ตอนที่ 1249+1250 พวกเขาไม่มีเงินจ่าย

ตอนที่ 1249 พวกเขาไม่มีเงินจ่าย

คนข้าง ๆ ถอนหายใจ “น่าสงสาร หากมีทางออก พวกเขาคงไม่มาถึงสถานที่แห่งนี้ หนุ่มคนนี้ก็ผิดเช่นกัน เขามาทำงาน ทำไมต้องพาเมียคนสวยมาด้วย นั่นจะไม่ทำให้คนอื่นเขาอิจฉาหรือไง”

“เธอเป็นคนต่างถิ่น เธอจะต้องถูกรังแกอย่างแน่นอน” คนอื่นกล่าว

เจียงเหยาได้ยินเสียงกระซิบทั้งหมด จากนั้นลู่ชิงสีก็ตอบหัวหน้า “ผมไม่ได้ชนเขา แต่เขาตั้งใจชนผม ผมไม่จ่ายอะไรทั้งนั้น ผมไม่มีเงิน ผมจ่ายไม่ได้หรอก”

หลังจากนั้นลู่ชิงสีกล่าวเสริมว่า “ถือว่าผมโชคร้ายเอง พวกคุณถึงรังแกคนต่างถิ่นอย่างเรา คุณจะหักเงินไปครึ่งชั่วโมงก็ได้”

จากนั้นก็ดึงเจียงเหยามาหาเขาเพื่อที่พวกเขาจะได้จากไป ทว่าที่นี่เป็นอาณาเขตของคนอื่น พวกเขาจะจากไปง่าย ๆ ได้อย่างไร

หัวหน้าคนงานหยุดลู่ชิงสีและเจียงเหยาทันที

เมื่อหัวหน้าคนงานพูด เขามองไปที่เจียงเหยาอย่างฉุนเฉียวและพูดว่า “ถ้านายไม่มีเงินจ่ายจริง ๆ ฉันมีทางออกให้นาย อย่าหาว่าพวกเรารังแกคนต่างถิ่นเลย”

หัวหน้าคนงานพูดโดยไม่รอให้ใครถาม “ถ้าไม่มีเงินจ่ายก็ไม่เป็นไร แค่ให้ฉันยืมภรรยานายสักเดือน เรื่องนี้ถือว่าจบกันไป”

เมื่อเขาพูดจบ หมัดของลู่ชิงสีก็ทุบเข้าที่ใบหน้าของเขา เขาใช้กำลังทั้งหมดทุบคนคนนั้นให้ล้มลงกันพื้น ตบหน้าและสาปแช่งเขา

ลู่ชิงสีไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยเขาไป เขารีบวิ่งไปข้างหน้าและเหยียบใบหน้าของชายคนนั้นด้วยสุดกำลังของเขา เขาจ้องไปที่คนที่อยู่บนพื้นและกัดฟันของเขา “ฉันเคยฆ่าคนมาก่อน แต่ไม่คิดว่าจะฆ่าใครอีก”

หัวหน้าคนงานตกตะลึงเมื่อถูกทุบตี เขาไม่ได้คาดหวังว่าคนต่างถิ่นจะกล้าได้กล้าเสียในเมืองซู อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาได้สติ เขาก็โกรธจนแทบจะระเบิด เขาสั่งให้คนงานดึงลู่ชิงสีออกไป เขาสั่งให้พวกของเขาทุบตีลู่ชิงสีให้ตาย

หัวหน้าต้องการทุบตีชายหนุ่มที่กล้าตีเขา

เขาเป็นเพียงคนต่างถิ่น ไม่มีใครรู้ว่าเขาถูกตีจนตายและถูกทิ้งไว้ในถิ่นทุรกันดารหรือไม่

