ตอนที่ 1 เขียนบันทึกประจำวันจะทำให้ท่านแข็งแกร่งขึ้น
“ข้ารักโลกใบนี้ แต่เพื่อเจ้า ข้ายินดีที่จะทำลายมัน”
เจียงมู่ ปิดตาของเขาและปล่อยให้กระบี่นับหมื่นเฉือนร่างกายของเขา
สุดท้ายเขาก็ตายอย่างอนาถ
***
“ท่านประมุข ได้เวลาลุกขึ้นไปอาบยาแล้ว”
เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นในหูของเขา
โทนเสียงเย็นๆที่คุ้นเคย
หรงเอ๋อ เรียกหาข้าเหรอ?
เจียงมู่ ค่อยๆลืมตาขึ้น
สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเขาคือบ้านโบราณและมีกลิ่นหอม
นอกจากนี้ยังมีสาวใช้ ติงหนานหรง
นางสวมชุดคลุมและกระโปรงสีม่วงหลวม ผมยาวที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อยของนางร่วงลงมาที่เอวของนางอย่างสบายๆ ขณะที่นางมองไปที่เจียงมู่ด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์
ความคุ้นเคยเช่นนี้ทำให้เจียงมู่รู้สึกโง่งม
ไม่ผ่าน? เกิดใหม่อีกครั้ง?
ไอ้ระบบสุนัข!
เขาสาปแช่งในใจก่อนที่จะนั่งและสั่ง ติงหนานหรง
“หรงเอ๋อ เตรียมอ่างสมุนไพร”
“อืม”
หลังจากที่ ติงหนานหรง ออกไป เจียงมู่ ก็เรียกระบบออกมา
“ระบบ พูดสิ เกิดอะไรขึ้น”
“ข้าสร้างโครงเรื่องเรื่องของนิยายไม่สำเร็จเหรอ”
“ทำไมยังไม่ผ่าน”
“ข้าต้องการคำอธิบาย”
[โฮสต์ ขออภัย]
[แต่ในฐานะวายร้าย ท่านได้เปลี่ยนบุคลิกของนางเอกเพราะประโยคสุดท้ายของท่านก่อนที่ท่านจะตาย ท่านทำให้นางตกหลุมรักจึงทำให้นางสังหารพระเอก]
[ดังนั้น การตายของพระเอก ท่านจึงไม่ถือว่าผ่าน]
ไอ้เวร นิยายหมาๆนี่ นางเอกตกหลุมรักข้าเพียงเพราะคำพูดของข้าก่อนจะตาย?
เล่าจือเป็นตัวร้าย แทนที่จะรักพระเอก นางเอกดันวิ่งมารักตัวร้าย?
(เล่าจือ เป็นคำเรียกแทนตัวเองของคนมีอายุ)
แถมยังฆ่าพระเอก? นิยายเรื่องนี้มันขยะสุดๆ
นิยายเรื่องนี้ที่เจียงมู่ทะลุมิติเข้ามามีชื่อว่า "ฮาเร็มของเทพแห่งการต่อสู้"
พระเอกมีชะตากรรมที่ไม่ธรรมดาและโอกาสที่ไม่สิ้นสุด เขารวบรวมฮาเร็ม ในที่สุดก็กลายเป็นเทพแห่งการต่อสู้ และกอบกู้โลก
ในตอนแรก ตัวเอกได้พบกับนางเอกคนแรก เสวี่ยเมิ่งหาน
ตัวเอกก็ตกหลุมรักเสวี่ยเมิ่งหานตั้งแต่แรกเห็น
