ตอนที่ 14 กองคาราวานจากเมืองโบลเดอร์
โชคดีที่ฉู่กวงไม่พบอันตรายใด ๆ ระหว่างทางที่เขาไม่สามารถรับมือได้ ไม่เพียงแค่นั้น แต่เมื่อเขาเดินไปใกล้ถนนเบตต์ เขาก็บังเอิญเห็นกองคาราวานจากเมืองโบลเดอร์ ที่ทางเข้าถนนเบตต์
เฒ่าวอลเตอร์กำลังสูบยาสูบและถือปืนลูกซองขณะยืนอยู่ข้างๆเฒ่าชาร์ลีที่กำลังคุยกับหัวหน้ากองคาราวานอย่างมีความสุข ในขณะที่คนเก็บขยะข้างเขากำลังขนถ่ายสินค้าภายใต้การดูแลของมือปืน
หัวหน้ากองคาราวานมักถูกเรียกว่าคุณหลี่ เขาไม่รู้ชื่อเต็ม ฉู่กวงรู้เพียงว่าเขามาจากเมืองโบลเดอร์ เขามีมือปืนแปดคนและจามรีกลายพันธุ์ยี่สิบตัว เขาจะนำผู้คนและสัตว์ของเขามาที่ถนนเบ็ต เพื่อขายเสบียง และนำอาหารขึ้นชื่อในท้องถิ่นไปพร้อม ๆ กัน
บนแดนรกร้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเขตเมือง รถยนต์ไม่น่าเชื่อถือเท่ากับสัตว์ร้าย ถนนเต็มไปด้วยรถที่ถูกทิ้งร้างและซากปรักหักพังที่พังทลาย และถนนส่วนใหญ่ไม่ได้รับการบำรุงรักษา พื้นถนนแตกกระจาย มีแม้แต่ต้นไม้ที่งอกออกมาจากใต้คอนกรีต ยานพาหนะที่มีล้อเลื่อนส่วนใหญ่ไม่สามารถขับขี่ได้ในสภาพเช่นนี้ ตรงกันข้าม ลา วัว และม้าทำได้ดีกว่ามาก แม้ว่าพวกเขาจะเดินไม่ได้เร็ว แต่ก็สามารถไปได้แทบทุกถนน ที่สำคัญที่สุดคือราคาถูกและบำรุงรักษาได้ง่าย พวกมันต้องการหญ้าเพียงสามสิบกิโลกรัมต่อร้อยกิโลเมตร
เทคโนโลยีไม่น่าเชื่อถือเสมอไป อย่างน้อยก็ที่นี่ แต่มันเป็นสถานการณ์ที่แตกต่างกันหากต้องการเดินทางไกลข้ามจังหวัด ฉู่กวงเคยเห็นรถบรรทุกที่มีล้อด้านหน้ามีตีนตะขาบด้านหลังและมีปล่องไฟอยู่ด้านบน มันดูเหมือนอะไรบางอย่างที่มาจากหนังสตีมพังค์ โดยทั่วไปแล้วรถบรรทุกขนาดใหญ่ดังกล่าวจะไม่ขับเข้าไปในเมือง โดยปกติพวกเขาจะขนถ่ายสินค้าออกนอกเมือง ทำการค้ากับคาราวานขนาดเล็กและขนาดกลางที่ทำงานในพื้นที่ใกล้เคียง และออกไปเมื่อเสร็จสิ้น
ฉู่กวงสังเกตเห็นว่าคราวนี้มีผู้หญิงที่ห่อเสื้อคลุมอยู่ในพัสดุที่ส่งไปยังถนนเบตต์ เธอมีโซ่ตรวนที่มือและเท้า และมีรหัสลายที่ข้อเท้าของเธอ ผิวขาวบอบบางของเธอไม่เหมือนกับผู้รอดชีวิตในดินแดนรกร้าง เหมือนนางฟ้าในหนังมากกว่า เธอคือ “สินค้า”ที่สร้างในห้องเพาะเลี้ยง
“มนุษย์โคลน?” ฉู่กวงเคยได้ยินเรื่องการค้าทาสใน เมืองโบลเดอร์ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นกับตาของเขาเอง ความหรูหราแบบนี้เป็นสิ่งที่มีเพียงเจ้าเมืองเท่านั้นที่เพลิดเพลินได้