นอกจากนี้ ไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องนี้แม้แต่คนเดียว พวกเขาพึ่งพาโรงงานเพื่อทำงานหาเลี้ยงชีพ อีกอย่าง พวกเขาไม่รู้จักชายหนุ่มคนนั้น พวกเขาไม่รู้จักชื่อของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ แม้ว่าพวกเขาจะทุบตีเขาจนตาย ก็ไม่มีใครมาเรียกร้องความยุติธรรมให้กับเขา

สำหรับผู้หญิงคนนั้น เธอก็จะเป็นของเขา ถ้าเบื่อก็แค่ขายเธอทิ้ง

ถ้าผู้หญิงคนนั้นมีเหตุผลพอ เธอสามารถรับใช้เขาได้อีกสักสองสามปี

พวกผู้ชายเก็บตัวให้ห่างจากเจียงเหยา หัวหน้างานบอกให้ตีชายหนุ่มให้ตาย แต่ไม่ใช่ผู้หญิง พวกเขารู้ว่าหัวหน้าคนงานชอบผู้หญิงคนนั้น ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าแตะต้องเจียงเหยา

ลู่ชิงสีไม่คนขี้ขลาด แม้ว่าเขาจะไม่ได้ต่อสู้อย่างเป็นระบบ แต่เขาก็ไม่ได้เสียเปรียบ เขาแข็งแกร่งและอายุน้อย แต่มันยากสำหรับเขาที่จะต่อสู้กับคนสี่คนด้วยตัวเอง เขายังคงเสียเปรียบ

เจียงเหยากระทืบเท้าของเธออย่างกังวล มีคนมากเกินไป ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถเบียดเสียดระหว่างพวกเขาได้ เธอทำได้เพียงปล่อยให้มัวเข้าไปดูแลสามีของเธอ จากนั้นเธอก็มองไปรอบ ๆ อย่างกังวลและขอร้องให้ฝูงชนเรียกตำรวจมาช่วยสามีของเธอ

__

ตอนที่ 1250 เงินไม่ใช่ปัญหา

เธอกังวลถึงเหตุผลที่อาจูยังไม่มาเสียที

อาจูได้ส่งคนมาติดตามเธอและลู่ชิงสี ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา คนของเขาจะต้องแจ้งเขาอย่างแน่นอน ถ้าจะให้ถูกต้อง ตอนนี้อาจูน่าจะมาถึงแล้ว

ถ้าอาจูยังไม่ปรากฏตัว ลู่ชิงสีจะถูกทุบตีจนตายหรือไม่ เขาทำทั้งหมดนี้เพื่ออะไร

ขณะที่เจียงเหยากำลังจะระเบิดจากความวิตกกังวล อาจูก็ปรากฏตัวขึ้นในที่สุด ทันทีที่เธอเห็นชายคนนั้น เจียงเหยาก็ดูราวกับว่าเธอได้เห็นพระมาโปรดและวิ่งไปหาอาจูทันที เธอรีบอ้อนวอนเขา “พี่อาจู ช่วยพี่ฉางซื่อด้วยค่ะ พวกเขากำลังทุบตีพี่ฉางซื่อให้ตาย”

เจียงเหยาร้องไห้มากจนน้ำตาของเธอเหมือนดอกแพร์ หัวใจของอาจูอ่อนลงเมื่อเขาเห็นสิ่งนั้น

คนของเขาแยกย้ายกันไปที่ฝูงชนอย่างรวดเร็ว และพาลู่ชิงสีออกมา ชายคนนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัส ใบหน้าของเขาช้ำอย่างมาก

หัวหน้าคนงานรู้จักอาจู กล่าวอีกนัยหนึ่ง มีคนไม่มากในเมืองซูที่จะไม่รู้จักอาจู เมื่อเขาเห็นอาจูอยู่ที่นั่นพร้อมกับคนของเขา หัวใจของเขาก็เต้นไม่เป็นจังหวะ เขาคิดว่า นี่ไม่ดีแล้ว คนต่างถิ่นสองคนนี้เป็นคนของอาจูหรือไหม