จากนั้น ที่งานเลี้ยงวันเกิดของเสวี่ยเมิ่งหาน ตัวเอกก็ต่อสู้เพื่อนางและช่วยให้นางถอนหมั้น
และเจียงมู่ ตัวร้ายผู้โชคร้ายที่ถูกทรยศ
ความขัดแย้งเกิดขึ้นและนำไปสู่เรื่องราวต่างๆ ที่ตามมาภายหลัง
พระเอกของนวนิยายเรื่องนี้มีชื่อว่าหลิงอ่าวเทียน เขาชอบซ่อนความแข็งแกร่งของเขาและสามาถเอาชนะสัตว์ประหลาดในระดับที่สูงมากได้ ให้อธิบายคงเป็นแสร้งเป็นหมูหลอกกินเสือ โดนตบหน้า อะไรทำนองนั้น สิ่งที่น่าขยะแขยงสำหรับผู้อ่านมากกว่าก็คือ พระเอกไม่ได้แตะต้องมือของนางเอกเลย จนกระทั่งจบของเรื่อง
มันเป็นฮาเร็มที่ไร้ค่า
“ระบบ ข้าเกิดใหม่หลายสิบครั้ง ข้ากำลังจะป่วยทางจิต ข้าไม่ต้องการเล่นต่อแล้ว”
“ทำไมเจ้าไม่ให้นิ้วทองคำกับข้า เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน นี่จะเป็นการเกิดใหม่ครั้งสุดท้าย”
[ระบบกำลังประมวล]
“ไม่ต้องประมวล”
“อยากให้ข้าคุกเข่าเหมือนหมาแล้วเลียนางเอกสักสิบรอบไหม”
“เจ้ารู้ไหมว่าการเลียเข่าของผู้หญิงเป็นยังไง”
“เจ้ารู้มั้ยว่าการโดนต่อยหน้าเป็นยังไง”
“รู้ไหม”
[ในกรณีนั้น ระบบจะให้นิ้วทองคำแก่ท่าน: บันทึกประจำวัน]
“ดีมาก”
[โฮสต์เพียงแค่เขียนบันทึกประจำวันที่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องทุกวันเพื่อรับรางวัล]
[หลังจากผ่านโครงเรื่องเรื่องแล้ว โฮสต์สามารถกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงพร้อมรางวัลและตัวละครจากนิยายได้]
[คำเตือน: เนื่องจากโฮสต์ได้รับนิ้วทองคำ นี่จะเป็นโอกาสเกิดใหม่ครั้งสุดท้าย]
[ขอให้คุณผ่านโครงเรื่องเรื่องได้อย่างราบรื่น ลาก่อน]
ข้าได้รับรางวัลจากการเขียนบันทึกประจำวันเกี่ยวกับโครงเรื่องเรื่องเหรอ?
ดูเหมือนจะค่อนข้างดี
เจียงมู่ เดินไปที่โต๊ะและนั่งลง
ด้วยความคิดของเขา เขาจึงพยายามเปิดใช้งานนิ้วทองคำ
ทันใดนั้นบันทึกประจำวันก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา
มันค่อนข้างสะดวก
นิ้วชี้ไปที่หนังสือ ลองเขียนบันทึกประจำวันซักหน่อย
[วันที่ 5 มีนาคม มีแดดออก]
[ตอนนี้ข้าโกรธมาก]
[ผ่านไปกว่าเจ็ดสิบรอบแล้ว และระบบชาติสุนัขยังคงหาข้อแก้ตัวทุกรูปแบบเพื่อไม่ให้ข้าผ่านได้ มันตั้งใจใช่มั้ย?]