ฉู่กวงไม่ได้ก้าวไปข้างหน้าในทันที แต่รออย่างเงียบ ๆ เพื่อให้พวกเขาค้าขายกันเสร็จใต้เงาของซากปรักหักพัง “คาวบอย”ยุ่งมากและไม่หยุดเพียงแค่นั้น
หลังจากขนสินค้าแล้ว คุณหลี่ก็เอามือล้วงแขนเสื้อ หยิบมันฝรั่งทอดออกมาสองสามชิ้นแล้วโยนให้กลุ่มคนเก็บขยะ ราวกับว่าเขากำลังบริจาคเงินให้ขอทาน พวกเขาขอบคุณอย่างซาบซึ้ง จากนั้น เขาก็ขับรถจามรีกลายพันธุ์ที่เต็มไปด้วยถุงกลับไปบนถนนพร้อมกับมือปืน
ฉู่กวงเดินตามหลังห่างๆและเดินผ่านถนนสองสาย ก่อนที่ชายที่นั่งข้างคุณหลี่จะหยุดและมองตรงมาที่เขา ฉู่กวงรู้สึกประหลาดใจที่เขาถูกค้นพบ ระยะห่างระหว่างพวกเขาอย่างน้อยหนึ่งร้อยเมตร เขาสังเกตเห็นเขาได้ยังไง! เมื่อถูกค้นพบแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะตามพวกเขาต่อ
ฉู่กวงเดินออกจากซากปรักหักพัง ยกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณว่าเขาไม่ได้เป็นอันตราย จากนั้นจึงเดินไปพร้อมกับถุงพลาสติกสีดำ ในระยะสิบเมตร เขาหยุดอยู่ใต้ป้ายร้านกาแฟ นี่เป็นระยะที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับทั้งสองฝ่าย หากเกิดความขัดแย้งขึ้น ชุดเกราะคาร์บอนนาโนที่เขาสวมก็เพียงพอที่จะซื้อเวลาอย่างน้อยห้าวินาทีให้เขาหลบหนี ตราบใดที่ไม่ได้ถูกยิงที่หัวล่ะนะ
“ฉันไม่ได้มีเจตนาร้าย ฉันต้องการทำการค้ากับคุณ”
ชายที่ถูกเรียกว่าคุณหลี่หรี่ตาและเก็บปืนลูกซองในมือออก “นายเป็นคนเก็บขยะจากถนนเบตต์ใช่ไหม”
“ฉู่กวง”
“ฉันไม่สนใจว่านายชื่ออะไร เราไม่ได้ทำธุรกิจเล็กๆ” ชายคนนั้นมองดูถุงพลาสติกในมือของฉู่กวงด้วยท่าทางเย้ยหยัน “มันจะเป็นเรื่องที่ดีกว่าหากนายโยนมันให้เฒ่าชาร์ลี”
ฉู่กวงไม่ได้พูดและเปิดถุงพลาสติกเผยให้เห็นสินค้าข้างใน เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นรู้ว่ามีอะไรอยู่ในถุง สีหน้าของเขาเริ่มแข็งทื่อ เห็นได้ชัดว่าเขาคาดเดาว่าในถุงจะมีอะไหล่หรือแบตเตอรี่ที่ใช้แล้ว ไม่ใช่ของดีๆแบบนี้ ฉู่กวงสังเกตเห็นความโลภที่มองไม่เห็นในดวงตาของเขา
"นายเอามาจากไหน" ชายคนนั้นถาม
ฉู่กวงมองมาที่เขาและพูดอย่างใจเย็นว่า “ท่อระบายน้ำ ถัดจากรังปลิงกลายพันธุ์ แม้ว่าฉันจะบอกคุณว่ามันอยู่ที่ไหน คุณอยากจะไปที่นั่นจริงๆ เหรอ?”
“อย่าพึ่งโกรธ ฉันแค่ถามทั้นเอง” ความโลภในดวงตาของเขาจางลงเล็กน้อย และเขายื่นปืนลูกซองให้ผู้ติดตามของเขาก่อนจะเดินไปหา ฉู่กวง“เท่าไหร่” ราคาของเห็ดที่สถานีรีไซเคิลถนนเบ็ตคือ 1 ชิปต่อ 50กรัม แต่มูลค่าที่แท้จริงของพวกมันนั้นควรมากกว่านั้นมาก!
