ตอนที่ 334

ตอนที่ 334

ชื่อจริงของเสี่ยวไป๋คือไป่ฮ่าว เขาแตกต่างจากเว่ยกัวหง เขาเพิ่งออกจากกองทัพเมื่อปีที่แล้ว เขาเป็นเพื่อนกับจางเหวินกุยเขาเห็นข้อมูลการรับสมัครของจางเหวินกุยในกลุ่มเพื่อน

เพราะเขาเพิ่งออกจากกองทัพและอายุยังไม่มาก ปีนี้เขาอายุเพียง 22 ปี เขามาที่นี่ด้วยความตั้งใจที่จะเข้าร่วมกับจางเหวินกุยล้วนๆ

สิ่งที่เขาไม่ได้คาดคิดก็คือจู่ๆ เขาก็ได้งานที่ทำเงินเดือนเดือนละ 20,000 หยวน

อืม เงินเดือนเดือนละ 20,000 หยวน พอจ่ายเงินเดือนแล้วต้องซื้อบัตรถาวรให้ตัวเอง

กล่าวอีกนัยหนึ่งผู้ช่วยอัจฉริยะที่ผลิตโดยเจ้านายนั้นใช้งานง่ายมาก ตอนนี้เขาใช้เวอร์ชันฟรี เพราะติดเกม King of Glory

น่าเสียดายที่ไม่มีเวลาเล่นสองวันมานี้

ฝ่ายธุรการได้รับแจ้งจากหลิวหมิงอวี่ว่าทั้งสองคนสวมชุดสูทสีดำหลังจากได้รับเสื้อผ้าแล้วและเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว พวกเขาก็รีบกลับไปที่ล็อบบี้ที่ชั้นหนึ่งอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่ทั้งสองสวมชุดสูทสีดำ พวกเขาก็มีกลิ่นอายที่แข็งแกร่ง ราวกับว่าพวกเขาเป็นชายชุดดำใน The Matrix

“บอสครับ” ทั้งสองเดินไปที่ด้านข้างของหลิวหมิงอวี่และกล่าวด้วยเสียงต่ำ

“พระพุทธเจ้ายังนุ่งห่มผ้าทอง แต่งตัวแบบนี้แล้วออร่าจับทั้งสองคนเลย” หลิวหมิงอวี่พยักหน้าชื่นชม

ในขณะที่เขากำลังพูด โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น และเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อดูว่าโทรหาหวงอี้

คลิกเพื่อเชื่อมต่อ และทันใดนั้น ภาพโฮโลแกรมก็ถูกสร้างขึ้นที่ด้านบนของโทรศัพท์โดยมีหวงอี้อยู่เบื้องหลัง

ในเวลานี้ หวงอี้รับโทรศัพท์และถามว่า “คุณหลิว ชายชุดดำสองคนเพิ่งมาที่สำนักงานของฉันและบอกว่าเป็นบอดี้การ์ดที่คุณจัดให้ฉัน”

นี่คือโทรศัพท์มือถือหลิวหมิงอวี่ที่นำมาจากวันสิ้นโลก ในปัจจุบัน ในโลกนี้ มีเพียงสองเครื่องเท่านั้นที่สามารถฉายภาพโฮโลแกรมได้

เทคโนโลยีการฉายภาพโฮโลแกรมทำให้หวงอี้สมจริงราวกับยืนอยู่หน้าหลิวหมิงอวี่

เนื่องจากหวงอี้ถือโทรศัพท์ไว้ใกล้เกินไป การฉายภาพโฮโลแกรมของร่างกายจึงเป็นเพียงส่วนบนของร่างกาย ซึ่งทำให้หลิวหมิงอวี่รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ที่สำคัญกว่านั้น เพราะมันจริงเกินไป มันดูไม่เป็นธรรมชาติมากกว่า บางทีอาจมีวิธีอื่นในการจัดการกับปัญหานี้