“พอแล้ว ฉันจะให้ความยุติธรรมกับเธอเอง” อาจูปลอบโยนหญิงสาวที่ร้องไห้อย่างน่าสงสาร จากนั้นเขาก็เดินไปข้างหน้าและตบศีรษะของหัวหน้าคนงาน “กล้าดียังไงมาแตะต้องเพื่อนของฉัน”

อาจูไม่ได้อ่อนโยนกับชายคนนั้นเหมือนกับตอนที่เขาพูดคุยกับเจียงเหยา เขาตบศีรษะหัวหน้าคนงานครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เขาต้องขอร้องให้เขาหยุด

เจียงเหยากอดลู่ชิงสี และมองไปที่ใบหน้าที่บอบช้ำของเขา เธอไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเป็นร้องไห้

“เจ็บมากไหม”

เจียงเหยาสแกนร่างกายของลู่ชิงสี เขาไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาไม่ได้โง่ – เขารู้ที่จะปกป้องอวัยวะสำคัญของเขา แต่อาการบาดเจ็บของเขาก็ไม่เบาเช่นกัน หัวใจของเธอเจ็บปวดสำหรับเขา

ลู่ชิงสีทุ่มสุดตัวเพื่อให้อาจูปรากฏตัว และได้รับความไว้วางใจจากชายคนนั้น

อย่างไรก็ตาม เจียงเหยาต้องยอมรับว่าความโกรธของลู่ชิงสีเกิดขึ้นจากความเหลื่อมล้ำและการไม่เคารพหัวหน้าคนงานที่คิดจะยุ่งยากกับเธอ

เจียงเหยาสามารถสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าของลู่ชิงสี ในขณะที่เขาโจมตี ในขณะนั้นเขาคงอยากจะฆ่าหัวหน้าคนงานคนนั้น

หลังจากที่อาจูสอนบทเรียนแก่หัวหน้าคนงานคนนั้น เขาก็พาเจียงเหยาและลู่ชิงสีไปที่โรงพยาบาลของเมืองซู เพื่อให้ลู่ชิงสีได้รับการรักษาบาดแผลของเขา

เมื่ออาจูกลับมา เขาเห็นกู้ฉางซื่อกำลังจะออกจากโรงพยาบาล และกู้จุนฮุ่ยยังคงร้องไห้อยู่

“เป็นอะไรไป น้องสาวอย่าร้องไห้ ดวงตาเป็นก๊อกน้ำหรืออย่างไร ทำไมถึงยังไม่หยุดร้องอีก หมอไม่ได้บอกหรือว่าไม่มีอะไรร้ายแรง รักษาตัวในโรงพยาบาลสักสองวันก็ไม่มีอะไรแล้ว”

“พี่ฉางซื่อยืนกรานที่จะออกจากโรงพยาบาล เขากลัวว่าจะเสียเงินเยอะ” เจียงเหยายิ่งเศร้าและร้องไห้ออกมา “เขาจะไม่เป็นไรจริง ๆ ใช่ไหมคะ ฉันกลัวเหลือเกิน”

อาจูหันไปชักชวนกู้ฉางซื่อ เขาพูดว่า “น้องชาย ดูภรรยาของนายสิ เงินเป็นสิ่งสำคัญ แต่ไม่สำคัญเท่ากับสุขภาพของนาย ใช้เงินเพื่อซื้อความสบายใจให้กับภรรยาเสียเถอะ ถ้ามีเงินไม่พอก็ไม่เป็นไร ฉันจะจ่ายให้ก่อน ค่อยเอามาใช้คืนฉันทีหลัง เงินไม่สำคัญนักหรอก นายพักรักษาตัวในโรงพยาบาลเถอะ เดี๋ยวฉันกลับมา ฉันจะให้ผู้ชายคนนั้นขอโทษที่ทำให้นายบาดเจ็บ เรื่องนี้ถูกที่สุดคือให้เขาจ่ายค่ารักษาพยาบาล”