ฉู่กวงเงียบไปสองวินาทีก่อนจะเดิมพันและเริ่มการเจรจาที่ราคาห้าเท่า
“มีอยู่ในนี้2000กรัม ฉันต้องการ200ชิป!”
"ตกลง."
เมื่อเห็นว่าชายผู้นี้ตกลงโดยไม่ลังเล ฉู่กวงก็ตระหนักในทันทีว่าข้อเสนอของเขายังต่ำเกินไป เจ้าเมืองต้องขายพวกมันให้พ่อค้ามากกว่านี้แน่ๆ!
'ไอ้ปลิงสวะนั่น!' ฉู่กวงทักทายเจ้าเมืองและครอบครัวของเขาในใจ โดยหวังว่าเขาคืนนี้เขาจะไม่ตั้ง
"มาเป็นเพื่อนกันเถอะ ฉันชื่อลิซท์" ชายผู้นั้นเหยียดมือขวาออกโดยไม่แสดงท่าทีเย็นชาอีกต่อไป ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา “ฉันไม่ค่อยทำการค้าโดยตรงกับคนเก็บขยะ แต่นายเป็นข้อยกเว้น ฉันสนใจนายมาก”
ฉู่กวงไม่ได้หยิ่งหรือขี้ขลาดและจับมือเขา “ขอบคุณ ฉันฉู่กวง”
“ฉันรู้ นายเพิ่งบอกฉัน” เมื่อปล่อยมือลิซท์ ก็จ้องไปที่ฉู่กวงและพูดต่อ "ก่อนอื่น ฉันหวังว่าเฒ่าชาร์ลีจะไม่รู้เกี่ยวกับธุรกรรมของเราในวันนี้"
ฉู่กวงกล่าวว่า “แน่นอน ฉันก็ไม่อยากมีปัญหา”
“ฮ่าฮ่า นายเป็นคนฉลาด” เขาพอใจกับคำตอบของฉู่กวง ลิซท์พยักหน้าด้วยรอยยิ้มและพูดต่อ "ฉันให้นาย200ชิป แต่นายคงกำลังจะใช้ชิปเหล่านี้เพื่อซื้อของอยู่ดี นายอาจจะซื้อจากฉันเลยก็ได้ นายจะประหยัดชิปได้อีกมาก ด้วยวิธีนี้ มีวัสดุเหลือใช้ที่นี่และฉันสามารถให้ส่วนลด 20% แก่นายได้ นายคิดอย่างไร”
ฉู่กวงไม่เชื่อเรื่องไร้สาระเกี่ยวกับส่วนลด 20% และมันก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรู้ว่าสินค้าชนิดเดียวกันนี้ขายเท่าไหร่ในเมืองโบลเดอร์ อย่างที่บอก แต่ตราบใดที่ราคาถูกกว่าถนนเบ็ทเขาไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ
“ฉันต้องการอาวุธ คุณมีหรือเปล่า”
“แน่นอน นายต้องการแบบไหน”
"ปืน."
“ปืน?” ลิซท์ แตะที่คางของเขา “ไรเฟิลโบลต์แอคชั่นลำกล้องเหล็ก 9 มม. เป็นไง ราคา200ชิป และฉันสามารถให้กระสุนนายได้สามสิบนัด หากนายต้องการเพิ่ม 1 ชิป ต่อ 1 ลูกกระสุน นี่เป็นราคาที่ยุติธรรมแล้ว”
“แล้วส่วนลด 20% ล่ะ?”