หลิวหมิงอวี่ไม่ได้คิดอย่างลึกซึ้งต่อไปและพยักหน้าให้หวงอี้และกล่าวว่า “มันเป็นการตัดสินใจของฉัน ตอนนี้บริษัทใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ คุณอาจพบสิ่งแปลก ๆ มีผู้คุ้มกันอยู่ข้างคุณ ความปลอดภัยของคุณจะสูงขึ้น น่าเสียดาย ที่ตอนนี้ไม่มีบอดี้การ์ดหญิง ไม่เช่นนั้น บอดี้การ์ดหญิงจะสะดวกกว่า”

“โอเค ฉันรู้”

ทั้งสองคุยกันสักพักก่อนจะวางสาย

การสนทนาแบบโฮโลแกรมระหว่างทั้งสองดึงดูดความสนใจของผู้อื่น

โดยเฉพาะคนที่อยู่รอบๆหลิวหมิงอวี่ต่างก็อยากรู้เรื่องนี้มาก

อย่างไรก็ตามเหล่าเว่ยและเสี่ยวไป๋เป็นผู้คุ้มกันส่วนบุคคล แม้ว่าทั้งสองจะไม่เคยทำงานเป็นบอดี้การ์ดมาก่อน แต่พวกเขาก็มักจะเห็นบอดี้การ์ดในภาพยนตร์

องค์ประกอบแรกของการเป็นผู้คุ้มกันคือการปกป้องเป้าหมาย และองค์ประกอบที่สองคือการขจัดความอยากรู้ของคุณออกไป

ในกระบวนการคุ้มกัน คุณจะพบกับสิ่งแปลก ๆ ไม่มากก็น้อย ความอยากรู้จะเบี่ยงเบนความสนใจ ถ้าคุณเจอสถานการณ์จริงๆ ช่วงเวลาเล็ก ๆ ของความฟุ้งซ่านก็เพียงพอที่จะทำให้เป้าหมายตกอยู่ในอันตราย

ท้ายที่สุด ทั้งสองเพิ่งกลายเป็นผู้คุ้มกัน และพวกเขาก็ไม่สงสัยเลยหากทำไม่ได้

แม้ว่าทั้งสองคนจะสงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

หวังจื่อซินไม่มีความรอบคอบของทั้งสองคน เมื่อมองไปที่โทรศัพท์ฉายภาพโฮโลแกรม เขาอยากรู้อยากเห็นมาก เขาเลยถามว่า “บอสคะนี่คือเทคโนโลยีล่าสุดที่พัฒนาโดยบริษัทหรือเปล่า มันให้ความรู้สึกเหมือนเป็นหนังในนิยายวิทยาศาสตร์”

เธอรู้เกี่ยวกับเทคโนโลยีการฉายภาพโฮโลแกรมที่ประกาศโดยบริษัทเมื่อวานนี้ และดูเหมือนว่าเธอไม่ได้คาดคิดว่าบริษัทจะนำมาใช้งานได้เร็วขนาดนี้

หลิวหมิงอวี่ยิ้มและพูดว่า “แต่ผลิตภัณฑ์นี้ยังต้องทดสอบก่อนและยังไม่ได้นำไปผลิตอย่างเป็นทางการ คุณคิดอย่างไร?”

“สวยมาก บอส เมื่อไหร่ฉันจะซื้อมือถือแบบนี้ได้” หวังจื่อซินพยักหน้า เธอยังตั้งตารอที่จะมีโทรศัพท์มือถือเจ๋งๆ แบบนี้

“น่าจะเกือบปีหน้า โทรศัพท์นี้จะวางตลาด หากคุณต้องการ ผมจะให้เครื่องหนึ่ง เมื่อมีผลิตภัณฑ์ทดลองมีมากขึ้นไ

หลิวหมิงอวี่ยิ้มอย่างจริงใจ โทรศัพท์มือถือนี้เป็นโทรศัพท์มือถือจากยุควันสิ้นโลก มันยากกว่าที่จะทำซ้ำอย่างสมบูรณ์ในโลกแห่งความเป็นจริง แต่ภายในหนึ่งปี ไม่มีปัญหาที่จะมีโทรศัพท์มือถือที่มีการฉายภาพโฮโลแกรม

หวังจื่อซินกอดเอกสารที่อยู่ข้างหน้าและมองหลิวหมิงอวี่อย่างระมัดระวัง: “... บอสคะฉันมีแฟนแล้ว แต่แฟนของฉันเป็นครูฝึกเทควันโด”

“คุณกำลังคิดอะไรอยู่ท ถ้างั้นผมจะไม่ให้โทรศัพท์เครื่องนี้แก่คุณ คุณจะได้ไม่เข้าใจผิด” หลิวหมิงอวี่กล่าว

“บอส อย่า”

หวังจื่อซินรีบยื่นมือออกไปจับเสื้อผ้าของหลิวหมิงอวี่

มือถือเจ๋งๆ ที่ในที่สุดก็ได้มันมา มันเพิ่งบินหนีไปเหรอ?

