันไปพักหนึ่ง “หนูคิดว่าจะกลับไปฝึกฝนเองทีหลัง ขอบคุณสำหรับน้ำใจ”
ใบหน้าของเจิ้งเหว่ยหม่นลงเล็กน้อย ลอบชำเลืองมองอาจารย์หลาง
อาจารย์หลางเข้าใจทันที สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป กล่าวว่า “ในเมื่อยังอยู่ในช่วงเริ่มต้น เธอควรเปิดใจเรียนรู้ ไม่ใช่คิดแต่จะขี้เกียจ เจิ้งเหว่ยมีทักษะในการเล่นเปียโน เขาก็มีพรสวรรค์มาก ถ้าให้เขาช่วยสอน เธอจะก้าวหน้าได้เร็วขึ้น”
“แต่ถ้าโอกาสดีๆแบบนี้ยังไม่ยอมคว้าไว้ ฉันคิดว่าการเล่นเปียโนคงไม่เหมาะกับเธอ ฉันไม่ชอบนักเรียนที่เกียจคร้านและไม่ลงมือ เธอควรลาออกจากชมรมไปซะ”
“อะไรนะ!”
สีหน้าของ หยินเฉียนหยุนกลายเป็นน่าเกลียดทันทีเมื่อเธอได้ยินอย่างนั้น โรงเรียนนี้มีชมรมเปียโนแค่แห่งเดียว ถ้าโดนไล่ออก ทุกอย่างคงจบสิ้น
จู่ๆเธอก็ลังเลขึ้นมา
“ช่างเถอะ ในเมื่อเพื่อนร่วมชั้นหยินไม่เห็นด้วย งั้นไว้ครั้งหน้าก็ได้” เจิ้งเหว่ยยิ้มอย่างเป็นกันเอง ช่วยหยินเฉียนหยุนให้รอดจากแรงกดดัน
หยินเฉียนหยุนถอนหายใจโล่งอก มองเขาด้วยความสำนึกบุญคุณ พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ขอบคุณประธานเจิ้ง ฉัน ...”
“ไม่ได้! นี่มันเกี่ยวข้องกับทัศนคติในการเรียนรู้ สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดคือนักเรียนประเภทนี้! ในเมื่อแสวงหาในศิลปะแล้ว ในเมื่อมีครูและเพื่อนดีๆพร้อมสอน แต่กลับไม่ยอมคว้าโอกาสนี้ไว้ คนแบบนี้ไม่คู่ควรที่จะเรียนเปียโน!” อาจารย์หลางกล่าวเสียงเย็น ในทุกๆถ้อยคำคล้ายเปี่ยมไปด้วยความรับผิดชอบ จ้องมองหยินเฉียนหยุนแล้วเอ่ยว่า “ถ้าเธอไม่ยอมทำ ก็ออกจากชมรมพวกเราไป”
เพิ่งจะโล่งอก เวลานี้ต้องมาจิตตกอีกครั้ง หยินเฉียนหยุนกำชายเสื้อของตัวเองโดยไม่รู้ตัว สีหน้าเหมือนจะร้องไห้
แต่ในตอนนั้นเอง
“น่าขำจริงๆ”
เสียงที่ไม่คุ้นเคยพลันดังขึ้น
สีหน้าของทุกคนหมองลงทันที