"นั่นรวมส่วนลด 20% ถ้านายคิดว่ามันแพงเกินไป ก็มีถูกกว่านี้ ฉันมีปืนสั้นลำกล้องเหล็กขนาด 5 มม. ราคา 100ชิป มันยังมีประโยชน์เวลาเจอพวกโจร แต่ฉันไม่แนะนำให้ใช้ต่อสู้กับพวกกลายพันธุ์"
'นั่นมันลด 20% แล้ว!? ฉันคงจะโง่มากถ้าเชื่อแก'
ฉู่กวงจ้องมาที่เขาและกล่าวว่า "ปืนไรเฟิลลำกล้องปืนเหล็กขนาด 9 มม. พร้อมกระสุนอีกหกสิบนัด นอกจากนั้น ฉันต้องการ20- ไม่ 25 ชิปเพื่อซื้ออาหารและเสบียงอื่นๆ" เมื่อมองไปที่ ลิซท์ ที่ยักไหล่ ฉู่กวงยังคงพูดต่ออย่างจริงจัง “มีเห็ดมากกว่าสองกิโลกรัมในรังปลิงกลายพันธุ์ แต่ฉันสามารเก็บได้เฉพาะอันที่อยู่ใกล้ ๆ เท่านั้น… คุณเข้าใจฉันไหม?”
“นายอยากให้ฉันลงทุนกับนายถูกไหม” ลิซท์ มอง ฉู่กวงด้วยความสนใจ "น่าสนใจ"
ฉู่กวงกล่าวต่อ “ทำไมล่ะ ฉันพนันได้เลยว่าในราคานี้ คุณยังสามารถทำเงินได้อีกมาก หากคุณลงทุนกับฉัน คราวหน้าฉันจะเอาเงินมาให้คุณเพิ่มอีกสิบเท่า! คุณไม่ได้สนใจข้อเสนอนี้เลยเหรอ?”
ลิซท์ ถูกล่อลวง หากพูดตามตรง นี่เป็นข้อเสนอที่ดีมากจริงๆ ถ้าเขานำเห็ดร่มฟ้า 20 กิโลกรัมไปยังเมืองโบลเดอร์ได้สำเร็จ ไม่ต้องสนใจปืนไรเฟิลลำกล้องเหล็กแค่อันเดียว เขาสามารถซื้อได้อีกนับสิบกระบอก คนนอกเที่อาศัยอยู่ในเขตชานเมืองชั้นนอกไม่รู้ว่าสารยับยั้งรังสีและสารลดรังสีมีความหมายต่อผู้คนที่อาศัยอยู่ในเมืองอย่างไร สิ่งของที่ดีที่สุดถูกซ่อนไว้ใกล้กับหลุมนิวเคลียร์เหล่านั้น!
“น้อยคนมากที่จะเอาชิปไปจากมือของฉันได้” ลิซท์ ขยิบตาให้ผู้ช่วยของเขาและให้เขาหยิบปืนไรเฟิลลำกล้องเหล็กและกระสุนอีกหกสิบนัดจากจามรีกลายพันธุ์ที่อยู่ข้างๆ เขา “แต่นายเป็นข้อยกเว้น”
เมื่อนับชิปสีขาว 25 ชิ้นจากกระเป๋าของเขา ลิซท์ มอบมันให้กับ ฉู่กวงพร้อมกับสินค้า
“เห็ดร่มฟ้า 20 กิโลกรัม… ก็ได้ ฉันจะถือว่ามันเป็นการลงทุน ฉันจะรอข่าวดีจากนาย”
“ฉันจะมาที่นี่อีกครั้งตอนสิ้นเดือน และหากไม่มีการเปลี่ยนแปลงอื่นๆ มันควรจะเป็นครั้งสุดท้ายของปีนี้”
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็หวังว่าจะได้เจอคุณ”
ปลิงกลายพันธุ์ ไม่มีใครต้องการยั่วยุอะไรแบบนั้น พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าแมลงน่าขยะแขยงที่ซ่อนตัวอยู่ในรังของมันมีมากแค่ไหน ส่วนที่น่ากลัวที่สุดคืออาวุธปืนธรรมดาไม่สามารถจัดการกับพวกมันได้ ความสามารถในการฟื้นฟูและพลังชีวิตอันน่าสะพรึงกลัวของพวกมัน แม้จะทำให้พวกมันแยกออกเป็นสองส่วน สองส่วนนั้นก็จะกลายเป็นตัวใหม่ แล้วรูเล็กๆ สองสามรูจะนับเป็นอะไร? ส่วนการฆ่าด้วยไฟ ไม่ว่ามันจะถูกไฟเผาหรือไม่ก็ตาม สมบัติที่อยู่ข้างๆก็จะถูกเผาไปด้วย พวกเขาจะขาดทุนแทน
“ส่วนเห็ดร่วมฟ้า 20 กิโลกรัม ฉันจะให้2000ชิป ดังนั้นนายสามารถสั่งซื้อของกับฉันล่วงหน้าได้ ไม่จำเป็นต้องเลือกรายการที่ไม่มีใครต้องการ” ลิซท์ เตือน ฉู่กวงเรื่องนี้หลังจากเห็นเขาเล่นกับอาวุธในมือ
ฉู่กวงหยุดมือ มองไปที่เขาแล้วถามว่า "ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าคุณมีอะไร?"