หลิวหมิงอวี่เหลือบมองที่มือของ หวังจื่อซินเธอ รู้ทันทีว่ามีความผิดและรีบวางลง

“ขออภัยค่ะบอสไ หวังจื่อซินขอโทษทันที

“ไม่เป็นไร ผมจะให้หนึ่งอันแก่คุณเมื่อโทรศัพท์มือถือถูกผลิตขึ้นมากกว่านี้”หลิวหมิงอวี่ยิ้ม

“ขอบคุณค่ะบอส” หวังจื่อซินขอบคุณเขาอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าเขาอาจจะลังเลอยู่พักหนึ่ง แล้วเปลี่ยนใจ

หากเป็นโทรศัพท์มือถือธรรมดาๆ เธอก็ไม่สนใจอะไรมาก แต่นี่เป็นโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ที่มีเทคโนโลยีล่าสุดแน่นอน

หลิวหมิงอวี่พูดกับ บอดี้การ์ดทั้งสองคนว่า “คุณสองคนด้วย”

“ขอบคุณครับบอส” ทั้งสองกล่าวขอบคุณพร้อมกัน

ในตอนบ่ายหลิวหมิงอวี่ไปที่แผนกเทคนิค

ฝ่ายเทคนิคทั้งหมดทำงานอย่างกระตือรือร้น และทุกคนก็ทำงานอย่างหนักเพื่อเรียนรู้ความรู้ใหม่

ความรู้ที่หลิวหมิงอวี่นำมาให้พวกเขาศึกษา เป็นความรู้ที่ล้าหลังแล้วในยุควันสิ้นโลก แต่สำหรับจางเหวินหยูและคนอื่นๆ เป็นความรู้ใหม่โดยสิ้นเชิง

อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาว่าความรู้ที่ระดับสูงเกินไปในคราวเดียวทำให้พวกเขามองเห็นได้ยากเฟยหยวนจึงแยกแยะข้อมูลทั้งยังรวมระดับเทคโนโลยีของโลกแห่งความเป็นจริงและสร้างขึ้นมาใหม่เอี่ยม

ด้วยสื่อเหล่านี้ การเรียนรู้ค่อนข้างง่ายและสะดวก

หลิวหมิงอวี่เดินไปที่แผนกเทคโนโลยีเสมือนจริง ในห้องประชุมภายใน นำโดยจางเหวินหยู ดูเหมือนว่ากลุ่มกำลังพูดคุยกันเกี่ยวกับปัญหาทางเทคนิค และการสนทนาก็เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นอย่างมาก

หลิวหมิงอวี่รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้เห็นสิ่งนี้

มีช่องว่างในเทคโนโลยีซึ่งไม่น่ากลัว สิ่งที่แย่คือการตามให้ทันนั้นยาก

ตราบใดที่มีจิตวิญญาณของการเรียนรู้ที่กล้าทำงานหนักและคิดนอกกรอบหลิวหมิงอวี่เชื่อว่าพวกเขาจะเข้าใจข้อมูลที่เขาให้ไว้โดยเร็วที่สุด

เมื่อถึงเวลานั้น พวกเขาจะไม่ถูกจำกัดด้วยข้อจำกัดเรื่องจำนวนประชากรเหมือนในยุควันสิ้นโลกอีกต่อไป

เดิมทีหลิวหมิงอวี่อยากเข้าไปถามพวกเขาว่าเป็นยังไงบ้าง แต่พอคิดดูแล้ว เขาก็ยอมแพ้

เขาไปที่แผนกเทคนิคอื่น ๆ และพบว่าเกือบทุกแผนกกำลังศึกษาอย่างจริงจัง

หลิวหมิงอวี่ไม่ได้รบกวนพวกเขา ด้วยข้อมูลในขั้นตอนนี้ หากมีคำถามใดๆ พวกเขาสามารถปรึกษาเฟยหยวนได้โดยตรง และพวกเขาจะได้รับคำตอบที่ครอบคลุมมากที่สุดจากเฟยหยวน