[แต่โชคดีที่ข้ารู้โครงเรื่องเรื่องแล้ว แม้นี่จะเป็นรอบสุดท้ายแล้ว ข้าก็ยังมั่นใจ 100% ว่าจะผ่านมันไปได้ และตอนนี้ข้าก็ได้กำไรจากการใช้ประโยชน์จากนิ้วทองของระบบชาติสุนัข]
[ว่าแต่เนื้อเรื่องหลักเรื่องช่วงแรกมันเป็นยังไง? อ้อ ข้าจำได้แล้ว]
[ข้าจะเขียนเนื้อเรื่องหลักในคืนนี้ น่าจะเป็นที่งานเลี้ยงวันเกิดของเสวี่ยเมิ่งหาน ข้าถูกนางทิ้งและถอนหมั้น]
[ใครจะไปชอบเสวี่ยเมิ่งหานกัน? นางเป็นเด็กเหลือขอและดื้นรั้น นางจะมีอะไรเหลือนอกจากเงินและความงาม และความจริงที่ว่าพ่อของนางเป็นเจ้าเมือง? นางเป็นอะไรอีก ข้าต้องการนางไปเพื่ออะไร]
[ในฐานะหัวหน้านิกายหวู่โหย่ว เหล่าจื้อมมีอำนาจและตำแหน่งสูง แถมยังหล่อและรวยอีกด้วย ข้าต้องการผู้หญิงแบบไหน? ข้าต้องเลียเท้านางเหรอ ติงหนานหรงมีรูปร่างที่น่าทึ่งแถมยังเก่งกว่านาง]
[ผู้คนในโลกนี้ล้วนแต่โง่เขลา]
[พูดถึงติงหนานหรง นางเป็นสาวใช้ส่วนตัวของข้า ทรงพลัง สวย และมีหุ่นที่ดี]
[แต่นางไม่เอาใจใสทรงผมเลย และเสื้อผ้าที่นางใส่ก็ยังน่าเกลียดมาก]
[นางมักสวมชุดหลวมสีม่วงพร้อมกางเกงอยู่ข้างใน และรองเท้าปักของนางก็ดูเชยมาก นางทำให้ตัวเองดูเหมือนมะเขือม่วงที่ห้อยย้อยลงมา]
[น่าเกลียด น่าเกลียด ... ]
หลังจากเขียนไปมากแล้ว เจียงมู่ ก็รู้สึกตัวเบาลง
ดูเหมือนว่าการเขียนบันทึกประจำวันจะดีต่อร่างกายและจิตใจ ทำไมข้าไม่เคยค้นพบมาก่อน
เจียงมู่ ปิดบันทึกประจำวันของเขา
บันทึกประจำวันก็หายไปด้วยความคิดของเขา
เมื่อเขามีความคิดที่ต้องการให้บันทึกประจำวันปรากฏ บันทึกประจำวันก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
“ไม่เลว นิ้วทองคำที่ส่งมาจากระบบชาติสุนัข มันค่อนข้างมีมนุษยธรรมเลยทีเดียว”
และในขณะนี้ สิ่งที่ เจียงมู่ ไม่รู้ก็คือบันทึกประจำวันที่เขาเพิ่งเขียนนั้นถูกคัดลอกเป็นสำเนาหลายชุดและปรากฏต่อหน้าผู้หญิงหลายคน
-โรงอาบน้ำ.
ความร้อนอบอ้าวและกลิ่นหอมของยาลอยอบอวนอยู่ข้างใน
ติงหนานหรง โยนน้ำยาสมุนไพรตัวสุดท้ายลงไปในอ่าง
เมื่อเตรียมที่จะเรียก เจียงมู่ เพื่ออาบยา ทันใดนั้นบันทึกประจำวันก็ปรากฏขึ้นต่อหน้านาง
"ใคร!"
นางคิดว่ามีการลอบโจมตีจากศัตรู นางจึงปล่อยพลังวิญญาณอันทรงพลังออกไปในทันที รัศมีที่มองไม่เห็นห่อหุ้มร่างกายของนาง และชุดเสื้อคลุมสีม่วงหลวม ๆ ของนางก็ลอยขึ้น
อืม เหมือนมะเขือม่วงอวบๆ
หลังจากสอดส่องรอบข้างอยู่ครู่หนึ่ง นางถอนลมหายใจหลังจากยืนยันว่าไม่มีอันตราย
นางเหลือบมองบันทึกประจำวันที่อยู่ตรงหน้านางสั้นๆ
“บันทึกประจำวันส่วนตัวของเจียงมู่?”
ด้วยความสงสัย นางจึงเปิดมันขึ้นมาอ่าน
“ถอนหมั้นและ…. เสื้อผ้าของข้าน่าเกลียดเหรอ?”
“เหมือนมะเขือม่วงที่ย้อยลงมา?”
“น่าเกลียดอย่างงั้นหรือ”
ดวงตาของติงหนานหรง หยุดนิ่ง
เจียงมู่! อย่าคิดว่าข้าจะไม่ฆ่าเจ้าเพียงเพราะว่าข้าไว้ชีวิตเจ้าจนมาถึงตอนนี้!
ในขณะนั้นเอง บันทึกประจำวันก็อัพเดท