ลิซท์ ดีดนิ้ว และคนที่อยู่ข้างๆ เขายื่นแท็บเล็ตสี่เหลี่ยมให้ "มีรูปถ่ายอยู่นี่ ปัดไปทางซ้ายและขวาเพื่อเลือก โอ้ นายรู้วิธีใช้แล้ว ถ้างั้นฉันไม่จำเป็นต้องสอนนาย รับรองได้เลยว่ามีแต่ของดีๆ แต่ฉันไม่รับประกันว่าสิ่งที่นายได้รับจะเหมือนกับรูปถ่ายทุกประการ"
หลังจากรับแท็บเล็ตมา ฉู่กวงเหลือบมองชั่วครู่และพบว่ามีของที่มีประโยชน์อยู่มากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุด
“นายเลือกได้แล้วหรือยัง” ลิซท์มองไปที่ฉู่กวงที่ดูเหมือนกำลังใช้ความคิด
“อืม” ฉู่กวงพูดหลังจากคืนแท็บเล็ต มองมาที่เขา “เครื่องปั่นไฟฟ้า 10KW และชุดเอ็กโซสเกเลตั้น KV-1”
"นายมีสายตาทีดี แม้ว่า KV-1 จะเป็นรุ่นพื้นฐาน แต่ก็ทนทานที่สุดเช่นกัน แต่นายต้องการเครื่องปั่นไฟไปเพื่ออะไร? ถ้านายกังวลว่าไฟจะหมด มันจะไม่ดีกว่าเหรอที่จะซื้อแบตแทน. ฉันให้บริการแลกเปลี่ยนซึ่งราคาถูกมาก "
เครื่องกำเนิดไฟฟ้าไม่ถูก มันมีราคา 1200ชิป ในการเปรียบเทียบ ชุดเอ็กโซสเกเลตั้น KV-1 ราคาเพียง800ชิป และแบตเตอรี่พลังงานเคมีที่เข้ากันได้ก็มีราคา 150 ชิป แม้เปลี่ยนแบตจะแพงก็ยังไม่ถึงพัน
นอกจากนี้แม้ว่าเขาจะซื้อทั้งหมดนี้แล้วเขาจะเอาไปไว้ที่ไหน? ชุดเอ็กโซสเกเลตั้น สามารถซ่อนอยู่ใต้เสื้อผ้าได้ แต่เครื่องปั่นไฟไม่ใช่สิ่งที่คนเก็บขยะทั่วไปสามารถจ่ายได้
เมื่อเห็นความกังวลของลิซท์ ฉู่กวงกล่าวว่า "ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่นำมันกลับไปที่ถนนเบ็จ"
“ฉันแค่อยากรู้ว่านายจะจัดการกับมันยังไง มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ยังไงซะ ถึงนายจะบอกว่าฉันขายให้ฉันก็ไม่ยอมรับ สุดท้ายก็มีแค่นายเท่านั้นที่มีปัญหา” ลิซท์ ยักไหล่และเหลือบมองท้องฟ้า “ใกล้จะ,nfแล้ว เจอกันใหม่คราวหน้า”
ฉู่กวงหยุดเขา "เดี๋ยวก่อน ฉันอยากจะถามว่ามีส่วนลด 20% สำหรับสินค้าที่ฉันเพิ่งสั่งไปไหม"
ลิซท์ หัวเราะและโบกมือโดยไม่หันกลับมามอง "ราคาที่นายเห็นเป็นราคาหลังจากส่วนลดแล้ว"
ฉู่กวง: "%￥#￥%"
'แม่***! รอก่อนเถอะ ในอนาคตฉันจะสูบเลือดแกจนแห้ง!'
ฉู่กวงมองดูการจากไปของคาราวานก่อนหันหลังและจากไปพร้อมกับใบหน้าที่มืดหม่น