ในแง่ของนวัตกรรมนั้นเฟยหยวนอาจจะด้อยกว่ามนุษย์ แต่การมองหาคำตอบที่ดีที่สุดจากข้อมูลที่มีอยู่ ความสามารถของเฟยหยวนนั้นแน่นอนเท่าของมนุษย์

นี่เป็นเพราะเฟยหยวนมีเพียงฐานข้อมูลของแพนด้าและฐานข้อมูลที่รวบรวมมาหลายวันในโลกแห่งความเป็นจริง หากหลิวหมิงอวี่สามารถรวบรวมฐานข้อมูลจากวันสิ้นโลกและขยายข้อมูลไปยังโฮสต์ของเฟยหยวนความสามารถของเฟยหยวนจะนำไปสู่ระดับต่อไปอย่างแน่นอน

ภารกิจต่อไปสู่จุดจบของโลกจะเป็นอีกภารกิจหนึ่ง ซึ่งก็คือการรวบรวมข้อมูลเพิ่มเติมสำหรับเฟยหยวนได้

วัสดุเหล่านี้ไม่เพียงแต่จะทำให้เฟยหยวนมีความเป็นไปได้มากขึ้นในอนาคต แต่ยังเป็นวิธีที่ยอดเยี่ยมในการถ่ายโอนข้อมูลมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง

แม้ว่าข้อมูลสาธารณะในยุควันสิ้นโลกจะเป็นข้อมูลที่ล้าสมัย แต่สำหรับโลกแห่งความจริง มันคือเทคโนโลยีล่าสุดและครอบคลุมที่สุด

หลังจากออกจากแผนกเทคนิค เขาก็ไปแผนกอื่นเพื่อตรวจสอบ

แผนกอื่นก็ยุ่งเช่นกัน พวกเขาเดินไปมาดูมีชีวิตชีวามาก

หลิวหมิงอวี่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ตอนนี้ซิงเฉินเทคโนโลยีมีลักษณะเหมือนบริษัท

ในอดีตทั้งบริษัทมีพนักงานราวๆยี่สิบคน ซึ่งทั้งหมดเป็นพนักงานธุรการ ตอนนี้จำนวนพนักงานทั้งหมดในบริษัทเกือบ 1,000 คน และจำนวนนี้ยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

เนื่องจากซิงเฉินเทคโนโลยีอนุญาตให้ใช้ปัญญาประดิษฐ์บนเว็บไซต์ทางการและทำการสาธิตที่สมบูรณ์แบบในพิธีย้ายที่ตั้ง

หลายบริษัทต้องการร่วมมือกับซิงเฉินเทคโนโลยีในด้านปัญญาประดิษฐ์

แม้ว่าเทคโนโลยีการฉายภาพโฮโลแกรมที่โตแล้วจะมีไม่มากเท่ากับปัญญาประดิษฐ์ แต่ก็ยังดึงดูดบริษัทจำนวนมากให้มาหารือเกี่ยวกับเรื่องความร่วมมือ

ผลลัพธ์ที่เข้าใจง่ายที่สุดในการสรรหาบุคลากรด้านการจัดการจำนวนมากสำหรับหลิวหมิงอวี่คือการช่วยเหลือตัวเองจากการเจรจาธุรกิจที่หนักหน่วงและไม่ตกอยู่ในการเจรจาเล็กๆ

อย่างที่คนรวยที่สุดพูดไว้ ตั้งเป้าเล็กๆ ไว้ หาเงินให้ได้แค่ 100 ล้านพอ

สำหรับผู้ชายที่ร่ำรวยที่สุด ประโยคนี้ไม่ใช่เสแสร้ง

แน่นอน ไม่ใช่ว่าเขาไม่มองความร่วมมือที่มีมูลค่าไม่ถึงร้อยล้าน ในแง่นี้หวงอี้กำลังจัดการกับมันและเขาก็โล่งใจอย่างมาก

แม้ว่าหวงอี้จะไม่เคยทำงานในด้านนี้มาก่อน เนื่องจากการดื่มยาพันธุกรรม ความสามารถในการเรียนรู้ของหวงอี้ก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก

จากการทำงานเหล่านี้ ความสามารถของหวงอี้เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว ดังนั้นเขาจึงโล่งใจอย่างมาก

หลังจากที่ซิงเฉินเทคโนโลยีย้ายไปที่ซิงเฉินทาวเวอร์ทั้งบริษัทก็ดูเหมือนจะมีชีวิตชีวาและเต็มไปด้วยพลัง

ในขณะที่คนอื่นๆ กำลังยุ่งอยู่กับงาน ในทางกลับกันหลิวหมิงอวี่ที่เป็นเจ้าของซิงเฉินเทคโนโลยีจริงๆ กลับกลายเป็นคนที่สบายที่สุด

ด้วยความช่วยเหลือของหวงอี้ผู้ช่วยภายในที่มีคุณธรรม หลิวหมิงอวี่จำเป็นต้องควบคุมเพียงทิศทางหลักเท่านั้น

หลังจากเดินเล่นไปรอบๆ หลิวหมิงอวี่ก็กลับไปที่สำนักงานของเขา

เสี่ยวไป๋แลเหล่าเว่ยเป็นเหมือนเทพเจ้าแห่งประตู ยืนอยู่ข้างประตูทั้งสองข้าง

หวังจื่อซินก็กลับสู่ตำแหน่งงานของเธอเช่นกัน

ความสบายใจของหลิวหมิงอวี่ ไม่ได้หมายความว่าหวังจื่อซินจะสามารถผ่อนคลายได้

ตอนนี้มีเลขานุการชื่อหวังจื่อซินและต้องส่งเอกสารจำนวนมากถึงหลิวหมิงอวี่ผ่านหวังจื่อซิน

โชคดีที่หลิวหมิงอวี่ไม่มีงานมากนักในตอนนี้ และเธอก็ไม่จำเป็นต้องจัดเตรียมสิ่งต่างๆ เช่น แผนการเดินทาง

เช่นเดียวกับเจ้านายของบริษัทใหญ่ๆ หลายแห่ง มีเลขานุการมากกว่าหนึ่งคน แต่ทีมเลขานุการสามารถจัดการสิ่งเหล่านี้ได้

จากนี้จะเห็นได้ว่าการเป็นเจ้านายไม่ใช่เรื่องง่าย

แต่มันถูกต้องที่จะคิดเกี่ยวกับมัน ถ้ามันง่ายที่จะเป็นเจ้านาย ทุกคนก็เป็นเจ้านายได้

แม้ว่ากิจการของหลิวหมิงอวี่จะไม่ได้อยู่ในบริษัทในขณะนี้ แต่หลิวหมิงอวี่ก็ไม่เกียจคร้านเช่นกัน เขาสวมหมวกเสมือนจริงในห้องทำงานและเข้าสู่พื้นที่เสมือนจริงเพื่อศึกษา

การเรียนรู้ก็เหมือนการเดินเรือต้านกระแส

ไม่มีข้อจำกัดในการเรียนรู้ และคุณจะต้องเรียนรู้เมื่อคุณมีชีวิตอยู่

ในขณะที่คนอื่นกำลังเรียนอยู่หลิวหมิงอวี่ไม่ได้ผ่อนคลายการเรียนของเขา

เขาต้องการคำอธิบายที่สมเหตุสมผลเพื่อเผชิญหน้าคู่ค้า เขาต้องมีทักษะขั้นสูง

ในพื้นที่เสมือนจริงหลิวหมิงอวี่เป็นเหมือนฟองน้ำขนาดใหญ่ ในมหาสมุทรแห่งความรู้ เขาซึมซับความรู้อย่างเมามัน เขาไม่จำกัด เฉพาะเทคโนโลยีคงที่อีกต่อไป เขาเรียนรู้สิ่งที่เขาเห็น

เวลาเรียนสำหรับคนที่ชอบเรียน ไม่กี่ชั่วโมงก็จะผ่านไปในพริบตา

สำหรับคนที่ไม่ชอบเรียนก็เหมือนเรียนเป็นปี

แม้ว่าหลิวหมิงอวี่จะไม่ใช่คนที่รักการเรียนรู้จริงๆ แต่เมื่อเขาหมกมุ่นอยู่กับการเรียนรู้ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ก็อก ก็อก

มีเสียงเคาะประตูและเสียงเคาะประตูก็ขัดจังหวะการเรียนของหลิวหมิงอวี่

หลิวหมิงอวี่หยุดเรียนชั่วคราว ออกจากพื้นที่เสมือนจริง ใส่หมวกไว้ในพื้นที่เก็บของ แล้วพูดว่า “เข้ามาเลย”

ประตูเปิดออกและหวังจื่อซินก็เข้ามา

หวังจื่อซินน ถามว่า “บอสมีคำสั่งอะไรอีกไหมคะ?”

หลิวหมิงอวี่เหลือบมองไปด้านข้าง หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานสว่างไสวแล้วเปิดออกมาโดยไม่รู้ตัว มันนานมากแล้ว

“ไม่เป็นไร กินข้าวเย็นหรือยัง” หลิวหมิงอวี่ถาม

หวังจื่อซินส่ายหัว: “ยังค่ะ”

“ไปกินข้าวด้วยกันก่อน” หลิวหมิงอวี่เชิญ

“บอสคะ ฉันแค่อยากกินข้าวในโรงอาหารของพนักงานนิดหน่อย” หวังจื่อซินปฏิเสธคำเชิญของหลิวหมิงอวี่มันจะทำให้เกิดความเข้าใจผิดโดยไม่จำเป็นที่จะออกไปกินข้าวนอกบ้านกับเจ้านายคนเดียวในตอนเย็น

หลิวหมิงอวี่หัวเราะเสียงดังและพูดว่า “ฮ่าฮ่า ไม่เป็นไร ฉันแค่ไปเชิญคุณไปทานอาหารเย็นที่โรงอาหารของพนักงาน”

หวังจื่อวินบ่นในใจว่าเจ้านายของเธอจุกจิกเกินไป ดังนั้นเขาจึงเชิญเธอมาทานอาหารในโรงอาหารของพนักงาน

บางครั้งผู้หญิงก็มีความขัดแย้ง เมื่อชวนเธอไปทานอาหารเย็น เธอกลัวว่าคนจะคิดไม่ดี ถ้าเธอไม่ชวนเธอไปทานอาหารเย็น เธอรู้สึกว่าอีกฝ่ายเป็นคนจุกจิก

หลิวหมิงอวี่เดินออกจากสำนักงานและพบว่า เสี่ยวไป๋และเหล่าเว่ยยืนอยู่ตรงประตูหลิวหมิงอวี่เชิญ “คุณสองคนกินข้าวหรือยัง ถ้าไม่ เรามากินด้วยกัน”

เหล่าเว่ยตอบว่า “ก่อนหน้านี้เสี่ยวไป๋กับผมกินมาแล้ว”

ในฐานะผู้คุ้มกัน เวลากินต้องถูกสลับกันไป และทุกครั้งต้องมีคนคอยปกป้องเจ้านาย

เพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัยก็ถึงเวลาอาหารเย็นหลิวหมิงอวี่โทรหาหวงอี้ซึ่งอยู่ที่ทำงานเพื่อไปทานอาหารเย็น

ในท้ายที่สุดหลิวหมิงอวี่,หวงอี้และ หวังจื่อซินรับประทานอาหารร่วมกันที่โต๊ะอาหารเมื่อรับประทานอาหารในโรงอาหารของพนักงาน

ในเวลานี้หลิวหมิงอวี่รู้สึกเสียใจที่เชิญหวังจื่อซินมาทานอาหารเย็นด้วย

เพราะมื้อนี้แปลกจริงๆ แน่นอนว่ามันเกี่ยวข้องกับเหล่าเว่ยและเสี่ยวไป๋ ที่อยู่ในชุดแปลกๆ

หลิวหมิงอวี่ถอนหายใจอย่างลับ ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถเริ่มอาหารมื้อเล็ก ๆ ได้ในอนาคตเท่านั้น